تداوم بازداشت و بی‌خبری از روشنک مولایی علیشاه، زنی که مقابل سرباز متعرض ایستادگی کرد

دختری که در مقابل سربازی که قصد تعرض به او را داشت و ویدیو مقاومت خود را با عنوان «زن‌بودن در ایران» منتشر کرد، پس از انتشار این ویدیو از خود بازداشت و از سرنوشت او پس از بازداشت خبری در دست نیست.

رسانه‌ها و کاربران شبکه‌های اجتماعی، هویت او را «روشنک مولایی عالیشاه» عنوان کرده‌اند.
کاربران می‌گویند او در پنجم مهر ماه ۱۴۰۱ در جریان خیزش انقلابی نیز بازداشت شده و محکوم شده بود.

#روشنک_مولایی_علیشاه #مقاومت_زندگیست #مقاومت_مدنی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

نامش روشنک است. زنی که روشنی شب‌های تاریک شد، زنی که به تاریکی تاخت.

روشنک مولایی عالیشاه، زنی که در خیابان در برابر فرد آزارگر جنسی مقاومت کرد، اما به دلیل انتشار ویدیوی ایستادگی جانانه‌اش و به اتهام عدم رعایت حجاب اجباری، بازداشت شد!

اینجا ایران است و حکومت تاریکی علیه روشنایی ...
اما به زودی با تداوم مقاومت مردم، نور بر تاریکی چیره خواهد شد و پایان شب سیه سپید خواهد شد.


از سرنوشت روشنک پس از بازداشت خبری در دست نیست.

کاربران می‌گویند او در پنجم مهر ماه ۱۴۰۱ در جریان خیزش انقلابی نیز بازداشت و محکوم شده بود.

#روشنک_مولایی_علیشاه #روشنک_ملایی_عالیشاه #مقاومت_زندگیست #مقاومت_مدنی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

پرستو احمدی، تصویرگر «زن، زندگی، آزادی» در دل سرکوب و سانسور

پرستو می‌گوید کنسرتی فرضی با عنوان «کاروانسرا» منتشر کرده است. کنسرتی که زیبایی آزادی و اراده زنانی که دهه‌ها تحت فشار و سرکوب حکومت بوده‌اند را برای عموم به صورت واقعی به تصویر می‌کشد. او تصویری زیبا از ایران آینده به ما نشان می‌دهد؛ سرزمینی که در آن زنان آزاد هستند، صدای زن ممنوع نیست و محدودیتی برای آن‌ها وجود ندارد.

پرستو صدای میلیون‌ها زن ایرانی سرکوب‌شده است، زنانی که برای آزادی، رفاه و امنیت فریاد می‌زنند. او، همانند سایر زنان ایران، محکم ایستاده و می‌گوید «نمی‌گذاریم زنان را از جامعه حذف کنید.» هر واژه‌ با صدای او، صدای زنانی را زنده می‌کند که سال‌هاست از عرصه‌های عمومی حذف شده‌اند. او تصویرگر «زن، زندگی، آزادی» از دل سرکوب و سانسور است.

آواز خواندن و ممنوع نبودن صدا و تصویر، حق ابتدایی و انسانی هر فرد است. صدای زنانی که در این شرایط می‌خوانند، نه‌تنها اعتراض به وضعیت فعلی، بلکه پیامی از سوی مردم ایران به استبداد است: «ما زنده‌ایم و در اوج محدودیت‌ها، تن به چیزی که شما سال‌ها آن را طبیعی جلوه داده‌اید، نداده‌ایم. همواره در جستجوی آگاهی جمعی بوده‌ایم که شما تلاش کردید ما را از آن غافل کنید.»

سرکوب صدای زنان، «تقابل سازمان‌یافته» با آزادی و برابری اجتماعی است. هر بار که صدای گروهی از جامعه (در این‌جا زنان آوازخوان)، با زور و اجبار خاموش شود، این مسئله به نهادهای قدرت و حاکمیت مربوط است و باید دغدغه‌ی همگان باشد. بی‌شک مسئله‌ی زنان، چه در حذف صدای زنان آوازخوان و چه در دیگر ممنوعیت‌ها، مسئله‌ای همگانی در مسیر تحقق آزادی و برابری است، هرچند بار اصلی سرکوب بر دوش زنان ایران است. زنانی که هر بار فریاد برمی‌آورند و طغیان می‌کنند، عامل محرکی برای سایر گروه‌های معترض در جامعه می‌شوند. زنان، حتی زمانی‌که سلب حقوق اولیه‌شان عادی به‌نظر می‌رسد، ناگهان صدای خود را بلند می‌کنند و گفتمان سکوت را می‌شکنند.

در این وضعیت، آن‌چه از ما برمی‌آید، همراهی کامل با صداهای حذف‌شده و سرکوب‌شده‌ای است که برای از هم گسیختن حصارها و زنجیرهای تحمیلی خود می‌جنگند.

پاینده ایران
زن، زندگی، آزادی

کنسرت «کاروانسرا» را به صورت کامل در یوتیوب ببینید.

https://youtu.be/oYcaDHEnhbU?si=6VSdT34x9MuK6VTJ

متن از حسین رونقی:
@Hosseinronaghi

#تکثیر_شهامت #صدای_زن #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_حجاب_اجباری #مقاومت_زندگیست #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بیتا فیاضی، هنرمند شناخته شده حوزه تجسمی ایران، دوسالانه سرامیک ایران را روز دوشنبه بدون رعایت حجاب اجباری افتتاح کرد. اقدامی که با خشم خبرگزاری مهر روبرو شده و از آن به عنوان «هنجارشکنی و بی‌احترامی به قوانین رسمی کشور» یاد کرده است.

لازم به ذکر است، فریدون فربد یکی از خبرنگاران حوزه هنر، در استوری اینستاگرام خود نوشته است:
«روزگاری مدیر وقت فرهنگسرای نیاوران کار از دیوار پایین می‌آورد و می‌گفت ما به زن می‌گوییم گوشت»

#فرهنگسرای_نیاوران #بیتا_فیاضی #سرامیک #حجاب_اجباری #مقاومت_زندگیست #نافرمانی_مدنی #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_ححاب_اجباری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

گلرخ ایرایی از زندان اوین:
حالِ خوبِ ما نقطه‌ی مرگِ ستمگر است

نامه‌ی گلرخ ایرایی روایت‌هایی از رنج، مقاومت و امید در سخت‌ترین شرایط زندان است. او تجربه‌های شخصی و مشاهدات خود را از زندان‌های مختلف ایران بازگو می‌کند و به قصه‌های هم‌بندی‌هایش که محکوم به اعدام بودند، می‌پردازد. برخی بخش‌های نامه به شکل عینی در ادامه آورده شده است:

"رنج زندان نه دیوارهاست و نه بیهودگی مدامی‌ست که رهایت نمی‌کند. دستان بسته‌ات است آن‌گاه که با فوجی از مأموران می‌رود و پشت درهایی که یک به یک قفل می‌شوند جا می‌مانی، با صدایت که گم می‌شود در هیاهوی بی‌حوصلگی‌های شبی دیگر که آخرین شب زندگی‌اش است. آخرین شب زندگی او که کمی آن‌سوتر در سلولی ایستاده یا نشسته، اذان صبح را انتظار می‌کشد و طلوع آفتاب را که غروب بودنش خواهد شد."

او از لحظاتی می‌گوید که با رفتن هم‌بندی‌ها به سوی مرگ، بند زنان خلأیی عمیق تجربه می‌کرد:

"دو هفته بعد از ورودم به زندان قرچک در سال ۱۳۹۸، «فاطمه قزل» و «نرگس طباطبایی» را هم‌زمان برای اجرای حکم مرگ از بند خارج کردند و به سلول انفرادی بردند... نرگس را می‌بردند، اشک می‌ریخت و به بچه‌ها دل‌داری می‌داد. می‌گفت شرایط را پذیرفته و از چیزی نمی‌ترسد. می‌گفت بعد از رفتنش گریه نکنند و شاد باشند و مثل روزهای دیگر عصرها رادیو آوا گوش کنند."

او همچنین از لحظات مقاومت و شادی در بند می‌نویسد، زمانی که با وجود تهدید مأموران، شادی را به زندان برمی‌گرداندند:

"رقصیدن در زندان قرچک ممنوع بود... اما فضا را شکسته بودیم و بچه‌ها از دستور مأموران سرپیچی می‌کردند. قزل و نرگس رفته بودند اما لحظات شادی که کنارمان بودند تا مدت‌ها مرور می‌شد. حتی کمی بعد یکی از بچه‌ها رقص قزل را هم‌زمان با آهنگ مورد علاقه‌اش تقلید می‌کرد. برخی اشک می‌ریختند و برخی می‌خواستند ادامه بدهد."

یکی از تأثیرگذارترین روایت‌های او مربوط به معصومه زارعی است، زنی که در روزهای آخر زندگی‌اش نیز روحیه‌اش را از دست نداد:

"معصومه زارعی... با شوری وصف‌ناشدنی بچه‌ها را که پنهانی اشک می‌ریختند از تخت‌ها بیرون کشید. چند دقیقه بعد همه وسط اتاق بودند. برخی با اشک و برخی هم برای دقایقی همه چیز را فراموش کرده بودند... غروبِ چند روز بعد معصومه را از بند خارج کردند... در برابر چشمان دخترش به دار آویخته شد. صدای نعره‌های دختر نوجوان معصومه را از پشت دیوارها می‌شنیدیم که می‌خواست مادرش را از طناب جدا کند."

در پایان، گلرخ پیام مقاومت و امید را برجسته می‌کند:

"حالِ خوبِ ما نقطه‌ی مرگِ ستمگر است... در اوج سختی‌ها و در فضایی که مدام رنج و اندوه بر سر آوار می‌شود، می‌توان وجه مثبتِ داشته‌ها را دید و آن را به همبستگیِ بیشتر، تمرینِ مقاومت و رمز ایستادگی بدل کرد."

#گلرخ_ایرایی #بیانیه #بند_زنان_زندان_اوین #رقص #مقاومت_زندگیست #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مریم مقدم، روزنامه‌نگار این ویدیو را منتشر کرده و نوشته:

«‏در این ویدیو زنی که حجاب نداره، عصبانی میره سمت آخوندی که به نظر می‌رسه بهش تذکر حجاب داده، عمامه‌اش را از سرش برمیداره و سرش می‌کنه و پشت سر هم فریاد می‌کشه

-زن‌های ایران شیوه اعتراض را به سطح جدیدی بردند.»

ـ این زن شجاع د. سالن فرودگاه، جایی که نیروهای امنیتی و گارد حفاظت پرواز حضور دارند، جایی که دوربین‌های فرودگاه از همه زوایا فیلم می‌گیرند، چنین شجاعتی به خرج می‌دهد و در این ویدیو به نظر می‌رسد که از مردم حاضر در صحنه هم انتقاد می‌کند که چرا سکوت کرده‌اند.
در ادامه نام همسرش را فریاد می‌زند و به نظر می‌رسد که همسرش را برده‌اند.


#تکثیر_شهامت #نه_به_جمهورى_اسلامى #نافرمانی_مدنی #مقاومت_زندگیست #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_حجاب_اجباری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

زبان مقاومت، هنر اعتراضی

در حکومت‌های استبدادی، هرآنچه که ممنوع شود، اغلب به ابزاری برای مقاومت و مبارزه تبدیل می‌شود. این حقیقتی است که در تاریخ بسیاری از انقلاب‌ها و جنبش‌های آزادی‌خواهانه مشاهده شده است. در جمهوری اسلامی ایران، ابتدایی‌ترین حقوق انسانی، که باید حق طبیعی هر شهروندی باشد، از مردم دریغ شده است. حق‌هایی همچون بوسیدن، انتخاب نوع پوشش، رقصیدن، آوازخواندن زنان و بسیاری حقوق دیگر که نماد آزادی و شادی انسانی هستند، به‌طور نظام‌مند سرکوب می‌شوند.
اما تجربه نشان داده است که همین ممنوعیت‌ها، در جوامع استبدادزده به بستری برای مقاومت مدنی تبدیل شده‌اند.

ممنوعیت‌ها در ذات خود به بازتابی از ترس حاکمان از آزادی و خلاقیت مردم تبدیل می‌شوند. این ترس، به‌طور ناخواسته، همان چیزی را تقویت می‌کند که قصد سرکوبش را داشته‌اند: آزادی، شادی، و اراده‌ی مبارزه. هنر و فرهنگ، حتی در تاریک‌ترین دوران‌ها، از میان زخم‌ها و ممنوعیت‌ها می‌رویند و به قدرتی برای تغییر و رهایی تبدیل می‌شوند.

ویدیو از رعنا زیبا
ranaziba.ps

#هنر_اعتراض #مقاومت_زندگیست #مقاومت_مدنی #رقص #زندگی #آواز_زنان #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech