۱۲ فروردین؛ روز «نه به جمهوری اسلامی»
و گام به‌سوی تصویر روشن آینده ایران
شاهزاده رضا پهلوی، در پیامی به مناسبت ۱۲ فروردین، بر غیرقانونی و نامشروع بودن جمهوری اسلامی از آغاز تأکید کرد و گفت:
«جمهوری اسلامی در چنین روزی با تکیه بر فریب و تقلب انتخاباتی تاسیس شد. این رژیم از همان آغاز نامشروع و غیرقانونی بود، و مردم ایران به درستی ۱۲ فروردین را روز #نه_به_جمهوری_اسلامی نام‌گذاری کرده‌اند.»
او تأکید کرد که دیگر زمان آن فرا رسیده تا از این «نه» فراتر برویم:
«اکنون که اکثریت قاطع مردم ایران، حتی کسانی که قبلا حامی رژیم بودند، به این باور رسیده‌اند که تنها راه نجات کشور سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار یک دولت ملی است، می‌بایست از «نه به جمهوری اسلامی» فراتر برویم و جایگزین این رژیم فرسوده و در معرض سقوط را دقیق‌تر و جامع‌تر ترسیم و تصویر کنیم.»
شاهزاده رضا پهلوی با تأکید بر اصل حق انتخاب آزاد مردم گفت:
«مردم ایران باید این حق را داشته باشند که در فضایی آزاد و به دور از هرگونه ترس و تهدید، نظام حکمرانی آینده کشور را از طریق یک همه‌پرسی انتخاب کنند.»
او در ادامه، بر تفاوت بنیادین نظام مطلوب آینده با رژیم ولایت‌فقیه تأکید کرد:
«در نظام آینده ایران، جدایی دین از حکومت باید اساس حکمرانی باشد و این نظام همچنین باید بر پایه دموکراسی و حقوق بشر استوار باشد.»
شاهزاده رضا پهلوی افزود:
«بر خلاف جمهوری اسلامی که با حذف دولت ملی، تلاش کرد «امت» را جایگزین «ملت» کند و با فرقه‌گرایی، بذر تفرقه و بی‌اعتمادی را در جامعه بکارد، دولت ملی آینده ایران، حافظ تمامیت ارضی و وحدت ملی، و ضامن امنیت و حقوق شهروندی همه ایرانیان خواهد بود.»
او همچنین وعده داد که در نظام آینده، ایران نقش سازنده‌ای در منطقه خواهد داشت:
«در مقابل جمهوری اسلامی که بی‌ثباتی، آشوب، ترور و بحران را به منطقه و جهان صادر کرده است، دولت ملی آینده ایران بر اساس منافع ملی به دنبال گفت‌وگو، تنش‌زدایی و همکاری سازنده با همه دولت‌های جهان خواهد بود.»
او وضعیت اقتصادی کشور را نتیجه مستقیم عملکرد جمهوری اسلامی دانست و گفت:
«در حالی که جمهوری اسلامی ثروت ملی ایران را به یغما برده و اقتصاد کشور را به نابودی کشانده، دولت ملی آینده ایران، رفاه، رشد اقتصادی و توسعه پایدار را برای ملت ایران به ارمغان خواهد آورد. نام ایران دوباره بلند خواهد شد و عظمت به سرزمین ما باز خواهد گشت.»
شاهزاده رضا پهلوی همچنین خواستار ادامه سازمان‌یابی مردم شد:
«در سال سازماندهی برای اقدام نهایی، از شما هم‌میهنان عزیزم در داخل کشور می‌خواهم که روند سازمانیافتن را از خانواده، دوستان نزدیک و افراد مورد اعتماد خود آغاز کنید.»
و در پایان، پیامی روشن به ایرانیان خارج از کشور داد:
«اگر در خارج از ایران زندگی می‌کنید، مسئولیت شما در پشتیبانی از انقلاب ملی ایران و پژواک خواسته‌های هم‌میهنان‌مان بیش از پیش است. برای تاثیرگذاری بیشتر، لازم است که در راستای هم‌افزایی بیشتر نیروهای‌تان بکوشید.»
«ما در مسیر پیروزی قرار داریم و با سازمانیافتن و همبستگی بیشتر، به پیروزی نزدیک‌تر خواهیم شد. باور دارم که آینده‌ای روشن در انتظار ایران است.»
پاینده ایران
#همبستگی #بیانیه #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
و گام به‌سوی تصویر روشن آینده ایران
شاهزاده رضا پهلوی، در پیامی به مناسبت ۱۲ فروردین، بر غیرقانونی و نامشروع بودن جمهوری اسلامی از آغاز تأکید کرد و گفت:
«جمهوری اسلامی در چنین روزی با تکیه بر فریب و تقلب انتخاباتی تاسیس شد. این رژیم از همان آغاز نامشروع و غیرقانونی بود، و مردم ایران به درستی ۱۲ فروردین را روز #نه_به_جمهوری_اسلامی نام‌گذاری کرده‌اند.»
او تأکید کرد که دیگر زمان آن فرا رسیده تا از این «نه» فراتر برویم:
«اکنون که اکثریت قاطع مردم ایران، حتی کسانی که قبلا حامی رژیم بودند، به این باور رسیده‌اند که تنها راه نجات کشور سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار یک دولت ملی است، می‌بایست از «نه به جمهوری اسلامی» فراتر برویم و جایگزین این رژیم فرسوده و در معرض سقوط را دقیق‌تر و جامع‌تر ترسیم و تصویر کنیم.»
شاهزاده رضا پهلوی با تأکید بر اصل حق انتخاب آزاد مردم گفت:
«مردم ایران باید این حق را داشته باشند که در فضایی آزاد و به دور از هرگونه ترس و تهدید، نظام حکمرانی آینده کشور را از طریق یک همه‌پرسی انتخاب کنند.»
او در ادامه، بر تفاوت بنیادین نظام مطلوب آینده با رژیم ولایت‌فقیه تأکید کرد:
«در نظام آینده ایران، جدایی دین از حکومت باید اساس حکمرانی باشد و این نظام همچنین باید بر پایه دموکراسی و حقوق بشر استوار باشد.»
شاهزاده رضا پهلوی افزود:
«بر خلاف جمهوری اسلامی که با حذف دولت ملی، تلاش کرد «امت» را جایگزین «ملت» کند و با فرقه‌گرایی، بذر تفرقه و بی‌اعتمادی را در جامعه بکارد، دولت ملی آینده ایران، حافظ تمامیت ارضی و وحدت ملی، و ضامن امنیت و حقوق شهروندی همه ایرانیان خواهد بود.»
او همچنین وعده داد که در نظام آینده، ایران نقش سازنده‌ای در منطقه خواهد داشت:
«در مقابل جمهوری اسلامی که بی‌ثباتی، آشوب، ترور و بحران را به منطقه و جهان صادر کرده است، دولت ملی آینده ایران بر اساس منافع ملی به دنبال گفت‌وگو، تنش‌زدایی و همکاری سازنده با همه دولت‌های جهان خواهد بود.»
او وضعیت اقتصادی کشور را نتیجه مستقیم عملکرد جمهوری اسلامی دانست و گفت:
«در حالی که جمهوری اسلامی ثروت ملی ایران را به یغما برده و اقتصاد کشور را به نابودی کشانده، دولت ملی آینده ایران، رفاه، رشد اقتصادی و توسعه پایدار را برای ملت ایران به ارمغان خواهد آورد. نام ایران دوباره بلند خواهد شد و عظمت به سرزمین ما باز خواهد گشت.»
شاهزاده رضا پهلوی همچنین خواستار ادامه سازمان‌یابی مردم شد:
«در سال سازماندهی برای اقدام نهایی، از شما هم‌میهنان عزیزم در داخل کشور می‌خواهم که روند سازمانیافتن را از خانواده، دوستان نزدیک و افراد مورد اعتماد خود آغاز کنید.»
و در پایان، پیامی روشن به ایرانیان خارج از کشور داد:
«اگر در خارج از ایران زندگی می‌کنید، مسئولیت شما در پشتیبانی از انقلاب ملی ایران و پژواک خواسته‌های هم‌میهنان‌مان بیش از پیش است. برای تاثیرگذاری بیشتر، لازم است که در راستای هم‌افزایی بیشتر نیروهای‌تان بکوشید.»
«ما در مسیر پیروزی قرار داریم و با سازمانیافتن و همبستگی بیشتر، به پیروزی نزدیک‌تر خواهیم شد. باور دارم که آینده‌ای روشن در انتظار ایران است.»
پاینده ایران
#همبستگی #بیانیه #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
مادر جاویدنام محمدرسول مؤمنی‌زاده نیز روز سیزده بدر را در کنار مزار فرزندش گذراند
محمد رسول مومنی‌زاده ۲۴ ساله در آغوش برادرش جان داد وقتی از پشت به او تیر زدند بیشتر از ۳۰ نفر موتور سوار با باتوم به او حمله کردند. برادرش می‌گوید: «خودم را به روی محمدرسول انداختم که پهلوی شکسته و تیر خورده اش که غرق خون بود لگد نخورد.»
زهرا کریمی مادر محمدرسول به یکی از رسانه‌ها گفته است : «وقتی به بیمارستان رفتم پر از لباس شخصی بود و وقتی که جنازه کسی را در آنجا دیدم گفتم خدا به پدرومادرش رحم کند. پسر دیگرم به من گفت که این محمدرسول است. من قبول نمی‌کردم. نیروهای امنیتی نگذاشتند پیکر بچه‌ام را ببینم و همینطوری در بیمارستان و حیاط و خیابان من را با زور و کشان‌کشان می‌بردند.»
او اضافه کرده: «چرا بچه مرا از یک متری با اسلحه کشتید؟ مگر او چه کار کرده بود؟ من چه کنم که خون او پایمال نشود؟ من حتی اجازه نداشتم فرزند خودم را ببینم و ببوسم.»
برادر محمدرسول در حساب کاربری خود با اشاره به گزارش پزشکی قانونی تصریح کرد در این گزارش نوشته شده محمد رسول از ناحیه کبد آسیب دیده است، در حالی که گلوله از زیر بغل به برادرش اصابت کرده و در سردخانه قسمت پایین دنده او پاره
شده بود.
یکی از مخاطبان توانا از شهر رشت می‌گوید: «مادر محمدرسول خیلی مورد آزار قرار گرفته است. او را تهدید کرده‌اند که پسر دیگرش را هم از او می‌گیرند. نیروهای اطلاعاتی چه سر مزار محمد رسول و چه اطراف خانه‌شان مزاحمت ایجاد می‌کنند، چند بار صفحه اینستاگرامشان (مادر و برادر محمدرسول) را بسته‌اند تا صدای دادخواهی آن‌ها را خاموش کنند، لطفا صدای خانواده‌های دادخواه باشید و آن‌ها را فراموش نکنید.»
#محمدرسول_مومنی_زاده #سیزده_بدر #همبستگی
#علیه_فراموشی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
مادر جاویدنام محمدرسول مؤمنی‌زاده نیز روز سیزده بدر را در کنار مزار فرزندش گذراند
محمد رسول مومنی‌زاده ۲۴ ساله در آغوش برادرش جان داد وقتی از پشت به او تیر زدند بیشتر از ۳۰ نفر موتور سوار با باتوم به او حمله کردند. برادرش می‌گوید: «خودم را به روی محمدرسول انداختم که پهلوی شکسته و تیر خورده اش که غرق خون بود لگد نخورد.»
زهرا کریمی مادر محمدرسول به یکی از رسانه‌ها گفته است : «وقتی به بیمارستان رفتم پر از لباس شخصی بود و وقتی که جنازه کسی را در آنجا دیدم گفتم خدا به پدرومادرش رحم کند. پسر دیگرم به من گفت که این محمدرسول است. من قبول نمی‌کردم. نیروهای امنیتی نگذاشتند پیکر بچه‌ام را ببینم و همینطوری در بیمارستان و حیاط و خیابان من را با زور و کشان‌کشان می‌بردند.»
او اضافه کرده: «چرا بچه مرا از یک متری با اسلحه کشتید؟ مگر او چه کار کرده بود؟ من چه کنم که خون او پایمال نشود؟ من حتی اجازه نداشتم فرزند خودم را ببینم و ببوسم.»
برادر محمدرسول در حساب کاربری خود با اشاره به گزارش پزشکی قانونی تصریح کرد در این گزارش نوشته شده محمد رسول از ناحیه کبد آسیب دیده است، در حالی که گلوله از زیر بغل به برادرش اصابت کرده و در سردخانه قسمت پایین دنده او پاره
شده بود.
یکی از مخاطبان توانا از شهر رشت می‌گوید: «مادر محمدرسول خیلی مورد آزار قرار گرفته است. او را تهدید کرده‌اند که پسر دیگرش را هم از او می‌گیرند. نیروهای اطلاعاتی چه سر مزار محمد رسول و چه اطراف خانه‌شان مزاحمت ایجاد می‌کنند، چند بار صفحه اینستاگرامشان (مادر و برادر محمدرسول) را بسته‌اند تا صدای دادخواهی آن‌ها را خاموش کنند، لطفا صدای خانواده‌های دادخواه باشید و آن‌ها را فراموش نکنید.»
#محمدرسول_مومنی_زاده #سیزده_بدر #همبستگی
#علیه_فراموشی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
تنها دارایی ما، ایران!
✍🏻مهدی نوذر
ایران تنها کشور دنیاست که تاریخ تاسیس ندارد و قدمتش تنه به قدمت تاریخ و تمدن می‌زند؛ از همان ابتدا بوده و هست و......... اما آیا تا انتها هم خواهد بود؟! این سوالی‌ست که هرکس ادعای وطن‌پرستی و ایران‌دوستی دارد باید ضمن افتخار به پیشینه‌ی درخشانش، از خود بپرسد. پاسخ من اینست: اگر که ما کاری نکنیم؛ نه، نخواهد بود...
در تمام قرون و هزاره‌های گذشته ایران دشمنی بدسگال‌تر و ویران‌گرتر از ابلیس پلیدی که خود را جمهوری‌اسلامی نامید، نداشته است؛ در حالیکه هرگز نه جمهوری بود و نه حتی اسلامی! این سیاهچاله عدم در کمتر از نیم قرن از پیدایش خود چندین و چند برابرِ تمام تاریخ ایران، ویرانی به‌بار‌آورده و به معنای واقعی کلمه ایران جان ما را مصرف و به زمین سوخته نزدیک کرده است. حتی مغول که نام و اعمالش تاریخ را شرمسار می‌سازد نیز بعد از مدتی مقهور فرهنگ والای ایران و ناخودآگاه وادار به سازندگیِ این مرز و بوم شد اما ماهیت این سیاهی چه بود که در آن بهمن شوم بر ما آوار شد؛ هرگز نمی‌دانم!!!
تنها دارایی ما ایران است؛ ایرانی که به یک سرطان مزمن و بدخیم ۴۶ساله مبتلاست و اولویت و فوریتِ لازم برای حفظ یک پیکر سرطان‌زده هم تنها و تنها خروج و محو توده کشنده از بدن بیمار است؛ نه پرداختن به روند درمان بعد از نجات و بهبودیِ احتمالی! پر واضح‌است که چنین جراحیِ حیاتی، بدون هدایت و رهبری یک تیم کاملا آگاه به شرایطِ بیمار و مصمم برای ریشه‌کنیِ بیماری، ممکن نخواهد بود.
هشدار مهم این‌جاست که در این میان علاج‌گرانی! هم هستند که تنها سراب بهبودیِ نسبی نشان می‌دهند و تجویزشان برای بیمار، حفظ توده موجود و کنترل بیماری با دارو به جهت کاهش موقتی درد و به تعویق انداختن مرگ است. تنها چیزی که در مورد این دست علاج‌گران به ذهن می‌رسد همان مَثَل قدیمیِ استخوان لای زخم گذاشتن به جهت منافع خوشان است و بس؛ نه حفظ بیمار و نه سلامتی او و نجاتش از نابودی. این‌ها برای رسیدن به خواست خود از هیچ رذالتی فروگذار نمی‌کنند و از طریق ترسیم هرچه هولناک‌تر فردای جراحی برای وابستگان بیمار و قراردادن آن‌ها در تعلیقی دو یا چندگانه سعی در ایجاد اختلاف و انحراف و در نهایت منصرف کردن آن‌ها از جراحی بیمار دارند و این در حالیست که تنها راه ادامه حیات بیمار همان جراحیست.
بیمار: ایران ماست؛ غده سرطانی: تفکر حاکم بر جمهوری اسلامی است؛ علاج‌گران طماع و بی‌اخلاق: در درجه اول اصلاح‌طلبانند و بعد تمام بازوهای نیابتی و صادراتی‌شان و به‌طور کلی هر آن‌کس که تفکری جز براندازی و ریشه‌کنی این غده کشنده دارد و سپس آنانی که به آتش اختلافات حزبی در فردای نیامده براندازی! هیزم می‌ریزند.
