✊ فریاد «نه به اعدام» در واحد ۲ زندان قزلحصار؛ دومین روز اعتصاب غذای زندانیان

در دومین روز اعتصاب غذای گسترده در زندان قزلحصار کرج، زندانیان واحد ۲ با فریاد «نه به اعدام» خشم و اعتراض خود را علیه ماشین مرگ حکومت فریاد زدند و از مردم ایران خواستند صدای آنان باشند.

روز سه‌شنبه ۲۲ مهرماه ۱۴۰۴، همزمان با نودمین هفته از کارزار سراسری «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، این زندانیان که از روز دوشنبه ۲۱ مهر در اعتصاب غذا به سر می‌برند، با انتشار پیامی خواستار لغو فوری تمام احکام اعدام شدند. آنان تأکید کرده‌اند که اعدام، نه عدالت است و نه بازدارنده، بلکه تنها ابزار سرکوب و ارعاب مردم است.

منابع داخلی گزارش می‌دهند مأموران امنیتی با تهدید، فشار و قطع تماس‌ها تلاش کرده‌اند زندانیان را وادار به شکستن اعتصاب کنند، اما اعتصاب‌کنندگان اعلام کرده‌اند:

«تا زمانی که صدایمان شنیده نشود و چرخ اعدام نایستد، دست از اعتراض نمی‌کشیم.»

این اعتصاب در حالی ادامه دارد که در روزهای اخیر دست‌کم ۱۶ زندانی برای اجرای حکم به سلول‌های انفرادی منتقل شده‌اند — اقدامی که موجی از نگرانی و خشم در میان خانواده‌ها و فعالان حقوق بشر برانگیخته است.

#نه_به_اعدام #قزلحصار #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بازداشت کوثر دهبان زاده پس از احضار به دادگاه انقلاب شیراز

روز شنبه ۱۹ مهر ماه ۱۴۰۴، کوثر دهبان‌زاده، ساکن استان فارس، پس از احضار به شعبه دادگاه انقلاب شهر شیراز، بازداشت و پس از طی مراحل تفهیم اتهام، به زندان عادل آباد شیراز، منتقل شد.

دستگیری خانم دهبان زاده، در حالی صورت گرفته وی در تاریخ ۱۷ مهر ماه ۱۴۰۴، با دریافت ابلاغیه ای کتبی از طریق سامانه ابلاغ الکترونیک قوه قضائینه«ثنا» به شعبه دادگاه انقلاب شهر شیراز، احضار و با موارد اتهامی جدید مواجه شده و قاضی دادگاه برای آزادی وی وثیقه ای به ارزش ۱۰ میلیارد تومان، صادر کرده است.

با توجه به اینکه خانواده قادر به تامین چنین مبلغ وثیقه ای نیستند، کوثر دهبان زاده، به زندان عادل آباد، منتقل شده است.

لازم به ذکر است، کوثر دهبان‌زاده، در تاریخ ۶ مهر ماه ۱۴۰۳، توسط نیروهای امنیتی در شهر شیراز، دستگیر و به بازداشتگاه پلاک ۱۰۰ اداره کل اطلاعات استان فارس، منتقل و با توجه به اینکه قرا بازداشت موقت وی به وثیقه تبدیل شده بود، مدتی بعد با تودیع قرار وثیقه از زندان عادل آباد شیراز، آزاد شده بود.

میثم دهبان‌زاده، برادر کوثر، در حال سپری کردن دوران حبس تعزیری خود در زندان قزلحصار کرج، است.

سال گذشته که کوثر دهقان‌زاده را بازداشت کرده بودند، میثم در نامه‌ای نوشته بود:

«...در تازه‌ترین مورد اقدام به دستگیری خواهرم (کوثر) کرده‌اند و برای ارعاب و فشار بیشتر بر من و خانواده‌ام او را دستگیر و مستقیم به دخمه‌های انفرادی زندان شیراز برده‌اند در حالی که جز علاقه‌اش به من (علاقه هر خواهر به برادرش) هیچ جرم دیگری ندارد و جز نترسیدن در پیگیری کارهای قضائی من هیچ کار “خلاف شرعی” را مرتکب نشده است.
فشارهای این جانیان اطلاعاتی پیش‌تر منجر به دوبار سکته مادرم شد و حال با دستگیری کوثر (جگر گوشه‌مان و از قضا کمک کار خانواده در تهیه داروهای مادرم) به حمله قلبی دیگری رسیده. البته از این جانیان هر جنایتی بر‌ می‌‌آید و درست به همین دلیل هم بدون هیچ اطلاعی و در بی‌خبری کامل او را به سلول‌های انفرادی منتقل کرده تا هر بلایی که می‌خواهند بر سر او بیاورند و وادارش کنند که آنچه می‌خواهند را اعتراف کند ولی این وحوش اطلاعاتی هم می‌دانند که جز اعتراف به این که خواهر من است از او چیزی نخواهند شنید. اگر چه نوید افکاری را هم فراموش نکرده‌ایم که در همان جا و با وجود بی‌گناهی مظلومانه بر چوبه دار به‌شهادت رساندند.»


#کوثر_دهبان_زاده #میثم_دهبان_زاده #شیراز #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
🔹️‏محمدجعفر قائم‌پناه، رئیس هیئت عالی گزینش کشور: تقوا و شایسته‌گزینی دو بال اصلی پیشرفت نظام اداری و سیاسی ایران است و گزینش نباید به ابزار ایجاد خوف در میان جوانان تبدیل شود.

❗️اظهارات محمدجعفر قائم‌پناه درباره لزوم «تقوا و شایسته‌گزینی» اگرچه در ظاهر بر ارزش‌های اخلاقی تأکید دارد، اما از نگاه بسیاری از مخاطبان با واقعیت نظام گزینش در ایران فاصله زیادی دارد.

در عمل، گزینش استخدامی در ایران اغلب نه بر پایه شایستگی، که بر اساس معیارهای ایدئولوژیک، وفاداری سیاسی و رانت انجام می‌شود؛ فرایندی که سال‌هاست به ابزاری برای حذف افراد با باورهای متفاوت از نظام حاکم، منتقدان سیاسی، و حتی پیروان اقلیت‌های دینی و فکری تبدیل شده است.

بسیاری از جوانان تحصیل‌کرده به‌جای تشویق به خدمت در کشور، از ترس رد صلاحیت یا بازخواست عقایدشان، از ورود به بخش‌های دولتی منصرف می‌شوند.

به همین دلیل، سخن از «شایسته‌گزینی» در شرایطی که آزادی عقیده و برابری فرصت‌ها در عمل نادیده گرفته می‌شود، برای بسیاری بیشتر شبیه به تناقضی تلخ است تا نوید اصلاح.

❓️شما چه تجربه‌ای از گزینش و یا استخدام در جمهوری اسلامی دارید؟
#گزینش #حکومت_ایدئولوژیک #فساد #شایسته_سالاری #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

تاریخ لحظه‌های خاصی دارد؛
مثل وقتی که رئیس‌جمهور آمریکا و محمود عباس (ابومازن) بعد از توافق صلح غزه، گرم دست دادند و گفت‌وگو کردند.
حالا وقت ایجاد صلح و ثبات و بازسازی غزه است. صلحی که با قدرت باید برایش ایستاد، با پشتوانه عملگرایی و حمایت آمریکا و پشتیبانی حامیان آن به خصوص کشورهای منطقه.

به امید پایداری صلح🌿

#صلح #دونالد_ترامپ #صلح_خاورمیانه #غزه #پبمان_ابراهیم #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

ایمان خدری از زندان آبادان: «هشت ماه بلاتکلیفم، مادرم از فشار روحی دچار حمله قلبی شد»

«درود به مردم شریف ایران.
من، ایمان خدری، زندانی سیاسی هستم.
متأسفانه با اینکه نزدیک به هشت ماه از بازداشت و دستگیری‌ام می‌گذرد، همچنان بلاتکلیفم. نهادهای امنیتی از روز بازداشتم از هر راهی که توانستند برای شکنجه روحی و روانی من و خانواده‌ام استفاده کردند.

با دستور دادستانی و نهادهای امنیتی، من را به زندان آبادان تبعید کردند؛ زندانی که محل نگهداری مجرمان خطرناک است و هیچ بند امنیتی ندارد. در تمام این مدت با ممنوع‌الملاقات کردنم، به من و خانواده‌ام فشار مضاعف وارد کرده‌اند.

با وجود درخواست‌های مکرر من و خانواده‌ام برای انتقالم به زندان اهواز یا بازگشایی ملاقات‌ها، هر بار با مخالفت نهادهای امنیتی روبه‌رو شده‌ایم. حتی برای برادرم پرونده‌سازی کردند و او را تنها به این جرم که از من حمایت کرده بود، محکوم به زندان کردند.

در دوران بازداشتم، زمانی که در سلول‌های انفرادی اطلاعات سپاه بودم، بارها از آنان خواهش کردم اجازه دهند با خانواده‌ام تماس بگیرم، اما این حق اولیه را از من سلب کردند. هیچ‌کس حتی از زنده بودن من هم مطمئن نبود.
به دلیل همین بی‌خبری، فشار روحی و استرس شدیدی به مادرم وارد شد که منجر به حمله قلبی او شد.

امیدوارم صدای من شنیده شود تا شاید این فشار از من و خانواده‌ام برداشته شود.
به امید روزی که هیچ انسانی به خاطر آزادی بیان و انتقاد کردن مورد ظلم و آزار قرار نگیرد.

زنده و پاینده باد ایران.»

#ایمان_خدری #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

دولت ایالات متحده آمریکا در ادامه سیاست‌های منطقه‌ای خود، توانست همه کشورها را حول محور ایده صلح گرد آورد و تا کنون به چندین مخاصمه که به نظر پایان‌ناپذیر می‌آمدند، خاتمه دهد.

این همان سیاستی است که خانم مورا نامدار در گزارش مجمع عمومی سازمان ملل متحد ۲۰۲۵ در مورد سیاست ایالات متحده به اتحادیه‌های عرب و مسلمان برای برقراری صلح در خاورمیانه، اعلام کرد بود: سیاست «صلح از طریق قدرت»

مورا نامدار، مقام ارشد دفتر امور خاور نزدیک وزارت امور خارجه آمریکا، در آن نشست گفته بود که «گروگان‌ها آزاد می‌شوند و چارچوبی برای فراهم کردن زندگی بسیار بهتر برای مردم غزه نسبت به آنچه که تحت حاکمیت حماس داشته‌اند، ایجاد می‌شود. ما همه کسانی را که امروز اینجا هستند تشویق می‌کنیم تا حوزه‌های خاصی را که اتحادیه عرب می‌تواند در حل منازعات، ثبات و رفاه در آنها مشارکت کند، شناسایی کنند و گام‌های مشخصی برای پیشرفتی بردارند که زندگی مردم در سراسر منطقه را بهبود بخشد.»

اما جایگاه ایران در صلح منطقه چیست؟ حکومتی که با کارشکنی‌ها، بیان‌های تهدیدآمیز، عدم حضور در مذاکرات، تداوم ارسال سلاح برای گروه‌های معارض و تکرار شعارهای هزبنه‌زا، منافع ملی مردم ایران را در معرض خطر جدی قرار داده است.

ایران کشور بزرگی است و مردمی صلح‌جو دارد، اما رژیم جمهوری اسلامی امنیت مردم ایران و منطقه را به خطر انداخته است و همواره راه‌های مذاکره مستقیم و گفتگو و حل تنازع را مسدود کرده است.


#صلح_خاورمیانه #دونالد_ترامپ #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

مادر احسان فریدی: فرزند بی‌گناهم را نجات دهید!

احسان فریدی، دانشجوی ۲۲ ساله محبوس در زندان تبریز، به اتهام «افساد فی‌الارض» به اعدام محکوم شده است. مادر او با انتشار ویدیویی، ضمن اعلام دادخواهی، از مردم ایران و جامعه جهانی خواست برای نجات جان فرزندش اقدام کنند.

وی در این ویدیو با بیان اینکه فرزندش هنگام بازداشت کمتر از ۲۰ سال داشته، گفت دو سال است که برای اثبات بی‌گناهی او مسیر دادسرا و دادگاه را طی کرده اما اکنون دیگر سکوت نخواهد کرد.

او با تأکید بر بی‌گناهی فرزندش، سکوت در برابر بی‌عدالتی را «خیانت» دانسته و سوگند خورده تا زمان آزادی و تبرئه کامل احسان، دست از تلاش برندارد.

هشتگ‌های «#احسان_فریدی» و «#نه_به_اعدام» پس از انتشار این ویدیو در شبکه‌های اجتماعی بازتاب گسترده‌ای یافته است.

احسان فریدی دانشجوی رشته مهندسی ساخت و تولید در دانشکده فنی تبریز پیشتر در تاریخ ۱۸ اسفندماه سال ۱۴۰۲ بازداشت و به زندان تبریز منتقل شده بود. او در نهایت مورخ ۲۸ اسفندماه ۱۴۰۲ با تودیع وثیقه آزاد و در ادامه پرونده‌ای با اتهام «تبلیغ علیه نظام» علیه او مطرح و به شش ماه حبس تعزیری محکوم شد. اما مجدد در تاریخ ۲۹ خرداد ۱۴۰۳ پس از مراجعه به شعبه ۱۵ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب تبریز بازداشت و اتهام وی به «افساد فی‌الارض»تبدیل شد.

#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
صدیقه وسمقی، حقوق‌دان و اسلام‌پژوه،در نودمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»: اعدام را بس کنید

صدیقه وسمقی، حقوقدان و اسلام‌پژوه، در نودمین هفته از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در حساب کاربری خود پیامی منتشر کرد و بار دیگر مخالفت خود را با مجازات اعدام اعلام نمود. او در این پیام نوشت:


اعدام را بس کنید

اعدام و خون‌ریزی جز افزایش نفرت و انزجار حاصلی نخواهد داشت. حکومت به هیچ‌گونه حق ندارد روان و وجدان عمومی را به بازی گرفته و یا تحت فشار قرار دهد.
اعدام‌های پیاپی، فزاینده و جنون‌آمیز در شرایطی که مردم از هر سو به دلیل بی‌تدبیری‌های حکومت در تنگنا قرار دارند، فشار مضاعف بر روان عمومی محسوب می‌شود.
جا دارد حکومت از عواقب این کشتارها نگران باشد.

#نه_به_اعدام #سه_شنبه_های_نه_به_اعدام #صدیقه_وسمقی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

بیانیه زندانیان سیاسی اوین در حمایت از رضا خندان: «محرومیت از ملاقات، شکنجهٔ سفید است»

در حالی‌که بیش از نه ماه از محرومیت رضا خندان، فعال حقوق بشر، از ملاقات با همسرش نسرین ستوده می‌گذرد، جمعی از زندانیان سیاسی زندان اوین با انتشار بیانیه‌ای این اقدام را «شکنجهٔ سفید علیه او و خانواده‌اش» خواندند. آنان با اشاره به تحصن رضا خندان در مقابل دفتر مقامات زندان، تأکید کرده‌اند که اصرار مسئولان اوین بر حجاب اجباری به‌عنوان شرط ملاقات، رفتاری غیرانسانی و مغایر با حقوق اولیهٔ زندانیان است و خواستار پایان فوری به این محرومیت و اجرای حق قانونی او برای مرخصی شده‌اند.

متن کامل این نامه به شرح زیر است:

اکنون بیش از نه ماه است که مقام‌های زندان اوین، رضا خندان را از دیدار با همسرش، نسرین ستوده، محروم کرده‌اند و تلاش فرزندانش برای ملاقات با او نیز از سوی کارکنان زندان به درگیری و خشونت کشیده شده است.

نسرین ستوده، همسر رضا خندان، و دخترش مهراوه، به دلیل تن ندادن به حجاب اجباری مورد نظر مسئولان زندان اوین، از ملاقات با این فعال حقوق بشر محروم شده‌اند.

رضا خندان که به دلیل اعتراض به حجاب اجباری به سه سال و نیم زندان محکوم شده است، در اعتراض به ممانعت مسئولان زندان از ملاقات با همسرش، از روز سه‌شنبه ۸ مهر ۱۴۰۴ تحصن خود را در مقابل دفتر مقامات زندان اوین آغاز کرده است.

ما، زندانیان سیاسی هم‌بند با رضا خندان، تصمیم مقام‌های زندان برای محرومیت او و همسرش از ملاقات به بهانهٔ حجاب را نوعی شکنجهٔ سفید علیه این زندانی و خانواده‌اش می‌دانیم.

مقام‌های زندان اوین در حالی بر اعمال حجاب اجباری به‌عنوان شرط ملاقات اصرار می‌ورزند که اکنون دولت، مجلس، نیروی انتظامی و بسیاری از سازمان‌ها و ادارات از اجرای حجاب اجباری بر شهروندان عقب‌نشینی کرده‌اند.

محرومیت زندانی از ملاقات، نقض آشکار حقوق بشر است؛ آن هم در حالی که راه‌های قانونی دیگری، از جمله اعطای مرخصی وجود دارد، اما رضا خندان از حق قانونی خود برای استفاده از مرخصی نیز محروم شده است.

مقام‌های زندان اوین در حالی برای مخالفت با ملاقات رضا خندان و نسرین ستوده به بهانه‌های واهی چون «مقررات و قانون» متوسل می‌شوند که وقتی پای اجرای همان مقررات در زمینهٔ اعطای مرخصی به میان می‌آید، از اجرای آن سر باز می‌زنند.

ما، امضاکنندگان این بیانیه، از مقام‌های زندان اوین می‌خواهیم به تصمیم غیرانسانی خود که رضا خندان و همسرش را در نه ماه گذشته از ملاقات یکدیگر محروم کرده است، پایان دهند.

امضاکنندگان:
ودود اسدی، محمود اوجاقلو، سجاد ایمان‌نژاد، شهریار براتی، مرتضی پروین، وحید قدیرزاده، مرسل کتابی، مهرداد گریوانی، محمدمهدی محمدی‌رهبری، محمد نجفی، طاهر نقوی، رضا ولی‌زاده

#بیانیه #رضا_خندان #حقوق_زندانی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بیانیه‌ی اعتراضی علیه صدور حکم جدید برای عباس واحدیان شاهرودی

عباس واحدیان شاهرودی در پی پرونده‌سازی اخیر علیه او، توسط دادگاه انقلاب مشهد، به سه سال حبس و دو سال تبعید محکوم شد، خانواده او با انتشار بیانیه‌ای به این موضوع اعتراض کردند. متن این بیانیه به شرح زیر است:

«در ادامه‌ی سرکوب سیستماتیک اندیشه و آزادی بیان در ایران، عباس واحدیان شاهرودی، نویسنده، پژوهشگر و از امضاکنندگان بیانیه‌ی ۱۴، بار دیگر هدف انتقام‌جویی دستگاه قضایی جمهوری اسلامی قرار گرفته است.

روز گذشته در جلسه‌ای موسوم به «دادگاه آنلاین»، قاضی دادگاه انقلاب، حکم تازه‌ای علیه او صادر کرد:

ـ دو سال حبس به اتهام «فعالیت تبلیغی علیه نظام»
ـ یک سال حبس برای «اعتراف صریح به براندازی»
ـ و دو سال تبعید به زابل

این در حالی‌ست که عباس واحدیان شاهرودی هم‌اکنون در حال گذراندن حکم سنگین ۲۱ سال حبس در بند ۶/۱ زندان وکیل‌آباد مشهد است؛ زندانی که به بی‌رحمانه‌ترین روش‌ها با زندانیان سیاسی برخورد می‌کند.

چهار سال است که او حتی یک روز مرخصی درمانی نداشته، با وجود تأیید پزشکی قانونی مبنی بر ناتوانی در تحمل حبس. بیماری‌های متعدد جسمی‌اش حاصل شرایط غیرانسانی زندان است، اما پاسخ حکومت به رنج و بیماری او نه آزادی، بلکه افزایش مجازات و تبعید است.

جرم او چیست؟
نوشتن نامه‌ای از دل زندان، نامه‌ای که در آن مردم و نیروهای سیاسی را به اتحاد ملی برای نجات ایران فراخوانده بود. نامه‌ای که در آن گفت «بیانیه‌های فرمایشی اصلاح‌طلبان بی‌فایده است» و خواستار همبستگی برای پایان دادن به جمهوری اسلامی شد.

این مجازات تازه، سند دیگری‌ست بر وحشت حکومت از کلمه، از اندیشه و از حقیقت.
حکومتی که از یک نامه می‌ترسد، از قلمی در پشت میله‌ها می‌لرزد، و در برابر وجدان بیدار یک نویسنده، تنها ابزارش زندان و تبعید است.

ما این حکم را غیرقانونی، غیرانسانی و انتقام‌جویانه می‌دانیم و آن را نشانه‌ای دیگر از اصرار جمهوری اسلامی بر خاموش کردن صدای آزادی‌خواهان قلمداد می‌کنیم.
صدای عباس واحدیان شاهرودی خاموش نخواهد شد؛ او نماد پایداری و امید در تاریک‌ترین روزهای وطن است.

ما همراه با همه‌ی آزادی‌خواهان، نویسندگان و وجدان‌های بیدار، خواستار لغو فوری این احکام ظالمانه و آزادی بی‌قید و شرط او هستیم.»

.
#عباس_واحدیان_شاهرودی
#بیانیه_۱۴_نفر
#نه_به_جمهورى_اسلامى
#زندان_وکیل‌آباد
#بیانیه #بیانیه۱۴ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

اعتراض زندانیان قزل‌حصار علیه «نرمال‌سازی مرگ»؛ بدن‌های قابل حذف، نتیجه‌ی فقر و تبعیض سیستماتیک

✍️آرش صادقی، فعال حقوق بشر


در پی انتشار گزارش‌هایی از اعتصاب غذای جمعی زندانیان محکوم به اعدام در زندان قزل‌حصار، آرش صادقی، فعال حقوق بشر، با انتشار یادداشتی در شبکه‌ی اجتماعی ایکس، این اعتراض را فراتر از یک واکنش فردی دانست و آن را «کنشی اجتماعی علیه نرمال‌سازی مرگ و بازتولید تبعیض سیستماتیک» توصیف کرد. او با نگاهی تحلیلی، اعدام را نه ابزار عدالت، بلکه ابزاری برای حفظ نظم سرکوبگر و کنترل بدن‌های فرودست خواند.


متن کامل نوشته آقای صادقی به شرح زیر است:

‏در روزهای میانی مهرماه، گزارش‌هایی از زندان قزل‌حصار منتشر شد که نشان می‌داد ده‌ها زندانی محکوم به اعدام، در پی انتقال هم‌بندیانشان به سلول انفرادی جهت اجرای حکم، دست به اعتصاب غذای جمعی زده‌اند. این حرکت، که با شعار «نه به اعدام» همراه بود، از مرزهای یک واکنش فردی پیش رفت و به یکی از بزرگ‌ترین اعتراضات درون‌زندان در مخالفت با اعدام در سال‌های اخیر تبدیل شد.
این رویداد را نمی‌توان صرفاً در قالب اخبار حقوق بشری یا بحران‌های زندان تحلیل کرد. آن‌چه در قزل‌حصار رخ داده، به‌مثابه یک کنش اجتماعی خودآگاهانه است.

نظام های کیفری، از مجازات اعدام نه تنها به‌عنوان ابزار مقابله با جرم، بلکه به‌عنوان مکانیسمی برای بازتولید قدرت و کنترل اجتماعی استفاده می‌کند. میشل فوکو، در تحلیل تاریخی‌اش از نظام‌های کیفری، نشان می‌دهد که نمایش خشونت (از جمله اعدام) نقش مهمی در مرئی‌سازی اقتدار ایفا می‌کند.
زندانیان محکوم به اعدام، به‌ویژه در حوزه‌ی جرایم مواد مخدر که بیشتر اعدامهای کشور را در بر میگیرند، نه صرفاً مجرمان، بلکه «بدن‌های قابل حذف»‌اند؛ قربانیانی که حذف فیزیکی‌شان قرار است پیام انضباط به جامعه منتقل کند.

در تحلیل جامعه‌شناختی، پرسش اصلی این نیست که «چه کسی مرتکب جرم شده؟» بلکه این است که «چه کسی مجازات می‌شود؟» نگاهی به ترکیب زندانیان محکوم به اعدام در ایران، به‌ویژه در حوزه‌ی مواد مخدر، نشان می‌دهد که اکثریت آن‌ها از طبقات فرودست و  فاقد حمایت اجتماعی‌اند.
به بیان دیگر، اعدام در این چهارچوب نه بر پایه‌ی عدالت، بلکه بر پایه‌ی نابرابری ساختاری اعمال می‌شود. در بسیاری موارد، افراد درگیر در قاچاق مواد مخدر، قربانی فقر سیستماتیک و نداشتن فرصت‌های برابر بوده‌اند؛ اما مجازات‌شان برابر با کسانی‌ست که با اهداف سوداگرانه و در سطوح بالای مافیا عمل می‌کنند و معمولاً از مجازات می‌گریزند.

از دل این اعتراضِ زندان، نوعی همبستگی اخلاقی اجتماعی نوظهور در حال شکل‌گیری‌ست. هم‌صدایی زندانیان با خانواده‌هایشان در بیرون زندان، و شعار جمعی «نه به اعدام»، حامل یک پیام مهم است:
حق حیات، بنیادی‌تر از ساختارهای کیفری و ایدئولوژیک است.
همبستگی درون زندان و بیرون آن، شکلی از مقاومت در برابر «نرمال‌سازی مرگ» است. جامعه‌ای که نسبت به اعدام بی‌تفاوت می‌شود، دیر یا زود، ظرفیت خود را برای همدلی، ترمیم، و دموکراسی اخلاقی از دست می‌دهد.

ضرورت بازنگری در فلسفه‌ی مجازات
اعدام، مسئله‌ای صرفاً حقوقی نیست؛ بلکه پرسشی فلسفی درباره‌ی معنای عدالت، مرزهای قدرت، و ارزش حیات انسانی است.
اعتراضاتی نظیر اعتراض در قزل‌حصار، نشان می‌دهند که حتی در فضای مرگ، صدای زندگی می‌تواند برخیزد اگر گوش شنوایی در جامعه باشد.

#نه_به_اعدام #زندان_قزلحصار #از_قزلحصار_بگو #آرش_صادقی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

شعار علیه اعدام در خیابان‌های کرمانشاه؛ بازنشستگان صدای اعتراض شدند

صبح روز گذشته، ۲۲ مهرماه ۱۴۰۴، جمعی از بازنشستگان کرمانشاه در مقابل ساختمان صندوق بازنشستگی این شهر تجمع کردند.

در این تجمع، علاوه بر شعارهایی علیه گرانی، فقر، نابسامانی معیشت و وضعیت درمان، معترضان شعارهایی نیز در اعتراض به اعدام‌های گسترده در زندان‌های کشور سر دادند.

شعارهایی چون:

«اعدام هر یک نفر، نقض حقوق بشر»
«ایران رو غارت کردند، ما رو بیچاره کردند»

در میان جمعیت به‌صورت هماهنگ و بلند تکرار می‌شد.

به گفته منابع محلی، نیروهای انتظامی در محل حضور داشتند اما فضای تجمع آرام و بدون درگیری گزارش شده است.

مطالبات اقتصادی بازنشستگان شامل اجرای کامل همسان‌سازی حقوق، بازگرداندن پوشش بیمه دارو و درمان، و جبران قدرت خرید ازدست‌رفته در برابر تورم عنوان شده است.

این تجمع در حالی برگزار شد که در ماه‌های اخیر موج تازه‌ای از اعدام‌های سیاسی و اجتماعی در زندان‌های کشور واکنش‌های گسترده‌ای در میان افکار عمومی و فعالان حقوق بشر برانگیخته است.

حالا دیگر اعتراض به اعدام، تنها مختص زندانیان و فعالان حقوق بشر نیست، صدایی است که از کف خیابان‌های ایران شنیده می‌شود.
مجازات اعدام، نه تنها هیچ مشکلی از جامعه حل نمی‌کند، بلکه بر آتش خشونت بیشتر در جامعه می‌دهد و درد و رنج و البته خشم را در جامعه افزایش می‌دهد.

#کرمانشاه #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech