اظهارات اخیر علی خامنه‌ای درباره مسائل داخلی و منطقه‌ای، بار دیگر نگرانی‌ها درباره نقض اصول بنیادین حقوق بشر و تضییع آزادی‌های اساسی در ایران و منطقه را برجسته می‌کند. این دیدگاه‌ها که به ترویج ایدئولوژی‌های خاص و حذف دیگران محدود می‌شود، از منظر حقوق بشری و اجتماعی شایسته تأمل و تحلیل است.
خامنه‌ای در سخنان خود، اعتراضات مردمی در ایران را به اغتشاش و مزدوری برای بیگانگان تقلیل داده و وعده برخورد قاطع با معترضان را داده است. این نوع نگاه به اعتراضات، نقض آشکار حق آزادی بیان و تجمع است که در ماده ۱۹ و ۲۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر تضمین شده است. هرگونه اعتراض مدنی، بازتاب‌دهنده خواسته‌های مردم برای اصلاح یا تغییر وضعیت موجود است، نه مزدوری برای بیگانگان. متهم کردن معترضان به وابستگی خارجی و تهدید آنها، راهکاری برای سرکوب صداهای مخالف است، نه حل مشکلات ریشه‌ای جامعه.


ادامه را اینجا یا در تصویر بخوانید

#کرامت_انسانی #حقوق_بشر #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

ایدئولوژی و دگماتیسم:
زندان ذهن و خطر سیاست

✍️ قربان عباسی


سیاست، در ذات خویش، میدان پرسش و گفت‌وگوست؛ عرصهٔ تکثر آرا و تضارب افکار. اما ایدئولوژی و دگماتیسم، این دو بلای مزمن سیاست، از همان آغاز با روح آزاداندیشی و شکاکیت فلسفی در ستیز بوده‌اند. ایدئولوژی به ظاهر ابزاری برای فهم و تبیین جهان است، اما در عمل اغلب بدل به زندانی می‌شود که انسان را از واقعیت‌ها محروم و او را بردهٔ چارچوب‌های خشک و ازپیش‌تعریف‌شده می‌کند. دگماتیسم، همزاد ایدئولوژی، از دل آن زاده می‌شود؛ همان تعصبِ کور و ایمانِ بی‌چون‌وچرایی که هر امکانی برای اندیشیدن، پرسیدن و اصلاح را نابود می‌کند.

ایدئولوژی خطرناک است زیرا به آدمی وعدهٔ رستگاری می‌دهد و در ازای آن آزادی تفکر را از او می‌گیرد. به انسان می‌آموزد که به جای جست‌وجوی حقیقت، به تکرار شعارها بسنده کند. به جای درک پیچیدگی‌ها، به دوگانه‌سازی‌های کودکانه دل ببندد: ما/آن‌ها، خیر/شر، حق/باطل. در منطق ایدئولوژی، جهان جای پرسش نیست؛ جای پیروی است. و این درست خلاف ذات سیاست، که باید میدان گشایش افق‌ها و چالش وضع موجود باشد. فیلسوفان از افلاطون تا آرنت بارها هشدار داده‌اند که هر زمان اندیشیدن متوقف شود و کلیشه‌ها بر ذهن حاکم شوند، سیاست از وظیفهٔ خود که حفظ انسان به عنوان یک موجود آزاد است، منحرف خواهد شد.

ایدئولوژی و دگماتیسم، فارغ از جهت‌گیری‌های چپ و راست، دین و دنیا، شرق و غرب، یک بیماری مشترک‌اند: بیماری فروبستن ذهن و قلب. در دنیای معاصر، ما شاهدیم که مردمان، گویی در یک خواب جمعی، خود را به دست روایت‌های کلان می‌سپارند و هیچ تردیدی به دل راه نمی‌دهند. این همان «توتالیتاریسم ذهنی» است که هانا آرنت از آن سخن می‌گوید: وقتی آدمیان دیگر از خود سؤال نمی‌کنند، وقتی دیگر قادر به دیدن انسانیت دشمنان و کاستی دوستان نیستند، وقتی حقیقت را قربانی وفاداری می‌کنند، آنگاه سیاست بدل به ماشین خشونت و سرکوب می‌شود.

فلسفهٔ سیاسی اما از ما می‌خواهد که به گونه‌ای دیگر بیندیشیم: در برابر هر آموزه‌ای شک کنیم، هیچ حقیقتی را مطلق نپنداریم، هیچ شعاری را بی‌تحلیل نپذیریم. سقراط به ما یاد داد که فضیلت، در جست‌وجوی حقیقت است، نه در مالکیت آن. کانت هشدار داد که «جرئت اندیشیدن داشته باش!» و امروز، این هشدار بیش از هر زمان دیگری ضرورت دارد. چراکه ایدئولوژی‌ها، چه در پوشش مذهب و اخلاق، چه در نقاب علم و ترقی، همچنان می‌کوشند ذهن‌های ما را تسخیر کنند.

اندیشیدن دشوار است؛ تردید کردن، حتی دردناک است. اما بدترین بیماری سیاست، آن است که انسان به جایی برسد که دیگر نپرسد، دیگر به بدیل‌ها نیندیشد و در خود نیروی نه گفتن نیابد. دگماتیسم، حتی اگر با شعار عدالت و آزادی ظاهر شود، دشمن این دو است، چون نقدپذیر نیست، چون خود را عین حقیقت می‌داند و دیگران را خطاکار و دشمن.

هر کس که دغدغهٔ آزادی و کرامت انسان دارد، باید همواره آمادهٔ نقد هر باور و ایدئولوژی‌ای باشد—حتی آن باورهایی که روزی مایهٔ امید و الهام بوده‌اند. آزادی سیاسی از آزادی اندیشه آغاز می‌شود. و آزادی اندیشه تنها آنگاه معنا دارد که جرئت کنیم با تردید، با پرسش، با شک، حتی به مقدس‌ترین باورهای خود بنگریم. این وظیفهٔ هر شهروند و هر اندیشمند است: برهم‌زدن خوابِ دگم‌ها و گشودن روزنی به افق‌های تازه.

#ایدئولوژی #دگماتیسم #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
از سرای خرقانی تا سرزمین آزاد؛
قدرت استبداد از تفرقه ماست!

پیام همراهان

ابوالحسن خرقانی قرن‌ها پیش گفته: «هرکه به این سرا درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید.» این سخن، جوهره‌ای انسانی و جهان‌شمول دارد: ارزش انسان به عقیده و مذهبش نیست، بلکه به کرامت اوست. امروز در برابر استبداد جمهوری اسلامی، این سخن همچنان زنده است و می‌تواند چراغ راه اپوزیسیون باشد.

حاتم قادری استاد علوم سیاسی ضمن یادآوری دیدگاه خرقانی به‌درستی یادآور شده است که قدرت نظام‌های توتالیتری بیش از آنکه از توان درونی‌شان برآید، از ضعف و تفرقه مخالفانشان تغذیه می‌کند. جمهوری اسلامی نیز بر همین مبنا دوام آورده است: نه به دلیل مشروعیت یا کارآمدی، بلکه به سبب پراکندگی و نزاع در میان مخالفانش.

اگر به‌راستی خواهان آزادی‌ایم، باید اصل را بر اشتراکات بگذاریم و اختلافات را به فردای دموکراتیک بسپاریم. تجربه‌های تاریخی نشان داده است که تأکید بیش‌ازحد بر شکل نظام آینده، پیش از فروپاشی استبداد، نه تنها راهگشا نیست بلکه بهانه‌ای برای تفرقه و فرسایش نیروهاست. آنچه امروز می‌تواند اپوزیسیون را همسو کند، توافق بر سر حداقل‌هاست:

دموکراسی به‌عنوان سازوکار اداره کشور

آزادی‌های فردی و سیاسی به‌عنوان حق غیرقابل‌مسامحه شهروندان

جدایی دین از سیاست به‌عنوان تضمین‌کننده برابری و بی‌طرفی حکومت

این سه اصل حداقلی، ستون‌های همبستگی‌اند. هر گروه و جریان سیاسی که به آزادی ایران می‌اندیشد، می‌تواند و باید بر این پایه‌ها توافق کند. باقی مباحث ـ اعم از شکل جمهوری یا مشروطه، نوع نظام اقتصادی یا سبک سیاست خارجی ـ را می‌توان به انتخاب آزاد مردم در آینده‌ای دموکراتیک واگذاشت.

جامعه ایرانی سزاوار آن است که به حاکمانی دست یابد «که بسا بهتر از این باشند». اما این شایستگی تنها زمانی محقق می‌شود که نیروهای اپوزیسیون بلوغی تازه بیابند: بلوغِ ترجیح دادن آزادی امروز بر اختلافات فردا.

این یادداشت، دعوتی است به کنشگری متحد و هم‌افزا. باید به جای فرسودن نیرو در جدل‌های بی‌پایان، به میدان عمل مشترک آمد؛ به جای مرزبندی‌های تنگ‌نظرانه، بر کرامت انسان و حق آزادی پای فشرد؛ و به جای انتظار منفعلانه، اراده جمعی برای تغییر آفرید.

تنها در چنین مسیری است که ایران می‌تواند از بند توتالیتاریسم رها شود و خانه‌ای گردد که در آن «هرکس سزاوار نانی و کرامتی انسانی باشد»؛ خانه‌ای که آزادی، عدالت و همزیستی ستون‌های اصلی آن باشند.

#کرامت_انسانی #استبداد #کنشگری #سکولاریسم #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
بیانیه «توافق صلح ترامپ»
ما خود را متعهد می‌دانیم به آینده‌ای آکنده از صلحی پایدار
پیشرفت واقعی از رهگذر همکاری و گفت‌وگوی پایدار حاصل می‌شود

بیانیهٔ «توافق صلح ترامپ» چشم‌اندازی نو و امیدوارکننده برای خاورمیانه ترسیم می‌کند؛ چشم‌اندازی که در آن گفت‌وگو جایگزین درگیری، و همکاری جایگزین خصومت می‌شود.

محور اصلی این توافق، باور به صلحی پایدار و انسانی است که بر پایهٔ کرامت ذاتی انسان، احترام به تفاوت‌ها و پذیرش تنوع فرهنگی و دینی بنا شده است. این بیانیه می‌کوشد آینده‌ای را بنیان نهد که در آن ملت‌ها، فارغ از مرزهای سیاسی و اعتقادی، در سایهٔ همکاری و توسعهٔ مشترک به شکوفایی برسند.

در این چشم‌انداز، رواداری و همزیستی میان پیروان ادیان ابراهیمی — اسلام، مسیحیت و یهودیت — به‌عنوان پایه‌ای برای ثبات منطقه‌ای و صلح جهانی در نظر گرفته شده است.

امضاکنندگان بر این باورند که تنها از راه گفت‌وگوی مداوم، احترام متقابل و آموزش صلح می‌توان چرخهٔ خشونت و افراط‌گرایی را شکست و امید را به مردمی بازگرداند که سال‌ها درگیر رنج و فقدان بوده‌اند.

این بیانیه با تأکید بر کرامت انسانی و فرصت برابر برای همه، نویدبخش خاورمیانه‌ای تازه است؛ خاورمیانه‌ای که در آن توسعه، عدالت و آرامش جای جنگ و بی‌اعتمادی را می‌گیرد و ملت‌ها در کنار هم آینده‌ای روشن و مشترک را می‌سازند.

#صلح #صلح_ترامپ #غزه #جنگ #فلسطین #اسرائیل #رواداری #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
نابودی دوستی در جهان ایدئولوژیک

پیام همراهان

در جهان ایدئولوژیک، پیش از آن‌که آزادی از خیابان‌ها برود، از گفت‌وگوهای میان انسان‌ها می‌گریزد.
هانا آرنت، فیلسوفی که طعم تبعید و سکوت را چشیده بود، می‌گفت:
«تمامیت‌خواهی از جایی آغاز می‌شود که دیگر نتوانی با دیگری حرف بزنی، بی‌آن‌که بترسی.»

در چنین جهانی، وفاداری به ایدئولوژی جای دوستی را می‌گیرد.
انسان‌ها می‌آموزند پیش از سخن گفتن، در ذهنشان سانسورچی کوچکی را فعال کنند؛ اختلاف، خطر است و سکوت، امنیت.
حتی در جمع‌های دوستانه، نگاه‌های محتاط و حرف‌های بی‌ریسک جای گفت‌وگوهای صادقانه را می‌گیرند.
ترس آهسته و پنهان، دوستی را تهی می‌کند و خانه‌ی آزادی را می‌بندد.

دوستی، به قول آرنت، خانه‌ی آزادی‌ست؛ جایی که انسان می‌تواند خودِ واقعی‌اش را در میان دیگران بیابد.
اما نظام‌های تمامیت‌خواه نمی‌توانند تحمل کنند که میان دو دوست، جهانی از اعتماد و تفاوت زنده بماند.
آن‌ها توده‌ای هم‌صدا می‌خواهند؛ جهانی بدون گفتگو، بدون تفاوت، بدون دوستی.

در چنین شرایطی، هر دوستی واقعی، خودِ نوعی مقاومت است.
وقتی دو نفر در میان ترس و محدودیت، هنوز با صداقت حرف می‌زنند، نوری کوچک در تاریکی می‌درخشد — نوری از جنس کرامت و آزادی.
نظام‌های تمامیت‌خواه از جمع‌های دوستانه شما به شدت می‌ترسند.
در زمانه‌ی خفقان، دوستی‌ها را دریابیم.
یکی از راه‌های حقیقی مبارزه، زنده نگه داشتن همین دوستی‌های واقعی است — جایی که انسان هنوز می‌تواند آزادانه بگوید، بشنود و در تفاوت زیست کند.

#حکومت_ایدئولوژیک #دوستی #کرامت_انسانی #تفاوت #رواداری #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

مادرم براى سكس شرعى بسيار پير بود و طعم حوريان بهشتى را نمى داد، او را كشتند . . .

نام شان داعش بود، آمده بودند ما را به جهنم ببرند و خود شان سر راه به بهشت بروند!
دعوت نامه شان در دست چپ شان بود و با انگشت شهادتین دست راست، آسمان را نشان می دادند!
مادرم برای سکس شرعی بسیار پیر بود و طعم حوریان بهشتی را نمی داد، او را کشتند، خواهر کوچکم را همچون بره ای تازه نگه داشتند. او باکره بود! همچون مریم، کمی معصوم تر، کمی کردتر، همچون آب زلال!
خواهرم باید زن امیر الاکبر می شد!
خدا شاهد بود، ما تفنگ نداشتیم، سرود "خوایه وه ته ن" می خواندیم!
خدا شاهد بود ما گلدان ها را آب می دادیم، گلها را گل می دادیم!
خدا شاهد بود آمدند پدرم را به دو قسمت نامساوی تقسیم کردند؛ سرش را برای وطن جاگذاشتند و بدنش را زیر خاک دفن کردند که نفت شود!
خدا شاهد بود برادر کوچکم را لخت زیر آفتاب نگه داشتند و به او شهادتین یاد می دادند؛ باید می گفت الله بزرگتر است!
خدا شاهد بود او از فرط عطش و بی آبی جان داد!
خدا شاهد بود سیاه بودند، مردانی از سرزمین حجر و آتش و ما زبان شان را نمی فهمیدیم، اما رفتار شان را...!
مردانی با ریش های بلند، مغزهای کوتاه، باورهای سخت! نام شان عقرب، ملخ، سوسمار بود! لشکری از لجن و پشم و اعتقاد!
آن ها آمدند، آرزوهای من را کشتند، آن ها من را غنیمت صدا می زدند!
آن زمان دیگر نادیا نبودم، آن روز دختری بودم با روحی زخمی که از نفس هایم خون می‌چکید، آن روز هیولای ظریفی بودم که با جهان قطع رابطه کرده بودم، در من انسان مرده بود و لاشه ای بودم که حتی مومیایی هزار ساله اش ارزش نداشت، آن روز مرگی بودم در روحی!
بعد از آن زنی می مرد، زنی حامله می شد، زنی خودکشی می کرد، زنی خودسوزی... زنی هزار رکعت نماز جبر می خواند!
بعد از آن زنانی، از رنج حامله شده بودند، زنانی فقط یک تقویم می شناختند: روز اول تجاوز، روزهای بعد از آن عذاب!
بعد از آن، تاریخ به دو دوره تقسیم شد: قبل از فاجعه ی سیاه - بعد از فاجعه ی سیاه!
بعد از آن زنان فقط یک خیابان را سر راست بلد بودند، خیابان منتهی به بیمارستان بیماران روانی!
بعد از آن زنان فقط یک آواز می خواندند: "ای مرگ کجایی؟ زندگی مرا کشت".
بعد از آن زنان تابوت بودند و کودکان در شکم شان مردگان هزار ساله!
بعد از آن زنان مجسمه ای بودند که وسط شهر برای عبرت تاریخ نصب شده بودند!
آن روز هوا گرم بود، خدا شاهد بود، مردی آمد، من را کشت و باز دعا می خواند تا دوباره زنده شوم !

متن سخنرانى ناديه مراد، دخترى كردى كه سه سال تمام غنيمتِ داعش بود.

نادیه مراد، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۸، از بازماندگان نسل‌کشی ایزدی‌ها در عراق است. او پس از رهایی از اسارت گروه داعش، به نماد مقاومت در برابر خشونت جنسی و دفاع از حقوق زنان و اقلیت‌های مذهبی تبدیل شد. نادیه اکنون با بنیاد خود، «ابتکار نادیه»، برای حمایت از قربانیان جنگ و عدالت برای جامعه ایزدی تلاش می‌کند.

برگرفته از کانال تلگرام دکتر تقی کیمیایی اسدی

#شریعت #کنیز #داعش #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402