آموزشکده توانا

فعالیت میدانی شهروندان در حمایت از حسین رونقی

امروز در سیزدهمین روز اعتصاب غذا، حال حسین رونقی وخیم گزارش شده است.
او در تماسی تلفنی از زندان به یکی از نزدیکانش با صدایی بسیار ضعیف و تا حدودی نامفهوم گفت: «دارم می‌میرم»
این منبع مطلع، گفته در تمام سال‌هایی که در جریان بازداشت‌های حسین بودم، صدایش را اینجوری نشنیده بودم و حالش را خیلی بد و نگران‌کننده توصیف کرد.

بهترین حمایت از حسین رونقی، پافشاری بر ارزش‌هایی است که او برای آن‌ها ایستاده است، یادآوری سخنانش و پیام‌هایی است که حکومت را برآشفته کرد، پا نهادن در راهی است که او در آن فدم‌نهاده، راه فداکاری و ایثار برای آزادی ایران از چنگال رژیم ولایی.

حسین رونقی در بیانیه اعتصاب غذایش نوشته بود:

«این روزها که ایران در جنگ و مصیبت و خطر فرو رفته است و جامعه به دلیل چند دهه حکمرانی نادرست به سمت فروپاشی می‌رود، ایران نیازمند فداکاری ماست. آزادی و آبادی ایران، حفظ یکپارچگی کشور و ملتش، و حق حاکمیت مردم بر پایه قانون و عدالت، خواست همه ماست. اگر بهای آن حتی خون ما باشد، آماده‌ایم با افتخار و شرافتمندانه مقابل ملت ایران تعظیم کرده و جانمان را فدای ایران کنیم تا امید را در آب و خاک این سرزمین و در دل مردمان رنج‌دیده‌اش زنده نگه داریم و آینده را آنگونه که همگان می‌خواهیم بسازیم و به ارمغان بیاوریم.

بنابراین، تصمیم بنده این است: روی اصول و ارزش‌های انسانی و ملی که به آن‌ها باورمندم بایستم و آتشی به جان بیفکنم که شاید قفس‌ها و حصارهای موجود را بسوزاند و نوری به قلب مردم ایران بتاباند؛ شاید که از این درد و رنج ملی رها شویم. چنین تصمیمی گرفته‌ام چون معتقدم: نه زندگی آن‌قدر شیرین است که به هر ذلتی تن دهیم و نه مرگ آن‌قدر ترسناک که از آن بگریزیم. اما اکنون که ایران و مردمانش غرق در فقر، رنج و اندوه‌اند و در اعتراض به شرایط و وضعیت حاکم ـ و اینکه همچنان ایرانیان صرف بیان نظر و عقیده خود بازداشت و زندانی می‌شوند یا پای چوبه‌دار می‌روند ـ آگاهانه آنچنان که شاعر آزاده، فرخی یزدی، گفته است: «آن زمانی که سر بنهادم به پای آزادی، دست خود ز جان شستم از برای آزادی»، ذره‌ذره جان خود را در زندان و در مقابل دیدگان آنان که ما را به جرم دوست داشتن ایران و مردم عزیزش، غریبانه در سرزمین خودمان به بند و اسارت کشیده‌اند، فدای ایران و مردمانش خواهم کرد.

چو باور دارم: ایران هرگز نخواهد مرد. شاید تلنگری باشد... دست می‌کشم از خودم، اما دست‌بردار این خاک نیستم، حتی اگر حاصلخیز نباشد. (شعر از بهاره رضایی)»

#حسین_رونقی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

👍31💔8❤5🕊3👌1

2K views18:54