تداوم جمهوری اسلامی یعنی پایان ایران و ایرانی که دیگر نباشد را نه میتوان جمهوری ایران نامید و نه پادشاهی ایران! این اختلاف از زیر عبای ملاهای دست‌پروده آن روباه پیری آمده که با ترفند نخ‌نمای تفرقه بیانداز و حکومت کن سالیان سال ملت‌های بیشماری را به استعمار خود درآورده بود.
تنها راه حفظ ایران اجماع حداکثری تمام مخالفان واقعی جمهوری‌اسلامی برای براندازی و دوران گذار است. همبستگی زیر سایه پرچم ایران در دستان نیروهای معتقد و وفادار به ایران و مرزهایش، ایران و منافعش، ایران و ملتش و ایران و فرهنگش. کسانی که کمترین همراهی یا اشتراک فکر و منافع با جریان شوم انقلاب ۵۷ نداشته باشند، اسیر ایدئولوژی‌های آسمانی و زمینی نباشند و از همه مهمتر اصول دموکراسی و مردم‌داری را به خوبی بشناسند و به کار ببندند.
اپوزیسیون باید به ارائه یک برنامه مدون و شفاف جهت دوران گذار پرداخته و بدون لکنت زبان و به صراحت از عبور مطلق از جمهوری‌اسلامی سخن بگوید. لزوم حفظ تمامیت ارضی در دوران گذار برای نجات ایران، موضوع مهمی است که باید مورد اهتمام گروه‌‌های سیاسی قرار گیرد و تر نهایت شکل حکومت آینده ایران منوط به صندوق‌های رای و انتخابات آزاد ملی است.
وظیفه ملی ماست که در "گام آخر" با اندکی انعطاف، از خود گذشتگی و درایت حول محور سرنگونی جمهوری‌اسلامی گرد هم بیاییم و از اختلاف سلیقه تفرقه‌آمیز جمهوری‌خواهی- پادشاهی‌خواهی که تنها برنده آن جمهوری‌اسلامی است بشدت پرهیز کنیم.
ـ مهدی نوذر، متولد ۲۸ دی ۱۳۵۵ در تهران، کارشناس حقوقی سابق سازمان میراث فرهنگی است که به دلیل فعالیت‌های سیاسی‌اش در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸، در اردیبهشت ۱۳۸۹ از محل کار خود اخراج شد. او در ۱۸ مرداد همان سال پس از احضار به زندان اوین بازداشت شد و یک سال را در بندهای ۲۴۰، ۲۰۹ و ۳۵۰ این زندان گذراند. نوذر در ۱۵ مرداد ۱۳۹۰ آزاد شد، اما با وجود فشارها، فعالیت‌های سیاسی‌اش را ادامه داد و پس از احضار مجدد توسط وزارت اطلاعات در آبان ۱۳۹۰، ناچار به ترک ایران شد.
#نه_به_جمهورى_اسلامى #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
✍🏻مهدی نوذر
ایران تنها کشور دنیاست که تاریخ تاسیس ندارد و قدمتش تنه به قدمت تاریخ و تمدن می‌زند؛ از همان ابتدا بوده و هست و......... اما آیا تا انتها هم خواهد بود؟! این سوالی‌ست که هرکس ادعای وطن‌پرستی و ایران‌دوستی دارد باید ضمن افتخار به پیشینه‌ی درخشانش، از خود بپرسد. پاسخ من اینست: اگر که ما کاری نکنیم؛ نه، نخواهد بود...
در تمام قرون و هزاره‌های گذشته ایران دشمنی بدسگال‌تر و ویران‌گرتر از ابلیس پلیدی که خود را جمهوری‌اسلامی نامید، نداشته است؛ در حالیکه هرگز نه جمهوری بود و نه حتی اسلامی! این سیاهچاله عدم در کمتر از نیم قرن از پیدایش خود چندین و چند برابرِ تمام تاریخ ایران، ویرانی به‌بار‌آورده و به معنای واقعی کلمه ایران جان ما را مصرف و به زمین سوخته نزدیک کرده است. حتی مغول که نام و اعمالش تاریخ را شرمسار می‌سازد نیز بعد از مدتی مقهور فرهنگ والای ایران و ناخودآگاه وادار به سازندگیِ این مرز و بوم شد اما ماهیت این سیاهی چه بود که در آن بهمن شوم بر ما آوار شد؛ هرگز نمی‌دانم!!!
تنها دارایی ما ایران است؛ ایرانی که به یک سرطان مزمن و بدخیم ۴۶ساله مبتلاست و اولویت و فوریتِ لازم برای حفظ یک پیکر سرطان‌زده هم تنها و تنها خروج و محو توده کشنده از بدن بیمار است؛ نه پرداختن به روند درمان بعد از نجات و بهبودیِ احتمالی! پر واضح‌است که چنین جراحیِ حیاتی، بدون هدایت و رهبری یک تیم کاملا آگاه به شرایطِ بیمار و مصمم برای ریشه‌کنیِ بیماری، ممکن نخواهد بود.
هشدار مهم این‌جاست که در این میان علاج‌گرانی! هم هستند که تنها سراب بهبودیِ نسبی نشان می‌دهند و تجویزشان برای بیمار، حفظ توده موجود و کنترل بیماری با دارو به جهت کاهش موقتی درد و به تعویق انداختن مرگ است. تنها چیزی که در مورد این دست علاج‌گران به ذهن می‌رسد همان مَثَل قدیمیِ استخوان لای زخم گذاشتن به جهت منافع خوشان است و بس؛ نه حفظ بیمار و نه سلامتی او و نجاتش از نابودی. این‌ها برای رسیدن به خواست خود از هیچ رذالتی فروگذار نمی‌کنند و از طریق ترسیم هرچه هولناک‌تر فردای جراحی برای وابستگان بیمار و قراردادن آن‌ها در تعلیقی دو یا چندگانه سعی در ایجاد اختلاف و انحراف و در نهایت منصرف کردن آن‌ها از جراحی بیمار دارند و این در حالیست که تنها راه ادامه حیات بیمار همان جراحیست.
بیمار: ایران ماست؛ غده سرطانی: تفکر حاکم بر جمهوری اسلامی است؛ علاج‌گران طماع و بی‌اخلاق: در درجه اول اصلاح‌طلبانند و بعد تمام بازوهای نیابتی و صادراتی‌شان و به‌طور کلی هر آن‌کس که تفکری جز براندازی و ریشه‌کنی این غده کشنده دارد و سپس آنانی که به آتش اختلافات حزبی در فردای نیامده براندازی! هیزم می‌ریزند.
تداوم جمهوری اسلامی یعنی پایان ایران و ایرانی که دیگر نباشد را نه میتوان جمهوری ایران نامید و نه پادشاهی ایران! این اختلاف از زیر عبای ملاهای دست‌پروده آن روباه پیری آمده که با ترفند نخ‌نمای تفرقه بیانداز و حکومت کن سالیان سال ملت‌های بیشماری را به استعمار خود درآورده بود.
تنها راه حفظ ایران اجماع حداکثری تمام مخالفان واقعی جمهوری‌اسلامی برای براندازی و دوران گذار است. همبستگی زیر سایه پرچم ایران در دستان نیروهای معتقد و وفادار به ایران و مرزهایش، ایران و منافعش، ایران و ملتش و ایران و فرهنگش. کسانی که کمترین همراهی یا اشتراک فکر و منافع با جریان شوم انقلاب ۵۷ نداشته باشند، اسیر ایدئولوژی‌های آسمانی و زمینی نباشند و از همه مهمتر اصول دموکراسی و مردم‌داری را به خوبی بشناسند و به کار ببندند.
اپوزیسیون باید به ارائه یک برنامه مدون و شفاف جهت دوران گذار پرداخته و بدون لکنت زبان و به صراحت از عبور مطلق از جمهوری‌اسلامی سخن بگوید. لزوم حفظ تمامیت ارضی در دوران گذار برای نجات ایران، موضوع مهمی است که باید مورد اهتمام گروه‌‌های سیاسی قرار گیرد و تر نهایت شکل حکومت آینده ایران منوط به صندوق‌های رای و انتخابات آزاد ملی است.
وظیفه ملی ماست که در "گام آخر" با اندکی انعطاف، از خود گذشتگی و درایت حول محور سرنگونی جمهوری‌اسلامی گرد هم بیاییم و از اختلاف سلیقه تفرقه‌آمیز جمهوری‌خواهی- پادشاهی‌خواهی که تنها برنده آن جمهوری‌اسلامی است بشدت پرهیز کنیم.
ـ مهدی نوذر، متولد ۲۸ دی ۱۳۵۵ در تهران، کارشناس حقوقی سابق سازمان میراث فرهنگی است که به دلیل فعالیت‌های سیاسی‌اش در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸، در اردیبهشت ۱۳۸۹ از محل کار خود اخراج شد. او در ۱۸ مرداد همان سال پس از احضار به زندان اوین بازداشت شد و یک سال را در بندهای ۲۴۰، ۲۰۹ و ۳۵۰ این زندان گذراند. نوذر در ۱۵ مرداد ۱۳۹۰ آزاد شد، اما با وجود فشارها، فعالیت‌های سیاسی‌اش را ادامه داد و پس از احضار مجدد توسط وزارت اطلاعات در آبان ۱۳۹۰، ناچار به ترک ایران شد.
#نه_به_جمهورى_اسلامى #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
لیلا مهدوی، مادر جاویدنام سیاوش محمودی، در ویدیویی کوتاه که در استوری اینستاگرام خود منتشر کرد، بر عاملیت مردم ایران برای تعیین سرنوشت خود تاکید کرده است. او می‌گوید حکومت هزاران نفر از فرزندان ما را کشته یا مصدوم و نابینا کرده است، نباید چشم به مذاکره چه مستقیم و چه غیر مستقیم بدوزیم بلکه باید با هم متحد باشیم تا به ایرانی آزاد و آباد برسیم.
#سیاوش_محمودی #نه_به_جمهورى_اسلامى #برای_آزادی #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
#سیاوش_محمودی #نه_به_جمهورى_اسلامى #برای_آزادی #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
«آیا هرگز اندیشیده‌ایم که اگر میخی نباشد، چکش بودن چه معنایی دارد؟ چکش بدون میخ، چیزی جز توده‌ای از فلز بی‌هویت نیست. قدرتش را از کوبیدن می‌گیرد، اما هویت و کارکردش را از آنانی که بر سرشان فرود می‌آید. این میخ‌ها هستند که ساختن را ممکن می‌کنند، که جهان را به هم پیوند می‌زنند، که وزن تخت، دیوار، سقف و حافظه‌ها را تحمل می‌کنند. چکش تنها ضربه می‌زند؛ اما این میخ است که باقی می‌ماند. در سپهر سیاست نیز، حاکم تنها زمانی حاکم است که مردم به او معنا ببخشند. مردم، همان میخ‌هایی‌اند که قدرت را ممکن کرده‌اند. اما اگر همین میخ‌ها از بودن زیر چکش سر باز زنند، اگر به‌جای پراکندگی، به پیوندی آگاهانه برسند، خود می‌توانند چکشی نو بسازند—نه برای کوبیدن، بلکه برای واژگون کردن آن که سال‌ها از آن‌ها هویت‌زدایی کرده است. پس بیاییم میخ بودن را حقیر نپنداریم. چراکه این ما هستیم که نگه داشته‌ایم، ساخته‌ایم، تاب آورده‌ایم—و اگر بخواهیم، می‌توانیم واژگون کنیم.»
متن و طرح از صفحه دانیش سارویی
danishsaroee
#نه_به_جمهوری_اسلامی #قدرت_بی_قدرتان #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
متن و طرح از صفحه دانیش سارویی
danishsaroee
#نه_به_جمهوری_اسلامی #قدرت_بی_قدرتان #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
شب گذشته، مردم بوشهر با سنج و دمام در که و خیابان به یاد قربانیان فاجعه بندرعباس عزاداری کردند.
مردمی که همدلی را زندگی می‌کنند، در شادی همدیگر شاد و در عزای هم عزادار هستند.
#همدلی #همبستگی #بوشهر #بندرعباس #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
مردمی که همدلی را زندگی می‌کنند، در شادی همدیگر شاد و در عزای هم عزادار هستند.
#همدلی #همبستگی #بوشهر #بندرعباس #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
کتاب در رد نفرت نوشته ویتوتس لندزبرگیس، نخستین رئیس‌جمهور لیتوانی پس از استقلال، روایتی تاریخی و تأملی عمیق بر مبارزات مردم لیتوانی برای رهایی از اتحاد جماهیر شوروی است. این کتاب نه‌تنها داستان مقاومت یک ملت را بازگو می‌کند، بلکه پیام‌آور لزوم غلبه بر نفرت و تقویت ارزش‌های انسانی و دموکراتیک است. نویسنده که یکی از رهبران جنبش ملی‌گرای ساجودیس بود، با زبانی صریح و تاثیرگذار اهمیت اتحاد و پایداری در برابر ظلم را بیان می‌کند.
کتاب به تلاش‌های بی‌وقفه مردم لیتوانی برای دستیابی به استقلال اشاره دارد و چگونگی استفاده از روش‌های مسالمت‌آمیز در مبارزات سیاسی را برجسته می‌سازد. لندزبرگیس در سخنرانی مشهور خود در سال ۱۹۹۰ در اسلو، تأکید کرد:
«نفرت، ماهیت ارزش‌های انسانی را از بین می‌برد. وقتی نفرت بر جامعه چیره شود، چیزی باقی نمی‌ماند که بتوان به سویی هدایت کرد یا بر آن نظارت داشت.»
او همچنین بر نقش عدالت به‌عنوان ابزاری برای نجات قربانی و ستمگر تأکید می‌کند:
«زمانی که بی‌عدالتی از حد می‌گذرد، میل به انتقام‌جویی جای خود را به عدالت می‌دهد و هدف نجات هر دو طرف است.»
اهمیت کتاب برای مردم ایران
کتاب در رد نفرت برای ایرانیان می‌تواند درسی بزرگ باشد. این اثر یادآور می‌شود که حرکت‌های دموکراتیک زمانی موفق خواهند بود که بر پایه مدارا، عدالت، و انسانیت بنا شوند و نفرت و دشمنی جای خود را به امید و اتحاد بدهند. تجربه لیتوانی نشان می‌دهد که چگونه یک ملت کوچک، با تکیه بر ارزش‌های انسانی و مقاومت صلح‌آمیز، توانست در برابر یکی از قدرتمندترین رژیم‌های دیکتاتوری جهان پیروز شود.
این کتاب الهام‌بخش ایرانیان در مسیر دستیابی به آزادی و حقوق بشر است و تأکید می‌کند که اتحاد و تمرکز بر اهداف مشترک، کلید پیروزی در برابر ظلم و استبداد است.
کتاب الکترونیکی را رایگان دانلود کنید و بخوانید:
https://tavaana.org/rejecting-hatred-vytautas-landsbergis/
#کتاب_توانا
#کتاب #لیتوانی #همبستگی #آزادی #انسانیت #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
کتاب به تلاش‌های بی‌وقفه مردم لیتوانی برای دستیابی به استقلال اشاره دارد و چگونگی استفاده از روش‌های مسالمت‌آمیز در مبارزات سیاسی را برجسته می‌سازد. لندزبرگیس در سخنرانی مشهور خود در سال ۱۹۹۰ در اسلو، تأکید کرد:
«نفرت، ماهیت ارزش‌های انسانی را از بین می‌برد. وقتی نفرت بر جامعه چیره شود، چیزی باقی نمی‌ماند که بتوان به سویی هدایت کرد یا بر آن نظارت داشت.»
او همچنین بر نقش عدالت به‌عنوان ابزاری برای نجات قربانی و ستمگر تأکید می‌کند:
«زمانی که بی‌عدالتی از حد می‌گذرد، میل به انتقام‌جویی جای خود را به عدالت می‌دهد و هدف نجات هر دو طرف است.»
اهمیت کتاب برای مردم ایران
کتاب در رد نفرت برای ایرانیان می‌تواند درسی بزرگ باشد. این اثر یادآور می‌شود که حرکت‌های دموکراتیک زمانی موفق خواهند بود که بر پایه مدارا، عدالت، و انسانیت بنا شوند و نفرت و دشمنی جای خود را به امید و اتحاد بدهند. تجربه لیتوانی نشان می‌دهد که چگونه یک ملت کوچک، با تکیه بر ارزش‌های انسانی و مقاومت صلح‌آمیز، توانست در برابر یکی از قدرتمندترین رژیم‌های دیکتاتوری جهان پیروز شود.
این کتاب الهام‌بخش ایرانیان در مسیر دستیابی به آزادی و حقوق بشر است و تأکید می‌کند که اتحاد و تمرکز بر اهداف مشترک، کلید پیروزی در برابر ظلم و استبداد است.
کتاب الکترونیکی را رایگان دانلود کنید و بخوانید:
https://tavaana.org/rejecting-hatred-vytautas-landsbergis/
#کتاب_توانا
#کتاب #لیتوانی #همبستگی #آزادی #انسانیت #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
در میدان شهرداری شهر رشت هم مردم این شهر با روشن کردن شمع، یاد هموطنان جان‌باخته در فاجعه انفجار محموله سوخت موشک‌های بالستیک جمهوری اسلامی در بندر رجایی را گرامی داشتند.
#همدلی #همبستگی #ایران #رشت #بندرعباس #بندر_رجایی #نه_به_جمهورى_اسلامى #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
#همدلی #همبستگی #ایران #رشت #بندرعباس #بندر_رجایی #نه_به_جمهورى_اسلامى #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
روز کارگر در بند هشت زندان اوین
طبق گزارش دریافتی، زندانیان سیاسی بند هشت زندان اوین با فرا رسیدن روز جهانی کارگر، مراسمی برگزار کردند و این روز را گرامی داشتند.
زندانیان سیاسی بند هشت زندان اوین، ضمن گرامی‌داشت یاد کارگرانی که در فجابع مختلف از جمله انفجار بندر رجایی و ریزش معدن جان خود را از دست دادند، با برگزاری جشن و پخش‌کردن شیرینی بین زندانیان روز جهانی کارگر را گرامی داشتند. یکی از موارد قابل توجه این جشن پیوستن زندانیان غیر سیاسی به این جشن و ایجاد همبستگی در بین تمام زندانیان با گرایش‌های فکری متنوع بود. این مراسم با هم‌خوانی سرود خون ارغوان‌ها و سرود ملی ای ایران که نماد همبستگی است، پایان گرفت.
#همبستگی #روز_جهانی_کارگر #روز_کارگر #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
طبق گزارش دریافتی، زندانیان سیاسی بند هشت زندان اوین با فرا رسیدن روز جهانی کارگر، مراسمی برگزار کردند و این روز را گرامی داشتند.
زندانیان سیاسی بند هشت زندان اوین، ضمن گرامی‌داشت یاد کارگرانی که در فجابع مختلف از جمله انفجار بندر رجایی و ریزش معدن جان خود را از دست دادند، با برگزاری جشن و پخش‌کردن شیرینی بین زندانیان روز جهانی کارگر را گرامی داشتند. یکی از موارد قابل توجه این جشن پیوستن زندانیان غیر سیاسی به این جشن و ایجاد همبستگی در بین تمام زندانیان با گرایش‌های فکری متنوع بود. این مراسم با هم‌خوانی سرود خون ارغوان‌ها و سرود ملی ای ایران که نماد همبستگی است، پایان گرفت.
#همبستگی #روز_جهانی_کارگر #روز_کارگر #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
کوکب بداغی، معلم و فعال صنفی اهل ایذه، تصویری از حضور جعفر پناهی بر سر مزار جاویدنام کیان پیرفلک منتشر کرد و نوشت:
«ایران، سرزمین آفتاب و آزادگی، امروز بیش از همیشه نیازمند فرزندان فرهیخته و دلسوز خویش است. سخنان جعفر پناهی پژواکی است از ژرفای جان یک ملت؛ ملتی که در تار و پود تاریخ، با همه سختی‌ها، ایستاده، جنگیده و شکوه آفریده است.
ما وارثان کوروش و فردوسی، حافظ و خیامیم؛ فرزندانی از تبار نور، که هیچ زنجیری را بر جان و اندیشه نمی‌پذیرند. امروز، در میانه تلاطم‌ها، صدای همدلی چون آوایی مقدس برمی‌خیزد:
باید دست در دست نهیم، دل‌ها را از غبار کینه بشوییم و برای آبادی ایران، یکپارچه و استوار برخیزیم.
این سرزمین، با پیشینه‌ای هزاران ساله، سزاست که بر ستون‌های آزادی، داد و خرد بنا شود؛ و این مهم جز با یگانگی دل‌ها، گذر از مرزهای اختلاف و برگزیدن راه مهر و همبستگی، شدنی نیست.
اکنون زمان برخاستن است؛ نه برای یک فرد، نه برای یک گروه، که برای ایران.
برای پرچمی که در باد غرور می‌رقصد، برای زبانی که شعر و شکوه می‌زاید، برای مردمی که سزاوار زندگی در سایه‌ی آزادی‌اند.
به‌پا خیزیم، ایرانی بمانیم، ایرانی بیندیشیم، و ایرانی بسازیم.
ایرانِ سربلند، هم‌میهنان پاک‌دل، این پیروزی فروزان را که بر تارک فرهنگ و هنر ما درخشید، از جان و دل تبریک می‌گویم. باشد که این چراغ فروزنده، راه آزادی و خرد را روشن‌تر سازد و همگان را به هم‌گرایی و همدلی فراخواند.»
تصاویر بعدی در شبکه‌های اجتماعی از حضور جعفر پناهی در کنار خانواده کیان پیرفلک و فعالان مدنی منتشر شده است.
#جعفر_پناهی #همبستگی #کوکب_بداغی #جشنواره_فیلم_کن #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
«ایران، سرزمین آفتاب و آزادگی، امروز بیش از همیشه نیازمند فرزندان فرهیخته و دلسوز خویش است. سخنان جعفر پناهی پژواکی است از ژرفای جان یک ملت؛ ملتی که در تار و پود تاریخ، با همه سختی‌ها، ایستاده، جنگیده و شکوه آفریده است.
ما وارثان کوروش و فردوسی، حافظ و خیامیم؛ فرزندانی از تبار نور، که هیچ زنجیری را بر جان و اندیشه نمی‌پذیرند. امروز، در میانه تلاطم‌ها، صدای همدلی چون آوایی مقدس برمی‌خیزد:
باید دست در دست نهیم، دل‌ها را از غبار کینه بشوییم و برای آبادی ایران، یکپارچه و استوار برخیزیم.
این سرزمین، با پیشینه‌ای هزاران ساله، سزاست که بر ستون‌های آزادی، داد و خرد بنا شود؛ و این مهم جز با یگانگی دل‌ها، گذر از مرزهای اختلاف و برگزیدن راه مهر و همبستگی، شدنی نیست.
اکنون زمان برخاستن است؛ نه برای یک فرد، نه برای یک گروه، که برای ایران.
برای پرچمی که در باد غرور می‌رقصد، برای زبانی که شعر و شکوه می‌زاید، برای مردمی که سزاوار زندگی در سایه‌ی آزادی‌اند.
به‌پا خیزیم، ایرانی بمانیم، ایرانی بیندیشیم، و ایرانی بسازیم.
ایرانِ سربلند، هم‌میهنان پاک‌دل، این پیروزی فروزان را که بر تارک فرهنگ و هنر ما درخشید، از جان و دل تبریک می‌گویم. باشد که این چراغ فروزنده، راه آزادی و خرد را روشن‌تر سازد و همگان را به هم‌گرایی و همدلی فراخواند.»
تصاویر بعدی در شبکه‌های اجتماعی از حضور جعفر پناهی در کنار خانواده کیان پیرفلک و فعالان مدنی منتشر شده است.
#جعفر_پناهی #همبستگی #کوکب_بداغی #جشنواره_فیلم_کن #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
دلنوشته‌ی تعدادی از سران طوایف، مردم و فعالین بلوچ، فارس و عشایر خطاب به جعفر پناهی
«آقای جعفر پناهی، برادر گرامی و ارزشمند،
درود ما را از جنوب شرق ایران، از سرزمین مردم سختکوش و عزتمند، بپذیرید.
درودی آکنده از عطرِ کَهور و گندم، به شما که از خودمان و برادرمان هستید.
این دلنوشته فارغ از هر سمت‌وسو و نظر سیاسی، تنها سپاسگزاری از برادری است که حس سربلندی و افتخار را مهمانِ خانه‌های گِلی و کپرهای ساخته از نخل‌های سوخته‌ی ما نمود و تا همیشه در خاطرِ مردم این پهنه از ایران بزرگ، ماندنی است.
در فرهنگ و باور ما طوایف بلوچ و فارس و عشایر، "برادر" به کسی گفته می‌شود که راستی و پاکی و همدلی‌اش را اثبات کرده است؛ با شادی‌ها و موفقیت خواهران و برادرانش شاد می‌شود و برای کم کردن دردها و رنج‌هایمان تلاش می‌کند؛ تواضع دارد و خود را صاحب خانه و خانواده‌ای بزرگ می‌داند.
ما هزاران سال است که در تکه‌ای از بهشتِ باقی‌مانده بر زمین، با وجود تفاوت‌های مذهبی و قومی، کنار هم، چون خانواده‌ای بزرگ، زندگی می‌کنیم. و از این پس، شما جناب جعفر پناهی گرامی، برادر همه‌ی ما هستید.
آنچه تا به حال از زندگی ما اطلاع‌رسانی شده، تنها قسمتی کوچک و هویدا از ظلمی است که بر مردم ما روا شده و می‌شود.
اینکه تنها دغدغه‌ی این مردم آزاده را رنج معیشت و نداشتن شناسنامه بدانیم و به استعدادها، امید و کوشش این مردم، به سال‌ها فداکاری و مقاومت و تعهد آنان در ساختن ایرانی شکوهمند و دفاع جانانه در برابر بیگانگان و دشمنان اشاره نشود، تمام حقیقت هویدا نمی‌شود.
نیاز و تلاشی بیشتر برای روایت واقعی فرهنگ، اخلاق و تاریخ این سرزمین لازم است.
برادر عزیز جناب پناهی،
شما را دعوت می‌کنیم به خانه‌ی اجدادی‌مان؛
به دیدن بیابان‌های کَهور و سوز لوار و تموز،
به کوهستان‌های پُر از دُرمنه،
به خنکای نسیم شب و آسمان لبریز از ستاره،
به دیدن برق امید چشمان کودکانی که تاولِ پاهایشان، بهترین سرگرمی کودکانه است،
به نشستن بر سر سفره‌هایی که اگرچه از نان خالی است، اما مهماندار است.
فرش قرمزی برایتان از هزاران گره عزت، که دختران‌مان زده‌اند، می‌افکنیم،
و با بادبزن‌های حصیری که مادران‌مان بافته‌اند و دستارهای پاک مردان‌مان، گرما را کم و عرقتان را می‌زداییم.
بادبان کهنه‌ی قایق‌هایمان را به افتخار این برادری افراشته می‌کنیم.
شما را به تماشای جنگل‌های کهور و نخلستان‌ها، به دیدن کشتزارها و دیدن گاندو و غزال و خرس سیاه می‌بریم.
صبح‌ها نان کبابی بلوچی می‌خوریم و شب‌ها شیر بزهای عشایر می‌نوشیم.
بر کوهان شتر تکیه می‌دهیم و پدربزرگ و مادربزرگ‌ها، حکایت تلاش و رنج‌ها و جنگ‌ها و امیدهای هزاران‌ساله را می‌گویند.
با نوای دلنشینِ سازهای دست‌ساز، خاطره‌ی پهلوانان و نام‌آوران، رزم‌جویان و میهن‌دوستان، و روایت صبوری و عزت، زنده می‌شود.
و رقص دوپاری را به همان زیبایی هزاران سال پیش می‌بینیم.
برادر عزیز،
گفتن آنچه بر ما گذشته و آنچه می‌گذرانیم، در وصف نمی‌آید.
باید بیایید و ببینید و زندگی کنید.
فرخنده باد این برادری.
از طرف تعدادی از سران طوایف، مردم و فعالین بلوچ، فارس و عشایر جنوب ایران»
#جعفر_پناهی #ایران #همبستگی #برادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
«آقای جعفر پناهی، برادر گرامی و ارزشمند،
درود ما را از جنوب شرق ایران، از سرزمین مردم سختکوش و عزتمند، بپذیرید.
درودی آکنده از عطرِ کَهور و گندم، به شما که از خودمان و برادرمان هستید.
این دلنوشته فارغ از هر سمت‌وسو و نظر سیاسی، تنها سپاسگزاری از برادری است که حس سربلندی و افتخار را مهمانِ خانه‌های گِلی و کپرهای ساخته از نخل‌های سوخته‌ی ما نمود و تا همیشه در خاطرِ مردم این پهنه از ایران بزرگ، ماندنی است.
در فرهنگ و باور ما طوایف بلوچ و فارس و عشایر، "برادر" به کسی گفته می‌شود که راستی و پاکی و همدلی‌اش را اثبات کرده است؛ با شادی‌ها و موفقیت خواهران و برادرانش شاد می‌شود و برای کم کردن دردها و رنج‌هایمان تلاش می‌کند؛ تواضع دارد و خود را صاحب خانه و خانواده‌ای بزرگ می‌داند.
ما هزاران سال است که در تکه‌ای از بهشتِ باقی‌مانده بر زمین، با وجود تفاوت‌های مذهبی و قومی، کنار هم، چون خانواده‌ای بزرگ، زندگی می‌کنیم. و از این پس، شما جناب جعفر پناهی گرامی، برادر همه‌ی ما هستید.
آنچه تا به حال از زندگی ما اطلاع‌رسانی شده، تنها قسمتی کوچک و هویدا از ظلمی است که بر مردم ما روا شده و می‌شود.
اینکه تنها دغدغه‌ی این مردم آزاده را رنج معیشت و نداشتن شناسنامه بدانیم و به استعدادها، امید و کوشش این مردم، به سال‌ها فداکاری و مقاومت و تعهد آنان در ساختن ایرانی شکوهمند و دفاع جانانه در برابر بیگانگان و دشمنان اشاره نشود، تمام حقیقت هویدا نمی‌شود.
نیاز و تلاشی بیشتر برای روایت واقعی فرهنگ، اخلاق و تاریخ این سرزمین لازم است.
برادر عزیز جناب پناهی،
شما را دعوت می‌کنیم به خانه‌ی اجدادی‌مان؛
به دیدن بیابان‌های کَهور و سوز لوار و تموز،
به کوهستان‌های پُر از دُرمنه،
به خنکای نسیم شب و آسمان لبریز از ستاره،
به دیدن برق امید چشمان کودکانی که تاولِ پاهایشان، بهترین سرگرمی کودکانه است،
به نشستن بر سر سفره‌هایی که اگرچه از نان خالی است، اما مهماندار است.
فرش قرمزی برایتان از هزاران گره عزت، که دختران‌مان زده‌اند، می‌افکنیم،
و با بادبزن‌های حصیری که مادران‌مان بافته‌اند و دستارهای پاک مردان‌مان، گرما را کم و عرقتان را می‌زداییم.
بادبان کهنه‌ی قایق‌هایمان را به افتخار این برادری افراشته می‌کنیم.
شما را به تماشای جنگل‌های کهور و نخلستان‌ها، به دیدن کشتزارها و دیدن گاندو و غزال و خرس سیاه می‌بریم.
صبح‌ها نان کبابی بلوچی می‌خوریم و شب‌ها شیر بزهای عشایر می‌نوشیم.
بر کوهان شتر تکیه می‌دهیم و پدربزرگ و مادربزرگ‌ها، حکایت تلاش و رنج‌ها و جنگ‌ها و امیدهای هزاران‌ساله را می‌گویند.
با نوای دلنشینِ سازهای دست‌ساز، خاطره‌ی پهلوانان و نام‌آوران، رزم‌جویان و میهن‌دوستان، و روایت صبوری و عزت، زنده می‌شود.
و رقص دوپاری را به همان زیبایی هزاران سال پیش می‌بینیم.
برادر عزیز،
گفتن آنچه بر ما گذشته و آنچه می‌گذرانیم، در وصف نمی‌آید.
باید بیایید و ببینید و زندگی کنید.
فرخنده باد این برادری.
از طرف تعدادی از سران طوایف، مردم و فعالین بلوچ، فارس و عشایر جنوب ایران»
#جعفر_پناهی #ایران #همبستگی #برادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود
در سال‌های اخیر، بارها و بارها شاهد اعتراضات و اعتصابات اصناف مختلف در ایران بوده‌ایم. از کامیونداران گرفته تا معلمان، از بازنشستگان تا کارگران فولاد و هفت‌تپه، از دانشجویان و دانش‌آموزان گرفته تا پزشکان و نانوایان. هر کدام از این گروه‌ها با خواسته‌هایی مشروع، عادلانه و ابتدایی به خیابان آمده‌اند یا صدای خود را بلند کرده‌اند، اما کمتر دیده‌ایم که این صداها به نتیجه‌ای روشن و ماندگار برسند. چرا؟ چون پراکنده‌ایم. چون درد مشترکمان را جدا جدا فریاد می‌زنیم.
حکومت این را خوب می‌داند. از همین‌رو، همیشه تلاش کرده ما را از هم جدا نگه دارد. اعتراض کامیون‌دار را از چشم معلم بی‌اهمیت جلوه دهد، صدای دانشجو را از گوش کارگر دور نگه دارد، درد بازنشسته را برای نانوا بی‌ارتباط جلوه دهد. چون می‌داند آدمِ تنها، گروهِ بی‌پشتوانه، صدای بی‌همبستگی، راحت‌تر سرکوب می‌شود.
ما اما عضوی از یک پیکریم. کارگر اگر امروز سرکوب شود، فردا نوبت معلم است. اگر معلم تنها بماند، دانش‌آموز هم در آینده صدای خود را گم خواهد کرد. دانشجو اگر ساکت بماند، دانشگاه‌اش خاموش خواهد شد. بازاری اگر بی‌تفاوت بماند، فردا سفره‌اش تهی‌تر از امروز خواهد بود.
راه پیروزی، راه همبستگی‌ست. باید کنار هم بایستیم. معلم باید صدای کارگر باشد، کارگر باید فریاد دانشجو باشد، دانشجو باید پشتیبان استاد باشد، و همه با هم باید پناه مردم باشند. اعتصاب اگر همگانی باشد، اعتراض اگر سراسری و پیوسته باشد، سرکوب بی‌اثر می‌شود.
ما به هم نیاز داریم. باید این درد مشترک را با صدایی جمعی فریاد بزنیم. اگر چنین کنیم، امید به تغییر زنده می‌ماند. اگر جدا باشیم، محکوم به تکرار شکست و سرکوب خواهیم بود.
به قول شاعر:
چو عضوی به درد آورد روزگار،
دگر عضوها را نماند قرار...
ویدیو از هامره مرادی
#همبستگی #اعتصابات_سراسری #اعتصاب_کامیونداران #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
در سال‌های اخیر، بارها و بارها شاهد اعتراضات و اعتصابات اصناف مختلف در ایران بوده‌ایم. از کامیونداران گرفته تا معلمان، از بازنشستگان تا کارگران فولاد و هفت‌تپه، از دانشجویان و دانش‌آموزان گرفته تا پزشکان و نانوایان. هر کدام از این گروه‌ها با خواسته‌هایی مشروع، عادلانه و ابتدایی به خیابان آمده‌اند یا صدای خود را بلند کرده‌اند، اما کمتر دیده‌ایم که این صداها به نتیجه‌ای روشن و ماندگار برسند. چرا؟ چون پراکنده‌ایم. چون درد مشترکمان را جدا جدا فریاد می‌زنیم.
حکومت این را خوب می‌داند. از همین‌رو، همیشه تلاش کرده ما را از هم جدا نگه دارد. اعتراض کامیون‌دار را از چشم معلم بی‌اهمیت جلوه دهد، صدای دانشجو را از گوش کارگر دور نگه دارد، درد بازنشسته را برای نانوا بی‌ارتباط جلوه دهد. چون می‌داند آدمِ تنها، گروهِ بی‌پشتوانه، صدای بی‌همبستگی، راحت‌تر سرکوب می‌شود.
ما اما عضوی از یک پیکریم. کارگر اگر امروز سرکوب شود، فردا نوبت معلم است. اگر معلم تنها بماند، دانش‌آموز هم در آینده صدای خود را گم خواهد کرد. دانشجو اگر ساکت بماند، دانشگاه‌اش خاموش خواهد شد. بازاری اگر بی‌تفاوت بماند، فردا سفره‌اش تهی‌تر از امروز خواهد بود.
راه پیروزی، راه همبستگی‌ست. باید کنار هم بایستیم. معلم باید صدای کارگر باشد، کارگر باید فریاد دانشجو باشد، دانشجو باید پشتیبان استاد باشد، و همه با هم باید پناه مردم باشند. اعتصاب اگر همگانی باشد، اعتراض اگر سراسری و پیوسته باشد، سرکوب بی‌اثر می‌شود.
ما به هم نیاز داریم. باید این درد مشترک را با صدایی جمعی فریاد بزنیم. اگر چنین کنیم، امید به تغییر زنده می‌ماند. اگر جدا باشیم، محکوم به تکرار شکست و سرکوب خواهیم بود.
به قول شاعر:
چو عضوی به درد آورد روزگار،
دگر عضوها را نماند قرار...
ویدیو از هامره مرادی
#همبستگی #اعتصابات_سراسری #اعتصاب_کامیونداران #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
اتحاد رمز پیروزی است.
کامیونداران بیش از یک هفته است که دست به اعتصاب سراسری زده‌اند. نانوایان هم در اعتراض به حذف یارانه آرد قطعی مکرر برق و عدم توجه دولت به خواسته‌های‌شان دست به اعتراض زده‌اند.
کاهش سهمیه آرد و محدود شدن ساعات کاری باعث شده قیمت نان سنگک در تبریز از ۱۲ هزار تومان به ۲۰ هزار تومان افزایش یابد و نرخ نان لواش هم تقریبا دو برابر شود.
بازنشستگان هم هر هفته تجمعات اعتراضی برپا می‌کنند و امروز هم شاهد اعتراضات بزرگ کشاورزان خوزستانی بودیم.
هر کدام از این گروه‌ها با خواسته‌هایی مشروع، عادلانه و ابتدایی به خیابان آمده‌اند یا صدای خود را بلند کرده‌اند، اما کمتر دیده‌ایم که این صداها به نتیجه‌ای روشن و ماندگار برسند. چرا؟ چون پراکنده‌ایم. چون درد مشترکمان را جدا جدا فریاد می‌زنیم.
راه پیروزی، راه همبستگی‌ست. باید کنار هم بایستیم. اعتصاب اگر همگانی باشد، اعتراض اگر سراسری و پیوسته باشد، سرکوب بی‌اثر می‌شود.
ما به هم نیاز داریم. باید این درد مشترک را با صدایی جمعی فریاد بزنیم. اگر چنین کنیم، امید به تغییر زنده می‌ماند. اگر جدا باشیم، محکوم به تکرار شکست و سرکوب خواهیم بود.
به نظر شما چگونه میتوان فاصله بین ایرانیان را کم کرد و برای آزادی متحد شد؟
نظرتتان را برای ما بفرستید.
این درد مشترک هرگز جداجدا درمان نمی‌شود
طرح از رضا عقیلی
https://tavaana.org/cartoon_solidarity/
#همبستگی
#ایران_آزاد #اتحاد_رمز_پیروزی
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
کامیونداران بیش از یک هفته است که دست به اعتصاب سراسری زده‌اند. نانوایان هم در اعتراض به حذف یارانه آرد قطعی مکرر برق و عدم توجه دولت به خواسته‌های‌شان دست به اعتراض زده‌اند.
کاهش سهمیه آرد و محدود شدن ساعات کاری باعث شده قیمت نان سنگک در تبریز از ۱۲ هزار تومان به ۲۰ هزار تومان افزایش یابد و نرخ نان لواش هم تقریبا دو برابر شود.
بازنشستگان هم هر هفته تجمعات اعتراضی برپا می‌کنند و امروز هم شاهد اعتراضات بزرگ کشاورزان خوزستانی بودیم.
هر کدام از این گروه‌ها با خواسته‌هایی مشروع، عادلانه و ابتدایی به خیابان آمده‌اند یا صدای خود را بلند کرده‌اند، اما کمتر دیده‌ایم که این صداها به نتیجه‌ای روشن و ماندگار برسند. چرا؟ چون پراکنده‌ایم. چون درد مشترکمان را جدا جدا فریاد می‌زنیم.
راه پیروزی، راه همبستگی‌ست. باید کنار هم بایستیم. اعتصاب اگر همگانی باشد، اعتراض اگر سراسری و پیوسته باشد، سرکوب بی‌اثر می‌شود.
ما به هم نیاز داریم. باید این درد مشترک را با صدایی جمعی فریاد بزنیم. اگر چنین کنیم، امید به تغییر زنده می‌ماند. اگر جدا باشیم، محکوم به تکرار شکست و سرکوب خواهیم بود.
به نظر شما چگونه میتوان فاصله بین ایرانیان را کم کرد و برای آزادی متحد شد؟
نظرتتان را برای ما بفرستید.
این درد مشترک هرگز جداجدا درمان نمی‌شود
طرح از رضا عقیلی
https://tavaana.org/cartoon_solidarity/
#همبستگی
#ایران_آزاد #اتحاد_رمز_پیروزی
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
بیانیه شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران در حمایت از اعتصابات کامیونداران
در طول نزدیک به نیم قرن حاکمیت جمهوری اسلامی بر این سرزمین ، هر روز شاهد افزایش فشارهای اقتصادی بر اقشار آسیب پذیر اجتماعی بویژه کارگران، معلمان و بازنشستگان بوده‌ایم. به طوریکه در شرایط کنونی اکثریت آن‌ها بنا بر آمارهای رسمی زیر خط فقر مشغول گذران زندگی خود هستند.
زیستی طاقت‌فرسا که به مرگ تدریجی تبدیل شده است و بویژه در طول یک دهه گذشته در نتیجه افزایش فشارهای اقتصادی که تحریم‌های بین المللی، که خود محصول سیاست‌های حاکمیتی است، یکی از دلایل آن بوده است، به مرز بحران رسیده است.
افزایش آمارهای خودکشی، قتل های خانوادگی، رشد تصاعدی بزهکاری های اجتماعی، آمار وحشتناک کودکان بازمانده از تحصیل، مهاجرت وسیع جوانان و نخبگان دانشگاهی و ...همگی نشان هایی از این بحران هستند.
از طرف دیگر پاسخ حاکمیت و نیروهای امنیتی‌اش، به هرگونه تشکل‌یابی و اعتراضات مسالمت‌آمیز صنفی و مدن ، سرکوب، پرونده‌سازی و فشارهای امنیتی است.
نمونه روشن آن بازداشت و صدور حبس‌های طولانی برای دهها فعال کارگری، فعال صنفی معلمان و فعالان بازنشستگی، در طول سال‌های اخیر است.
در چنین شرایطی است که در طول هفته جاری شاهد اعتصابات کامیونداران در سراسر کشور برای پیگیری حقوق صنفی‌شان هستیم.
مطالبه‌گری مسالمت‌آمیزی که واکنشی است به افزایش فشارهای هر چه بیشتر اقتصادی و معیشتی بر زندگی این عزیزان زحمتکش که از طرف حاکمیت کانالیزه می‌شود.
اعتراض به کاهش سهمیه گازوئیل، افزایش نرخ بیمه تامین اجتماعی، عدم افزایش دستمزد و کرایه حمل بار متناسب با تورم حاکم بر اقتصاد و فقدان ایمنی های لازم شغلی و بویژه توجه به مسیرهای حمل و نقل فرسوده بخشی از مطالبات به حق کامیونداران بوده است که با وجود پیگیری های متعدد از طرف حاکمیت پاسخی شایسته دریافت نکرده است.
حال که کامیونداران از سر استیصال دست به اعتصاب گسترده در سراسر کشور زده اند ، پاسخ حاکمیت نه چاره جویی و ارائه راه حل مناسب که بکارگیری امکانات حمل و نقل نیروی نظامی همچون سپاه برای شکستن اعتصابات و تلاش در جهت ارعاب و بازداشت تعدادی از پیشگامان این اعتصاب سراسری بوده است .این همان الگوی ثابتی است که در همه این سال ها در برخورد با اعتراضات مسالمت آمیز صنفی و مدنی اقشار مختلف اجتماعی به کار رفته است.
ما به عنوان شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، که در طول بیش از دو دهه فعالیت صنفی و مدنی، بارها متحمل هزینه های فراوان در پیگیری مطالبات به حق خود شده ایم، خود را همدرد و هم سرنوشت اقشار مختلف اجتماعی بویژه کارگران حوزه حمل و نقل دانسته و از اعتصابات آن‌ها حمایت می‌کنیم.
از نظر ما تنها مسیر صحیح پیگیری و قابل تحقق این مطالبات گسترده، پیوند جنبش‌های مطالبه‌گری است و مطالبات هیچ قشری خارج از این اتحاد سرنوشت ساز دست یافتنی نیست.
ما به حاکمیت هشدار می‌دهیم، که این الگوی تکراری سرکوب اعتراضات مسالمت‌آمیز صنفی و مدنی، نمی‌تواند برای همیشه تداوم یابد و خواهان پاسخ شایسته به مطالبات به حق کامیونداران و آزادی اعتصاب کنندگان بازداشتی هستیم.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران
لازم به ذکر است، کانون‌های صنفی معلمان و فرهنگیان هرسین، فارس، اسلام‌آباد غرب، کرمانشاه، تهران و اسلامشهر نیز در بیانیه‌هایی جداگانه حمایت خود از اعتصاب کامیونداران را اعلام کردند.
متن ابن بیانیه‌ها در کانال تلگرام شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان موجود است.
🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra
#اعتصاب_کامیونداران #اعتصابات_سراسری #بیانیه #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
در طول نزدیک به نیم قرن حاکمیت جمهوری اسلامی بر این سرزمین ، هر روز شاهد افزایش فشارهای اقتصادی بر اقشار آسیب پذیر اجتماعی بویژه کارگران، معلمان و بازنشستگان بوده‌ایم. به طوریکه در شرایط کنونی اکثریت آن‌ها بنا بر آمارهای رسمی زیر خط فقر مشغول گذران زندگی خود هستند.
زیستی طاقت‌فرسا که به مرگ تدریجی تبدیل شده است و بویژه در طول یک دهه گذشته در نتیجه افزایش فشارهای اقتصادی که تحریم‌های بین المللی، که خود محصول سیاست‌های حاکمیتی است، یکی از دلایل آن بوده است، به مرز بحران رسیده است.
افزایش آمارهای خودکشی، قتل های خانوادگی، رشد تصاعدی بزهکاری های اجتماعی، آمار وحشتناک کودکان بازمانده از تحصیل، مهاجرت وسیع جوانان و نخبگان دانشگاهی و ...همگی نشان هایی از این بحران هستند.
از طرف دیگر پاسخ حاکمیت و نیروهای امنیتی‌اش، به هرگونه تشکل‌یابی و اعتراضات مسالمت‌آمیز صنفی و مدن ، سرکوب، پرونده‌سازی و فشارهای امنیتی است.
نمونه روشن آن بازداشت و صدور حبس‌های طولانی برای دهها فعال کارگری، فعال صنفی معلمان و فعالان بازنشستگی، در طول سال‌های اخیر است.
در چنین شرایطی است که در طول هفته جاری شاهد اعتصابات کامیونداران در سراسر کشور برای پیگیری حقوق صنفی‌شان هستیم.
مطالبه‌گری مسالمت‌آمیزی که واکنشی است به افزایش فشارهای هر چه بیشتر اقتصادی و معیشتی بر زندگی این عزیزان زحمتکش که از طرف حاکمیت کانالیزه می‌شود.
اعتراض به کاهش سهمیه گازوئیل، افزایش نرخ بیمه تامین اجتماعی، عدم افزایش دستمزد و کرایه حمل بار متناسب با تورم حاکم بر اقتصاد و فقدان ایمنی های لازم شغلی و بویژه توجه به مسیرهای حمل و نقل فرسوده بخشی از مطالبات به حق کامیونداران بوده است که با وجود پیگیری های متعدد از طرف حاکمیت پاسخی شایسته دریافت نکرده است.
حال که کامیونداران از سر استیصال دست به اعتصاب گسترده در سراسر کشور زده اند ، پاسخ حاکمیت نه چاره جویی و ارائه راه حل مناسب که بکارگیری امکانات حمل و نقل نیروی نظامی همچون سپاه برای شکستن اعتصابات و تلاش در جهت ارعاب و بازداشت تعدادی از پیشگامان این اعتصاب سراسری بوده است .این همان الگوی ثابتی است که در همه این سال ها در برخورد با اعتراضات مسالمت آمیز صنفی و مدنی اقشار مختلف اجتماعی به کار رفته است.
ما به عنوان شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، که در طول بیش از دو دهه فعالیت صنفی و مدنی، بارها متحمل هزینه های فراوان در پیگیری مطالبات به حق خود شده ایم، خود را همدرد و هم سرنوشت اقشار مختلف اجتماعی بویژه کارگران حوزه حمل و نقل دانسته و از اعتصابات آن‌ها حمایت می‌کنیم.
از نظر ما تنها مسیر صحیح پیگیری و قابل تحقق این مطالبات گسترده، پیوند جنبش‌های مطالبه‌گری است و مطالبات هیچ قشری خارج از این اتحاد سرنوشت ساز دست یافتنی نیست.
ما به حاکمیت هشدار می‌دهیم، که این الگوی تکراری سرکوب اعتراضات مسالمت‌آمیز صنفی و مدنی، نمی‌تواند برای همیشه تداوم یابد و خواهان پاسخ شایسته به مطالبات به حق کامیونداران و آزادی اعتصاب کنندگان بازداشتی هستیم.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران
لازم به ذکر است، کانون‌های صنفی معلمان و فرهنگیان هرسین، فارس، اسلام‌آباد غرب، کرمانشاه، تهران و اسلامشهر نیز در بیانیه‌هایی جداگانه حمایت خود از اعتصاب کامیونداران را اعلام کردند.
متن ابن بیانیه‌ها در کانال تلگرام شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان موجود است.
🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra
#اعتصاب_کامیونداران #اعتصابات_سراسری #بیانیه #همبستگی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech