‌
کوری خودخواسته؛ شریک خاموش جنایت

پیام همراهان

مارگارت هفرنان در کتاب کوری خودخواسته(Willful Blindness) توضیح می‌دهد که بسیاری از فجایع نه از نادانی، بلکه از انتخاب آگاهانه‌ی ندیدن پدید می‌آیند. انسان‌ها برای حفظ آرامش، امنیت یا منافع خود، چشم بر حقیقت می‌بندند. اما همین چشم بستن، همان سکوتی است که جنایت را ممکن می‌سازد.
ما ایرانیان این حقیقت تلخ را بارها تجربه کرده‌ایم؛ از دهه‌ی ۶۰ تا آبان ۹۸، و به‌ویژه در سال ۱۴۰۱. زمانی که خیابان‌ها پر از خون جوانان شد، هزاران نفر به زندان افتادند و خانواده‌های بی‌شماری داغدار شدند. روایت‌ها و تصاویر همه جا بود. هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند «نمی‌دانستم». اما بسیاری ترجیح دادند نادیده بگیرند.
این کوری خودخواسته در جامعه‌ی ما شکل‌های گوناگون دارد:
کارمندانی که برای حفظ شغل، چشمانشان را بر فساد و سرکوب بستند.
نیروهایی که با توجیه «دستور مافوق» ماشه را کشیدند.
شهروندانی که زیر فشار معیشت یا از ترس سرکوب، سکوت را انتخاب کردند و گفتند: «به ما ربطی ندارد».
نباید فراموش کنیم که ترس و هزینه‌ها واقعی‌اند؛ اما همین ترس‌ها نیز ابزار رژیم برای بازتولید سکوت است. اگر نپذیریم که انکار و بی‌تفاوتی بخشی از بازی قدرت است، خودمان به‌سادگی در خدمت آن قرار می‌گیریم.
راه غلبه بر این کوری، فقط در شجاعت فردی خلاصه نمی‌شود. ما نیاز به تکنیک‌ها و کنش‌های جمعی داریم:
روایتگری جمعی: گفتن تجربه‌ها، ثبت خاطرات و شهادت‌ها برای شکستن دیوار انکار.
حلقه‌های گفت‌وگوی امن: فضاهایی که در آن بتوان پرسید، به اشتراک گذاشت و بدون ترس حقیقت را دید.
حمایت از افشاگران و کنشگران: کسانی که با خطرپذیری واقعیت را برملا می‌کنند.
یادآوری تاریخ: پیوند دادن امروز با دیروز تا تکرار چرخه‌های سرکوب عادی‌سازی نشود.
پیام کتاب برای ما این است: ندیدن، انتخابی بی‌طرفانه نیست؛ بلکه همدستی خاموش با جنایت است. هر بار که چشم‌ها را می‌بندیم، در حقیقت دست جلاد را آزاد می‌کنیم.
آینده‌ی ما نه در سکوت، بلکه در دیدن و گفتن است. اگر امروز تصمیم نگیریم که ببینیم، فردا تاریخ ما را نه تماشاگر، بلکه شریک خاموش سرکوب خواهد نوشت.

#حقیقت #رواداری #اخلاق #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

ژاپن: گذار به آزادی
روایتی برای جمع‌های کتابخوانی

جمع‌های کتابخوانی، گروه‌های دوستانه کوچکی هستند که هدف آن‌ها بیرون آمدن از «تنها اندیشیدن» بیش از حد است. این جمع‌های کوچک، مطالعه، اندیشیدن و کنش را به صورت گروهی پیش ‌می‌برند و زمینه‌ساز همبستگی مدنی می‌شوند. وقتی افراد از اقشار مختلف در فضای امن و دوستانه‌ای گرد می‌آیند تا متنی را با هم بخوانند، پرسش بپرسند و به همدیگر گوش دهند، فرآیندی رخ می‌دهد که صاحب‌نظران سیاسی آن را شکل‌گیری «سپهر عمومی» می‌نامند: ترکیبی از فهم و زبان مشترک برای همبستگی.

این فهمِ جمعی بستری می‌سازد برای انتقالِ گفت‌وگو به عرصه عملِ مدنی، به شرطی که روحیه‌ی گفت‌وگوی دوستانه و احترام به مخالف تمرین و حفظ شود. جمع‌های کتابخوانی می‌توانند مکانی امن برای مطرح کردن نگرانی‌های روزمره، تبادل اطلاعات، و هماهنگی فعالیت‌های مدنی باشند.
متن کامل را بخوانید:
https://tavaana.org/centennial_struggle_in_japan/
#یاری_مدنی_توانا #کتابخوانی #کتاب

@Tavaana_TavaanaTech

همبستگی ملی:
واکنشی یا کنشگرانه؟

همبستگی میان ایرانیان برای بسیاری به سوال و دغدغه اصلی تبدیل شده‌است. چگونه می‌توان همبستگی و هماهنگی میان خودمان را گسترش دهیم؟

یک راه ایجاد همبستگی، شناخت بهتر از ریشه‌های آن است. همبستگی گاهی «واکنشی» است. برای مثال پس از اتفاقاتی مانند قتل مهسا امینی، همبستگی میان گروه‌های متفاوت مردم، در واکنش به آن، به شکل چشمگیری افزایش یافت. در آن روزها صدای همبستگی از بلوچستان تا آذربایجان و از خراسان تا خوزستان شنیده می‌شد، و حتی بعضی شخصیت‌های مذهبی نیز از دفاع از حقوق تمامی ایرانیان از جمله زنان و افراد بدون دین سخن گفتند.
هر دو نوع همبستگی می‌توانند مثبت و سازنده باشند. جامعه به هر دو نوع نیاز دارد. اما بسنده کردن به همبستگی‌های فصلی با اهداف محدود، راه چاره همه مشکلات اجتماعی نیست. جامعه نیاز به ساخت و توسعه کنشگرانه همبستگی‌ها در همه سطوح، میان نسل‌ها، زنان و مردان، افراد با باورهای متنوع، اصناف و مناطق دارد.

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی

@Tavaana_TavaanaTech

رهبر یا آتش‌افروز؟

سایه جنگ، نتیجه بی‌خردی و گنده‌گویی!

سیاستمدار خوب کسی است که سایه جنگ را از سر ملت کوتاه کند. رهبران مسئول در جهان بارها نشان داده‌اند حتی با دشمنان سرسخت پای میز مذاکره می‌نشینند تا مردمشان گرفتار آتش جنگ نشوند. نمونه روشن آن پیمان صلح مصر و اسرائیل در ۱۹۷۹ بود؛ جنگی خونین پایان یافت، اما صلحی پایدار جان میلیون‌ها انسان را نجات داد.

در ایران اما مسیر دیگری طی شد. در شهریور ۱۳۵۹ وقتی صدام به کشور حمله کرد، ملت یکپارچه برای دفاع برخاست. این بخش از جنگ واقعاً «دفاع» بود و ایثار مردم فراموش‌نشدنی است. اما خرداد ۱۳۶۱، پس از آزادی خرمشهر، شرایط تغییر کرد. عراق آماده آتش‌بس بود و حتی قطعنامه‌های اولیه سازمان ملل راه مصالحه را پیشنهاد می‌کردند. بسیاری از فرماندهان نیز پایان جنگ را ضروری می‌دانستند. با این حال، رهبران جمهوری اسلامی تصمیم گرفتند جنگ را ادامه دهند؛ با شعارهایی مثل «جنگ تا رفع فتنه» و «راه قدس از کربلا می‌گذرد». از این نقطه به بعد، جنگ به ماجراجویی ایدئولوژیک بدل شد.

نتیجه چه بود؟ شش سال دیگر جنگ، صدها هزار کشته و مجروح، و ویرانی‌ای که هنوز هم بر شانه‌های مردم سنگینی می‌کند. این تجربه نشان داد وقتی ایدئولوژی جای عقلانیت را می‌گیرد، این ملت است که هزینه را می‌پردازد.

امروز نیز همان خطر تکرار می‌شود. با فعال شدن مکانیزم ماشه و افزایش تنش با آمریکا و اسرائیل، سایه جنگ دوباره بر سر ایران سنگین شده است. اما حاکمان به جای تلاش برای کاستن از خطر، با گنده‌گویی و شعارهای نابودی، آتش بحران را شعله‌ورتر می‌کنند.

🔻 پرسش ساده اما حیاتی این است:
سیاستمدار واقعی کیست؟ آنکه با خرد و مذاکره جان مردم را حفظ می‌کند، یا آنکه با جزم‌اندیشی و شعار، جنگ را بر ملت تحمیل می‌سازد؟

مردم ایران شایسته رهبرانی‌اند که امنیت و آرامش را بر ایدئولوژی ترجیح دهند؛ نه کسانی که جنگ را «مقدس» جلوه دهند تا بر بی‌کفایتی خود سرپوش بگذارند.

ـ این پیام را یکی از مخاطبان توانا ارسال کرده است.

نظر شما چیست؟

#نه_به_جمهوری_اسلامی #ایران #برای_ایران #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech