نافرمانی مدنی و تداوم بی‌اعتنایی به حجاب اجباری

زنان ایران در حال تغییر چهره شهرها و به تدریج تحمیل خواسته‌های خود به حکومت هستند. اما بی‌تردید، مطالبات آن‌ها به موضوع حجاب محدود نخواهد ماند. با وجود تهدیدات نیروهای حکومتی و اصرار برخی بر اجرای قوانین حجاب و عفاف، زنان همچنان در خط مقدم مبارزه برای دستیابی به حقوق انسانی خود ایستاده‌اند.

موضوع حقوق زنان در ایران، به آزادی کشور از حکومت استبداد دینی گره خورده است. قوانین تبعیض‌آمیز در زمینه‌هایی همچون ارث، دیه، شهادت در دادگاه، اشتغال در برخی مشاغل، حق سفر و بسیاری از جنبه‌های دیگر، زندگی زنان را به امری پرچالش و دشوار تبدیل کرده است.

در حقیقت، مبارزه برای آزادی زنان، مبارزه‌ای علیه سیستمی است که این تبعیض‌ها را به‌طور ساختاری و سیستماتیک تحمیل کرده است. تبعیض علیه زنان در ذات این رژیم نهفته است و تا زمانی که این سیستم پابرجاست، آزادی زنان و رفع نابرابری‌ها نیز دست‌نیافتنی خواهد بود.

این مبارزه تنها مسئله‌ای اجتماعی نیست؛ بلکه حرکتی برای پایان دادن به ریشه‌های تبعیض و استبداد است.

تصاویر از حساب کاربری کولکاپیس در شبکه اجتماعی ایکس

تصاویر بیشتر را در اینستاگرام توانا ببینید
https://www.instagram.com/p/DE8LC21y_Qk/?igsh=MXNsM2Jmb3ZxYmFoaA==

#نه_به_جمهورى_اسلامى
#نه_به_ححاب_اجباری
#نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_خشونت_علیه_زنان #نافرمانی_مدنی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

نافرمانی مدنی همچنان در شهرهای بزرگ و کوچک سراسر ایران در جریان است. زنان و دختران شجاع ایرانی، با وجود تمام تهدیدها و خط و نشان کشیدن‌های حکومت، همچنان تن به حجاب اجباری نداده‌اند و زیر بار اجبار استبداد دینی نرفته‌اند.
همزمان با شدت گرفتن بحران اقتصادی در ایران و افزایش گرانی‌ها، حکومت همچون گذشته، سعی در حفظ نقاب ایدئولوژیک و ابهت ساختگی‌اش دارد.
گزارش‌ها حاکی از آن است که برخلاف ادعای مسئولان جمهوری اسلامی مبنی بر عقب‌نشینی حکومت از لزوم رعایت حجاب اجباری، پیامک‌های جریمه‌ی حجاب همچنان به شهروندان ارسال می‌گردد و گشت ارشاد نیز به طور مداوم در سطح شهرها (خصوصا در میدان‌ها و نقاط مرکزی) دیده می‌شود.
امروز که پرچم آزادی‌خواهی به شکل انواع مبارزات مدنی در دست زنان آزاده‌ی ایرانی‌ست، شایسته است هر یک از ما افراد جامعه، در کنارشان ایستاده و دوشادوش آنان، ساختن جامعه‌ی آزادی را تمرین کنیم که در آن، هر انسانی، خود، حق انتخاب پوشش‌اش را داشته باشد و به حکومت یادآور شویم که #نه_به_حجاب_اجباری یعنی #نه_به_جمهوری_اسلامی.

ـ تصاویر از اکانت کولکاپیس در شبکه اجتماعی ایکس
متن از مخاطبان توانا

تصاویر بیشتر در اینستاگرام توانا

#نه_به_پوشش_اجباری #نافرمانی_مدنی #مقاومت_زندگیست #مقاومت_مدنی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

از استبداد به تمامیت‌خواهی: چهره‌ی پیچیده‌تر سرکوب در جمهوری اسلامی!

پیام همراهان

در طول تاریخ، بسیاری از مردم زیر سلطه‌ی حکومت‌های استبدادی زیسته‌اند. در چنین حکومت‌هایی، قدرت بی‌واسطه و خشن است: یک پادشاه، یک دیکتاتور نظامی یا یک فرمانده مطلق، همه‌چیز را با زور و تهدید پیش می‌برد. در این نوع رژیم، مردم به‌خوبی می‌دانند که چه کسی بر آن‌ها سلطه دارد و چرا باید بترسند.

اما خطرناک‌تر از استبداد آشکار، حکومت‌های تمامیت‌خواه (پساتوتالیتری) هستند؛ نظام‌هایی که با ابزار دروغ، سانسور، ظاهر‌سازی و ایدئولوژی، چهره‌ای معقول و مشروع از خود به نمایش می‌گذارند، اما در باطن، حقیقت را خفه و آزادی را دفن می‌کنند.

واتسلاو هاول، نویسنده و روشنفکر اهل چکسلواکی، در کتاب قدرت بی‌قدرتان توضیح می‌دهد که در این نوع حکومت، مردم ناخواسته به نگهبانان دروغ تبدیل می‌شوند. این دیگر فقط پلیس مخفی نیست که مراقب است، بلکه خودِ مردم به دیده‌بان‌های نظام بدل می‌شوند، چون ساختار حکومت آنان را وادار می‌کند در نمایش مشروعیت شرکت کنند.

تصور کنید کارمندی در یک اداره‌ی دولتی. از او خواسته می‌شود گزارشی را امضا کند که حاوی اطلاعات دروغین درباره پیشرفت پروژه‌ای شکست‌خورده است. او می‌داند این آمار ساختگی است. اما اگر امضا نکند، امنیت شغلی‌اش به خطر می‌افتد، یا ممکن است به «بی‌وفایی به نظام» متهم شود. پس امضا می‌کند. نه از روی باور، بلکه برای بقا. این کارمند، نماد انسانی‌ست که میان حقیقت و امنیت، دومی را انتخاب می‌کند — و همین انتخاب‌های کوچک، پایه‌های یک نظام تمامیت‌خواه را پابرجا نگه می‌دارد.

در حکومت‌های تمامیت‌خواه، دیگر فقط ترس از زندان نیست که مردم را ساکت نگه می‌دارد؛ بلکه ترس از طرد شدن، بیکار شدن، حذف شدن از اجتماع، یا برچسب خوردن. در این فضا، دروغ رسمی به یک «عرف» تبدیل می‌شود، و زندگی در حقیقت به یک «خطر».

این الگو برای ما آشناست. نظامی که با شعار عدالت، بی‌عدالتی را نهادینه کرده است. با ادعای اخلاق، دروغ را به زبان رسمی بدل کرده. نظامی که مشارکت در دروغ را معیار وفاداری می‌داند و سکوت را فضیلت.

اما قدرت در چنین نظام‌هایی، برخلاف ظاهرش، شکننده است. وقتی مردم تصمیم بگیرند دیگر در این بازی دروغ شرکت نکنند، نظام شروع به ترک برداشتن می‌کند.
وقتی کارمندی از امضای گزارش ساختگی سر باز زند، وقتی معلمی از تکرار یک دروغ ایدئولوژیک در کلاس خودداری کند، وقتی دانشجویی از نمایش ظاهری وفاداری بیرون بزند — این‌ها گام‌هایی‌ کوچک‌اند، اما گسل‌هایی عمیق در پیکره‌ی سلطه.

هاول می‌نویسد: «زندگی در حقیقت» راه رهایی است.
ما نیز، اگر می‌خواهیم از این ساختار پوسیده عبور کنیم، باید تصمیم بگیریم از زیر بار دروغ بیرون بیاییم.
با نه گفتن، با امتناع، با آشکار کردن واقعیت – هرچند کوچک و شخصی.

قدرت ما، قدرت بی‌قدرتان است.
قدرت کسانی که تصمیم می‌گیرند دیگر در نمایش دروغ شرکت نکنند.
و این، آغاز فروپاشی هر نظامی‌ست که بر دروغ استوار است.


#قدرت_بی_قدرتان #نافرمانی_مدنی #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

چرا براندازی حق مردم است؟

پیام همراهان

در جامعه‌ای که قانون از انسان عقب می‌ماند،
فرمان‌برداری، دیگر فضیلت نیست؛
بلکه شکلی از تسلیم در برابر بی‌عدالتی است.

نافرمانی، هنگامی مشروع می‌شود که حکومت، عدالت را قربانی قدرت می‌کند؛
وقتی اصلاح، ناممکن می‌شود و گفت‌وگو، با زندان پاسخ می‌گیرد.
در چنین شرایطی، عصیان نه تهدید، بلکه بازگرداندن اخلاق به سیاست است.


۱. حکومت مشروع، از رضایت مردم زاده می‌شود

هیچ حکومتی از آسمان نیامده است.
مشروعیت هر نظام سیاسی، از رضایت آگاهانه‌ی شهروندان برمی‌خیزد.
وقتی قدرت، از این رضایت جدا شود، به اجبار متوسل می‌شود.
نافرمانی مدنی، پاسخی است انسانی به قدرتی که زبان گفت‌وگو را فراموش کرده است.

۲. حکومتی که ابزار ماندگاری‌اش اعدام است، شایسته اطاعت نیست.

در یک سال گذشته، بیش از هزار انسان در ایران اعدام شده‌اند.
اعدام‌ها دیگر نشانه‌ی عدالت نیستند، بلکه پیامِ قدرت‌اند.

وقتی حکومت با مرگ سخن می‌گوید،
مردم حق دارند با نافرمانی، با «نه» گفتن پاسخ دهند.

۳. نافرمانی، شکل آگاهانه‌ی عشق به زندگی است

نافرمانی مدنی، خشونت نیست.
برعکس، مقاومتی است که می‌گوید:
«من تسلیم دروغ نمی‌شوم،
حتی اگر قدرت از من قوی‌تر باشد.»

۴. اخلاق، از دلِ نافرمانی زاده می‌شود

در تاریخ، هر تحول بزرگ با پرسشی آغاز شده است:
«آیا باید همیشه فرمان ببریم؟»
اگر برده‌ها، زنان، کارگران، و اقلیت‌ها فرمان‌بردار می‌ماندند،
هیچ عدالتی در جهان پدید نمی‌آمد.
وجدان انسانی، وقتی قانون ناعادلانه می‌شود، حق دارد بگوید: نه.
این «نه»، نقطه‌ی آغازِ آگاهی است.

۵. عصیان، یعنی گفتنِ بله به زندگی

قدرتِ سرکوب، از خشمِ مردم می‌ترسد،
اما از وجدان بیدار بیشتر می‌ترسد.
زیرا وجدان، نه با ترس خاموش می‌شود و نه با مرگ.
هر صدای آگاه، هر اقدام کوچک مدنی،
گامی است برای بازگرداندنِ کرامت به سیاست.

در برابر سیاست مرگ در جمهوری اسلامی،
نافرمانی، حق مردم است.
حقِ زنده ماندن، حقِ گفتنِ نه،
حقِ بازگرداندنِ انسان به مرکز سیاست.

زیرا زندگی، فرمان‌بردار مرگ نمی‌شود. 🌱

#نافرمانی_مدنی #براندازی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech