بازداشت ۳۵ شهروند یهودی در ایران پس از جنگ ۱۲ روزه؛ دست‌کم ۱۰ تن هنوز در بازداشت


رسانه‌های اسرائیل با استناد به منابع نزدیک به جامعه یهودیان ایران گزارش دادند که در پی پایان درگیری ۱۲ روزه میان اسرائیل و جمهوری اسلامی ایران، دست‌کم ۳۵ نفر از یهودیان ساکن شیراز و اصفهان از سوی نهادهای امنیتی ایران بازداشت شدند. بنا بر این گزارش‌ها، هنوز دست‌کم ۱۰ تن از آنان در بازداشت به‌سر می‌برند.

به گزارش شبکه اسرائیلی «کان» در روز پنج‌شنبه، ۱۹ تیر، تلاش‌ها برای آزادی بازداشت‌شدگان ادامه دارد، اما جزئیاتی درباره این اقدامات ارائه نشده است.

این شبکه همچنین اعلام کرد که سایر اعضای جامعه یهودیان ایران که در جریان تنش‌های اخیر دچار نگرانی شده بودند، به زندگی عادی بازگشته‌اند.

بازداشت این افراد در حالی صورت گرفته که جامعه یهودیان ایران، یکی از کهن‌ترین اقلیت‌های دینی کشور، همواره کوشیده است در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی به حیات مذهبی و فرهنگی خود ادامه دهد.

#یهودیان_ایران #آزادی_دین #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

جان مهدی حسنی، زندانی سیاسی، در خطر است

وکیل آقای حسنی از رد شدن درخواست اعاده دادرسی برای چهارمین بار خبر داد.

امین عادل، وکیل دادگستری، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «برای چهارمین بار، اعاده دادرسی مهدی حسنی زندانی محکوم به اعدام بدون اخذ پرونده اصلی و احتمالاً بدون خواندن لایحه این جانب رد شد.
به من تاکنون اجازه خواندن پرونده را نداده‌اند.
مهدی حسنی هم اکنون در زندان قزل حصار و در خطر اجرای حکم است.»

مهدی حسنی ۴۸ ساله در شهریور ۱۴۰۱در آذر ماه بازداشت شد.

شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری، مهدی حسنی را در دادگاهی چند دقیقه‌ای و بدون بهره‌مندی از حق دفاع به اتهام «بغی، محاربه، افساد فی الارض، عضویت در مجاهدین، جمع آوری اطلاعات طبقه بندی شده و اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» به اعدام محکوم کرد. این زندانی سیاسی پیشتر در شهریور ۱۴۰۱ بازداشت شده بود.

روند دادرسی در جمهوری اسلامی ناعادلانه است و مبتنی بر گزارش بازجو که تحت شکنجه و طبق سناریوی بازجو طراحی شده است.

#مهدی_حسنی #بهروز_احسانی #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌

فرو ریختن ماکت نمادین ۵۱ متری از مقبره امام سوم شیعیان در مراسم عاشورا در هند، باعث وحشت و فرار گروه بزرگی از حاضران در مراسم عزاداری شد.

به گزارش رسانه‌های محلی هند، این حادثه بعد از ظهر یکشنبه در ورزشگاه کربلا در منطقه اوتار پرادش رخ داد. در این مراسم بیش از ۱۰ هزار نفر از شیعیان هندی برای گرداندن «تازیه» که نمادی از مقبره امام حسین است گرد هم آمده بودند.

تازیه میان شیعیان هند، به‌ویژه در ایالت‌هایی مانند اوتار پرادش، بیهار، حیدرآباد و در جامعه مسلمانان جنوب آسیا، نماد و تجسمی از قبر یا ضریح امام سوم شیعیان و گاهی سایر شهدای کربلاست.

این نماد معمولا از چوب، کاغذ، فلز و تزئینات هنری ساخته می‌شود و در مراسم عزاداری ماه محرم، به‌ویژه در روز عاشورا، نمایش داده می‌شود.

#عاشورا #هند #شیعیان_هند #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

شب بیست‌ویکم تیر ۸۸ : آن شب، سهمم خواب نبود؛ سهمم شکنجه بود، برهنگی، تحقیر، و مرگ ناتمام

✍️مسعود علیزاده

سومین شب اسارت‌مان در جهنمی به نام کهریزک بود. شبی بی‌پایان، شب فریاد و ناله، شب مرگ. نه سکوتی، نه آرامشی. فقط ضجه بود و بوی درد. بوی گندیدگی، بوی زخم، بوی مرگی که لحظه‌به‌لحظه نزدیک‌تر می‌شد.

استوار خمس‌آبادی، افسر نگهبان، آن شب دوازده نفر از بچه‌های بازداشت‌شده در اعتراضات ۱۸ تیر را، از قفس‌های تنگ و تاریک بیرون کشید و به حیاط برد. "آمار شبانه" فقط بهانه‌ای بود؛ شکنجه واقعی تازه آغاز می‌شد. صحنه‌ای از دوزخ. صدای فریاد آن‌ها در حیاط با ناله‌های ما در قرنطینه درمی‌آمیخت و در هوای خفه‌ی آن شب معلق می‌ماند.

برای ساکت کردن ما، برای ارعاب، برای آن‌که بفهمیم کجاییم و چرا زنده‌ایم، خمس‌آبادی دستور داد محمد کرمی، معروف به ( ممد طیفیل) وکیل بند و یکی از اشرار معروف تهران چند نفر از ما را برای شکنجه بیرون بکشد. نمایشی از مرگ، جلوی چشم زندگان.

خسته بودم. خسته و بی‌خواب. یکی از هم‌بندی‌هایم با التماس خواست جایم را بدهد تا کمی دراز بکشد. دل‌ام سوخت. برخاستم و جایم را به او دادم. رفتم سمت دستشویی، شاید جرعه‌ای آب بنوشم. آبی گندیده، بوی چاه، بوی تعفن. در همان لحظه طیفیل وارد قرنطینه شد. چشم‌هایش بین ما چرخید. سامان مهامی و احمد بلوچی را نشان کرد. بعد چشمش به من افتاد. کنار دستشویی ایستاده بودم.

با صدایی خشن فریاد زد: تو هم! بیا بیرون!

سرم تیر کشید. قلبم در سینه‌ام یخ زد. می‌دانستم بیرون رفتن یعنی شکنجه. یعنی پرت شدن در جهنمی عریان‌تر از این. خودم را در جمعیت پنهان کردم، شاید یادش برود. اما نه...

برگشت. قدم‌های سنگین‌اش به سمتم آمدند. با فریاد گفت:
با توام! بیا بیرون!

زمزمه کردم: نمیام. کاری نکردم.

باورش نمی‌شد من که باید مثل بره‌ سرم را خم می‌کردم نافرمانی کرده بودم. درگیری بین‌مان شد و زمین خورد. خشم‌اش به مرز جنون رسید و دو زندانی شرور دیگر را صدا زد. با مشت، لگد، چوب، مرا کشان‌کشان به بیرون قرنطینه بردند.

وقتی خمس‌آبادی فهمید که با زور آورده‌اندم، وحشی شد. لوله‌ی PVC را برداشت و دیوانه‌وار بر پیکرم کوبید. حدود بیست دقیقه... شاید بیشتر. ضربه پشت ضربه. با ساعد و مچ صورتم را می‌پوشاندم، اما استخوان‌هایم زیر آن ضربه‌ها می‌لرزیدند. ساعدم ترکید، سیاه شد، کبود شد.

با مشت و لگد مرا تا بالای پله‌های قرنطینه کشاندند. به زور پابند آهنی به پاهایم بستند. از پا آویزانم کردند. سرم به پایین بود. مچ پاهایم بخاطر تیری پایبند ها سریعا زخم شد.
و خمس‌آبادی با لوله همچنان می‌زد. هر ضربه‌اش سنگین بود. درد به مغزم می‌دوید. به خودم می‌گفتم شاید خوابم. شاید این کابوس است. اما نه... این، بیداری‌ بود. بیداری در جهنم و خود درد.

استوار گنج‌بخش هم آمد. دو گرگ در لباس انسان و من شکاری بی‌پناه و به تن نیمه‌جانم حمله‌ور شدند. بازداشت‌شده‌ها ضجه می‌زدند، صلوات می‌فرستادند، گریه می‌کردند. اما آن‌ها بیشتر می‌زدند. با خشم، با عطش، با لذت.

تمام بدنم کبود. چشم‌هایم از فشار سر و ته بودن داشتند از حدقه بیرون می‌زدند. وقتی مرا پایین آوردند، روی پا نمی‌توانستم بایستم. چند نفر کمک کردند، مرا داخل قرنطینه بردند. روی صورتم آب ریختند. آب، که بوی مرگ می‌داد، تنها کاری بود که از دستشان برمی‌آمد.

طیفیل دوباره آمد. این بار با قفل آهنی بزرگی در دست. دستور داشت: آن‌قدر بزن تا بمیرد.

نزدیک شد. لحظه‌ای خیال کردم شاید آمده دلجویی کند. اما نه... قفل را بالا برد و با تمام قدرت بر سرم کوبید. دیگر چیزی نفهمیدم. لب‌هایم پاره شد، سرم از چند جا شکافت، گوشم خونریزی کرد، چشمانم پر از خون. همه‌جا تاریک شد.

مرا به بیرون کشاند، تا جلوی درب قرنطینه. بی‌حال بر زمین افتاده بودم. با بی‌رحمی از جلوی شلوارم گرفت، بلندم کرد و با تمام نیرو به زمین کوبید.

تمام لباس‌هایم پاره شده بود. برهنه. عریان. بی‌لباس، بی‌پناه، جلوی نگاه هم‌بندی‌هایم. عریانی‌ام از تمام شکنجه‌ها دردناک‌تر بود. اشک می‌ریختم. نه برای ضربه‌ها، برای مظلومیت خودم. برای آن‌که دیگر انسان نبودم.

و ناگهان... دیوانه شد. با چشمان خون‌گرفته، پایش را گذاشت روی گردنم. فشار داد. نفس نمی‌توانستم بکشم. خواستم دستش را کنار بزنم، اما بی‌جان بودم. فقط با نگاه التماس می‌کردم. داشتم خفه می‌شدم. گردنم زخمی شد. لحظه‌ای تا مرگ فاصله نداشتم...و بعد...نفس آمد.پایش را برداشت. خیال کرد مرده‌ام. و من... با معجزه‌ای تلخ، دوباره جان گرفتم.

هم‌بندی‌هایم بعدها گفتند چهره‌ات کبود شده بود. صدای خس‌خس آخرین نفس‌هایت را می‌شنیدیم. چشمانت بیرون زده بود. ولی خودم..چیزی نمی‌دیدم جز چهره‌ی پر از نفرت و جنون ممد طیفیل.

آن شب تا صبح فقط شوک بود و درد. زخم‌هایم از آلودگی قرنطینه عفونت کرده بودند. زمان نمی‌گذشت. فقط یک آرزو داشتم:مرگ.


ادامه در اینجا

در دهمین سال زندان؛
با ابلاغ حکم پنج سال حبس جدید، مجموع محکومیت مصطفی تاج‌زاده به ۱۷ سال افزایش یافت

هوشنگ پوربایایی، وکیل زندانی سیاسی سید مصطفی تاج‌زاده، در گفت‌وگو با روزنامه شرق از ابلاغ حکم جدیدی برای موکلش خبر داد.

پوربایایی توضیح داد: «تاج‌زاده در سال ۱۳۸۸ به هفت سال حبس محکوم شد و آن را به‌طور کامل گذراند. در سال ۱۴۰۱ نیز به اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام و اقدام علیه امنیت ملی به پنج سال حبس محکوم شد و در حال گذراندن دوران محکومیت دوم بود که پرونده جدیدی برای او تشکیل شد.»
او افزود: «بر اساس قانون مجازات اسلامی و به استناد اتهامات فعالیت تبلیغی علیه نظام و اجتماع و تبانی برای اقدام علیه امنیت ملی، مجدداً برای او حکم حبس صادر شد. علت تشکیل این پرونده، بیانیه‌ها، نوشته‌ها و مصاحبه‌هایی است که آقای تاج‌زاده در طول دوران حبس منتشر کرده بود.»

پوربایایی در ادامه گفت: «در ملاقات امروز که در زندان تهران بزرگ با آقای تاج‌زاده داشتم، ایشان اعلام کردند که حکم ۵ سال حبس تجمیعی جدید به ایشان ابلاغ شده و بر این اساس، مجموع محکومیت ایشان تا این لحظه ۱۷ سال است. تاریخ پایان حبس ایشان ۲۶ اردیبهشت ۱۴۱۱ اعلام شده است.»

وکیل تاج‌زاده با اشاره به شرایط زندان گفت: «وی در اتاقی ۳۶ متری در کنار حدود ۳۴ زندانی دیگر نگهداری می‌شود. در این بند زندانیان از دسترسی به کتاب، کتابخانه و سالن مطالعه محروم هستند. ملاقات حضوری در هفته نهایتاً برای ۱۰ نفر و ملاقات کابینی هر دو هفته یک‌بار به مدت ۱۰ دقیقه انجام می‌شود. زندان باشگاه یا امکانات ورزشی ندارد.»

ـ آقای تاج‌زاده یک روز پس از انتخابات ۸۸ و پیش از شروع اعتراضات به کودتای انتخاباتی، بازداشت شده بود، اما کینه جناح اصولگرای حکومت به مقاومت ایشان در انتخابات مجلس ششم در برابر شورای نگهبان برمی‌گشت (که به جنتی گفت «متخلف بزرگ») و نیز حمایتشان از دانشجویان در جریان اعتراضات کوی دانشگاه.
آقای تاج‌زاده همچنین در گزارش ماجرای کوی دانشگاه، هویت قاتل عزت ابراهیم‌نژاد را فاش کرده بود و مدارک و فیلم در این خصوص ارائه داده بود. چه کسی است که نداند ایستادن مقابل انصار حزب‌الله یعنی ایستادن برابر سپاه و بیت رهبری...

آقای تاج‌زاده خرداد ۱۳۸۹ در سالروز دستگیری خود نامه «پدر، مادر، ما باز هم متهمیم » را منتشر و از «خطاهای خود» و دیگر چهره‌های انقلابی پوزش خواست.
او در سال‌های اخیر ایده اصلاح ساختاری را مطرح کرد و مورد انتقاد اصلاح‌طلبان قرار گرفت.

جمهوری اسلامی تحمل بیان نظر منتقدانه حتی از سوی مقامات پیشین خودش که نسبت فامیلی با برخی مسئولان حکومتی هم دارند را ندارد.
در طی سال‌های اخیر مردم معترض ایران هم از همه جناح‌های حکومتی و بنیان‌های انقلاب ۵۷ گذر کرده‌اند و هم در شعارهایشان و هم با عدم حضور در انتخابات‌ها گفته‌اند که امیدی به هرگونه اصلاح این حکومت ندارند.

#مصطفی_تاجزاده #زندانی_سیاسی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

طبق گزارش دریافتی، رئیس کل سازمان زندان‌های استان تهران حشمت الله حیات الغیب که به همراه گروهی از نیروهای امنیتی و مقام‌های قضایی صبح روز شنبه برای فیلم برداری از بازدید و گفتگوی رئیس سازمان زندان‌های کشور با زندانیان سیاسی سالن ۹ تیپ ۲ زندان تهران بزرگ آمده بودند با اعتراض شدید زندانیان روبرو شدند، وقتی زندانیان متوجه شدند که این گروه به منظور تهیه گزارشی تصویری از توجه و پیگیری رئیس سازمان زندان‌های کشور و همراهانش وارد زندان شده‌اند تا اعتراض‌ها و توجه رسانه‌ها را به وضعیت بحرانی زندانیانی که از بازداشتگاه اوین به زندان تهران بزرگ منتقل شده‌اند، خنثی کنند روند فیلم‌برداری را متوقف کردند.
زندانیان سیاسی پس از طرح اعتراض‌های خود به شرایط وخیم و بحرانی زندان تهران بزرگ و تلاش سازمان زندان‌های کل کشور برای ساخت گزارشی یک طرفه و گزینشی با سر دادن شعار مرگ بر دیکتاتور، رئیس سازمان زندانهای کل کشور و تیم همراهانش را از سالن ۹ تیپ ۲ زندان تهران بزرگ بیرون کردند.
پس از آن زندانیان به افتخار این همبستگی، شروع به دست‌زدن ممتد کردند.

یک منبع مطلع می‌گوید: «بدون تردید رئیس سازمان زندانهای کل کشور و نیروهای امنیتی همراهش با سر زدن به دیگر سالن‌های تیپ۲ زندان تهران بزرگ که محل نگهداری زندانیانی‌ست که از زندان اوین منتقل شده‌اند می‌کوشند  تا تصاویر لازم را برای نمایش پیگیری و کارآمدی خود تهیه کنند.»

#نه_به_جمهورى_اسلامى #زندانیان_سیاسی #زندان_تهران_بزرگ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

وضعیت وخیم کریم اسماعیل‌زاده پس از آزادی موقت؛ شکنجه‌های سنگین در انفرادی اداره اطلاعات تبریز

سینا یوسفی، وکیل دادگستری، ضمن انتشار این تصاویر نوشت:
«کریم اسماعیل‌زاده، فعال سیاسی آذربایجانی و قهرمان جهانی پاورلیفتینگ، که اخیراً با قرار وثیقه از زندان مرکزی تبریز آزاد شده است، بنا بر گزارش منابع مطلع، به دلیل شدت شکنجه‌های جسمی و روانی در دوران بازداشت، در وضعیت جسمانی وخیمی به‌سر می‌برد.

اسماعیل‌زاده که پیش‌تر نیز بارها به‌دلیل فعالیت‌های مدنی و زیست‌محیطی از جمله اعتراض به نقش دولت در خشک شدن دریاچه اورمیه، آلودگی رودخانه آراز (ارس)، تبعیض سیستماتیک اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، تاراج معادن طلا و مس در آذربایجان و سرکوب حقوق زبانی بازداشت و محاکمه شده بود، این‌بار نیز پس از بازداشت غیرقانونی توسط نهادهای امنیتی، تحت شدیدترین شکنجه‌ها قرار گرفته است. این در حالی است که تمامی فعالیت‌های او در چارچوب قوانین موجود انجام گرفته و روند رسیدگی قضایی به پرونده وی، فاقد استانداردهای دادرسی عادلانه بوده است.

به گفته منابع نزدیک به خانواده، وی در مدت حدود ۵۰ روز بازداشت در سلول انفرادی اداره اطلاعات تبریز، با دستان و پاهای بسته و در حالتی که صورتش روی زمین بوده، نگهداری شده و در این مدت، دست‌کم ۴۰ کیلوگرم از وزن خود را از دست داده است. گزارش‌ها حاکی از آن است که محرومیت از خواب یکی از روش‌های اصلی شکنجه علیه این فعال سیاسی بوده است.

علاوه بر شکنجه‌های جسمانی، اسماعیل‌زاده در دوران بازداشت بارها با تهدید به حذف فیزیکی اعضای خانواده‌اش مواجه شده که آسیب‌های روانی جبران‌ناپذیری برای او و نزدیکانش به‌همراه داشته است.

با وجود آسیب‌های گسترده جسمی و روحی، اراده مبارزاتی کریم اسماعیل‌زاده همچنان پابرجاست. اما تداوم چنین فشارهایی نباید از نگاه مدافعان حقوق بشر پنهان بماند. اسماعیل‌زاده نه‌تنها نماد مقاومت مدنی در برابر سیاست‌های تبعیض‌آمیز و سرکوب‌گرایانه حاکمیت است، بلکه وضعیت کنونی‌اش بار دیگر ضرورت نظارت و واکنش فوری نهادهای بین‌المللی حقوق بشر را برجسته می‌سازد.»


#کریم_اسماعیل_زاده #تبریز #شکنجه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

لیلا مهدوی، مادر جاویدنام سیاوش محمودی، از احضار خود به دادسرای اوین خبر داد.

او ضمن انتشار احضاریه‌ای که طبق آن ملزم شده در شعبه ۳۳ دادسرا در محل جدیدش در خیابان نجات‌اللهی حضور پیدا کند، نوشت: «بابت دفاع از حق فرزندم که به ناحق کشته شده باید از خودم دفاع کنم»

خانم مهدوی، بعد از کشته شدن فرزندش توسط عوامل جمهوری اسلامی، همواره یاد او را زنده نگاه داشته و همه‌جا نامش را فریاد زد و از قتل ناجوانمردانه فرزندش سخن گفت.
او بارها تهدید و بازجویی شد و به او گفتند که دیگر درباره فرزندش حرف نزند. اما او سکوت نکرد. حالا باز دیگر احضار شده است.


#لیلا_مهدوی #سیاوش_محمودی #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
روزنامه تلگراف گزارش داد که شماری از چهره‌های سیاسی در بریتانیا از برگزاری یک اردوی تابستانی اسلامی در این کشور که خیریه‌ای متهم به داشتن ارتباط با جمهوری اسلامی مسئول اداره آن است، انتقاد کرده‌ و گفته‌اند آموزش‌های این اردو، کودکان را در معرض دیدگاه‌های افراطی قرار می‌دهد.

به گزارش تلگراف که شنبه منتشر شده این اردو که «موسسه اهل‌بیت» در منطقه هرتفوردشایر برگزار می‌کند، برای کودکان ۹ تا ۱۴ سال طراحی شده است.

تلگراف نوشته بررسی‌های آنان نشان می‌دهد شرکت‌کنندگان دختر در این اردو ملزم به استفاده از حجاب اسلامی هستند و تنها در زمان‌هایی نظیر نماز، سخنرانی و گرفتن عکس گروهی در کنار پسران قرار می‌گیرند.

در یکی از ویدیوهای منتشرشده از سوی برگزارکنندگان، کودکانی دیده می‌شوند که مشغول طراحی پرچم فلسطین و نماد هندوانه هستند؛ نمادی که اغلب به نشانه همبستگی با فلسطینی‌ها استفاده می‌شود.

در همین ویدیوها، ساخت بادبادک‌هایی با طراحی مشابه پاراگلایدرهای مورد استفاده حماس در حملات هفتم اکتبر نیز دیده می‌شود.

گروه حقوقی «وکلای بریتانیایی مدافع اسرائیل» گفته است این اردو را نهادی برگزار می‌کند که آشکارا از ایدئولوژی انقلابی علی خامنه‌ای حمایت می‌کند و بارها از محکوم‌کردن حماس خودداری کرده است.

این موسسه در حساب‌های رسمی خود در شبکه‌های اجتماعی هم بارها از خامنه‌ای تجلیل کرده و محتوای ضدیهودی و افراطی منتشر کرده است.

به‌ نوشته تلگراف، برخی ویدیوهایی که این موسسه منتشر کرده محتوای آشکارا ضدیهودی دارند. در یکی از آن‌ها، سخنرانی با عنوان «دشمنت را بشناس» منتشر شده که در آن، یهودیان «بی‌رحم»، «اشغالگر» و «خشونت‌طلب» توصیف شده‌اند و اسرائیل به «دولت اشغالگر» با سیاست «کشتار کودکان» تشبیه شده است. در همین ویدیو، مسلمانان میانه‌رو نیز «ناپاک» خوانده شده‌اند.

تلگراف می‌افزاید برخی پست‌های دیگر موسسه اهل‌بیت نیز به‌صراحت به تجلیل از شهادت، دفاع از حملات حماس در ۷ اکتبر به‌عنوان «اقدامی مشروع در برابر اشغالگری» پرداخته‌اند و در عین حال هیچ اشاره‌ای به حملات علیه غیرنظامیان نکرده‌اند.

همچنین این موسسه با مقایسه غزه با اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها، اسرائیل را به نسل‌کشی و آپارتاید متهم کرده است.

#حکومت_ایدئولوژیک #یهودی_ستیزی #اسلامگرایی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

پس از پنج ماه انفرادی و شکنجه و پرونده‌سازی در رابطه با ترور قاضی مقیسه و رازینی
پرونده ارغوان فلاحی به دادسرای جنایی تهران انتقال یافت

ارغوان فلاحی، فعال سیاسی و جوان ۲۵ ساله، که بیش از پنج ماه از بازداشت او می‌گذرد، هم‌اکنون در یکی از سلول‌های انفرادی زندان تهران بزرگ نگهداری می‌شود. در روزهای اخیر، پرونده او جهت رسیدگی به دادسرای جنایی تهران ارجاع شده است.
بر اساس اطلاعات منتشر شده، پس از حمله اخیر به زندان اوین، ارغوان فلاحی به زندان تهران بزرگ منتقل و در سلول انفرادی نگه داشته شده است. در تمام این مدت، او از حق دسترسی به وکیل، تماس با خانواده و دادرسی عادلانه محروم بوده است.
منابع آگاه اعلام کرده‌اند که وی در روزهای نخست بازداشت، مدتی را در بندهای امنیتی ۲۰۹ و ۲۴۱ اوین، تحت نظارت حفاظت اطلاعات قوه قضائیه، گذرانده و در این مدت تحت فشارهای روانی شدید و شکنجه قرار داشته است. همچنین تلاش‌هایی برای اخذ اعترافات اجباری از او در رابطه با ترور دو قاضی بدنام دیوان عالی کشور، مقیسه و رازینی، صورت گرفته است.

ارغوان فلاحی پیش از این در آبان ماه ۱۴۰۱، همراه با پدرش نصرالله فلاحی و برادرش اردوان به اتهام عضویت در «سازمان مجاهدین خلق» بازداشت شدند. آنها بیش از دو ماه در بازداشتگاه‌های اصفهان تحت شکنجه و بازجویی قرار داشتند. بازداشت آنها هنگامی بود که در یک مسافرت خانوادگی از اصفهان به شیراز رفته بودند.

آنها بعد از اداره اطلاعات اصفهان به زندان اوین منتقل شده و به اتهامات «عضویت سازمان در مجاهدین خلق»، «اجتماع و تبانی برای ارتکاب جرم بر ضد امنیت داخلی و خارجی» و «تبلیغ علیه نظام» توسط قاضی ایمان افشاری محاکمه شدند. شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، ارغوان را به دو سال حبس به اتهام اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام محکوم کرده بود. وی پس از پایان دوران محکومیت از زندان آزاد شده بود.

#ارغوان_فلاحی #زندانی_سیاسی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌

۲۲ تیر ماه، تولد زندانی سیاسی، نسیم سیمیاری است. او اکنون در زندان قرچک به سر می‌برد.

سپیده قلیان، به مناسبت زادروز هم بندی سابقش نوشته:
تولد پارسالت، همه تو هواخوری زندان جمع شده بودیم و با صدای بلند شعار می‌دادیم: «امسال می‌ده کشته سپاه، مرگ بر کل نظام.» موقع فوت کردن شمع‌ها، درست تو روزایی که تهدید به اعدام می‌شدی، با گریه و بغض اسم شریفه محمدی رو آوردی و گفتی: «به امید شکستن حکم شریفه.»

نسیم سیمیاری ، متولد ۲۲ تیرماه ۱۳۶۷، دانش‌آموختۀ رشتۀ معماری، در تاریخ ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ توسط ماموران اطلاعات سپاه در تهران بازداشت شد. پس از بازداشت به بند ۱-الف سپاه منتقل و در سلول انفرادی تحت بازجویی قرار گرفت. پس از دو ماه به بند ۲_الف و در نهایت در ۴ مهرماه ۱۴۰۲ به بند زنان اوین منتقل شد.
پس از ۵ ماه بازداشت نسیم با اتهامات « اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی»، «تبلیغ علیه نظام» و اتهام «بغی» مواجه شد که می‌توانست منجر به صدور احکام سنگینی نظیر اعدام شود. جلسات دادگاه او در ۱۰ تیرماه و ۶مردادماه ۱۴۰۳ در شعبۀ ۲۶ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی افشاری برگزار شد. در نهایت در ۲۶ شهریورماه ۱۴۰۳ به ۶ سال حبس تعریزی (۵سال اجرایی)، ۷۴ ضربه شلاق و ۲۰ سال نفی بلد به شهرستان انگوران در استان زنجان محکوم شد.
هم‌بندی‌های نسیم او را اینطور توصیف می‌کنند: شجاع، مهربان، سخت‌کوش در ورزش، بامهارت در آشپزی، آراسته و خلاق در تبریک‌های تولدش به اعضای بند.

مطالب و تصاویری که درباره نسیم منتشر شده، او را جوانی پر از شور و شوق زندگی نشان می‌دهد، زنی پر انرژی که به فضای ملال‌آور زندان رنگ زندگی می‌دهد و آن را برای خود و هم‌بندی‌های خود تحمل‌پذیر می‌کند.

نسیم و امثال او، جرعه‌ای آزادی می‌خواستند، زندگی‌ای معمولی که ۴۶ سال است از مردم ایران دریغ شده است.

نسیم تولدت مبارک

#نسیم_سیمیاری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

متهم کیست؟ چه فرقی با محکوم به حبس دارد؟

«متهم» کسی است که در مراحل اولیه تحقیقات و رسیدگی به اتهام قرار دارد. او در این مرحله، صرفاً مشکوک به انجام عملی است که در قانون، «جرم» تلقی شده و برای آن مجازات تعیین شده است، ولی هنوز مشخص نیست که واقعا جرم مورد نظر را مرتکب شده یا نه.
در حقیقت متهم در مرحله‌ای قرار دارد که مدعی است مورد بهتان و تهمت قرار گرفته و در این مرحله هیچ حکمی هم علیه او صادر نشده است.
اما «محکوم به حبس» یا مجرم محکوم به زندان، کسی است که اتهامش از نظر قاضی دادگاهی که به پرونده او رسیدگی کرده، ثابت شده است. او عملی انجام داده که جرم بوده و مجازات آن عمل، زندان است؛ اگرچه قاضی مربوطه عدالت، انصاف و بی‌طرفی را در رسیدگی به پرونده‌اش رعایت نکرده باشد.
بنابراین فرق اساسی بین «متهم» و «محکوم به حبس» یا مجرم، در این است که یکی در موقعیت شک و تردید قراردارد - که به او متهم می‌گویند - و دیگری در موقعیت یقین قرار دارد و در دادگاه نیز محکوم شده که مدتی را در زندان بگذراند و محکوم به حبس و مجرم است.

https://tavaana.org/prisonersrights1/
یوتیوب:
https://www.youtube.com/watch?v=OD-3rwdz8L4



منبع: کتاب حقوق زندانی به زبان ساده، منتشر شده توسط کانون مدافعان حقوق بشر
@DhrcIran

#یاری_حقوقی_توانا #متهم #زندانی
#زندانی_سیاسی #نه_به_جمهوری_اسلامی

@Tavaana_TavaanaTech

روز گذشته در جریان مسابقه تنیس فینال ویمبلدون ۲۰۰۷، ایگا شفیونتک، حریف خود آماندا ‏آنیسیمووا را شکست داد. این بازی بدون چالش با پیروزی دو ست متوالی ۶ بر ۰ به پایان رسید.
منتقدان نسبت به کیفیت پایین این بازی اعتراض کردند. به خصوص با وجود دستمزد برابر با تنیس مردان در همین بازی‌ها. ‏
در واقع در سال ۲۰۰۷ مسابقات ویمبلدون آخرین گرنداسلم بود که به برابری جوایز رقابت‌های زنان و مردان تن داده بود.
البته دلیل مخالفت‌شان زن‌ستیزی نبود آنها با استناد به این قانون که زنان تنها ۳ ست بازی می‌کنند در حالی‌که مردان ۵ ست باید بازی کنند و تعداد بالای تماشاگران برای مسابقات مردان مخالف پرداخت دستمزد برابر بودند.

بازی ضعیف و نتیجه عجیب آن، باعث شد نه‌تنها منتقدان، که موافقان دستمزد برابر در تنیس هم اعتراض کنند.
جان مک انرو، تنیسور حرفه‌ای بازنشسته بعد از این مسابقات گفت:
«فاجعه تمام عیار.»
بیلی جین کینگ، اسطوره تنیس زنان و فعال حقوق زنان، هم با انتقاد از این بازی گفت:
«چنین بازی‌هایی به تنیس زنان لطمه می‌زند و نباید این سطح نازل را پذیرفت.»
اما بیلی جین کینگ کیست و چرا دیدگاه او حائز اهمیت دوچندان است؟

بیلی با مبارزات خستگی‌ناپذیر خود حقوق و دستمزد برابر برای زنان در تنیس را به ارمغان آورد.
پیش از آن علی‌رغم فرصت‌های برابر که نشان‌دهنده وجود چالش است، پرداخت حقوق برابر غیر‌ممکن به نظر می‌رسید. کینگ پس از فتح مسابقات زنان ویمبلدون در بخش دو‌نفره، چیزی بیش‌تر از روزی ۱۴ دلار دستمزد دریافت نکرد، بنابراین طبعا ابتدا از این‌که پس از کسب سه مقام در مسابقات ویمبلدون سال ۱۹۶۷ هدیه‌ای ۴۵ دلاری دریافت کرده بود، خوشحال بود.
با این حال او بسیار زود از این شرایط خسته شد. جوایز قسمت مردان هر روز افزایش می‌یافت در حالی که جوایز بخش زنان هر روز کم‌تر می‌شد.
کینگ به یاد می‌آورد: «این دورویی مسائل، بیش‌تر از همه مرا آزار می‌داد. من به دنبال فرصتی بودم تا صادقانه دستمزدی به دست آورم؛ برای انجام کاری که به بهترین شکل انجام داده بودم.»

کینگ می‌گوید:
«کار من تغییردادن قلب و ذهن مردم بود تا با مسابقات IX و همین‌طور تلاش‌هایمان برای جنبش زنان همراه شوند. ما در مسیر دگرگون‌کردن جهان بودیم تا در آن، حقوق یکسان برای همه جنسیت‌ها وجود داشته باشد.»

پس از در‌نظر‌گرفتن فقط یک‌هشتم جایزه آقایان برای زنان، کینگ و پس از او هشت نفر دیگر از تنیسورهای مطرح آن زمان، تصمیم گرفتند مسابقات را بایکوت کرده و خودشان مسابقات اسلم ویرجینیا را پایه‌گذاری کنند. بدون در‌نظر‌گرفتن تمامی تهدیدها از قبیل از‌دست‌رفتن رنکینگ ملی و جا نداشتن در مسابقات بزرگ،ورزشکاران با امضای قراردادهایی به ارزش یک دلار مسابقات خود را آغاز کردند.
رُزی کاسالز، اولین فاتح مسابقات اسلم ویرجینیا، به یاد می‌آورد: «صرف‌نظر‌کردن از مسابقات گرند اسلم ریسک بزرگی در مقابل ارزش‌های قدیمی بود.» او در ادامه می‌گوید: «چه ریسک دیگری می‌توانستیم بکنیم؟ ما در رقابت‌ها واقعا شهروندان درجه دوم تلقی می‌شدیم. …»
آنها با تلاش و جنگندگی بسیار سرانجام توانستند دستمزد برابر را برای زنان به ارمغان آورند. این مطالعه موردی را بخوانید!
https://tavaana.org/case-studies-billie_jean_king/

* انتقادها از بازی روز گذشته از صفحه مهدی رستم‌پور وام گرفته شده است.

#نه_به_جمهوری_اسلامی
#یاری_مدنی_توانا #ورزش #تنیس


@Tavaana_TavaanaTech

در جریان جنگ ۱۲ روزه جمهوری اسلامی و اسرائیل، سرکوبگران حکومتی با توسل به تمام ابزارهای امنیتی، قضایی و تبلیغاتی خود، کنترل روایت جنگ را به‌طور کامل در دست داشتند.
این تلاش‌ها تنها با ابزار سانسور و فیلترینگ انجام نشد، بلکه سرکوب هدفمند و سازمان‌یافته‌ای هم علیه روزنامه‌نگاران، رسانه‌ها و کاربران فضای مجازی صورت گرفت.
تنها ساعاتی پس از آغاز حملات اسرائیل، دادستانی کل و وزارت اطلاعات با صدور بیانیه‌هایی به رسانه‌ها و کاربران درباره بازنشر «اخبار غیرواقعی» هشدار دادند و بلافاصله خبر احضار، بازداشت و توقیف رسانه‌ها منتشر شد.

رسانه‌ها در ایران همواره با انواع و اقسام سانسور از سوی حکومت مواجه هستند. نهادهای مختلفی هم مامور هستند تا جلو آزادی بیان را بگیرند. یک روز به اسم «حمایت از حقوق کاربران در فضای مجازی» و یک بار به اسم «اینترنت ملی».
رسانه‌ها در سایه سانسور‎
طرح از شاهرخ حیدری
https://tech.tavaana.org/cartoon/media-censorship-in-iran/

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #سانسور #ایران

@Tavaana_TavaanaTech

علم‌الهدی، اظهار داشته: «بی‌حجابی و بدحجابی ابزار دشمن در جنگ نرم است.»
او بارها بدون توجه به خواست جامعه مدنی ایران، اعتراضات را کار دشمن! نامیده.
منبر دایی جان ناپلئونی علم‌الهدی!
طرح از شاهرخ حیدری

پاسخ شما به اظهارات علم‌الهدی چیست؟

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #ایران


@Tavaana_TavaanaTech

‌
زنان و جمهوری اسلامی
مهشید امیرشاهی، نویسنده‌ای که تنها ماند

شاید بشود گفت که او تنها روشن‌فکری بود که پیش از در رسیدن انقلاب اسلامی و سیطره‌ی اسلام انقلابی بر ایران علیه اسلام‌گرایان موضع گرفت و از شاپور بختیار حمایت کرد.

امیرشاهی در مورد نوشتن این مقاله که از معدود مقاله‌های او در حوزه‌‌ی سیاست است می‌گوید:
«من خودم می‌دانم چرا آن راهی را که رفتم، رفتم. برای اینکه اعتقاد راسخی به لائیسیته داشتم و دارم. همیشه در پی عدالت اجتماعی بودم و هستم. بسیار هم خوب می‌دانستم که آرمان‌ها و خواسته‌هایم برای وطنم، زادگاهم بدون جدایی دین از دولت و بدون عدالت اجتماعی میسر نیست. در مذهبی بودن انقلاب از ابتدا هم که نمی‌شد شک کرد. برای اینکه رهبرش، کارگردان‌هایش،‌ نمادهایش، شعارهایش شکی در این مسئله باقی نمی‌گذاشت که در چه راهی دارد می‌رود. احتمال دارد بسیاری، یا مختصری، نمی‌دانم چگونه فکر می‌کردند که این راه دیگریست و در آن دموکراسی و این جور چیزها هست.من مطلقا و اصلا چنین چیزی را نمی‌دیدم. مسئله دیگری هم که درباره‌اش شکی نداشتم این است که ذات مذهب زورگو و تام گرا و انحصارطلب است و من این جور چیزها را برای مملکتم نمی‌خواستم.»

مهشید امیرشاهی پیش از انقلاب به نویسنده‌ مطرحی تبدیل شد.
پس از انقلاب رمان‌های «در حضر» و «در سفر» و رمان چهار جلدی یا «چارپاره مادران و دختران» را به چاپ رساند.
هیچ‌کدام از آثار او پس از انقلاب در ایران اجازه‌ انتشار پیدا نکردند.

بیش‌تر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/Mahshid_Amirshahi

#زنان #مهشید_امیرشاهی
#جمهوری_اسلامی #سانسور #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

اولیویه گروندو، شهروند فرانسوی و گروگان پیشین جمهوری اسلامی، امروز یک‌شنبه ۲۲ تیرماه ویدئویی به زبان فارسی در اینستاگرام خود منتشر کرد او در این ویدئو با نام‌بردن از چند گروگان دیگر از «بیزنس گروگان‌گیری» جمهوری اسلامی سخن گفت.

اولیویه گروندو همچنین به تجربه خود از شکنجه و تهدید مستقیم از سوی وزیر اطلاعات در دفتر او اشاره کرد و گفت:
«جمهوری اسلامی گروگان‌های خود را به جاسوسی برای اسرائیل و همکاری با موساد متهم می‌کند و آن‌ها را با تهدید و شکنجه وادار به اعتراف می‌کند.»

یادآور می‌شویم اولیویه گروندو پاییز ۱۴۰۱ در شیراز بازداشت شد او به اتهام «توطئه علیه جمهوری اسلامی» به پنج سال زندان محکوم شده بود.
خانواده گروندو این اتهامات را رد کرده و گروندو را فردی مشتاق به شعر فارسی توصیف کرده بودند که با روادید گردشگری و به‌عنوان بخشی از یک سفر جهانی به ایران سفر کرده بود.
در نهایت گروندو ۳۰ اسفند ۱۴۰۳ آزاد شد و راهی فرانسه شد.
هم‌اکنون دو تبعه دیگر فرانسوی به نام سسیل کوهلر و ژاک پاری در ایران زندانی هستند. در روزهای گذشته هم خبر بازداشت یک گردشگری ۱۸ ساله فرانسوی به نام لنار مونترلو منتشر شد.

اکانت اولیویه گروندو در اینستاگرام
libertepourolivier

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #گروگانگیری
@Tavaana_TavaanaTech