‌
روحانیون حوزه علمیه تهران با صدور بیانیه‌ای، «دونالد ترامپ»، رییس‌جمهور آمریکا، و «بنیامین نتانیاهو»، نخست‌وزیر اسراییل را «کافر حربی»، «مفسد فی‌الارض» و «مهدورالدم» خواندند.

در این بیانیه که با عنوان حکم فقهی تهدید مرجعیت شیعه منتشر شده، آمده است:

یاوه‌بافی و پریشانگویی‌های رییس جمهور توهّم‌زده‌ی آمریکا پایان ندارد. او اخیرا دیگربار با نهایت وقاحت، زبان به تهدید فرمانروای اقلیم قلوب آزادی‌خواهان، زعیم حکیم امت اسلامی، رهبر و مرجع شجاع و محبوب شیعیان جهان، آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای (دام ظلّه) گشوده است.

تفوّه به چنین سخنانی، علاوه بر اینکه آشکارا خلاف قوانین و معاهدات بین‌المللی است، دارای احکام فقهی قاطع و روشنی است؛ «آمر سبب» و «عامل مباشر» چنین اعمال جنایت‌باری، «مفسد فی الأرض» و «مهدور الدّم» است. ترامپ سفیه سفله و همپالگی صهیونی‌اش نتانیاهو، کافر حربی قلمداد می‌شوند.

جسارت صادر از لسان این دلقک اگر به حماقت رفتاری (العیاذ بالله) قرین شود (و هرگز نخواهد شد، که: «وَ اللهُ خیرٌ حافِظاً وَ هُو أرحَمُ الرّاحِمینَ»)، به مقتضای احکام اسلام، و به یمن غیرت و همّت هزاران هزار فدائی جان برکف ولی امر مسلمین (حفظه الله)، منطقه به دوزخ شعله‌وری برای نظامیان و دیپلمات‌های آمریکا بدل خواهد شد؛ بلکه هیچ نقطه‌ی امنی برای حضور اتباع آمریکا در دنیا باقی نخواهد ماند.

#فتوی #قتل #مرجعيت_شيعه #شیعه_گری #گفتگو_توانا


@Dialogue1402

رقص فتوا بر ویرانه‌های ۱۴۰۴
حکایت عمامه و موشک
✍محمد خوش‌بیان

در دورانی که جهان تشنه‌ی لبخند صلح است، هنوز هستند صداهایی که از منبرهای قدیمی، بوی باروت و دود می‌پراکنند. این مفتی‌های پشت‌پرده، مکارم شیرازی و نوری همدانی، گویی در تقویمشان تاریخ ایستاده است؛ آن‌ها حکم به خون می‌دهند، بی‌آن‌که قطره‌ای از باران فهم روزگار بر دستانشان نشسته باشد.

وقتی زبان، از بیان حقیقت قاصر می‌ماند، فتواها جان می‌گیرند. آن‌گاه که ناتوانی در دیپلماسی، پشت عمامه پنهان می‌شود، فرمان مرگ ابزار می‌شود. در عصر گفتگو، دعوت به ترور، نه تنها راه حل نیست، بلکه چراغ قرمزی‌ست در چهارراه عقلانیت. و چه مضحک است که در این میان، برخی گمان می‌برند با موشک و شعار می‌توان غبار شکست را از آینه‌ی تاریخ زدود.

اینکه کسی در سایه‌ی امن پستو نشسته، اما دیگران را به میدان مین فرا می‌خواند، بیش از آنکه شجاعت باشد، نوعی دستخط برای فرار است.

از قضا، گفته می‌شود رهبر نظام، پس از هیاهوی موشکی و آن شکست مفتضحانه در برابر “شیر برخاسته” اسرائیل در سال ۱۴۰۴،۲ در اتاقی بدون پنجره زندگی می‌کند؛ شاید ترس از نور خورشید، یا شاید وحشت از خاکستری که بر ویرانه‌های تأسیسات نظامی و هسته‌ای ایران نشسته، او را به تاریکی پناه داده است.

اگر صداقت دارید، رهبرتان را از زیرزمین به سطح زمین بیاورید، تا مردم بدانند تصمیمات از تاریکی گرفته نمی‌شود. آیا فتوا آسان‌تر است از پاسخ‌گویی؟ آیا شجاعت در کلمات یافت می‌شود، یا در مواجهه با ملتی که زیر آوار شکست‌های سیاسی و فیزیکی، هنوز به دنبال روزنه‌ای برای زیستن است؟

هیچ شکست سیاسی‌ای با کلمات مرگ جبران نمی‌شود، و هیچ ویرانه‌ای با فتوا بازسازی نمی‌گردد. وقتی آسمان ایران در تیر ۱۴۰۴ زیر رگبار موشک‌های اسرائیلی لرزید و تأسیسات استراتژیک، گویی برگ پاییزی، یکی پس از دیگری فرو ریخت، جهان نظاره‌گر بود که چگونه طبل‌های توخالی شعار، در برابر دقت مرگبار دشمن، به سکوتی تلخ بدل شد.

این شکست فیزیکی، که نه‌تنها برج و باروی نظامی را فروکاست، بلکه اعتبار سیاسی را نیز به باد داد، نشان داد که هیچ عقیده‌ای با دعوت به حذف دیگران ریشه نمی‌دواند.
جهان با ترازوی حقوق بشر وزن می‌گیرد، نه با شمشیر زنگ‌زده‌ای که در برابر آینه‌ی حقیقت، تنها تصویر شکست را بازمی‌تاباند.

تا وقتی «مرگ بر» گفتن، ساده‌تر از «زندگی با» شدن باشد، آینده‌ای ساخته نخواهد شد.
صدای فتوا، اگر از عمق ترس بیاید، هرگز بر سکوت عدالت نخواهد چربید. و چه طنز تلخی است که آنان که از منبر، فریاد جنگ سر می‌دهند، خود در زیرزمین‌ها پنهان شده‌اند، در حالی که ویرانه‌های جنگ ۱۲ روزه، از تأسیسات هسته‌ای تا پایگاه‌های نظامی، چون آهی بلند، از ناتوانی استراتژیک و فروپاشی آرمان‌های توخالی سخن می‌گویند.

#حکومت_ایدئولوژیک #خامنه_ای #فتوی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402