سال‌گرد قتل دکتر کاظم سامی
جمهوری اسلامی تلاش کرد که قتل‌های زنجیره‌ای را به همان چند قتل محدود پاییز ۱۳۷۷ محدود سازد. اما تعداد این قتل‌ها بسی بیش‌تر از این چهار نفر است. قتل‌هایی که هیچ‌گاه جمهوری اسلامی پی‌گیر آن نشد و آمران و عاملان آن هیچ‌گاه معرفی و محاکمه نشدند.

یکی از کسانی که در آذرماه به قتل رسید دکتر کاظم سامی بود. دکتر کاظم سامی در دوم آذرماه ۱۳۶۷ در مطب خود به قتل رسید.
سال‌ها بعد و در سال ۱۳۸۷، مهدی خزعلی، فرزند ابوالقاسم خزعلی از روحانیان متنفذ نظام جمهوری اسلامی در مطلبی در وب‌سایت خود در مورد این ماجرا نوشت که میرعماد دادستان وقت به درخواست و شکایت همسر کاظم سامی، دستور نبش قبر جلیلیان که به عنوان قاتل معرفی شده بود را داده و پزشکی قانونی پس از معاینه جسد وی نظر داده است که جلیلیان برخلاف نظر وزارت کشور خودکشی نکرده، بلکه کشته شده و بعد حلق‌آویز شده است.
سرهنگ دلشاد تهرانی افسر تحقیق پرونده دکتر سامی چند ماه بعد، در سن ۵۱ سالگی به طور ناگهانی درگذشت!
بیشتر بخوانید:
https://tavaana.org/kazem_samii/
#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

خشونت علیه زنان
خشونت علیه زنان در ایران نتیجه یک مثلث قدرت است که سه ضلع آن قانون، دین و فرهنگ است.
نیازی به پرداختن به تاریخ و ایدئولوژی این پدیده نیست؛ کافی است بدانیم مذهب و مردسالاری همواره روبنایی برای حفظ زیربنای نظام حاکم بوده است.
دین رسمی‌شده، با تکیه بر تفاسیر پیرسالارانه و مردسالارانه، تبعیض را تقدس‌بخشی کرده و اطاعت زن را «وظیفهٔ شرعی» معرفی می‌کند. بسیاری از پیامبران و فرستادگان خدا نیز بر این امر تأکید کرده‌اند که مرد ولی‌نعمت و زن کنیز اوست.
فرهنگ سنتی نیز این ساختار را در تربیت، خانواده و روابط روزمره بازتولید می‌کند.
جمهوری اسلامی، با توسل به این دو اهرم و وضع قوانین تبعیض‌آمیز، از جمله حق ارث، طلاق، دیه و قوانین مرتبط با حقوق دختران و زنان، خشونت را در سطح رسمی بازتولید و قانونی می‌کند.
مردانگی تحریف‌شده، برابر همان مردسالاری است و به این معناست که زن برای جامعه مردسالار “ابزار” است؛ ابزاری برای فرزندآوری، اطاعت از مرد و انجام وظایف خانه، آشپزی و نگهداری از فرزندان. زن نمی‌تواند برای زندگی شخصی خود تصمیم بگیرد، حق انتخاب ندارد و نمی‌تواند بر خلاف میل خود با مرد دیگری غیر از همسر قانونی رابطه جنسی یا عاطفی برقرار کند. حرکت مستقل زن باعث آبروریزی مردِ مردسالار می‌شود.
لازم به ذکر است که مردان با پتانسیل مردسالاری و برتری مردانه به دنیا نمی‌آیند. این پتانسیل خشونت را ما با نقش‌های اجتماعی، معناهایی که بر دوش مردانگی گذاشته‌ایم و هویتی که با قدرت پیوند خورده، خلق می‌کنیم. آنچه در زمان تولد به یک پسر نشان داده می‌شود، تعیین‌کننده شکل‌گیری هویت و رفتارهای آینده اوست.
رفتارهایی که از طریق نقش‌های اجتماعی و هویت‌های فرهنگی شکل می‌گیرند، آنچنان در فرهنگ، زبان، تربیت، روابط قدرت و قوانین ریشه دوانده‌اند که کاملاً طبیعی و عادی جلوه داده می‌شوند. بسیاری از موارد حتی خشونت علیه زنان تلقی نمی‌شوند، زیرا به بخشی از زندگی روزمره تبدیل شده‌اند.

واقعیت تلخ دیگر این است که بسیاری از مردانی که خود را مخالف خشونت علیه زنان می‌دانند، با سکوت، تعارف، توجیه یا بی‌عملی، ناخواسته همین ساختار را حفظ می‌کنند. کسانی که سکوت می‌کنند، حتی اگر مخالف نظام، دین و فرهنگ حاکم باشند، به تداوم آن کمک می‌کنند.
این تصور که تبعیض و خشونت جنسیتی یک موضوع خصوصی یا خانوادگی است، بخشی از همان ساختار پنهان‌کننده خشونت است.
برای مردان، قدم اول ساده است: دیدن، شنیدن و پذیرفتن تجربه واقعی زنان؛ پرسیدن از خود که کجا سکوت کرده‌اند، کجا ناخواسته شریک تبعیض بوده‌اند و چگونه می‌توانند مسیر دیگری را انتخاب کنند.
برای زنان، حفظ هویت مستقل و نپذیرفتن نقش‌هایی که به ظاهر حمایتی‌اند اما در عمل ابزار کنترل هستند، ضروری است.
گفتنی است که گاهی زنان نیز به دلیل تربیت، فشار اجتماعی یا باورهای درونی‌شده، ناخواسته همان نقش‌ها و نگاه‌های مردسالارانه را بازتولید می‌کنند. تربیت، نخستین میدان شکل‌گیری عدالت یا نابرابری است.
هر فرد، فارغ از جنسیت—زن، مرد یا کوئیر—همه جلوه‌های یک حقیقت انسانی‌اند و هیچ منطقی نمی‌تواند میان آن‌ها تفاوتی در کرامت و اختیار قائل شود.
جامعه می‌تواند شکل دیگری داشته باشد. هیچ ساختاری—نه سنت، نه عرف، نه قانون—تغییرناپذیر نیست. همان‌طور که تبعیض ساخته شده، می‌تواند بازسازی شود؛ همان‌طور که خشونت آموزش داده شده، می‌تواند از میان برداشته شود.
برابری پروژه‌ای دولتی نیست؛ تمرینی روزانه است و تحول‌های بزرگ همیشه از همین قدم‌های کوچک آغاز می‌شوند.
آنچه از ما خواسته می‌شود، نه قهرمانی بزرگ، نه شناخت جامعه‌شناختی پیچیده و نه تحلیل‌های فلسفی است؛ تنها یک چیز: انسان‌بودن مسئول.
این‌که هر کدام از ما، در دایره کوچک زندگی خود، چیزی را تغییر دهیم—در رفتار، در زبان، در تربیت فرزندان، در روابط، در واکنش به بی‌عدالتی و در امتناع از سکوت.

#خشونت_علیه_زنان #برابری_جنسیتی #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402