‌
آیا می‌توان مسلمان بود ولی فقهی زندگی نکرد؟

این پرسشی است که در پست‌های قبلی طرح کردیم.

بسیاری از مردم دین و دینداری را امری شخصی و بی‌نیاز به راهنمایی بیشتر از کتب مقدس و کلام خدا و پیامبر می‌دانند و برخی هم نیاز به راهنما و مرجعی برای تقلید را ضروری می‌دانند.
در این حال مسلمانانی هم هستند که فقه را مکمل و برخی هم آن را دکانی برای روحانیون و کسبه دین می‌خوانند.

با پاسخ برخی مخاطبان را مرور می‌کنیم.

شما هم دیدگاه‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.

#فقه_اسلامی #شریعت #اسلام #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

مادرم براى سكس شرعى بسيار پير بود و طعم حوريان بهشتى را نمى داد، او را كشتند . . .

نام شان داعش بود، آمده بودند ما را به جهنم ببرند و خود شان سر راه به بهشت بروند!
دعوت نامه شان در دست چپ شان بود و با انگشت شهادتین دست راست، آسمان را نشان می دادند!
مادرم برای سکس شرعی بسیار پیر بود و طعم حوریان بهشتی را نمی داد، او را کشتند، خواهر کوچکم را همچون بره ای تازه نگه داشتند. او باکره بود! همچون مریم، کمی معصوم تر، کمی کردتر، همچون آب زلال!
خواهرم باید زن امیر الاکبر می شد!
خدا شاهد بود، ما تفنگ نداشتیم، سرود "خوایه وه ته ن" می خواندیم!
خدا شاهد بود ما گلدان ها را آب می دادیم، گلها را گل می دادیم!
خدا شاهد بود آمدند پدرم را به دو قسمت نامساوی تقسیم کردند؛ سرش را برای وطن جاگذاشتند و بدنش را زیر خاک دفن کردند که نفت شود!
خدا شاهد بود برادر کوچکم را لخت زیر آفتاب نگه داشتند و به او شهادتین یاد می دادند؛ باید می گفت الله بزرگتر است!
خدا شاهد بود او از فرط عطش و بی آبی جان داد!
خدا شاهد بود سیاه بودند، مردانی از سرزمین حجر و آتش و ما زبان شان را نمی فهمیدیم، اما رفتار شان را...!
مردانی با ریش های بلند، مغزهای کوتاه، باورهای سخت! نام شان عقرب، ملخ، سوسمار بود! لشکری از لجن و پشم و اعتقاد!
آن ها آمدند، آرزوهای من را کشتند، آن ها من را غنیمت صدا می زدند!
آن زمان دیگر نادیا نبودم، آن روز دختری بودم با روحی زخمی که از نفس هایم خون می‌چکید، آن روز هیولای ظریفی بودم که با جهان قطع رابطه کرده بودم، در من انسان مرده بود و لاشه ای بودم که حتی مومیایی هزار ساله اش ارزش نداشت، آن روز مرگی بودم در روحی!
بعد از آن زنی می مرد، زنی حامله می شد، زنی خودکشی می کرد، زنی خودسوزی... زنی هزار رکعت نماز جبر می خواند!
بعد از آن زنانی، از رنج حامله شده بودند، زنانی فقط یک تقویم می شناختند: روز اول تجاوز، روزهای بعد از آن عذاب!
بعد از آن، تاریخ به دو دوره تقسیم شد: قبل از فاجعه ی سیاه - بعد از فاجعه ی سیاه!
بعد از آن زنان فقط یک خیابان را سر راست بلد بودند، خیابان منتهی به بیمارستان بیماران روانی!
بعد از آن زنان فقط یک آواز می خواندند: "ای مرگ کجایی؟ زندگی مرا کشت".
بعد از آن زنان تابوت بودند و کودکان در شکم شان مردگان هزار ساله!
بعد از آن زنان مجسمه ای بودند که وسط شهر برای عبرت تاریخ نصب شده بودند!
آن روز هوا گرم بود، خدا شاهد بود، مردی آمد، من را کشت و باز دعا می خواند تا دوباره زنده شوم !

متن سخنرانى ناديه مراد، دخترى كردى كه سه سال تمام غنيمتِ داعش بود.

نادیه مراد، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۸، از بازماندگان نسل‌کشی ایزدی‌ها در عراق است. او پس از رهایی از اسارت گروه داعش، به نماد مقاومت در برابر خشونت جنسی و دفاع از حقوق زنان و اقلیت‌های مذهبی تبدیل شد. نادیه اکنون با بنیاد خود، «ابتکار نادیه»، برای حمایت از قربانیان جنگ و عدالت برای جامعه ایزدی تلاش می‌کند.

برگرفته از کانال تلگرام دکتر تقی کیمیایی اسدی

#شریعت #کنیز #داعش #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402