‌
ورق بزنید

۲۰ دسامبر زادروز عزیز نسین، نویسنده‌ای جسور و دین‌ناباور از ترکیه است که با طنز تلخ خود، رنج‌ها و نابرابری‌های جامعه را به چالش کشید.

او با قلمی آزاداندیش و نگاهی انتقادی، مرزهای سنت و عقیده را درنوردید و یادگاری ماندگار از مبارزه برای آزادی و عدالت بر جای گذاشت.

یادش گرامی باد.

مطالعه بیشتر در مورد او در سایت توانا
https://tavaana.org/aziz_nesin/

#عزیز_نسین #خداناباور #دین_ناباور #طنز #aziznesin #گفتگو_توانا


@Dialogue1402

‌
‌
‌
در روزهای گذشته همزمان با روز جهانی مهاجرت این پرسش را مطرح کردیم:

آیا شما به دلیل خداناباوری یا باور دینی غیر از تشیع مجبور به ترک زادگاه خود شده‌اید؟

پاسخ برخی از مخاطبان را باهم مرور می‌کنیم.

شما هم با مشارکت و ارائه دیدگاه‌های خود ما را همراهی کنید

#خداناباور #آتئیست‌ #ناباورمند #دین_ناباور #مهاجرت #گفتگو_توانا #یارسان #اکنکار

@dialogue1402

‌
این مقاله به بررسی وضعیت حقوقی و اجتماعی افراد ناباور در جوامع اسلامی می‌پردازد. نویسنده به تبعیض‌های قانونی، فشارهای اجتماعی و چالش‌های روزمره‌ای که ناباوران با آن مواجه هستند، اشاره می‌کند. مقاله همچنین به قوانین ارتداد، مجازات‌های شدید، و محدودیت‌های آزادی بیان در کشورهای اسلامی پرداخته و تأثیر این عوامل بر زندگی ناباوران را توضیح می‌دهد. در پایان، نویسنده بر اهمیت رعایت حقوق بشر، آزادی عقیده و پذیرش تنوع فکری در جوامع اسلامی تأکید می‌کند.

این مطلب را در وبسایت گفت‌وشنود از لینک زیر مطالعه کنید

https://dialog.tavaana.org/non-believer_in_islamic_society/

#خداناباوران #آتئیسم #خداناباور #ناباورمند #حکومت_ایدئولوژیک #گفت‌وگو_توانا

@dialogue1402

‌
آیا ایمان بدون خدا ممکن است؟

نگاهی به جهان میلان کوندرا

پیام همراهان

میلان کوندرا در رمان سبکی تحمل‌ناپذیر هستی، بیش از آنکه داستانی عاشقانه بنویسد، پرسشی فلسفی پیش می‌کشد: آیا در جهانی بی‌خدا و بی‌معنا هنوز می‌توان مؤمن بود؟
او از وحی، نجات و یقین سخن نمی‌گوید؛ از سبکی، تصادف و ناپایداری هستی می‌گوید. اما در همین جهانِ سبک و گذرا، نوعی ایمان تازه سر برمی‌آورد — ایمان بدون خدا.

کوندرا معتقد است زندگی «سبک» است، چون هیچ تکراری ندارد؛ هیچ معنا یا ضرورتی ما را به بودن مجبور نکرده است. ما تنها یک بار زندگی می‌کنیم، و همین بی‌تکراری، زندگی را هم بی‌پناه و هم یگانه می‌کند.
در برابر این سبکی، انسان دو گزینه دارد: یا به مطلقی پناه ببرد تا اضطراب را فراموش کند، یا سبک بودن را بپذیرد و با آگاهی از پوچی، به زندگی معنا دهد.
کوندرا راه دوم را برمی‌گزیند: پذیرش بی‌معنایی و آفرینش معنا در دل آن.

در نگاه او، ایمان دیگر به حقیقتی متافیزیکی مربوط نیست؛ بلکه به شهامت زیستن مربوط است —
شهامتِ آری گفتن به جهانی که پاسخی نمی‌دهد.
شخصیت‌های او، مانند توما و ترزا، میان سبکی و سنگینی، آزادی و دلبستگی، پیوسته در نوسان‌اند؛ اما رهایی‌شان در همین نوسان است، نه در رسیدن به قطعیت.

کوندرا به ما می‌آموزد که ایمان، اگر اصیل باشد، شاید دیگر به خدا نیاز نداشته باشد.
ایمان، در معنای عمیق اگزیستانسیالیستی، نه تسلیم در برابر اقتدار الهی، بلکه پذیرش دلیرانه‌ی ناپایداری و بی‌معنایی زندگی است.
ایمان بی‌خدا، در جهان کوندرا، نه انکار ایمان است، بلکه شکل ناب‌تری از آن: ایمانی که از تکیه‌گاه رها شده و تنها بر شجاعتِ بودن تکیه دارد —
ایمانی سبک، اما تحمل‌ناپذیر.

#ایمان #باور #خدا #خداناباور #دین_ناباور #میلان_کوندرا

@Dialogue1402

‌

«آیت‌الله» یعنی نشانه‌ی خدا.
اما وقتی به احمد علم‌الهدی می‌رسیم، پرسش پیش می‌آید: او نشانه‌ی کدام خداست؟

سال‌هاست که امام جمعه‌ی مشهد با مواضع تند خود درباره‌ی زنان، موسیقی و آزادی‌های فرهنگی خبرساز است. او گفته است: باید از زنان بدحجاب نفرت داشت و با برگزاری کنسرت در مشهد مخالفت می‌کند، گویی تفسیر شخصی‌اش از دین، برتر از قانون و سیاست رسمی کشور است.

اما مسئله فقط او نیست. در ورای این مواضع، نوعی خداباوری عبوس دیده می‌شود که در بخش بزرگی از تاریخ دین ما نیز ریشه دارد: خدای قهار و ناظر، نه خدای عاشق و بخشنده. این همان دوگانگی همیشگی در سنت ماست — خدای فقیهان در برابر خدای عارفان؛ خدای داور در برابر خدای بخشنده.

مولوی هشدار داده بود:
«زان که از قرآن بسی گمره شدند...»
یعنی حتی مقدس‌ترین متن می‌تواند ابزار گمراهی شود اگر نیت، سلطه باشد نه حقیقت.

اما ریشه‌ی چنین خداباوری‌های سخت‌گیرانه را باید در روان انسان جست. از دید روان‌شناسی، تصویر هر فرد از خدا بازتابی از دنیای درونی اوست. انسانی که درونش پر از ترس، خشم یا احساس گناه است، همان عواطف را بر خدا فرافکنی می‌کند و خدایی می‌سازد که می‌ترساند و می‌تنبیه می‌کند. در مقابل، انسانی آرام و پذیرا خدایی مهربان و بخشنده می‌یابد.

به تعبیر مولوی و یالوم، خدای هر کس شبیه خودش است؛ آینه‌ای از روان او. از همین‌روست که دینِ عارفان بوی عشق می‌دهد و دینِ مستبدان، بوی تهدید.

دینی که از انسانیت جدا شود، هرچقدر هم به نام خدا سخن بگوید، در نهایت نشانه‌ی ترس است، نه نشانه‌ی خدا.
البته علم الهدی فقط یک نمونه است؛ احمد خاتمی، احمد جنتی، کاظم صدیقی و...
چندتا از «پشمینه پوشان تندخو» که از عشق بویی نبرده‌اند را حالا شما نام ببرید.😁

#آیت_الله #خدا #خداباور #خداناباور #ترس #ایمان #باور #گفتگو_توانا

@Dialogue1402