‏🌱 «در مسیر انقلاب به سر می‌بریم. خدا وکیلی اگه شهید شدم، همین آهنگو بذارید، می‌خوام برم انقلاب رو‌ کنترات کنم».

سه سال پیش در چنین روزی مهدی صالحی‌پور با این روحیه راهی مراسم چهلم جاویدنام حدیث نجفی و پارسا رضادوست شده بود.

🔸مهدی این حرف‌ها را وقتی که به آهنگ « می‌زنم و لولم» از «احمد آزاد» گوشی می‌کرد و در حال رفتن به مراسم چهلم «حدیث نجفی» بود در یک ویدیو منتشر کرد.

⭕ #مهدی_صالحی‌پور متولد ۱۳۴۹ و اهل کرج بود، او مهندس برق بود و از مادر پیر خود و پسر ۱۴ ساله‌اش مراقبت می‌کرد، دخترش «غزاله صالحی‌پور » فوتبالیست سابق تیم ملی نوجوانان و جوانان ایران، بازیکن ذوب آهن اصفهان، وچان کردستان است که الان ساکن اسپانیا و بازیکن تیم « خوونتود تورمولیتوس» اسپانیا است، روز ۱۲ آبان ۱۴۰۱ راهی آرامستان بهشت سکینه بود تا در مراسم چهلم « حدیث نجفی» شرکت کند، مزدوران به سمت مردم تیر‌اندازی می‌کردند، مهدی در حال کمک کردن به یک دختر بود که تیر خورده و زخمی شده بود اما مزدوران از با شلیک ۷ گلوله به پشت سر او را کشتند، مزدوران با دریافت ۲۵۰ میلیون تومان پول پیکرش را تحویل خانواده دادند و آنها را تهدید کردند که این ماجرا را رسانه ای نکنند و موبایل و ماشین مهدی را هم توقیف کردند، خانواده‌اش قبل از خاکسپاری و مشاهده پیکرش متوجه شدند که مزدوران پایش را هم شکسته‌اند، او را هم در بهشت زهرا قطعه ۳۲۷، ردیف ۷۳، شماره ۷۴ به خاک سپردند.

#علیه_فراموشی #نه_به_جمهوری_اسلامی #مهدی_صالحی_پور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

زبان سرخ سر سبز می‌دهد بر باد؟
وقتی زبان می‌ترسد، استبداد نفس می‌کشد!

پیام همراهان

می‌گویند: «زبان سرخ، سر سبز می‌دهد بر باد».
در نگاه نخست، این جمله، پندی است برای احتیاط در گفتار.
اما در عمق فرهنگ‌های استبدادزده، به دستور سکوت بدل شده است.
یادآور این‌که نجات در خاموشی است و خطر در گفتن.

استبداد فقط با زور و زندان پابرجا نمی‌ماند؛
در واژه‌ها خانه می‌کند، در مثل‌ها، در شوخی‌های روزمره.
وقتی زبانی از ترس شکل می‌گیرد، اندیشه نیز در آن می‌لرزد.
آدمی می‌آموزد که حقیقت را در دل نگه دارد تا تنش در امان بماند.
و این‌گونه، ترس از زبان به جان سرایت می‌کند.

سهیل عنایت‌الله، آینده‌پژوه اندیشمند، در تحلیل لایه‌ای واقعیت می‌گوید:
پدیده‌ها را باید از سطح رویدادها به ژرفای استعاره برد.
در این عمق، مثل‌ها حامل جهان‌بینی‌اند.
«زبان سرخ، سر سبز می‌دهد بر باد» استعاره‌ی جهانی است
که در آن سخن گفتن خطرناک است و نجات در خاموشی.
اما آیا واقعاً چنین است؟
شاید برعکس، آن‌کس که خاموش می‌ماند، آرام‌آرام از درون فرو می‌پوسد.

زبان سرخ، یعنی زبان زنده، خون‌دار، در جریان.
خاموشی، خشکیدن همین جریان است.
زبان، نه دشمن سر، که نگهبان آن است.
اگر زبان بترسد، ذهن می‌میرد.

شاید زمان آن رسیده باشد که این مثل را وارونه کنیم؛
بگوییم:

«زبان سرخ، باغ سبز را شکوفا می‌کند.»
چراکه تنها در زبانی آزاد، اندیشه بیدار می‌شود
و حقیقت، نه تهدید که تنفس جهان است.

آیا ما هنوز از گفتن می‌ترسیم،
یا از شنیدنِ آنچه گفتنی است؟

به نظر شما استبداد در چه ضرب المثل‌های دیگری خانه کرده؟ چند مورد را شما نام ببرید.

ـ عکس: تصویر جاویدنام آرش فروزنده جمالی، پس از مسمومیت توسط عوامل جمهوری اسلامی

#استبداد #ترس #شهامت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

چرا براندازی حق مردم است؟

پیام همراهان

در جامعه‌ای که قانون از انسان عقب می‌ماند،
فرمان‌برداری، دیگر فضیلت نیست؛
بلکه شکلی از تسلیم در برابر بی‌عدالتی است.

نافرمانی، هنگامی مشروع می‌شود که حکومت، عدالت را قربانی قدرت می‌کند؛
وقتی اصلاح، ناممکن می‌شود و گفت‌وگو، با زندان پاسخ می‌گیرد.
در چنین شرایطی، عصیان نه تهدید، بلکه بازگرداندن اخلاق به سیاست است.


۱. حکومت مشروع، از رضایت مردم زاده می‌شود

هیچ حکومتی از آسمان نیامده است.
مشروعیت هر نظام سیاسی، از رضایت آگاهانه‌ی شهروندان برمی‌خیزد.
وقتی قدرت، از این رضایت جدا شود، به اجبار متوسل می‌شود.
نافرمانی مدنی، پاسخی است انسانی به قدرتی که زبان گفت‌وگو را فراموش کرده است.

۲. حکومتی که ابزار ماندگاری‌اش اعدام است، شایسته اطاعت نیست.

در یک سال گذشته، بیش از هزار انسان در ایران اعدام شده‌اند.
اعدام‌ها دیگر نشانه‌ی عدالت نیستند، بلکه پیامِ قدرت‌اند.

وقتی حکومت با مرگ سخن می‌گوید،
مردم حق دارند با نافرمانی، با «نه» گفتن پاسخ دهند.

۳. نافرمانی، شکل آگاهانه‌ی عشق به زندگی است

نافرمانی مدنی، خشونت نیست.
برعکس، مقاومتی است که می‌گوید:
«من تسلیم دروغ نمی‌شوم،
حتی اگر قدرت از من قوی‌تر باشد.»

۴. اخلاق، از دلِ نافرمانی زاده می‌شود

در تاریخ، هر تحول بزرگ با پرسشی آغاز شده است:
«آیا باید همیشه فرمان ببریم؟»
اگر برده‌ها، زنان، کارگران، و اقلیت‌ها فرمان‌بردار می‌ماندند،
هیچ عدالتی در جهان پدید نمی‌آمد.
وجدان انسانی، وقتی قانون ناعادلانه می‌شود، حق دارد بگوید: نه.
این «نه»، نقطه‌ی آغازِ آگاهی است.

۵. عصیان، یعنی گفتنِ بله به زندگی

قدرتِ سرکوب، از خشمِ مردم می‌ترسد،
اما از وجدان بیدار بیشتر می‌ترسد.
زیرا وجدان، نه با ترس خاموش می‌شود و نه با مرگ.
هر صدای آگاه، هر اقدام کوچک مدنی،
گامی است برای بازگرداندنِ کرامت به سیاست.

در برابر سیاست مرگ در جمهوری اسلامی،
نافرمانی، حق مردم است.
حقِ زنده ماندن، حقِ گفتنِ نه،
حقِ بازگرداندنِ انسان به مرکز سیاست.

زیرا زندگی، فرمان‌بردار مرگ نمی‌شود. 🌱

#نافرمانی_مدنی #براندازی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

زهرا شهباز طبری؛ مهندس بازنشسته‌ای که در دادگاهی ده دقیقه‌ای به اعدام محکوم شد

زهرا شهباز طبری، مهندس بازنشسته‌ و مادر دو فرزند، اکنون در شصت‌وهفت‌سالگی در زندان لاکان رشت با حکم اعدام روبه‌روست. زنی که بیش از سی سال از عمر خود را صرف خدمت در اداره برق گیلان کرد، اما امروز به اتهام «بغی» از طریق عضویت در «گروه تروریستی منافقین» (مجاهدین خلق) محکوم به مرگ شده است؛ اتهامی که نه در مدارک پرونده اثبات شده، نه در گفتار خانواده‌اش و نه در منطق قانون، مصداق دارد.

بازداشت بدون حکم قضایی

صبح روز بیست‌وهشتم فروردین ۱۴۰۴ (هفدهم آوریل ۲۰۲۵)، پنج مأمور امنیتی – یکی از آن‌ها زن بود – بدون حکم ورود به منزل، وارد خانهٔ زهرا شهباز طبری در رشت شدند.

به گفته‌ی خانواده، مأموران او و دخترش را در گوشه‌ای از خانه نشاندند و مجبورشان کردند دستانشان را روی زانو بگذارند. سپس تمام خانه را زیرورو کردند، تلفن همراه، لپ‌تاپ، آی‌پد و دیگر وسایل شخصی را ضبط کردند و زهرا را با خود بردند.

او همان روز از بازداشتگاه تماس کوتاهی با خانواده‌اش می‌گیرد و اطلاع می‌دهد که به زندان لاکان رشت منتقل شده است. پسرش، سروش سماک، می‌گوید:

«مادرم یک ماه در انفرادی بود، تحت بازجویی و فشار روانی. بعد از آن، پرونده‌اش بی‌هیچ مدرک مشخصی به دادگاه فرستاده شد.»

دادگاهی ده‌دقیقه‌ای، با صداهای قطع و وصل

بر اساس دست‌نوشتهٔ خانم شهباز طبری که به‌دست آموزشکده توانا رسیده، جلسه‌ی دادگاه او در شعبه‌ی یکم دادگاه انقلاب رشت به ریاست قاضی احمد درویش‌گفتار برگزار شده است.

او در این نامه نوشته است:

«در دادگاه صدا قطع و وصل می‌شد. وقتی اعتراض کردم، گفتند با تلفن وصل شو. فقط یک سؤال پرسیدند: آخرین دفاع چیست؟ جواب دادم، ولی در صورت‌جلسه ننوشتند. ده دقیقه بیشتر طول نکشید و حکم مرگ صادر کردند.»

او در ادامه می‌نویسد که صورت‌جلسه‌ی دادگاه سه روز بعد برای امضا آورده شده، در حالی‌که «حکم اعدام پیش‌تر و در ساعت ۹:۲۰ صبح همان روز صادر شده بود».

در همین دست‌نوشته، به «اختلال سیستم صوتی» در جلسهٔ دوم بازپرسی هم اشاره شده است؛ نشانه‌ای از روندی که او آن را «فاقد عدالت قضایی» توصیف کرده است.

اتهام «بغی»؛ از قانون تا واقعیت

اتهام اصلی در حکم او «بغی از طریق عضویت در گروه تروریستی منافقین» ذکر شده است. اما در واقع، هیچ مدرکی مبنی بر فعالیت مسلحانه یا حتی ارتباط تشکیلاتی با چنین گروهی در پرونده وجود ندارد.

خانم شهباز طبری در نامه‌اش تصریح کرده است که:

تنها دو سند ادعایی در پرونده‌اش وجود دارد:

یکم. تکه‌پارچه‌ای که روی آن نوشته شده بود «زن، مقاومت، آزادی» و مأموران مدعی شدند او آن را در جایی نصب کرده است؛

دوم. یک فایل صوتی شخصی که در خانه ضبط شده و هرگز برای کسی ارسال نشده است.

او در نامه می‌پرسد:

«آیا این شعار ضد حکومت است؟ آیا یک ویس در گوشه‌ی خانه می‌تواند دلیل بغی باشد؟ آن هم حکم اعدام؟!»

خانم شهباز طبری در دست‌نوشته‌اش گفته که بر اساس ماده‌ی ۲۸۷ قانون مجازات اسلامی، بغی زمانی محقق می‌شود که گروهی به‌صورت سازمان‌یافته و مسلحانه علیه اساس نظام جمهوری اسلامی قیام کند. اما سازمان مجاهدین خلق سال‌هاست فعالیت مسلحانه ندارد و در سطح بین‌المللی نیز به‌عنوان گروه مسلح شناخته نمی‌شود.

به همین دلیل، استناد دادگاه رشت به این ماده قانونی، حتی از دید بسیاری از حقوق‌دانان، مخدوش و فاقد مبنای فقهی و حقوقی است.

روایت پسر: «قضات می‌خندیدند وقتی حکم مرگ دادند»

در گفت‌وگوی اختصاصی با ایران‌وایر، سروش سماک، پسر خانم شهباز طبری، می‌گوید:

«جلسه‌ی دادگاه فقط ده دقیقه طول کشید و ویدیوکنفرانسی بود. وقتی مادرم صحبت می‌کرد، قضات با هم می‌خندیدند و در همان حال حکم اعدام را صادر کردند. نه وکیل داشت، نه اجازه‌ی دفاع واقعی. فقط یک نمایش کوتاه بود.»

او اضافه می‌کند که مادرش حتی عضو هیچ سازمانی نبوده و در دوران بازنشستگی تنها به فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی محدود مشغول بوده است:

«مادرم قربانی تبانی سیاسی است. او نه فعال سیاسی بود، نه عضو رسمی گروهی. تنها گناهش این بود که اهل فکر و عقیده است.»

شکنجه روانی و فشار بر خانواده

به گفته‌ی سروش سماک، مادرش در دوران بازجویی بارها تهدید شده که اگر اعتراف نکند، فرزندانش را بازداشت خواهند کرد.

او می‌گوید:

«مادرم شکنجه روحی شد. تهدیدش کردند که بچه‌هایت را دچار مشکل می‌کنیم. او حالا از نظر روحی خیلی آسیب دیده، لاغر و نحیف شده و صدایش در تماس تلفنی می‌لرزد.»

ادامه را در لینک زیر بخوانید:
https://tinyurl.com/fcyvb5cd

#زهرا_شهباز_طبری #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech