دنیا راد، سینماگر، ضمن انتشار این تصاویر نوشت:

عکس اول از اردیبهشت ۹۱، تهران، پارک هنرمندان؛
روزی که دلم خواست دامن بپوشم. زیر این دامن بلند یه جوراب شلواری کلفت پام بود که هیچ اثری از پوستم دیده نشه. شال روی سر و تی‌شرتی که تو تصوراتم هم نمی‌دیدم بشه بدون رویه‌ای تو خیابون پوشید. تنها جسارتم در پوشیدن دامن بود و نداشتن مانتو. کمی بعد از این عکس وقتی خواستم سوار تاکسی شم، دستگیر شدم و رفتم وزرا.
عکس دوم از مهر ۱۴۰۱، تهران، محله جوادیه؛
روزی که خواستیم مثل آدم‌های عادی نه زن‌هایی در جامعه مردسالار با قوانین تبعیض‌آمیز، صبحانه بخوریم. روز بعد پلیس فتا بودم، شب ۲۰۹ اوین و هفته‌ی بعد زندان زنان (قرچک).
عکس سوم از تیرماه ۱۴۰۴؛
محتویات پرونده همین صفحه اینستاگرامی بود که اسکرین‌شاتی در اسلاید چهارمه. از عکس پروفایل اینستاگرام تا عکس دوستی که فوت کرده و گفتن نباید عکس بی‌روسری ازش منتشر می‌کردم.
قبل از من زن دیگری نشسته بود و دادگاهی می‌شد بابت عکس بی‌روسری در اینستاگرام، بعد از من مردی از راه رسید به جرم رانندگی در حال مستی.
عکس پنجم از رأی دادگاه؛
کمی قبل از جنگ ۱۲ روزه، رئیس پلیس امنیت عمومی نامه‌ای رو امضا کرده با عنوان «جریحه دار نمودن عفت عمومی از طریق انتشار تصاویر مکشفه حجاب در فضای مجازی» و معاون دادستان تهران هم زیرش دستور رسیدگی داده و پرونده تشکیل شده. کمی بعد از جنگ فرستاده شده دادگاه دیگری تا ازم بپرسن چرا «عکس مستهجن» منتشر می‌کنم! فارغ از خالی کردن معنا از کلمه، اون روز صبح داشتم فکر می‌کردم من این‌جا چه کار می‌کنم؟ به چه جرمی؟
به لطف وکیلم خانم زهرا مینویی و دفاعیه‌اش معاف از کیفر شدم.
تو این چندماه بارها دیدم نوشتن حجاب که آزاد شده ولی واقعیت اینه تا وقتی قوانین تبعیض‌آمیز تغییر نکنه هیچ آزادی‌ای اتفاق نیفتاده و هر آینه ما مجرمینی هستیم که باید در دادگاه جواب‌گو باشیم.
زنان دارن جلوتر از قانون قدم برمی‌دارن، هر لحظه از زندگی برای ابتدایی‌ترین حقوقشون می‌جنگن، مقاومت و ایستادگی می‌کنن و قدم‌هاشون رو محکم‌تر برمی‌دارن و اسمش صبر نیست.
صبر وقتی بود که مردها آواز خواندن و نپرسیدن پس زن‌ها چی؟ مردها رفتن ورزشگاه و نگفتن بدون زن‌ها نه! طبق قانون حق و حقوق بیش‌تری گرفتن و زن رو نصف حساب کردن و صدای اعتراضی ازشون در نیومد. مقابل بی‌شمار تبعیض سکوت کردن و زنان رو دعوت به سکوت کردن. حالا چیزی از صبوری ما باقی نمونده.
من یکی از هزاران زن عصبانی و خشمگینم از تبعیض و نابرابری.
عکس آخر شهریور ۱۴۰۴، لاهیجان، محله گابنه.
ما راه زیادی رو اومدیم و هنوز راه زیادی در پیش داریم.⁩
تا ابد #زن_زندگی_آزادی

@Tavaana_TavaanaTech

چندی پیش شده یک پست از ما پرسیدیم:
‌
چرا اسلامگرایان با برابری حقوقی میان زن و مرد مخالف هستند؟

اسلامگرایان با تفسیری که از دین ارائه می‌دهند، بر تفاوت‌های جنسیتی تأکید می‌کنند و نقش‌های محدود و از پیش تعیین‌شده‌ای را برای زنان قائل هستند. آن‌ها معتقدند که زنان باید در حوزه‌های خاصی مانند خانواده و خانه‌داری متمرکز شوند و در نتیجه، از بسیاری از حقوق اجتماعی، سیاسی و فردی محروم می‌شوند.

به نظر شما، چگونه می‌توان با این نوع نگرش‌های تبعیض‌آمیز مقابله کرد و راه‌حل‌های موثر برای دستیابی به برابری حقوقی چیست؟

در اینجا پاسخ برخی مخاطبان را با هم مرور می‌کنیم.

شما هم دیدگاه‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.



#گفتگو_توانا #برابری_جنسیتی #حقوق_زنان #آزادی_انتخاب

@dialogue1402

عزيزالله رزاقی، قاضی شعبه ۳۹ دیوان، کیست و چه احکامی صادر کرده است؟

او صادرکننده احکام اعدام آزادی‌خواهان و معترضان زیادی ست؛
محمد ثلاث، محمد قبادلو، مجاهد کورکور و ... که اعدام شدند.
و تاییدکننده احکام اعدام هم‌وطنان اهل تسنن: فرهاد شاکری، حکیم عظیم گرگیج، عبدالرحمن گرگیج، تاج‌محمد خرمالی و مالک فدایی‌نسب که فروردین‌ماه امسال اعدام شدند.
این ناقض حقوق انسانی ایرانیان را بیشتر بشناسید:
https://tavaana.org/azizolah-razaghi/


#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی
#نه_به_اعدام

@Tavaana_TavaanaTech

یاداشت رضا یعقوبی، مدرس فلسفه، به حسین رونقی:

«به برادر عزیز و مبارزم، حسین رونقی. به عزم و اراده‌ات درود می‌فرستم. شجاعت بی‌مثالت مایه‌ی الهام و انسجام همه‌ی ما بود. جمع بودن و ما شدن ما و هویت جمعی ما در گرو کنش‌هایی است که فراتر از اختلافات سلیقه‌ای، وجدان ما و عواطف انسانی ما را بیدار و همه را به هم نزدیک‌تر می‌کنند. و این سرمایه‌ی اجتماعی بزرگی است که پیوندهای ما را محکم‌تر و همبستگی ما را تقویت می‌کند. در نتیجه شما یک سرمایه‌اید و از سرمایه‌ها باید محافظت کرد. آن‌قدر فراموشکار نیستیم که دوختن لبان و تحصن شما و آن اعتصاب و فداکاری بزرگ را فراموش کنیم و آن صدای بلندی که فریاد ملت بود در روزهای خاموشی و بی‌تفاوتی. امروز هم با به خطر انداختن جانتان جان تازه‌ای به همبستگی و جمع بودن ما دادید.

اما از هر چه بگذریم مهم‌تر از هر چیز امروز سلامت شما و بودنتان و ماندنتان برای ما است. بیش از نمی‌توان بر خطری که جان شما را تهدید می‌کند چشم بست. کنش فردی و فداکارانه کار بزرگی است که هر کسی توان آن را ندارد اما از شما می‌خواهم به این اعتصاب پایان دهید تا با بازیابی سلامتتان این بار با کنش جمعی و همکاری و همبستگی هم برای اهدافمان تلاش کنیم. این بار را باید همه با هم در کنار هم و قدرت جمعی بر دوش بکشیم و انداختن بار آن به تنهایی بر دوش یک شخص عمل منصفانه‌ای نیست و نباید در آن روزهای با هم بودن زبانم لال جای شما خالی باشد.

از طرفی نگرانم برخی گروه‌های ناصالح جان شما را دستمایه‌ و ابزار مطامع خود کنند که تا پیش از این در جهت بی اثر کردن فعالیت شما تلاش می‌کردند. هنوز آن‌قدر از شرافت و انسانیت تهی نشده‌ایم که جان شما را که سرشار از شجاعت و مبارزه و امید است، قربانی انفعال و ‌بی‌مسئولیتی جمعی خودمان کنیم و به جای همکاری و تلاش جمعی چشم بر این تهدید بپوشیم. خوب می‌دانید کسانی هستند که آلودگی قدرت و خاموشی انسانیت آن‌ها را واداشته که به مرگ کنش‌گران و فعالان راضی باشند و سد محکمی چون شما در برابر استبداد را از میان بردارند.

پس از شما می‌خواهم این اعتصاب را بشکنید یا آن را به روزهای دیگری موکول کنید که یارانتان در وضع مساعدتری باشند. برای روز آزادی و دیدنتان لحظه‌شماری می‌کنم و می‌دانم که می‌دانید جان شما برای ما از همه چیز عزیزتر است و اگر دور از جان آسیبی به شما برسد همه‌ی ما آسیب خواهیم دید، جنبش آسیب خواهد دید و آزادگان و بی‌صدایان در این غوغای قدرت‌طلبی و قدرت‌پرستی بی‌صداتر خواهند شد.

پاینده ایران. زن، زندگی، آزادی.»

#حسین_رونقی #پاینده_ایران #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech