بازداشت گسترده زنان نویسنده و فعال محیط زیست در شهر رشت

رزیتا رجایی نویسنده، نینا گلستانی نویسنده، هلاله ناطقی روزنامه‌نگار و فعال محیط زیست، نسیم طواف روزنامه‌نگار و فعال محیط زیست، آناهیتا حجازی مدیر خانه امن آنا، از جمله بیست زنی هستند که شنبه بیست آبان با حمله مامورین امنیتی به خانه‌هایشان در شهر رشت بازداشت شده‌اند.

نسیم طواف‌زاده، نویسنده و فعال اجتماعی و محیط‌زیستی در رشت، در کنار مدیر مسئولی پایگاه خبری «مرور» است.

هلاله ناطقه نیز روزنامه‌نگار و فعال محیط زیست است که توسط مأموران اطلاعات سپاه در شهر رشت بازداشت و به مکانی نامعلوم منتقل شدند.

«اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام» از اتهاماتی است که به این دو روزنامه‌نگار منتسب شده است.

یکی دیگر از بازداشت‌شدگان، نینا گلستانی است. نینا گلستانی از نویسندگان جوان شهر رشت است و از کتاب‌های او می‌توان به «آدم‌های دوبخشی» و «امشب با فرشته می‌رقصم» اشاره کرد.

رزیتا رجایی، نویسنده دیگری است که روز ۲۰ آبان در شهر رشت بازداشت شده است. رزیتا رجایی، نویسنده و از داوران جشنواره کتاب اردیبهشت در اصفهان، بوده است.

آناهیتا حجازی فعال حقوق حیوانات و مدیر نقاهتگاه "خانه امن آنا برای حیوانات" نیز یکی از فعالانی است که اخیراً توسط اطلاعات سپاه جمهوری اسلامی ایران در رشت بازداشت شده است.

مأموران هنگام بازداشت این شهروندان فقط حکم بازرسی نشان داده‌اند، اما هیچ توضیحی دربارهٔ دلیل بازداشت و محل انتقال آن‌ها نداده‌اند.

در پی مراجعهٔ مکرر برخی خانواده‌های بازداشت‌شدگان به شعبهٔ نهم بازپرسی دادگستری گیلان، مقامات قضایی این مرکز هم هیچ اطلاعاتی دربارهٔ محل نگهداری بازداشت‌شدگان و اتهام آنان اعلام نکرده‌اند.

طبق گزارش‌های منتشر شده، یک دختر نوجوانِ زیر سن قانونی نیز در میان بازداشت‌شدگان است، اما از هویت و اتهام دقیق او اطلاعی در دست نیست.

شهر رشت، مرکز استان گیلان، در جریان خیزش انقلابی ۱۴۰۱، شاهد اعتراضات دنباله‌دار و درگیری‌های متعدد مأموران امنیتی با مردم بود.

در طی یک سال گذشته شهروندان زیادی در شهر رشت بازداشت و تهدید شده‌اند. در ماه‌های گذشته نیز تعدادی از فعالان مدنی که اکثر آن‌ها را زنان تشکیل می‌دادند، در شهر رشت بازداشت شده بودند.
#اناهیتا_حجازی #رزیتا_رجایی #نسیم_طواف_زاده #نینا_گلستانی #هلاله_ناطقی #رشت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

نرگس محمدی، کنشگر حقوق بشر، برنده جایزه صلح نوبل و زندانی سیاسی، در یک پست اینستاگرامی از اعتراض جانانه زنان زندانی در حضور قضات و مقامات قضایی خبر داد، او نوشت:
.
«موج فریاد رسای زنان در فضای زندان پیچیده بود، ای کاش صدابرداری بود و سکوت محض خفت الود مقامات و قضات را که قادر به برآوردن یک کلمه از همان دهان‌هایی که احکام مرگ و زندان را پشت میزهایشان بلند می‌خوانند، نبودند، ضبط می‌کرد. این سکوت برای تاریخ شنیدنی است و قطعا تکرار خواهد شد.
گرچه این تصویر به دوربین هیچ عکاسی راه نیافت اما در روح و روان ما و ذهن جنایتکاران ثبت تاریخی شد. زنده باد مقاومت و امید

نرگس محمدی
۶ دی ۱۴۰۲
زندان اوین»
.
متن کامل را در اسلاید ها بخوانید

اما ایران جلیلی، مادر نسیم سلطان‌بیگی، از اعمال محدودیت ممنوع‌التماس شدن زنان معترض زندانی در پی کنش اعتراضی‌شان خبر داد، او در اپلیکیشن ایکس نوشت:

«دخترم #نسیم_سلطان_بیگی و ۱۲ نفر از هم‌بندی‌هایش به مدت ۱ ماه ممنوع التماس شده‌اند. این محدودیت ظالمانه ۶ دی ماه، در پی حضور قضات دادگاه انقلاب در بند زنان زندان اوین رخ داد. آنها این تصمیم را در واکنش به اعتراض زنان زندانی به نحوه رسیدگی به پرونده‌ها و صدور احکام اعدام گرفتند.»


#زن_زندگی_آزادی #نرگس_محمدی #جنبش_دادخواهی #مقاومت_زندگیست #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی، در نخستین سالگرد بازداشت هم‌بندی‌اش نسیم غلامی سیمیاری در زندان اوین، متنی نوشت و از مقاومت این زندانی سیاسی تمجید کرد. زندانی‌ای که با اتهامات سنگینی بر اساس اعترافات اجباری مواجه شده و همچنان بلاتکلیف و بدون دریافت حکم زندانی است.

متن یادداشت گلرخ ایرایی به شرح زیر است:


«برای نسیم عزیزم
که سرشار از مقاومت است
و بی ادعاست.
یکسال گذشت که رخت بسته ای از خانه به کوچ در دیار خوف؛ در این زمستان که لاشه‌ی امید بر در گاهش آویخته اند و کورسوی بهاری در انتهایش سو نمیزند. در قساوت زنجيرها عجب ایستاده ای و دلتنگی را به ستوه آوردی؛ در این مجال که مردمان شهر با گریز خود مدارا می‌کنند و تصویر خوف بر دل‌ها سایه افکنده است.

آنگاه که در سرودها و جنازه‌هایی آرمیده در گورها، در جای جای شهر تکرار می‌شدیم و شهر در شقاوت نادانی از قعر حفره‌های خالی مانده‌ی چشم‌خانه‌ها جهان را به نظاره انتظار می‌کشید؛ در میان غریو سکوت مردمانی ایستاده به سان قامتی در تسلیم در طنين نومیدوار دعاهایی هرگز مستجاب نشده؛ آنگاه که همسفران بی آنکه در چشم هامان نظر بتوانند کرد بر باورهامان خنج می‌کشیدند و پیاله بر رُخِ ریا میزدند و شرم جا مانده بر پیشانی‌هاشان بر دردناکی رسوب وحشت در سینه هامان دهن کجی می‌کرد؛ سرودی نغمه‌ی نبرد را نبردی که خوش داشتمش بی آنکه بر آن جسارت حضور یابم.
یکسال پیش بازداشت شد و همچنان بلاتکلیف است. در اعتراض به فقر و فلاکتی که در زندگی‌هامان تنیده شده است و مطالبه‌اش بهتر زیستن بود. نسیم عزیزم را وادار به اعتراف علیه خود کردند و حالا با اتهاماتی سنگین مواجه است وارد کردن اتهامات سنگین در پاسخ به اعتراض و حضور در کف خیابان نه تنها محکوم که نشان از استیصال و کینه‌توزی حکومت و سیستم قضائی و امنیتی آن است. اعتراض حق ما و خیابان از آن ماست.

کسی که به تو و همه ی همانندانت افتخار میکند. گلرخ ایرایی اردیبهشت ۱۴۰۳ ، زندان اوین»


مرتبط:

روایت یک پرونده، گلرخ ایرایی
https://tavaana.org/case_golrokh/

#نسیم_غلامی_سیمیاری #گلرخ_ایرایی #زندانی_سیاسی
#بیانیه #کف_خیابان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بیش از یک سال از بلاتکلیفی نسیم غلامی سیمیاری در زندان می‌گذرد.

نسیم غلامی سیمیاری در تاریخ ۲۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲ دستگیر شده است.

گلرخ ایرانی، زندانی سیاسی، در نخستین سالگرد بازداشت هم‌بندی‌اش نسیم غلامی سیمیاری در زندان اوین نوشت:
«برای نسیم عزیزم
که سرشار از مقاومت است
و بی ادعاست.
یکسال پیش بازداشت شد و همچنان بلاتکلیف است. در اعتراض به فقر و فلاکتی که در زندگی‌هامان تنیده شده است و مطالبه‌اش بهتر زیستن بود. نسیم عزیزم را وادار به اعتراف علیه خود کردند و حالا با اتهاماتی سنگین مواجه است وارد کردن اتهامات سنگین در پاسخ به اعتراض و حضور در کف خیابان نه تنها محکوم که نشان از استیصال و کینه‌توزی حکومت و سیستم قضائی و امنیتی آن است. اعتراض حق ما و خیابان از آن ماست.»

نسیم از زنان شجاع ایران است که شهامت او به دیگران جرات ایستادگی و مقاومت داده است.
به او اتهامات سنگینی زده‌اند و او همچنان در زندان است.

#نسیم_سیمیاری #نسیم_غلامی_سیمیاری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

ویدا ربانی، خبرنگار و زندانی سیاسی، در دلنوشته‌ای از عدم رعایت حقوق افراد بازداشت‌شده، به خصوص در فاصله بین زمان بازداشت تا تحویل پرونده به دستگاه قضایی نوشته است.

متن کامل نوشته ویدا ربانی به شرح زیر است:


ما در دادگاه‌ها بیش از هر زمان شهروندیم

ما گاه شهروندان دارای حق و مسئولیت هستیم و بنابراین به عنوان موجودی دارای عقل و اراده می‌توان بر او اقتدار قانونی اعمال کرد و سوژه امر سیاسی قرار داد و گاه به تعبیر جورجیو آگامبن، فیلسوف ایتالیایی، ما “هوموساکر” یعنی حیات برهنه یا حیات صرف هستیم، حیات بیولوژیک حیوانی که هنوز دارای هیچ حق و منزلتی نیست.

در آن لحظاتی که باتون‌ها با ضربات پیاپی فرود می‌آیند، گلوله‌ها پوست تن را می‌شکافد یا از فاصله‌ای نزدیک حباب چشمی را می‌ترکانند، در آن لحظه‌ای که زیر پوتین لگدمال می‌شويم و… در آن لحظات چه هستیم؟ بشر دارای حق و مسئولیت و شان انسانی یا تکه‌ای پوست و گوشت و استخوان رها شده؟ در دادگاه‌ها ولی ما همواره شهروندانی هستیم که باید پاسخگوی اعمال خود باشیم.

در شرایط استثنایی که مدام خود را به نرم و قاعده بدل می‌کند، در رویارویی بدن‌ها، در تقابل با آن مامور دارای اقتدار ما به حیات صرف و به هیچ بدل می‌شویم. حقوق ما به سادگی به تعلیق در می‌آيد، آماج خشونت می‌شويم و دوباره آن تن بی حق شده در کالبد شهروندی چپانده می‌شود، برای اینکه حضور در دادگاه مختص شهروندان است، چرا که پرونده‌ای بی حق و مسئولیت را نمی‌توان به دادگاه برد.

پخشان عزیزی، همبندی من، حکم اعدام گرفته است و دو همبندی دیگرم نسیم سیمیاری و وریشه مرادی در خطر حکم اعدام هستند. آن‌ها شهروند شده‌اند و باید قانون بر آن‌ها اعمال شود. پخشان در همان “وضعیت استثنایی” که به آن اشاره کردم، آن وضعیتی که خود را به نرم و قاعده تبدیل کرده برای چند ماه به روایت خودش در نامه‌ای که از او منتشر شده، مورد شکنجه و آزار قرار گرفته است. وقتی سر پخشان به دیوار کوبیده می‌شد، پخشان حیات صرف بود و قانون از او دفاع نمی‌کرد، اما همان اقتدار قانونی امروز او را به عنوان شهروند شناسایی و مستحق اعدام می‌داند.

در روم باستان هومو ساکرها در اصطلاح حقوقی افرادی بودند که می‌شد آن‌ها را کشت بدون اینکه قاتل شناخته شد. این مفهوم در واقع واجد دو معنای انسان مقدس و هم لعنت شده است، لعنت شده است چون قانون از او دفاع نمی‌کند و مقدس است زیرا تنها می‌توانستند به حمایت خدایان امید داشته باشند.

نسیم سیمیاری همین وضعیت دوگانه را زندگی می‌کند. او چندماه را در خانه امن سپاه گذرانده در ناکجایی و در بی‌پناهی، در رها شدگی از حقوق قانونی. مانند همان انسان لعنت شده‌ای که قانونی از او حمایت نمی‌کند و همان انسان مقدسی که تنها حافظ جان او خداست. ما ساعت های طولانی را با نسیم در هواخوری زندان گذرانده ایم و هر یک از بازداشت ها و بازجویی هایمان حرف زده ایم. نسیم گاهی تنها اشاره‌های کوچکی به آنچه در آن چند ماه بر سرش آورده‌اند، می‌کرد. من لا به لای خنده‌ها و حرف‌های پراکنده شنیدم که نسیم زیر فشار برای اعتراف از شدت درد و ضعف از هوش می‌رفته است.

نسیم آن چند ماهی که در بازداشت بود هیچ حقی نداشت، نسیم در آن چندماه حیات صرف بود، حیات بدون شان و منزلت و حقوق انسانی.
فاصله‌ای که می‌تواند با خشونت پر شود
همواره در فاصله بین بازداشت تا تحویل متهم به دستگاه قضایی شکافی است که می‌تواند با هر خشونتی پر شود. در این فاصله دیگر بشری دارای حقوق وجود ندارد، حقوقش به تعلیق در می‌آید و در برابر خشونتی که ساخته اقتدار قانونی است، بی دفاع شود.
می‌خواهم از این فاصله بگویم از فاصله بین بازداشت تا تحویل به مرجع یا مرکزی قانونی که پر مخاطره‌ترین و بی‌پناه‌ترین لحظات بازداشتی‌ها است. در این بازه زمانی چه نظارتی وجود دارد؟ بازداشتی چه حقی دارد و اگر حقی از او گرفته شد چگونه باید آن را اثبات کند؟
حتی اگر داستان نیکا را ساخته و پرداخته رسانه‌ها بدانیم، چنین فاجعه‌ای غیر ممکن است؟ نه! نظارتی بر ضابط‌ها در هنگام بازداشت تا تحویل به مرکزی قانونی وجود ندارد و من این را بی‌واسطه تجربه کرده‌ام.

مگر جز آن است که‌ در شرایط ویژه پروتکل‌های معمول کنار گذاشته می‌شود.

امروز هم گویا به شرایط استثنایی جدیدی وارد می‌شویم. همان زن‌های بی‌حق شده، همان حیات صرف، حالا شهروند می‌شوند تا بتوان آن‌ها را به دادگاه برد و برای او سنگین‌ترین حکم ممکن یعنی مرگ را صادر کرد.
گویی ما در دادگاه‌ها بیش از هر زمان دیگری شهروند هستیم.
۱۰ مرداد ۱۴۰۳

#ویدا_ربانی #نسیم_سمیاری #وریشه_مرادی #پخشان_عزیزی #شریفه_محمدی #نه_به_اعدام #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech