اشکان امینی، برادر مهسا امینی، با انتشار این ویدئو از حضور خود بر مزار خواهرش، زادروز او را گرامی داشت.
مهسا امینی همراه با اشکان بود که ۲۲ شهریورماه ۱۴۰۱ در تهران بازداشت شد و در بازداشت گشت ارشاد به قتل رسید.
او متولد هفدهم مهرماه ۱۳۷۹، بود و در زمان مرگ کمتر از ۲۲ سال داشت. با قتل مهسا امینی خیزش انقلابی بزرگ شکل گرفت و نه تنها خانواده مهسا که کل ایرانیان در جای‌جای جهان به دادخواهی او برخاستند.

#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی
@Tavaana_TavaanaTech

مهدی محمودیان، فعال سیاسی:
اعدام، نه نتیجه دادرسی عادلانه، بلکه تداوم همان سرکوبی است که در خیابان، زندان و اتاق بازجویی جریان دارد‌

مهدی محمودیان، زندانی سیاسی سابق، در یادداشتی ‏به مناسبت روز جهانی مبارزه با اعدام نوشت:

‏«در حالی که بیش از ۱۷۰ کشور جهان مجازات اعدام را لغو یا اجرای آن را متوقف کرده‌اند، جمهوری اسلامی ایران همچنان در میان صدرنشینان جهانیِ اعدام قرار دارد؛ نظامی که مرگ را نه ابزار عدالت، بلکه وسیله‌ی بقا و سرکوب می‌داند.
‏،در سال گذشته آمار اعدام‌ها در ایران بیش از ۸۰ درصد افزایش یافته است؛ رشدی تکان‌دهنده که نشان می‌دهد حکومت از طناب دار به‌عنوان آخرین تکیه‌گاه برای حفظ اقتدار خود استفاده می‌کند.
‏در ایرانِ امروز، اعدام نه نتیجه‌ی دادرسی عادلانه، بلکه ادامه‌ی همان سرکوبی است که در خیابان، زندان و بازجویی جریان دارد. دستگاه قضایی، وابسته و فاقد استقلال، با پرونده‌سازی، اعترافات اجباری و محاکمه‌های چند دقیقه‌ای، جان انسان‌ها را به سادگی تصمیمات امنیتی می‌گیرد. این روند هیچ نسبتی با عدالت ندارد؛ این فقط اداره‌ی جامعه از طریق ترس و مرگ است.
‏
در کشوری که حتی قوانین ناقص موجودش رعایت نمی‌شود، اعدام به ابزاری سیاسی برای انتقام از معترضان، فعالان و اقلیت‌ها بدل شده است. حکومت با هر طناب دار، پیامی می‌فرستد: «سکوت کنید یا نوبت شماست.» اما تاریخ نشان داده که هیچ ملتی با تهدید به مرگ خاموش نشده است.
‏اعدام، پایان یک زندگی نیست؛ آغاز موج تازه‌ای از خشم و نفرت است.
‏هیچ حکومتی با کشتن مردم خود ماندگار نشده و نخواهد شد.»


مهدی محمودیان، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی است که بارها در زندان‌های جمهوری اسلامی محبوس شده است. آخرین بار به دلیل واکنش به تکذیبیه قوه قضائیه درباره وجود ساس در زندان، به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به ۸ ماه حبس محکوم شده بود که ماه گذشته با اتمام مدت حبس از زندان‌آزاد شد‌.

#نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا #نه_به_اعدام

@Tavaana_TavaanaTech

سام، فرزند زنده‌یاد بابک شهبازی، در روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام تصویری از پدرش کشیده و در کنار آن نوشته «نه به اعدام»

حمزه سواری، زندانی سیاسی که از نوجوانی تا کنون حدود بیست سال است در زندان است و دو برادرش توسط جمهوری اسلامی اعدام شده‌اند، در سال ۱۴۰۰ در نامه‌ای از زندان نوشته بود:
«اعدام فارغ از هر عنوانی که به یدک می‌کشد و فارغ از هر دلیلی که پشت آن باشد یک رویداد تلخ و غم‌انگیز خواهد بود. اما اعدام سیاسی در کشوری مثل ایران داستانی به مراتب تلخ‌تر و غم انگیزتر دارد و در بسیاری از مواقع بسان پروسه انتقام بی‌پایان می‌ماند. پروسه‌ای که اعدام فرد نقطه آغازین آن است. لحظه اعدام سیاسی ممکن است برای فرد معدوم نقظه اوج و پایان عذاب و شکنجه روحی و جسمی باشد اما برای بازماندگان او نقطه آغاز غم و غصه بی‌پایان و پرسش‌های بی‌پاسخ خواهد بود.
زندگی برای بازماندگان فرد معدوم به دو دوره ماقبل و مابعد اعدام عزیزشان تقسیم می‌شود؛ دوره مابعد اعدام برای آن‌ها دوره حیرت و ناباوری خواهد بود. من این حقیقت ناگوار را به وضوح در پرسش مشابه عمر، برادرزاده خردسالم و مادر داغ‌دیده زامل باوی مشاهده کردم. هنگامیکه عمر باصدای آهسته گویی که نمی‌خواست کسی متوجه شود از من پرسید که “عمو! بابا کجاست؟” و یا هنگامیکه مادر زامل سراغ فرزندش را از من می‌گرفت پرسشی که برای پاسخ دادن به آن زبانم یارای چرخیدن نداشت. کودکی که تا همین دیروز، پدری داشت و به یکباره دیگر آن پدر را نداشت. اینکه آن پدر کجا و چرا رفته هرگز برای او کاملا قابل درک نخواهد بود و مادری که چندان درکی از معادلات سیاسی و یا بازی کثیف قدرت ندارد، تنها پسرش را می‌خواهد و هیچ عذر و توجیهی برای حذف پسرش را نمی‌پذیرد.»

سام شهبازی و خواهرش ناباورانه سوگوار پدری شدند که تا روز آخر امید به لغو حکم اعدامش و بازگشتش به خانه داشتند و حالا زندگی‌شان به دو دوره قبل و بعد از اعدام بابا تقسیم شده است.
سام هنوز درگیر سوالات زیادی است، چرا در ویدیوی پخش شده توسط حکومت، خودروی پدرش چیز دیگر و محل دستگیری او جای دیگر نمایش داده شد، چرا تصویری فتوشاپی از بابایش ارائه دادند؟ چرا به او اتهامی دروغین بستند؟ چرا صدای فرزندانش را نشنیدند و بی‌رحمانه پدرشان را کشتند؟ چرا مردی حکومتی در خیابان حرف ناروایی به این کودک ۱۲ ساله زد، و ده‌ها چرای دیگر ...
او حق دارد خشمگین باشد. او سوگوار است و در قالب نقاشی‌هایش دلتنگی‌اش را نشان می‌دهد.

کودکان را باید شنید و با آن‌ها همدل بود.
امیدواریم با مشاوره و راهنمایی درست فرزندان سوگوار به زندگی بازگردند و امیدواریم در ایران به زودی حقیقت روشن شود و عدالت برقرار شود و از هیچ جانی حق حیات سلب نشود.

#نه_به_اعدام #بابک_شهبازی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

نرگس محمدی، برنده جایزه صلح نوبل، به مناسبت روز جهانی مبارزه علیه اعدام، طی بیانیه‌ای خواستار سرنگونی حکومت اعدامی شد. متن این بیانیه به شرح زیر است:

«فریاد ما علیه اعدام، وظیفه اخلاقی و یک ضرورت تاریخی است.

امروز، روز جهانی مبارزه با اعدام است.

هموطنان
آزادیخواهان
برابری طلبان
هزاران زندانی در سراسر کشور عزیزمان ایران در صف اعدام هستند.
صدها زندانی در زندان بدنام و ننگین قزل حصار در بندهای مخوف اعدام نشسته اند.
بیایید همه با هم فریاد نه به اعدام شویم.
سکوت نکنیم.
سکوت ما، تداوم و تکثیر چوبه های دار را سهل و ممکن خواهد کرد.
فریاد ما علیه اعدام، وظیفه اخلاقی و یک ضرورت تاریخی است.
من هم همصدا با برادران مبارزم در زندان قزلحصار فریاد میزنم:

حکومت اعدامی، سرنگون، سرنگون.

نه به اعدام نه به اعدام
نرگس محمدی»

ـ لازم به ذکر است یکی از دلایل زندانی شدن خانم محمدی در سالیان گذشته همکاری او در کمپین «گام به گام تا لغو اعدام» بود.


ـ عکس قدیمی و آرشیوی است.

#نه_به_اعدام #بیانیه #نرگس_محمدی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

شیرین عبادی و نرگس محمدی، برندگان ایرانی جایزه صلح نوبل، در پیام‌هایی جداگانه به ماریا کورینا ماچادو، بابت دریافت جایزه صلح نوبل ۲۰۲۵، تبریک گفتند.

خانم شیرین عبادی نوشت:
«کمیته نوبل صلح در نروژ جایزه صلح نوبل را به یکی از برازنده‌ترین دریافت‌کنندگان این جایزه اهدا کرد: خانم مارینا کورینا ماچادو، کسی که توانست اپوزیسیون ونزوئلا را متحد کند.

خانم ماچادو بیش از هشت سال است که اجازه خروج از ونزوئلا را ندارد و سال‌هاست مخفیانه زندگی می‌کند. هنوز معلوم نیست او آیا او خواهد توانست در ماه دسامبر در روز اهدای جایزه حضور پیدا کند یا او نیز مانند نرگس محمدی، برنده جایزه نوبل دو سال قبل، امکان حضور نخواهد داشت.

دموکراسی در جهان از همیشه شکننده‌تر به نظر می‌رسد. استبداد، تمامیت‌خواهی و قدرت‌طلبی سیاستمداران هر روز چهره‌ای سیاه‌تر به جهان می‌دهد. اما هر اندازه که استبداد پیش می‌رود، نیروهای مترقی و مبارز نیز با قدرت بیشتری برای شکستن دیوارهای تمامیت‌خواهی تلاش می‌کنند. از این رو، تصمیم اختصاص این جایزه بزرگ به تنها یک نفر کاری دشوار است.

با این وجود، خانم مارینا کورینا ماچادو سزاوار این جایزه بود. او نقشی برجسته در اتحاد اپوزیسیون ونزوئلا داشت و مدل رفتار و سیاست‌ورزی او می‌تواند درس‌های ارزشمندی برای اپوزیسیون ایران داشته باشد.

به خانم ماچادو تبریک می‌گویم. صدای مارینا که سرکوب، تهدید و فشار امنیتی خاموشش نکرد، از امروز رساتر به گوش مردم جهان خواهد رسید.»

خانم نرگس محمدی هم در بیانیه‌ای کوتاه نوشت:

«گذار دموکراتیک از استبداد به دموکراسی راه مشترک ماست.

تبریک به ماریا کورینا ماچادو، برنده جایزه صلح امسال، یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های شجاعت مدنی در آمریکای لاتین در سال‌های اخیر.

با تو و مردم آزادی خواه ونزوئلا اعلام همبستگی می کنم و یقین دارم ما مردم ایران و ونزوئلا دموکراسی را تثبیت و دیکتاتوری را سرنگون خواهیم کرد.

تا روز پیروزی دست در دست هم.

نرگس محمدی»

#جایزه_صلح_نوبل #ماریا_کورینا_ماچادو #نرگس_محمدی #شیرین_عبادی #صلح #آزادی #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

ماریا کورینا ماچادو: «جایزه صلح نوبل را به به مردم ونزوئلا و پرزیدنت ترامپ تقدیم می‌کنم»

برندهٔ جایزه صلح نوبل ۲۰۲۵ در بیانیه‌ای از ادامهٔ مبارزه برای آزادی و گذار به دموکراسی سخن گفت

ماریا کورینا ماچادو، رهبر اپوزیسیون ونزوئلا، پس از دریافت جایزهٔ صلح نوبل، در پیامی در شبکهٔ اجتماعی «ایکس» نوشت:

«این قدردانی از مبارزهٔ همهٔ مردم ونزوئلا، انگیزه‌ای است برای به‌پایان رساندن مأموریت ما: فتح آزادی. ما در آستانهٔ پیروزی هستیم و بیش از هر زمان، بر حمایت رئیس‌جمهور ترامپ، مردم ایالات متحده، ملت‌های آمریکای لاتین و کشورهای دموکراتیک جهان به‌عنوان متحدان اصلی خود تکیه داریم. این جایزه را به مردم رنج‌دیدهٔ ونزوئلا و به رئیس‌جمهور ترامپ برای حمایت قاطعش تقدیم می‌کنم.»


ماچادو سپس در بیانیه‌ای رسمی که از کاراکاس منتشر کرد، با قدردانی از کمیتهٔ نروژی نوبل اعلام کرد این جایزه را «به نمایندگی از مردم ونزوئلا» می‌پذیرد — مردمی که به گفتهٔ او «با شجاعت، شرافت و عشقی ستودنی برای آزادی خود جنگیده‌اند».

او در این بیانیه تأکید کرد:

«ما ونزوئلایی‌ها ۲۶ سال خشونت و تحقیر را به‌دست استبدادی متحمل شده‌ایم که با بازداشت، شکنجه، ناپدیدسازی اجباری و اعدام‌های فراقضایی مشخص می‌شود؛ همهٔ این‌ها جنایت علیه بشریت و تروریسم دولتی‌اند.»


ماچادو افزود که پاسخ مردم به این سرکوب، «قاطع و سرسخت» بوده و ونزوئلا اکنون یک جنبش مدنی نیرومند دارد که «ملت را در آرزوی مشترک صلح در آزادی متحد کرده است».

او با یاد قربانیان و مهاجران ونزوئلایی گفت:

«این مسیر طولانی هزینه‌های بی‌شماری داشته است — هزاران نفر جان خود را از دست داده‌اند و میلیون‌ها نفر مجبور به ترک وطن شده‌اند.»



رهبر اپوزیسیون با تأکید بر نزدیک بودن «گذار به دموکراسی»، افزود که جایزهٔ نوبل صلح «انرژی و اعتماد به‌نفس تازه‌ای به ونزوئلایی‌ها، چه در داخل و چه در تبعید» می‌دهد و نشانه‌ای از آن است که «جهان دموکراتیک، مبارزهٔ ما را درک می‌کند و با آن همدل است.»

او خطاب به مردم ونزوئلا نوشت:

«این جایزه متعلق به شماست. یادآور چیزی است که با هم به‌دست آورده‌ایم و آنچه هنوز باید کامل کنیم. با قدرت، ایمان و اعتماد به خدا تا پایان راه پیش می‌رویم.»

#ماریا_کورینا_ماچادو #جایزه_صلح_نوبل #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

من بهار هستم، یکی از میلیون‌ها جوان ایرانی

این ویدیو بر اساس پیام یکی از مخاطبان توانا ساخته شده است. او در پاسخ فراخوان ما که برای تعدادی از جوانان فعال در خیزش انقلابی ۱۴۰۱ فرستاده بودیم و خواسته بودیم خواسته‌ها، انگیزه‌ها، چالش‌ها و تجربه‌های جوانان ایرانی را توصیف کنند و به خصوص بگویند «زندگی معمولی» برای یک جوان ایرانی چیست و چه توقعاتی دارند و در خیزش «زن، زندگی، آزادی» چه تجربه‌ای آموخته‌اند و پیامشان برای جوانان دیگر در ایران و کشورهای دیگر چیست، یک فایل صوتی فرستاده است، اما به دلیل اینکه بیم شناسایی‌شدن داشت ما تلاش کردیم این پیام را با وفاداری به نوع گویش، لحن و بغض‌های او توسط یکی از گویندگانمان بازخوانی‌ کنیم.

فراموش نکنید که این پیامِ تاثیرگذارِ یکی از میلیون‌ها جوان معترض ایرانی است که تبعیض و درد و رنج را با تمام وجودشان حس کرده‌اند. او به عنوان یک معترض در کف خیابان برای آزادی مبارزه کرده و در قالب این پیام به نمایندگی از جوانان ایران خواسته آن‌ها را بیان می‌کند و می‌گوید که چه انتظاری از جهانیان دارند و چرا همچنان در مبارزه برای سرنگونی جمهوری اسلامی ایستادگی می‌کنند.

او می‌گوید: «دختری که به اندازه ابراز هویت خودش هم آزاد نیست و امنیت ندارد، می‌خواهد برایتان از رویای آزادی بگوید، از قصه ایران

من بهار هستم!

یکی از میلیون‌ها جوان ایرانی می‌خواد براتون از رویای آزادی بگه می‌خواد براتون از قصه ایران بگه من بهار هستم؛ دختری که در اعتراضات ایران دستگیر شد

آزار جنسی دید، تحقیر شد، شکنجه شد

ولی این‌جاست که برای شما نه از شکستن، که از شکفتن بگه به من گفتن از انگیزه‌ت برای مبارزه بگو،

و من خنده‌م گرفته بود؛ مگه مبارزه‌کردن انگیزه می‌خواد؟

ما برای مبارزه‌کردن انگیزه نمی‌خوایم،

ما چاره‌ای به جز مبارزه‌کردن نداریم من توی کشورم به‌کل نمی‌تونم حرف بزنم

دختری معمولی مثل مهسا امینی مثل سارینا مثل نیکا مثل خیلی‌های دیگه

اینجا آزادی برای ما یک تمرین روزمره شده

من یک جوان معمولیم و آرزو دارم یک زندگی معمولی داشته باشم

ما هم می‌تونیم جهان رو به جای بهتری تبدیل کنیم کشور من رو با دولت‌ اون نشناسید،

ما از درون در حال مبارزه با این هیولای خون‌خواریم این تاریکی، یعنی صبح نزدیک است

آیا در منشور حقوق‌بشر جایی هم برای حقوق ما هست؟»

خواهشمندیم با ارسال آن برای افراد دیگر، در دیده و شنیده شدن این پیام تاثیرگذار کمک کنید.
https://tavaana.org/i-am-bahar/

#برای_آزادی #برای_ایران #برای_یک_زندگی_معمولی #نه_به_جمهوری_اسلامی #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

چرا بعضی‌ها از ساختاری دفاع می‌کنن که خودشون قربانی‌ش هستن؟
چرا زنی از نظام زن‌ستیز حمایت می‌کنه؟ چرا شهروندی از دیکتاتور دفاع می‌کنه؟
پاسخ شاید در «ترس از آزادی» باشه.
انسانی که سال‌ها در یک ساختار سرکوبگر زندگی کرده، ذهنش یاد گرفته بقا رو با «آشنایی» اشتباه بگیره. مغز ما برای زنده‌ موندن دنبال محیط آشناست، نه محیط بهتر.
برای همین، جهنم آشنا برای خیلی‌ها امن‌تر از بهشت ناشناس به نظر می‌رسه.
در کرهٔ شمالی آدم‌هایی هستن که با خطر مرگ از کشورشون فرار می‌کنن، اما بعد از رسیدن به آزادی، برمی‌گردن… چون آزادی براشون ترسناک‌تر از زندان بوده.
زندگی در نظام انتخاب و مسئولیت، ذهنی رو که سال‌ها در بند ترس و کنترل بوده، می‌لرزونه.
ما همین الگو رو در جای دیگه هم می‌بینیم: در کودکی که پدر و مادرش رابطه‌ای سمی دارن و بعدها همان الگو رو در عشقش تکرار می‌کنه؛ در گروگانی که فرصت فرار داره اما نمی‌تونه بره.
مغز می‌گه: «درسته بد است، اما زنده‌ایم. همینه که هست.»
اما رهایی فقط وقتی ممکنه که بفهمیم این «امنیت» دروغیه که ترس برای ما ساخته.
آزادی، مسئولیت می‌خواهد، جرأت سقوط در خلأ.
برای کسی که تمام عمرش را در قفس زیسته، پرواز با یک سخنرانی توضیح‌دادنی نیست — باید خودش لمسش کند.


شما فکر می‌کنید، آیا آمادگی دارید که در حکومتی دموکراتیک زندگی کنید؟ آمادگی دارید که از برخی چیزها که بهشون عادت کردید، دل بکنید؟ آیا آماده پذیرش مسئولیت و انتخاب‌های جدید در زندگی هستید؟ به نظر شما الگوهای شناخته شده در زندگی تحت سیطره جمهوری اسلامی چه چیزهایی هستند؟ به چه چیزهایی عادت کردیم؟

ویدیو از صفحه آیه، زن خوشفکر ایرانی ساکن ایتالیا:
worldofayeh

#مسئولیت_پذیری #مسئولیت_آزادی #منطقه_امن #گفتگو_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

کودک‌همسری در ایران فقط یک «ازدواج زودهنگام» نیست؛ قطع ناگهانیِ کودکی است. دختربچه‌ها پیش از آنکه فرصت بازی، یادگیری و شکل‌گیری هویت پیدا کنند، ناگهان باید نقش «همسر» و بعد «مادر» را ایفا کنند؛ نقشی که نه از نظر جسمی و نه روانی برایش آماده نیستند. پیامدها روشن است: ترک تحصیل، وابستگی اقتصادی، خشونت خانگی، بارداری پرخطر، افسردگی و اضطراب. وقتی کودکی حذف می‌شود، چرخهٔ فقر و خشونت بازتولید می‌گردد و جامعه از استعدادهایی که می‌توانست آینده‌اش را بسازد محروم می‌شود.

در حالی‌که انتشار آمار رسمی درباره کودک‌همسری و تولد از مادران کم‌سن بارها متوقف یا محدود شده، شواهد میدانی نشان می‌دهد این پدیده در برخی مناطق همچنان رو به افزایش است. قانون هم با پایین نگه‌داشتن سن و امکان ازدواج با «اذن ولی و حکم دادگاه» عملاً راه را باز گذاشته است. نتیجه؟ دختری که باید درس بخواند، ناگهان زیر بار مسئولیت بزرگسالی خم می‌شود؛ بی‌مهارت، بی‌پشتیبان و بی‌صدایی که شنیده شود.

بعدِ سال‌ها، تبعات به پرونده‌های کیفری هم سرریز می‌کند: بخش قابل توجهی از زنانی که امروز به اتهام قتل در زندان‌اند و حتی تا پای اعدام رفته‌اند، قربانی همین ازدواج‌های اجباریِ کم‌سن‌وسال بوده‌اند؛ زندگانی که با خشونت، اجبار و بن‌بست گره خورده است. کودک‌همسری نه «مسئله‌ای فرهنگی» که نقضِ صریحِ حقوق کودک و تهدیدی علیه سلامت عمومی است. راه حل از شفافیت آماری، اصلاح قانون، حمایت آموزشی‌–اقتصادی خانواده‌ها و آگاهی‌رسانی آغاز می‌شود؛ تا کودکی، دوباره «کودکی» بماند.


در جمهوری اسلامی، روزی به عنوان روز دختر تعریف شده است که در آن روز درباره دختران سخن‌ها گفته می‌شود و به عنوان الگوی دختر نمونه، افرادی از ۱۴۰۰ سال پیش معرفی می‌شوند ولی دختران امروز ایران فراموش می‌شوند، پدیده‌های دختران فراری، کودک همسری، ترک تحصیل دختران، اعتیاد دختران و ... همچنان بر سرنوشت بسیاری از دختران ایران سایه افکنده است.

طرح از محمد یاوری

مطالب سایت توانا در خصوص کودک همسری را ببینید و مطالعه کنید:
https://tinyurl.com/KodkHmsRi

#روز_دختر #کودک_همسری #هنر_اعتراض #کارتون #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

پیام همبستگی جمعی از فعالان مدنی به مناسبت ده اکتبر، روز جهانی علیه اعدام

جمعه ۱۸ مهر ۱۴۰۴

جمعی از فعالان مدنی، در روز جمعه ۱۸ مهر ماه، به دیدار راحله راحمی‌پور، زندانی سیاسی ۷۳ ساله، رفتند. خانم راحمی‌پور به‌دلیل وخامت حال جسمی در مرخصی استعلاجی به سر می‌برد. او از خانواده‌های دادخواه اعدام‌هاب دهه شصت است که سال‌ها با این سوال که بر سر برادرزاده‌‌ی نوزادش در زندان در دهه شصت چه آمده، اعتراض خود را بیان کرده و بارها زندانی شده است.

حسین راحمی‌پور دندان‌پزشک بود و در سال ۱۳۶۳ به اتهام عضویت در سازمان راه کارگر، از گروه‌های سیاسی مخالف جمهوری اسلامی، اعدام شد. همسر او، که کارمند تامین اجتماعی بود، نیز به دلیل صدمات روحی و ابتلا به عارضه شدید قلبی در دی‌ماه ۶۳ از زندان آزاد شد. جمهوری اسلامی نه پیکر حسین را به خانواده تحویل داد و نه نشانی از محل دفن او را. تنها پاسخی که پس از اعدام، از سوی مقامات به خانواده داده شد این بود: «به درک واصل شده، بیایید وسایلش را بگیرید.»

راحله راحمی‌پور اما بیش از ۴۰ سال است که به دادخواهی خون برادر و نوزاد مفقودشده‌اش از پا ننشسته است.


https://tavaana.org/raheleh_rahemipuor/

#نه_به_اعدام #راحله_راحمی_پور #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech