مراسم دومین سالگرد جان‌باختن جاویدنام سعید یعقوبی، روز ۲۵ اردیبهشت ماه بر سر مزارش برگزار شد و مزارش گلباران شد.


سعید یعقوبی از متهمان پرونده خانه اصفهان بود که در روز ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ اعدام شد.

۲۵ آبان ‌۱۴۰۱، در میدان نگهبانی محله خانه اصفهان، سه عضو نیروی بسیج کشته شدند.

نیروهای امنیتی مدعی شدند که کشته‌شدن این نیروها، یک «اقدام تروریستی» بوده و ۶ نفر را در ارتباط با این پرونده بازداشت کردند، که مجید کاظمی، سعید یعقوبی و صالح میرهاشمی در جریان این پرونده محکوم به اعدام شدند.

در این پرونده، هیچ شواهد و مدارکی در پرونده به جز اعترافات اجباری متهمان علیه خود و یکدیگر وجود ندارد. حتی تصویر محل حادثه نیز هیچ چیزی را نشان نمی‌دهد. متهمان صرفا افرادی هستند که در صحنه اعتراضات آن شب حضور داشته‌اند. هیچکدام نپذیرفتند که به سوی ماموران تیراندازی کرده‌اند. تنها مستند تیراندازی متهمان به سوی ماموران اعترافات اجباری آن‌ها علیه یکدیگر است. حتی علیه خود نیز اعتراف اجباری نکردند که در تیراندازی نقش داشته‌اند.


#سعید_یعقوبی #خانه_اصفهان #نه_به_اعدام #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

امیر شهیدی، پدر جاویدنام مهرشاد شهیدی، دانشجوی ۲۰ ساله‌ای که چهارم آبان ۱۴۰۱ در جریان اعتراضات مردمی در اراک جان باخت، در نامه‌ای سرگشاده که در سایت خبری امتداد منتشر شده، روایت پررنج و مستندی از روند ناعادلانه، فرسایشی و مغایر قانون در رسیدگی به پرونده قتل فرزندش را بازگو کرده است. مهرشاد، جوانی با استعداد، مهربان، هنرمند و ورزشکار بود که علاقه شدیدی به باریستایی، آشپزی، تدوین و ژیمناستیک داشت. او شب حادثه پس از پایان کار به خانه بازنگشت و با توجه به فضای امنیتی آن روزها، خانواده‌اش به جست‌وجو در بیمارستان‌ها، ارگان‌های امنیتی، کلانتری‌ها و مراکز مختلف پرداختند. با وجود اینکه اطلاعات سپاه در جریان کامل حادثه بود، هیچ نهادی پاسخ مشخصی به خانواده نداد تا اینکه صبح روز بعد، در تماس با پزشکی قانونی، از وجود جسدی بی‌نام در سردخانه مطلع شدند. خانواده پیکر مهرشاد را شناسایی کردند و پس از آن، بازجویی در اداره اطلاعات، فشارهای متعدد، و وعده‌هایی در ازای سکوت آغاز شد.

خانواده شهیدی با طرح شکایتی رسمی، خواستار شناسایی و مجازات عاملان قتل عمد شدند. بابک اسلامی و مصطفی نیلی به‌عنوان وکلای خانواده وارد پرونده شدند، اما بازپرس شعبه اول دادسرای اراک، در اقدامی غیرمنتظره، پرونده را مشمول تبصره ۴۸ قانون آیین دادرسی کیفری اعلام کرد که تنها به جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی مربوط است، نه قتل عمد. این تصمیم باعث محرومیت وکلا از مطالعه پرونده شد. در ادامه، بدون امکان دسترسی به محتویات پرونده، بازپرس قرار منع تعقیب درباره قتل عمد صادر کرد. وکلای خانواده در مهلت قانونی به این قرار اعتراض کردند اما دادگاه اعتراض را با استناد به این ادعا که وکلا فاقد سمت هستند رد کرد، در حالی که وکالت‌نامه آن‌ها پیش‌تر ضمیمه پرونده شده بود.

در نهایت، شعبه ۱۰۳ کیفری دو برای اتهام ضرب و جرح عمدی و قتل شبه‌عمد بری سی‌ام اردیبهشت تعیین جلسه کرد. با این حال، حتی با وجود دستور قاضی، مطالعه پرونده از سوی مقامی ناشناس متوقف شد و وکلا همچنان از دسترسی به محتویات پرونده محروم ماندند. امیر شهیدی با تأکید بر اینکه رسیدگی به قتل شبه‌عمد بدون قطعیت قرار منع تعقیب قتل عمد فاقد وجاهت قانونی است، اعلام کرده که تا فراهم شدن امکان دفاع عادلانه، در این جلسه شرکت نخواهد کرد.

متن کامل نامه و روایت پدر مهرشاد را در لینک زیر بخوانید:
https://tinyurl.com/4987m7de

#مهرشاد_شهیدی #دادخواهی #اراک #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

⭕️ کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در هفته شصت‌ونهم خود، با پیوستن زندان‌های مهاباد، بوکان و یاسوج به ۴۴ زندان گسترش یافت.

در شرایطی که کشور با فساد سیستماتیک و ناکارآمدی ساختار استبدادی حاکم روبروست و این وضعیت زندگی شهروندان را مختل کرده و آن‌ها را از ابتدایی‌ترین نیازها مانند آب و برق محروم ساخته است، روند صدور و اجرای احکام غیرانسانی اعدام با اراده‌ای آشکار از سوی حاکمیت نه‌تنها متوقف نشده بلکه افزایش نیز یافته است.

این حکومت همواره از ارائه آمار دقیق درباره تعداد زندانیان و اجرای احکام اعدام خودداری می‌کند، اما بر اساس گزارش‌هایی که به کارزار رسیده است، از ابتدای اردیبهشت‌ماه تاکنون بیش از ۱۲۹ نفر – از جمله چهار زن – اعدام شده‌اند. تنها در هفته گذشته، حکم اعدام ۲۵ زندانی به اجرا درآمد که در میان آن‌ها دو کودک‌مجرم نیز دیده می‌شدند که در زندان‌های ملایر و عادل‌آباد شیراز به دار آویخته شدند؛ اقدامی که بدون هیچ ابایی از افکار عمومی و نهادهای حقوق بشری بین‌المللی انجام شد و آنان را از «حق حیات» محروم ساخت.

در واکنش به این خشونت و نقض سیستماتیک «حق حیات»، شاهد افزایش اعتراضات خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام و حمایت گسترده جوانان در شهرهای مختلف از این کارزار هستیم. این حمایت‌ها با ابتکارهای متنوع مردمی، چهره‌ای گسترده‌تر یافته‌اند.

ما، اعضای کارزار، با درود به تمامی حامیان «نه به اعدام»، از همه مردم به‌ویژه جوانان می‌خواهیم در هر کوچه و برزن، صدای اعتراض خود را علیه این مجازات ضدانسانی بلند کنند و به هر شکل ممکن از این حرکت حمایت کنند. ما از تمامی مخالفان اعدام دعوت می‌کنیم در کنار خانواده‌های دادخواه بایستند و در تجمعات اعتراضی آنان را تنها نگذارند.

در هفته گذشته، به ابتکار هم‌وطنان مبارز در داخل و خارج از کشور، همبستگی گسترده‌ای با کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» شکل گرفت. از تمامی افراد، نهادها، احزاب و سازمان‌های سیاسی، مدنی و حقوق بشری که در این حرکت مردمی مشارکت داشتند، صمیمانه قدردانی می‌کنیم.

همچنین جمعی از زندانیان در زندان‌های مهاباد، بوکان و یاسوج اعلام کرده‌اند که از این هفته به کارزار پیوسته و هر سه‌شنبه دست به اعتصاب غذا خواهند زد. با پیوستن این سه زندان به اعتصاب، تعداد زندان‌های شرکت کننده در کارزار به چهل و چهار زندان افزایش یافته است.

سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴، زندانیان در ۴۴ زندان زیر برای شصت‌ونهمین هفته متوالی اعتصاب غذا خواهند کرد:

اوین (بند زنان، بند ۴ و ۸)، قزلحصار (واحد ۳ و ۴)، مرکزی کرج، تهران بزرگ، خورین ورامین، چوبیندر قزوین، اراک، خرم‌آباد، اسدآباد اصفهان، دستگرد اصفهان، شیبان اهواز، سپیدار اهواز (زنان و مردان)، نظام شیراز، عادل‌آباد شیراز (زنان و مردان)، زاهدان (زنان)، برازجان، رامهرمز، بهبهان، بم، کهنوج، طبس، مشهد، گنبدکاووس، قائم‌شهر، رشت (زنان و مردان)، رودسر، حویق تالش، ازبرم لاهیجان، دیزل‌آباد کرمانشاه، اردبیل، تبریز، ارومیه، سلماس، خوی، نقده، میاندوآب، سقز، بانه، مریوان، سنندج، کامیاران، مهاباد، بوکان و یاسوج.

هفته شصت و نهم
سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴
#سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام
#بیانیه #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بازیگر بریتانیایی، دنیل ردکلیف، که به خاطر نقش هری پاتر شناخته شده است، در یک مصاحبه در سال 2009 اعلام کرد که خداناباور است.

او گفت: "من خداناباور هستم، اما ... من این ایده را [برای عموم] تبلیغ نمی‌کنم.
البته احترام زیادی برای افرادی مانند ریچارد داوکینز که خداناباوری را تبلیغ می‌کنند، قائلم."

بحث پیرامون اینکه آیا ترویج خداناباوری یا زندگی بدون دین، کاری مناسب است یا نه، مشابه بحث‌هایی است که در مورد تبلیغ دین وجود دارد.

به اشتراک گذاشتن باورهای شخصی برای اطلاع‌رسانی یا قانع کردن دیگران جزو حقوق انسانی و آزادی بیان است.

اما اخلاقی بودن روش و زمان تبلیغ‌ به شیوه و زمینه‌ای که در آن انجام می‌شود بستگی دارد.

تبلیغ آتئیسم می‌تواند به ویژه در جوامع مذهبی، به‌عنوان برخوردی تند و چالش‌برانگیز تلقی شود.

در ایران تبلیغ مذهب رسمی جزء هرروزه تمام دستگاه‌های دولتی (رسانه‌ای و آموزشی و ...) و بخش مهمی از بودجه‌ای است که از ملت گرفته می‌شود.
آیا بهتر است خداناباوران هم به ترویج ایده‌های خود بپردازند؟

در این صورت به چه روشی این کار باید انجام شود تا باعث نقض حقوق سایرین نباشد؟

#گفتگو_توانا

@Dialogue1402

فقط هفت روز برای انتخاب؛
چه دوراهی بی‌رحمی!
میمونی یا میری؟


دکترحسن باقری‌نیا در این ویدیو، یک دوگانه‌ تلخ و انسانی را روایت می‌کند؛ انتخابی میان تعهد و عشق.

این استاد دانشگاه اخراج‌شده، در تحلیلی روان و تلخ، از فیلم «هفت روز» ساخته‌ علی صمدی احدی و به نویسندگی محمد رسول‌اف می‌گوید؛ فیلمی درباره‌ زنی که پس از سال‌ها زندان، فقط هفت روز مرخصی دارد تا تصمیم بگیرد: بماند و برای آرمان‌هایش بجنگد، یا برود و با خانواده‌اش در غربت زندگی تازه‌ای آغاز کند.

او با زبانی ساده اما پر از عمق می‌پرسد: وقتی فقط هفت روز برای انتخاب داری، کدام را برمی‌گزینی؟ مسئولیت اجتماعی یا عشق به خانواده؟ تعهد یا آرامش؟ فیلم قضاوت نمی‌کند، فقط نشان می‌دهد که گاهی هر انتخابی، نوعی باختن است؛ یا مادری را از دست می‌دهی، یا همرزم بودن را؛ یا شاید حتی خودت را.

باقری‌نیا این روایت را به فراتر از داستان فیلم می‌برد و از زنانی می‌گوید که در دنیای واقعی، سال‌هاست در چنین دوراهی‌ای ایستاده‌اند: نرگس محمدی، نسرین ستوده، فاطمه سپهری، صدیقه وسمقی، مهوش ثابت... زنانی که می‌توانستند بروند، اما ماندند؛ می‌توانستند سکوت کنند، اما فریاد زدند؛ می‌توانستند راحت زندگی کنند، اما تاوان دادند.

او می‌پرسد: «چقدر حاضری برای چیزی که به آن باور داری، تاوان بدهی؟ آیا می‌شود همه‌چیز را فدا کرد؟ حتی خنده‌ بچه‌هایت را؟» و نتیجه می‌گیرد که این فیلم فقط درباره‌ یک زن نیست؛ درباره‌ بسیاری از ماست. آن‌جا که میان "زندگی کردن" و "درست زندگی کردن" گرفتار شده‌ایم.
فیلم پایان می‌گیرد، اما تصمیم بسیاری از زن‌ها هنوز ادامه دارد...

#حسن_باقری_نیا #عشق #تعهد #هفت_روز #نرگس_محمدی #فاطمه_سپهری #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

‌
صبح سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت، در جریان پخش زنده برنامه «صبحانه ایرانی» از شبکه دو صداوسیمای جمهوری اسلامی، برق استودیو به‌طور ناگهانی قطع و باعث شد برنامه برای لحظاتی از آنتن خارج شود.

قطع برق ناشی از عدم توانایی مدیریت و تولید منابع انرژی در ایران به یکی از معضلات جدی برای مردم تبدیل شده و این درحالی است که مدیران جمهوری اسلامی با استفاده از کلماتی مثل "ناترازی" و یا پرمصرف خواندن مشترکان عادی در مقایسه ناصحیح با کشور‌های دیگر سعی در مقصر جلوه دادن مردم و یا فرافکنی ناکارآمدی سیستم را دارند.

قطع برق در برنامه زنده در رسانه‌ها بازتاب گسترده داشت و برخی کاربران هم این مورد را پروژه عادی سازی کمبود برق و نمایش دولتی خواندند.

برخی از کارشناسان حوزه انرژی هم کمبود برق در ایران را ناشی از استخراج مخفیانه ارز دیجیتال توسط نهاد‌های نظامی و امنیتی و مراکزی مثل مساجد و حوزه‌های علمیه عنوان می‌کنند.

#صدا_و_سیما #کمبود_برق #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مادر جاویدنام منصوره سگوند این ویدیو را منتشر کرد و نوشت:

«دوساله که ندارمد💔

سال ها رنج کشیدم که گلی پروردم باد پاییز به ناگه زد و گل پرپر شد گل پرپر شده ام از چه برفتی ز برم که زهجران تو هر دم دل ما مضطر شد...»

منصوره سگوند پس از استعفا از نیروی انتظامی که همکار افتخاری آن بود، به مردم معترض پیوست و نوشت:
«مردن با نام بهتر از زندگی با ذلت هست، اونا کشتن تو سکوت کردی، اونا کشتن تو چشات رو بستی، اونا کشتن تو هیچ‌کاری انجام ندادی، تو فقط نگاه کردی، اون بچه‌ها فقط برای آزادی مملکتشون آمده بودن.»

منصوره در جای درست تاریخ ایستاد، یعنی در کنار مردم.

منصوره سگوند نظرات سیاسی‌اش را با شهامت در صفحه اینستاگرام خود می‌نوشت. منصوره به طور مستمر، تهدید به مرگ می‌شد و روز ۱۴ خرداد ۱۴۰۲ تنها ساعتی پس از افشای این تهدیدها، به طور مشکوکی جان خود را از دست داد.

مسئولان درمانی استان ایلام علت مرگ منصوره را ایست قلبی عنوان کرده‌اند در حالی که او هیچ بیماری زمینه‌ای نداشت.

صبح روز ۱۶ خرداد ۱۴۰۲ منصوره سگوند، دانشجوی حقوق و مامور مستعفی نیروی انتظامی به خاک سپرده شد.

#منصوره_سگوند #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

‌گری لینکر، ستاره پیشین تیم ملی انگلیس و مجری برنامه پربیینده و پرسابقه «بازی روز» (مچ آو د دی)، بی‌بی‌سی را پیش از موعد ترک کرد. آقای لینکر این کار را «اقدامی مسئولانه» پس از بازنشر ویدیویی با مضامین یهودستیزانه نامید.
آقای گل جام جهانی ۱۹۸۶ گفت: «فوتبال از زمانی که یادم هست، چه داخل زمین و چه در استودیو قلب زندگی‌ام بوده است. عمیقا به این ورزش و همچنین کاری که در طول سال‌ها با بی‌بی‌سی انجام داده‌ام، اهمیت می‌دهم.»
به گزارش بی‌بی‌سی لینکر که ۶۴ ساله دارد گفت: «همان طور که قبلا گفته‌ام، هرگز به‌عمد چیزی با محتوای یهودستیزانه را بازنشر نمی‌کنم، این کاملا خلاف اصول و باورهایم است. با این حال می‌پذیرم که اشتباهی رخ داده و افرادی ناراحت شده‌اند. بار دیگر صمیمانه معذرت می‌خواهم و الان کناره‌گیری را اقدامی مسئولانه می‌دانم.»

تیم دیوی، رئیس بی‌بی‌سی، گفت: «گری اشتباهش را قبول کرده است. بر این اساس توافق کردیم که پس از پایان فصل از ادامه فعالیت به عنوان مجری کنار برود. گری بیش از دو دهه یکی از صداهای تاثیرگذار در پوشش فوتبال بی‌بی‌سی بوده است.»

#گری_لینکر #بی_بی_سی #یهودی_ستیزی #رواداری #گفتگو_توانا
@Dialogue1402