تصاویری از ماه‌منیر مولایی و میثم پیرفلک بر سر مزار فرزندشان کیان، که سنگ مزارش شکسته شده است.

ماه‌منیر مولایی‌راد: «حکومت نه به کودک رحم می‌کند نه به سنگ قبرش.»

ماه‌منیر مولایی‌راد، مادر کیان پیرفلک، از تخریب سنگ مزار پسرش و سنگ مزار مادربزرگ خود خبر داده و گفته است: «حکومت نه به کودک رحم می‌کند، نه به سنگ قبرش.» او می‌گوید: «دیروز نوبت من بود، فردا نوبت بقیه است.»

این اقدام غیرانسانی و غیراخلاقی پس از آن رخ داد که ماه‌منیر با حضور در یکی از مراکز انتقال خون و اهدای خون، با مردم داغدار بندرعباس و خانواده‌های قربانیان فاجعه و جنایت اسکله همدلی و همبستگی کرد. این همدلی، تنها به جرم بازتاب صدای مردم و ایستادن کنار مظلومان، هدف این اقدام قرار گرفت.

تخریب مزار کیان، کودکی بی‌گناه که قربانی خشونت و کودک‌کشی حکومت شد، و مزار مادربزرگ ماه‌منیر، نشانه‌ای دیگر از هراس حاکمیت از حقیقت، مقاومت و حتی یادآوری خاطره‌ آنهاست که در راه آزادی و ایران کشته شدند.

سنگ قبر، به‌عنوان نمادی از یاد و عشق، برای آنها غیرقابل تحمل شده است.
این اقدام چهره واقعی حاکمیتی را نشان می‌دهد که نه‌تنها زندگی‌ها را سرکوب می‌کند، بلکه با یاد قربانیان، با عشق مادرانه و با هر آنچه نماد انسانیت است، در ستیز است.

این نخستین بار نیست که سنگ مزار قربانیان خشونت حکومت شکسته می‌شود. چندی پیش سنگ مزار نیکا شاکرمی، یلدا آقافضلی، آرمان عمادی، حمیدرضا روحی، دانیال پابندی و چندین نفر دیگر از عزیزان کشته شده توسط جمهوری اسلامی شکسته یا مخدوش شده بود.


#کیان_پیرفلک🌈 #ماهمنیر_مولایی_راد #میثم_پیرفلک #ایذه #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
سوگ خاموش، اشک‌های ممنوع؛

روایتی از رنجی که حکومت نمی‌خواهد دیده شود


سوگواری یکی از بنیادی‌ترین حقوق انسانی است؛ گریستن بر عزیزان، آرزوها یا آزادی‌های ازدست‌رفته. اما در جمهوری اسلامی، همین حق ساده بارها سرکوب شده است. در این سرزمین، اشک نه تنها تسکین نیست، که جرم شمرده می‌شود. سوگ خاموش، یعنی فقدان‌هایی که به رسمیت شناخته نمی‌شوند یا اجازه‌ی عزاداری ندارند، در ایران به شکلی سیستماتیک بازتولید می‌شود.

چرا حاکمیت از عزاداری می‌ترسد؟ در منطق جمهوری اسلامی، هر جمع‌شدن مردمی بالقوه تهدیدی سیاسی است. از دهه‌ی شصت تاکنون، حکومت هر نشانه‌ای از یادآوری مرگ‌های سیاسی را سرکوب کرده است. ایدئولوژی دینی–سیاسی حاکم هم می‌کوشد اشک و سوگ را تنها در خدمت روایت رسمی «شهیدپروری» به‌کار گیرد، و هر گریه‌ای بیرون از این چهارچوب، نامشروع اعلام می‌شود.

نمونه‌ها بی‌شمارند. مادران خاوران هنوز پس از چهار دهه حق ندارند بر مزار جمعی عزیزانشان عزاداری کنند. خانواده‌های کشته‌شدگان آبان ۹۸ و ژینا امینی، زیر تهدید و فشار امنیتی قرار گرفتند. زندانیان سیاسی و حتی متهمان مواد مخدر در سکوت اعدام می‌شوند، بی‌آن‌که خانواده‌هایشان از محل دفن مطلع شوند. بازماندگان پرواز PS752 وقتی برای سوگ گرد هم آمدند، با سرکوب روبه‌رو شدند. زنان پس از سقط جنین یا طلاق، به جای همدردی، شرمسار می‌شوند. افراد ترنس و کوییر، جدایی و طرد را در سکوتی اجباری تجربه می‌کنند. مهاجران و تبعیدیان، کودکان کار، دانشجویان محروم از تحصیل و زنانی که هر روز فقدان آزادی را زیر حجاب اجباری زندگی می‌کنند، همه در زمره‌ی صاحبان سوگ خاموش‌اند.

این رنج‌ها خاموش نمی‌مانند؛ در لایه‌های پنهان جامعه رسوب می‌کنند و به افسردگی، بی‌اعتمادی و خشم بدل می‌شوند. انفجارهای اجتماعی ایران، پژواک همین اشک‌های ممنوع است. وقتی مادری اجازه‌ی گریستن بر مزار فرزندش ندارد، اشک او به فریاد جمعی بدل می‌شود.

حق سوگواری، حقی انسانی و جهانی است. هیچ حکومتی نمی‌تواند برای همیشه مردم را از گریستن بازدارد. جمهوری اسلامی با سرکوب اشک‌ها، تنها درد و مقاومت را ژرف‌تر کرده است. امروز وظیفه‌ی ماست که این سوگ‌های خاموش را روایت کنیم: در هنر، در ادبیات، در شبکه‌های اجتماعی. زیرا دیدن رنج یکدیگر نه فقط همدلی، که نخستین گام مقاومت در برابر استبداد است.

#سوگواری #مهسا_امینی #کیان_پیرفلک #گفتگو_توانا

@Dialogue1402