گزارش دریافتی از یکی از زندانیان سیاسی که چند ماهی است که آزاد شده، حاکی از این است که مسئولان زندان از بسیاری از زندانیان بیگاری می‌کشند و این زندانیان از ترس انتقال به زندان تهران بزرگ تن به کارهایی طاقت‌فرسا می‌دهند.

این منبع مطلع نوشته:
«قبل از هر چیز بگم که اندرزگاه ۶ هرکس کار نکنه میفرستن تهران بزرگ و ۲۰ یا ۳۰ تا زندانی سیاسی داره که تنبیهی اونجا هستن. بخاطر نرفتن به تهران بزرگ بیگاری میکشن ازشون و شاهد بودم که متاسفانه یه نفر که مشکل قلبی داشت رو برده بودن قسمت انبار مرکز، اونجا هی بار میاد، میوه، لبنیات، نان و هر چیز دیگه...‌و این زندانیان باید این بارها رو جابه‌جا کنند، اون فرد زندانی حین کار، مشکل قلبی پیدا کرد و بردنش بهداری و برنگشت و گفتن که انتقال دادیم به یه اندرزگاه دیگه، نمیدونم شاید فوت شده بود....

۲۵ اسفند ۱۴۰۲ که برف سنگین تهران کل محوطه اوین رو سفید پوش کرده بود این بدبخت‌ها رو با دمپایی و پارو به دست از ساعت ۸ صبح  تا ۷ غروبفرستادن تا برف‌های داخل محوطه رو پارو کنن و وقتی برگشتن پاهاشون از شدت سرما یخ زده بود و بی‌حس شده بود.
این اندرزگاه هیچ امکاناتی نداره و مخصوص کسانی هستش که بخاطر مهریه و رد مال زیر ۱ میلیارد اونجان. تهدید فرستادن به زندان تهران بزرگ، ترفندی هستش که اونا رو تو اوین نگه میداره. از این زندانیان برای ساخت اندرزگاه ۷ داره استفاده میشه، ۲۰۰ تفرم ظرفیت داره و به غیر از ۲۰ تا سیاسی، بقیه زندانیان از صبح تا ۵ غروب بیرون هستن. یا دارن جنس خالی میکنن تو انبار یا میوه میبرن پخش میکنن داخل اندرزگاه‌های دیگه. هر کاری داخل اوین هست، رایگان این زندانیان انجام میدن، زندانیانی که از ۲۰ ساله تا ۷۰ ساله توشون دیده میشه.»


مرتبط:

حقوق مادی زندانیان
https://tavaana.org/6-reserved-rights-of-prisoners/

اشتغال و حرفه‌آموزی در زندان
https://tavaana.org/prisoners-rights-45/


#حقوق_زندانی #زندان_اوین #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

نجات انورحمیدی، معلم و زندانی سیاسی است که در زندان سپیدار اهواز به سر می‌برد. سال‌ها ست که این معلم زندانی ۶۷ علیرغم ابتلا به بیماری‌های متعدد از رسیدگی مناسب پزشکی و اعزام به بیمارستان محروم بوده است.

یک منبع نزدیک به خانواده این زندانی سیاسی به «هرانا» گفت:
«علیرغم ابتلای خانم انورحمیدی به اختلال در عملکرد تیروئید، آب مروارید و خونریزی از ناحیه هر دو چشم، فشار خون، چربی خون و سردردهای مزمن از رسیدگی پزشکی مناسب و همچنین اعزام به پزشکی قانونی برای تایید عدم توانایی در تحمل کیفر محروم مانده است.»
ایشان تا کنون حتی از اولیه‌ترین نیازهای درمانی محروم بوده و از سال ۹۷ تاکنون حتی یک روز هم به مرخصی نرفته است.

این زندانی سیاسی پیش از این در دهه شصت نیز زندانی بوده و از سردرد مزمن که نتیجه شکنجه در سال‌های پیش در زندان است، رنج می‌برد.

خانم «انورحمیدی کارون» متولد ۱۳۳۷، ساکن اهواز است، او در سال ۹۶ بازداشت شد و به اتهام ا«قدام علیه امنیت ملی» به پنج سال زندان محکوم کرد. در اسفندماه ۹۷ دوباره بازداشت شد و به زندان سپیدار اهواز منتقل شد. در این دوره شعبه چهارم ‌دادگاه اهواز، نجات انورحمیدی و همسرش را به ۱۵ سال زندان محکوم کرد.

#حقوق_زندانی #یاری_حقوقی_توانا
#زندان
#زندانی
#نجات_انور_حمیدی
#نجات_انورحمیدی
@Tavaana_TavaanaTech

نه به اعدام
«کسانی که در زندان‌های سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می‌کنند، محارب و محکوم به اعدام می‌باشند. امیدوارم با خشم و کینه انقلابی خود نسبت به دشمنان اسلام، رضایت خداوند متعال را جلب نمایید.» بر مبنای همین حکم روح‌الله خمینی بود که مسئولان و ماموران جمهوری اسلامی در تابستان ۱۳۶۷ هزاران شهروند را به دردناک‌ترین شکل ممکن کشتند و حتی پیکرهای آنان را نیز پس ندادند.

اما کشتار خمینی از همان روزهای نخست پس از ورودش آغاز شد. وقتی که در مدرسه رفاه سکونت یافت، جایی که روی پشت بامش جوخه اعدام افسران شاهنشاهی را به رگبار می‌بست و می‌کشت.

بعد از آن در ماه‌های بعد مسئولان رژیم پیشین که در ایران مانده بودند، یکی یکی اعدام شدند، تعداد زیادی از هموطنان بهایی، یهودی و مسیحی و ... اعدام شدند، دهه شصت شد و باز عده زیادی در تمام آن سال‌ها اعدام شدند.

اعدام و کشتار، از میراث خمینی بود که توسط جانشینش ادامه یافت.

خونی که پاک نمی‌شود، دستان آلوده‌ای که هرگز فراموش نمی‌کنیم. لکه ننگی در تاریخ سرزمین‌مان که چنین حکام خون‌ریزی به خود دیده است.
زوم: داد و بیداد



https://tavaana.org/zoom125/

#زوم #نه_به_اعدام #مهسا_امینی #انقلاب_ملی #حقوق_زندانی #حقوق_بشر #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

حق من: بازرسی بدنی در زندان‌های جمهوری اسلامی

«بارها در زندان در برهنگی کامل تفتیش بدنی شدم».

این عین عبارتی‌ست که مژگان کاوسی - نویسنده و محقق زندانی - در مهر ۱۴۰۰ بیان کرد.

خانم کاوسی این رفتارها را «مصداق بارز شکنجه روحی» و «تجاوز به خصوصی‌ترین حریم شخصی و انسانی» دانست.

این رفتار سال‌هاست در زندان‌های جمهوری اسلامی ادامه دارد در حالیکه حتی قوانین تنظیم‌شده در خود جمهوری اسلامی در امور مربوط به زندانیان این رفتار را منع کرده است.

آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها، به صورت کلی بازرسی بدنی بدون لباس یا بازرسی مواضع داخلی بدن زندانیان - اعم از متهم یا محکوم به حبس را ممنوع کرده است.

حتی در موارد ویژه و در صورت لزوم بازرسی بدنی بدون لباس، این آیین‌‌نامه تاکید کرده است این بازرسی نباید همراه با لمس بدن زندانی یا همراه با بیان عبارات جنسی و جنسیتی باشد.

ولی واقعیت در زندان‌ها به‌ گونه‌ی دیگری‌ست؛ چنانکه سپیده قلیان در روایت خود از زندان بوشهر در تابستان ۱۴۰۰ گفته بود: «چیز دیگری می‌گویند و کار دیگری انجام می‌دهند. می‌گویند «کرامت انسانی» یک زن باید حفظ بشود اما همان زن را توی صف آمار لُخت می‌کنند...کرامت انسانی یک زن را با تمام وجود زیرپا له می‌کنند، جلو دیگران او را برهنه می‌کنند...».

https://youtu.be/Fmqf3ZtiXns

در ساندکلاد:
https://soundcloud.com/tavaana/9pb0yypsitl1

#حقوق_زندانی #یاری_حقوقی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

‌
گزارشی از آخرین وضعیت زندانیان سیاسی بند ۸ زندان شیبان

در پی اعتصاب «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، فشارها و محدودیت‌ها بر زندانیان بند ۸ زندان شیبان به طرز چشمگیری افزایش یافته است. تازه‌ترین اطلاعات حاکی از اعمال محدودیت‌های شدید در ارتباطات، تغذیه و خدمات پزشکی برای این زندانیان است.

کاهش امکانات ارتباطی

تعداد تلفن‌های موجود در بند ۸ که پیشتر ۶ دستگاه برای ۱۸۰ زندانی بود، به یک دستگاه کاهش یافته است. این اقدام به عنوان یک فشار روانی بر زندانیان تلقی می‌شود و به آن‌ها هشدار داده شده که همین یک دستگاه نیز به زودی جمع‌آوری شده و ارتباط با بیرون به طور کامل قطع خواهد شد.

محدودیت‌های غذایی

تمامی اجاق‌های گاز از بند ۸ جمع‌آوری شده‌اند. پیش از این، زندانیان می‌توانستند شام خود را تهیه کنند، اما اکنون با این محدودیت، امکان تهیه غذای شخصی به شدت کاهش یافته است. کیفیت غذای زندان، به‌ویژه وعده شام، بسیار پایین است و زندانیان عملاً وابسته به تهیه غذای شخصی بودند.

کاهش خدمات پزشکی

رسیدگی‌های پزشکی که پیش‌تر نیز محدود بود، اکنون تقریباً به صفر رسیده است. زندانیان از نبود پیگیری درمانی رنج می‌برند و این موضوع می‌تواند سلامت آن‌ها را به‌طور جدی تهدید کند.

افزایش فشار روانی

طبق اظهارات خود زندانیان، این فشارها به ویژه پس از انتشار اخبار اخیر از زندان شیبان تشدید شده است. به نظر می‌رسد این اقدامات برای جلوگیری از اطلاع‌رسانی و ارسال اخبار به بیرون طراحی شده‌اند و فشار روانی شدیدی بر زندانیان اعمال می‌کنند.

وضعیت نگران‌کننده زندانیان بند ۸ زندان شیبان نشان از افزایش فشارها و محدودیت‌های شدید در حوزه ارتباطات، تغذیه و بهداشت دارد، که سلامت و حقوق انسانی آنان را به طور جدی تهدید می‌کند.

از ریما شیرمحمدی، فعال حقوق بشر


#زندان_شیبان #کارزار_سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام #نه_به_اعدام #حقوق_زندانی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

حق من: درباره حق مرخصی زندانیان سیاسی

در آذر ۱۴۰۰ بود که خبری در رسانه‌های حقوق بشری منتشر شد که فرهاد میثمی، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی‌شهر از تماس تلفنی محروم شده است و اعلام شده است که تا اطلاع ثانوی او حق هیچ‌گونه تماسی با بیرون از زندان را ندارد.
فرهاد میثمی زندانی سیاسی است که به پنج سال حبس تعزیری محکوم شده است و اکنون سال چهارم حبس خود را می‌گذارند بدون آن‌که حتی یک روز مرخصی شامل حال او شده باشد
فرهاد میثمی یک معلم بوده است و بنیان‌گذار یک انتشارات. او به عنوان یک فعال فرهنگی مطرح است. چرا چنین فردی اساسا بایستی زندانی شود و در زندان نیز چنین ستمی بر او وارد شود؟
طبق مقررات و آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها، مسئولان مربوطه موظف هستند حتی برای مجرمان سیاسی و به اصطلاح امنیتی نیز مرخصی قائل شوند ولی برای آن‌که بتوانند راه نفوذ ستمگرانه خود را باز نگاه دارند دست‌کم دو قید بر این حق بار کرده‌اند.
در ماده ۱۹۵ همین آیین‌نامه و ذیل بحث مرخصی آمده است زندانیان امنیتی که اجرای حکم آن‌ها قابل تعلیق نیست، اگر یک‌سوم از میزان مجازات تعیین‌شده را گذرانده باشند می‌توانند از حق مرخصی استفاده کنند. همچنین در صورت کسب امتیاز لازم از برنامه‌های به اصطلاح «اصلاحی - تربیتی» و «به تشخیص دادستان» می‌توانند هر چهار ماه یک بار به مدت پنج روز از مرخصی برخوردار شوند.
فرهاد میثمی اکنون بیش از دو سوم از حکم ۵ساله را در زندان بوده است و می‌تواند از حق مرخصی استفاده کند ولی تا کنون حتی یک روز هم به مرخصی نرفته است. آیا در آنچه مسئولان زندان، «اصلاح و تربیت» می‌خوانند نمره قبولی نگرفته است و یا تشخیص دادستان بر این قرار گرفته که میثمی نباید به مرخصی برود؟
هرچه هست، آنچه مقابل چشمان ناظران می‌گذرد ستم آشکاری است که بر فعالان مدنی در ایران وارد می‌آید. زندانی‌کردن این فعالان خود وجهی از ستم است و این محدودیت‌ها در زندان، خود ستمی مضاعف است.

https://youtu.be/gjIgIEHlLEE

در ساندکلاد:
https://soundcloud.com/tavaana/morakhasi-zendan1

#حقوق_زندانی #حقوق_زندانی_به_زبان_ساده #حق_مرخصی #یاری_حقوقی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

رضا شفاخواه، وکیل دادگستری، درباره پرونده بچه‌های اکباتان:

«اطلاع‌رسانی لازم از طرف رسانه‌ها و مردم و خانواده‌ها درباره رونده اکباتان اتفاق نیفتاده است.
متاسفانه خانواده‌‌ها نیز اطلاع‌رسانی لازم را نداشته‌اند و اطلاع رسانی کنونی با همکاری عده‌ای محدود است و خانواده‌ها هنوز تصور می‌کنند که اگر صحبتی کنند بر روی پرونده تاثیر می‌گذارد.»
اما چرا ماموران جمهوری اسلامی و بازجوها همواره خانواده زندانیان سیاسی را ترغیب به سکوت می‌کنند؟
به‌ویژه گاهی با ظاهری خیرخواه، به اطرافیان زندانیان گمنام توصیه می‌کنند که برای حل سریع‌تر پرونده، اطلاع‌رسانی نکنند. اما سکوت خانواده و اطرافیان، دست بازجویان و ماموران را برای فشار بیش‌تر بر زندانیان، به‌ویژه زندانیان ناشناخته، باز می‌گذارد.
سعید دهقان، حقوق‌دان: آن‌ها [ماموران] از خبری‌شدن می‌ترسند. [این] نشان می‌دهد در حال ظلم‌کردن بیش‌تر به متهمانی هستند که ناشناخته مانده‌ و در نتیجه، افکار عمومی هم درباره آن‌ها ساکت مانده‌‌اند.
اطلاع‌رسانی درباره زندانیان و احکام صادرشده برای آنان، می‌تواند حمایت گسترده افکار عمومی از آن‌ها را در پی داشته باشد. لغو حکم اعدام امیرحسین مرادی، محمد رجبی و سعید تمجیدی، از بازداشتی‌های آبان ۹۸، تا اندازه‌ای متاثر از فشار افکار عمومی بر جمهوری اسلامی بود.
اگرچه اطلاع‌رسانی همیشه به یک نتیجه مشخص ختم نمی‌شود، اما تنها راه چاره برای برخورد با جمهوری اسلامی است. در نظر داشته باشیم که برخورد جمهوری اسلامی با شهروندان و کنشگران همواره با نقض حقوق آنان همراه است. اگرنه در سیستم عادلانه قضایی کشورهای آزاد روند پرونده‌ها، شفاف و بدون نقض حقوق زندانیان طی می‌شود.

در یوتیوب:
https://www.youtube.com/watch?v=xUIgRZ_qHdU

#یاری_حقوقی_توانا #اسلایدشو #زندان #زندانی_سیاسی #حقوق_زندانی #حقوق_بشر #حقوق_متهم
@Tavaana_TavaanaTech

حق من: کف‌خوابی، پدیده نامطلوب و غیرقانونی در زندان
«گاهی تراکم به حدی بود که در یک سلول، زندانیان زخمی و کتک‌خورده روی‌هم ریخته می‌شدند و آن‌هایی که به دلیل ضعف جسمانی توان تحمل نداشتند، به دلیل خفگی جان می‌باختند.»
کف‌خوابی یکی از رایج‌ترین پدیده‌های زندان‌های ایران است که ناشی از تراکم بالا در زندان‌ها، و کمبود شدید تخت برای زندانیان است.
این مسئله با بی‌اعتنایی بسیار زیاد سازمان زندان‌ها نیز مواجه است. برخی اوقات هم آن‌ها از تراکم بالا برای آزار بیش‌تر زندانیان استفاده می‌کنند.
این وضعیت نامطلوب حتی موجب شده کسانی که به اصطلاح به عنوان «وکیل بند» شناخته می‌شوند و در واقع افرادی با سابقه زیاد تحمل حبس هستند، تراکم بیش از حد را موضوعی عادی و همیشگی در نظر بگیرند و از طرف دیگر به پدیده عجیب «اجاره تخت» دامن بزنند؛ بدین صورت که زندانیان تازه‌وارد باید تخت‌ها را هفتگی یا روزانه از وکیل‌بندها اجاره کنند تا پس از دو سال بتوانند خودشان صاحب تخت شوند!
هوشنگ پوربابایی، وکیل پایه یک دادگستری، درباره کف‌خوابی و اجاره تخت می‌گوید: «در هیچ کدام از مقررات ِ قانون اقدامات تامینی و تربیتی اشاره‌ای نشده که فرد زندانی باید برابر دریافت خدماتی که در زندان به او ارائه می‌شود، وجهی پرداخت کند.»
بله! دقیقا در ماده ۱۵۷ آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها تاکید شده است که از جمله وسایل رفاهی‌ای که بایستی در اختیار زندانی قرار بگیرد، به غیر از ملحفه، بالش و دو تخته پتوی مناسب، «تخت فلزی و قابل شستشو» است.
توجه کنیم که این تبعیض و نقض فاحش حقوق زندانیان کاملا زیر نظر زندانبانان و عوامل ناظر رخ می‌دهد. چرا زندان‌بان‌ها در قبال نقض بدیهی‌ترین حقوق زندانیان واکنشی نشان نمی‌دهند؟
https://youtu.be/Idk5Rk2s-vk
در ساندکلاد:
https://soundcloud.com/tavaana/afkatt6vjszo
#یاری_حقوقی_توانا #حق_من #حقوق_زندانی
@Tavaana_TavaanaTech

حق من: عادت ماهانه، زندان زنان و لزوم بهداشت در زندان

منیره برادران، زندانی سیاسی دهه ۶۰ با ۹ سال سابقه زندان که شش ماه از این مدت را درون سلول انفرادی به سر برده می گوید: «یکی از چیزهایی که عامل فشار بر روی زنان می‌شود مسئله عادت ماهانه زنان است که زندانبان‌ها از دادن نوار بهداشتی خودداری می‌کنند و زندانی باید مدام بگوید و درخواست کند. من دوره‌های زیادی در زندان داشتم که به ما نوار بهداشتی نمی‌دادند.»

این روایت تلخ از زندان زنان و دسترسی سخت زندانیان زن به وسائل بهداشتی مورد نیاز خود، از جمله روایت‌های بسیار تلخی است که اکنون نیز گاه به گاه می‌شنویم.

هیچ فردی و هیچ مقامی در هیچ جایگاه سیاسی و بر اساس هیچ قانونی حق ندارد لوازم بهداشتی را از زندانیان دریغ کند. این یک اصل بدیهی و بدون اما و اگر است.

حتی اگر جنبه‌های انسانی و حقوق بشری مسئله را کنار بگذاریم، که البته باید زیربنای قانون‌گذاری در مسائل مربوط به حقوق زندانیان باشد، قوانین مصوب جمهوری اسلامی هم به لزوم تامین بهداشت برای زندانیان تصریح دارد.

به عنوان نمونه ماده ۴۲ آئین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور به صراحت می‌گوید که حتی وقتی قرار است یک زندانی تنبیه شود و محدودیت بر او اعمال گردد، این محدودیت نباید شامل خدمات بهداشتی شود.

بگذارید عین ماده ۴۲ را بخوانیم: «تنبیه‌های انضباطی و محدودیت‌ها نباید سبب قطع یا محدودکردن خدمات بهداشتی، درمانی و مشاوره روان‌شناختی و یا محرومیت از مطالعه کتاب، هواخوری یا استحمام شود.»

بر این اساس بایستی از مسئولان مربوطه پرسید، حقوق بنیادین زندانیان به کنار، چرا به قانون مصوب خود بی‌اعتنایی می‌کنید؟

یوتیوب:
https://www.youtube.com/watch?v=Vyx9cDB6TZE
در ساندکلاد:

https://soundcloud.com/tavaana/zendan-zanan
#حق_من #حقوق_زندانی #یاری_حقوقی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech