‌
کوری خودخواسته؛ شریک خاموش جنایت

پیام همراهان

مارگارت هفرنان در کتاب کوری خودخواسته(Willful Blindness) توضیح می‌دهد که بسیاری از فجایع نه از نادانی، بلکه از انتخاب آگاهانه‌ی ندیدن پدید می‌آیند. انسان‌ها برای حفظ آرامش، امنیت یا منافع خود، چشم بر حقیقت می‌بندند. اما همین چشم بستن، همان سکوتی است که جنایت را ممکن می‌سازد.
ما ایرانیان این حقیقت تلخ را بارها تجربه کرده‌ایم؛ از دهه‌ی ۶۰ تا آبان ۹۸، و به‌ویژه در سال ۱۴۰۱. زمانی که خیابان‌ها پر از خون جوانان شد، هزاران نفر به زندان افتادند و خانواده‌های بی‌شماری داغدار شدند. روایت‌ها و تصاویر همه جا بود. هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند «نمی‌دانستم». اما بسیاری ترجیح دادند نادیده بگیرند.
این کوری خودخواسته در جامعه‌ی ما شکل‌های گوناگون دارد:
کارمندانی که برای حفظ شغل، چشمانشان را بر فساد و سرکوب بستند.
نیروهایی که با توجیه «دستور مافوق» ماشه را کشیدند.
شهروندانی که زیر فشار معیشت یا از ترس سرکوب، سکوت را انتخاب کردند و گفتند: «به ما ربطی ندارد».
نباید فراموش کنیم که ترس و هزینه‌ها واقعی‌اند؛ اما همین ترس‌ها نیز ابزار رژیم برای بازتولید سکوت است. اگر نپذیریم که انکار و بی‌تفاوتی بخشی از بازی قدرت است، خودمان به‌سادگی در خدمت آن قرار می‌گیریم.
راه غلبه بر این کوری، فقط در شجاعت فردی خلاصه نمی‌شود. ما نیاز به تکنیک‌ها و کنش‌های جمعی داریم:
روایتگری جمعی: گفتن تجربه‌ها، ثبت خاطرات و شهادت‌ها برای شکستن دیوار انکار.
حلقه‌های گفت‌وگوی امن: فضاهایی که در آن بتوان پرسید، به اشتراک گذاشت و بدون ترس حقیقت را دید.
حمایت از افشاگران و کنشگران: کسانی که با خطرپذیری واقعیت را برملا می‌کنند.
یادآوری تاریخ: پیوند دادن امروز با دیروز تا تکرار چرخه‌های سرکوب عادی‌سازی نشود.
پیام کتاب برای ما این است: ندیدن، انتخابی بی‌طرفانه نیست؛ بلکه همدستی خاموش با جنایت است. هر بار که چشم‌ها را می‌بندیم، در حقیقت دست جلاد را آزاد می‌کنیم.
آینده‌ی ما نه در سکوت، بلکه در دیدن و گفتن است. اگر امروز تصمیم نگیریم که ببینیم، فردا تاریخ ما را نه تماشاگر، بلکه شریک خاموش سرکوب خواهد نوشت.

#حقیقت #رواداری #اخلاق #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

ژاپن: گذار به آزادی
روایتی برای جمع‌های کتابخوانی

جمع‌های کتابخوانی، گروه‌های دوستانه کوچکی هستند که هدف آن‌ها بیرون آمدن از «تنها اندیشیدن» بیش از حد است. این جمع‌های کوچک، مطالعه، اندیشیدن و کنش را به صورت گروهی پیش ‌می‌برند و زمینه‌ساز همبستگی مدنی می‌شوند. وقتی افراد از اقشار مختلف در فضای امن و دوستانه‌ای گرد می‌آیند تا متنی را با هم بخوانند، پرسش بپرسند و به همدیگر گوش دهند، فرآیندی رخ می‌دهد که صاحب‌نظران سیاسی آن را شکل‌گیری «سپهر عمومی» می‌نامند: ترکیبی از فهم و زبان مشترک برای همبستگی.

این فهمِ جمعی بستری می‌سازد برای انتقالِ گفت‌وگو به عرصه عملِ مدنی، به شرطی که روحیه‌ی گفت‌وگوی دوستانه و احترام به مخالف تمرین و حفظ شود. جمع‌های کتابخوانی می‌توانند مکانی امن برای مطرح کردن نگرانی‌های روزمره، تبادل اطلاعات، و هماهنگی فعالیت‌های مدنی باشند.
متن کامل را بخوانید:
https://tavaana.org/centennial_struggle_in_japan/
#یاری_مدنی_توانا #کتابخوانی #کتاب

@Tavaana_TavaanaTech

همبستگی ملی:
واکنشی یا کنشگرانه؟

همبستگی میان ایرانیان برای بسیاری به سوال و دغدغه اصلی تبدیل شده‌است. چگونه می‌توان همبستگی و هماهنگی میان خودمان را گسترش دهیم؟

یک راه ایجاد همبستگی، شناخت بهتر از ریشه‌های آن است. همبستگی گاهی «واکنشی» است. برای مثال پس از اتفاقاتی مانند قتل مهسا امینی، همبستگی میان گروه‌های متفاوت مردم، در واکنش به آن، به شکل چشمگیری افزایش یافت. در آن روزها صدای همبستگی از بلوچستان تا آذربایجان و از خراسان تا خوزستان شنیده می‌شد، و حتی بعضی شخصیت‌های مذهبی نیز از دفاع از حقوق تمامی ایرانیان از جمله زنان و افراد بدون دین سخن گفتند.
هر دو نوع همبستگی می‌توانند مثبت و سازنده باشند. جامعه به هر دو نوع نیاز دارد. اما بسنده کردن به همبستگی‌های فصلی با اهداف محدود، راه چاره همه مشکلات اجتماعی نیست. جامعه نیاز به ساخت و توسعه کنشگرانه همبستگی‌ها در همه سطوح، میان نسل‌ها، زنان و مردان، افراد با باورهای متنوع، اصناف و مناطق دارد.

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی

@Tavaana_TavaanaTech