امروز چهارشنبه ۱۰ اردی‌بهشت‌ماه ۱۴۰۴ جمهوری اسلامی، ۳ انسان را در زندان وکیل‌آباد مشهد به قتل رساند
و
۴ انسان را هم در زندان قزل‌حصار کرج به قتل رساند.

‏سال‌هاست اذان صبح برای ایرانیان یادآور لحظات سخت قتل و اعدام است.

«خیر العمل»…
https://tavaana.org/mohammad-ghobadlo-execution/
طرح از رضا عقیلی


مهم است که جامعه جهانی به کشتار و اعدام توسط جمهوری اسلامی واکنش نشان دهد.
صدای هم‌وطنان‌مان باشیم

#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_اعدام
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#اعدام
@Tavaana_TavaanaTech

‌
جمهوری اسلامی؛ حکومتِ بحران، اعدام و فرصت‌سوزی

هر روزی که جمهوری اسلامی بر مسند قدرت باقی می‌ماند، نه‌فقط امید به بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران کم‌رنگ‌تر می‌شود، بلکه زخم‌هایی تازه بر پیکر جامعه و حافظه جمعی ملت افزوده می‌شود.
این حکومت، در برابر هر بحران، به‌جای پاسخ‌گویی، سرکوب را تشدید می‌کند و به‌جای اصلاح، خود را پشت پرده‌ی بازی‌های سیاسی پنهان می‌سازد.

در روزهایی که کشور درگیر مشکلات فزاینده اقتصادی، بی‌ثباتی اجتماعی و فشارهای معیشتی است، صدای اعدام‌ها بلندتر از همیشه شنیده می‌شود. محسن لنگرنشین یکی از همان جوانانی بود که در سکوتی سنگین، بی‌دفاع، بی‌صدا و با دادرسی‌ای مخدوش، به کام مرگ فرستاده شد. او تنها نیست. صف اعدام‌ها در ماه‌های اخیر، نشانه‌ای روشن است از این‌که نظام، هرچه بیشتر در بحران فرو می‌رود، بیشتر به خشونت متوسل می‌شود.

در این بستر، تعویق دور چهارم مذاکرات جمهوری اسلامی با ایالات متحده نه یک رویداد دیپلماتیک صرف، بلکه بخشی از همان استراتژی آشنای (وقت‌کشی با سرکوب) است.

حکومت ایران بار دیگر در حالی‌که ظاهراً آماده گفت‌وگوست، در پشت صحنه با اعدام مخالفان و فعالان اجتماعی، پیام روشنی می‌فرستد: سیاست رسمی‌اش همچنان حفظ قدرت به هر قیمت است.

تعویق مذاکرات، بیش از آنکه نشانه اختلاف یا پیچیدگی دیپلماتیک باشد، در دل خود نوعی نمایش سیاسی است، نمایشی که از یک‌سو با جان انسان‌ها در داخل معامله می‌شود و از سوی دیگر، به دنبال خرید زمان برای بقای نظام است.

در همین روزها، انفجار گسترده در بندر رجایی بار دیگر واقعیت دیگری را برملا کرد: حکومت نه‌فقط در عرصه حقوق بشر، که در ایمنی و اداره امور کشور نیز به شکلی خطرناک ناکارآمد است. این فاجعه، که ناشی از بی‌توجهی به استانداردها، فساد ساختاری و فقدان نظارت مسئولانه بود، در همان زمانی رخ داد که افکار عمومی سرگرم اخبار مذاکرات و موج جدید اعدام‌ها بود. گویی حتی فاجعه‌های صنعتی نیز در بستر بی‌مسئولیتی مزمن، تبدیل به ابزارهای بی‌صدایی مردم شده‌اند.

امروز، بیش از همیشه روشن است که بقای این نظام نه‌تنها اصلاح‌ناپذیر است، بلکه ادامه آن تهدیدی مستقیم برای امنیت انسانی، اجتماعی و حتی زیربنایی ایران به‌شمار می‌رود.


#جمهوری_اسلامی #اعدام #مذاکره #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

ویدا ربانی، روزنامه‌نگار و زندانی سیاسی سابق که به تازگی آزاد شده است، با انتشار این نقاشی از وریشه مرادی در صفحه شخصی خود نوشت:

«این نقاشی رو از وریشه مرادی کشیدم. چشمام افتاد بهش و توی دلم گفتم چه فیگور خوبی برای نقاشی، وریشه چقدر زیباست... و فکر کردم مگر میشه این زن جوان و زیبا که داره کتاب ورق میزنه حکم اعدام گرفته باشه؟ می‌خواستم شما هم ببینیدش، دست‌های ظریف و زنانش، صورتش که حالا لاغرتر و استخوانی شده اما نه تنها از زیبایش کم نکرده بلکه باعث شده چشم‌هاش درشت‌تر و بیشتر دیده بشه. چشم‌های زنی که سال‌ها زندگی و آزادی رو جستجو کرده.
این حکم برای اجرای عدالته؟ نه، معلومه که نه.
برای ایجاد ترسه، برای عبرت دیگران شدن.

اعدام، مرگ قانونه. هیچ انسانی و هیچ سیستمی، نباید حق داشته باشه جان کسی را بگیرد. چطور ممکنه عدالت واقعی با کشتن یک انسان اجرا بشه؟

این روزها که مدام آمار افزایش اعدام‌ها در ایران رو می‌شنوید به این فکر کنید که پشت هر کدوم از این عددها، یک زندگیه و زندگی مقدس‌ترینه.

نقاشی‌ام از وریشه، برای همه‌ی آن‌هایی‌ست که اسم‌شان شاید هیچ‌وقت گفته نشه، اما زندگیشون در خطره.»

#وریشه_مرادی #اعدام_نکنید #نه_به_اعدام
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی

@Tavaana_TavaanaTech

مرگ‌های خاموش، قربانیان بی‌صدا

هزاران زندانی به جرم مواد مخدر در زندان قزل‌حصار نگهداری می‌شوند؛ فروشندگانی که اکنون، به‌دلیل نبود بازدارندگی در سیستم زندان و نبود نظارت کافی، به مصرف‌کننده تبدیل شده‌اند.
همه می‌دانیم که مواد مخدر و اعتیاد، یکی از بحران‌های بزرگی‌ست که مردم به اشکال گوناگون گرفتار آن هستند؛ بحرانی که منشأ آن، فقر، بیکاری، فساد، استبداد حاکم، فقدان آزادی‌های فردی، اجتماعی و سیاسی و نیز گستردگی اختلاس، رانت، تاراج و چپاول ثروت‌های ملی توسط عوامل حکومت است.

بر اساس مشاهدات میدانی مشخص شده است که روز یکشنبه ۱۸ خرداد ۱۴۰۴ در واحد چهار زندان قزل‌حصار، بند ۱۸، زندانی مواد مخدر به نام غلامعلی ایرانمنش، فرزند محمدعلی، حدود ۴۵ ساله، که پیش‌تر از واحد یک به این واحد منتقل شده بود و به دلیل نگهداری چند گرم مواد مخدر به سه سال و نیم زندان محکوم شده بود، بر اثر مصرف متادون و گاه مصرف انواع دیگری از مواد مخدر و عوارض ناشی از آن، دچار ایست تنفسی و قلبی شد و جان باخت.

بدیهی‌ست این نخستین و آخرین زندانی‌ای نیست که قربانی چنین مرگی می‌شود. اشاره ما به این موضوع، بیش از آن‌که روایت یک مرگ باشد، تلاشی‌ست برای تأکید بر لزوم پرداختن به ریشه‌های چنین فجایعی و آسیب‌شناسی آن. چراکه مجازات زندان، که تاکنون هیچ بازدارندگی‌ای از خود نشان نداده، نه‌تنها کارآمد نیست، بلکه گاه موجب آشنایی زندانیان با انواع دیگری از بزه می‌شود. این افراد، که اغلب معتاد نیز هستند، پس از آزادی در جامعه‌ای رها می‌شوند که نه آمادگی پذیرش آن‌ها را دارد و نه حمایتی واقعی از ایشان یا خانواده‌هایشان صورت می‌گیرد. قانونی که تنها بر کاغذ است، در عمل کارکردی ندارد.

در کشوری که گرفتار حکومت ناکارآمد و مدیریتی فاسد است، منجلابی از شرایط اقتصادی، فرهنگی و اخلاقی طی سالیان به‌وجود آمده و قربانیان آن، بی‌شک، مردم طبقات محروم و آسیب‌پذیرند.
در نهایت، تأکید ما بر این است که در یک سیستم دیکتاتوری که می‌خواهد کشور را با زور، سرکوب، خفقان و سانسور اداره کند، زندان و اعدام هیچ‌گاه بازدارنده نخواهد بود. در چنین سیستمی، هدف آن است که مردمی را که به دنبال تغییرات اساسی و بنیادین هستند—از جمله حق زندگی، آزادی، کار و مسکن—دچار انزوا، سکوت و خاموشی کنند.

ریشه‌های اعتیاد به مواد مخدر، ریشه‌های گرایش به فروش مواد مخدر و بزه‌کاری، در رفتار حکومت است؛ حکومتی که زمینه‌های این آسیب‌ها را با گسترش فقر و بیکاری، حاشیه‌نشینی و فلاکت، تبعیض و شکاف طبقاتی، و صرف بودجه برای ایدئولوژی به‌جای فرهنگ‌سازی، فراهم کرده است.
قوای مختلف انتظامی و قضایی حکومت نیز به‌جای اندیشیدن به حل مسئله، حذف قربانیان را چاره‌ی کار دیده‌اند و بساط کشتار راه انداخته‌اند. اگر اعدام بازدارندگی ایجاد می‌کرد، تا کنون باید ریشه‌ی اعتیاد برکنده می‌شد! آنان چشم بر مافیای کلان توزیع مواد در دستگاه حاکمه بسته‌اند و افراد خرده‌پا و فاقد پشتوانه در قدرت را قربانی می‌کنند.

این گزارش، نشانگر آن است که ما نسبت به مرگ انسان‌ها در چنین شرایطی بی‌تفاوت نیستیم. ما با الهام از انسانیت، نسبت به حفظ جان انسان‌ها حساسیم و آرزو داریم میهنی عاری از خشونت، فقر، نکبت اعتیاد به مواد مخدر و دیگر زشتی‌ها و پلیدی‌ها داشته باشیم؛ کشوری که در آن، همه در آسایش و خوشبختی، بر پایه‌ی اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر، زندگی‌ای همراه با دانش و خردمندی داشته باشند.


#قزل_حصار #اعدام #مواد_مخدر #نه_به_اعدام #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

امروز سالگرد اعدام «مونا محمودنژاد» همراه با ۹ زن بهایی دیگر است.
مونای ۱۷ ساله‌ را به جرم تدریس به کودکان بهایی، در‌‌ شهر شیراز اعدام کردند.
مونا در روز اعدام تنها نبود، گرچه جوان‌ترین عضو این اعدام گروهی بود. در آن روز ۹ زن جوان و میان‌سال به خاطر اعتقادشان به آیین بهاییت بالای دار فرستاده شدند. رویا اشراقی (۲۳ ساله)، سیمین صابری (۲۴ ساله)، اختر ثابت (۲۵ ساله)، شیرین دالوند( ۲۷ ساله)، مهشید نیرومند (۲۸ ساله)، زرین مقیمی‌ابیانه (۲۹ ساله)، نصرت غفرانی (۵۶ ساله)، طاهره ارجمند و عزت اشراقی همگی در گروهی بودند که همراه مونا اعدام شدند.

یکی از همراهان توانا برای ما نوشته است:
«رد خون کودکان و نوجوانی که اکنون هم به دست جمهوری اسلامی کشته می‌شوند از همان روزهای ابتدایی استقرار این رژیم منحوس کشیده شده بود.»

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #دادخواهی
#اعدام_بهائیان #داستان_ما_یکیست
@Tavaana_TavaanaTech

‌
امام جمعه اهواز خواستار محاکمه صحرایی و اعدام شهروندان در ملاء عام شد!

محمدنبی موسوی‌ فرد امام جمعه اهواز در خطبه‌های نماز ۳۰ خرداد ۱۴۰۴ با اشاره به جنگ اسراییل و جمهوری اسلامی گفته «خائنین باید در ملاء عام اعدام شوند؛ از رئیس قوه قضائیه تقاضا دارم این خائنینی که با دشمن همکاری می کنند و سلاح وارد می‌کنند را در دادگاه صحرایی محاکمه و در ملاء عام اعدام کند.»

با آغاز جنگ میان جمهوری اسلامی و اسراییل از هفته گذشته موجی از بازداشت‌های فله‌ای با اتهامات واهی چون حمایت یا همکاری با اسراییل به راه افتاده که حالا امام جمعه اهواز آنها را در ردیف «خائنین» قرار داده است.

موسوی فرد امروز پیش از نماز با لباس سپاه و با اسلحه برگردن در سطح شهر دیده شد و با همان لباس خطبه خواند و نماز را برگزار کرد.

#امام_جمعه #جنگ #نفرت_پراکنی #نماز #اعدام #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

این فقط یک اهنگ نیست
موزیک« آقا» روایت تنها یک درصد از ظلم و جنایتی است که به مردم ایران متحمل میشود.
حجاب اجباری
تورم روزانه
از بین رفتن منابع انرژی
دلسوزی برای فلسطین و غزه در حالی که بچه های سیستان و بلوچستان شناسنامه ندارند .
کمبود آب آشامیدنی
قطعی مستمر برق
نداشتن ابتدایی ترین حقوق شهروندی در جامعه
از همه مهم تر عادی سازی و وانمود کردن به اوضاع خوب و مطلوب جامعه…

در برابر این همه ظلم ، سکوت گناه محسوب می‌شود!!!

متن و ویدیو از آراز:
araz11.official
⁨
#آراز
#نه_به_اعدام
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#اعدام_نکنید
#زن_زندگی_آزادی
#ایران
#صدای_بی‌صدایان⁩
#سید_مهدی_موسوی⁩
#هنر_اعتراض #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

‌
ویدیوی منتشر شده در رسانه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که پنجشنبه ۲۳ مرداد همزمان با مراسم اربعین در تهران، گروهی از حامیان جمهوری اسلامی در اقدامی نمادین، ماکت مقوایی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ايالات متحده آمریکا را به دار کشیدند.


#اعدام #اربعین #پرزیدنت_ترامپ #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
شهرداری تهران اعلام کرد که مزار زندانیان سیاسی اعدام‌شده در دهه شصت را که در آرامستان «بهشت زهرا» قرار داشت، تبدیل به پارکینگ کرده است.

داود گودرزی،‌ معاون علیرضا زاکانی، شهردار تهران، در این زمینه گفت: «قطعه ۴۲ همین‌طوری مانده بود و ما نیاز به پارکینگ داشتیم، از مسئولان مجوز گرفتیم و آن را تبدیل به پارکینگ کردیم.»

اعدام‌های سیاسی دهه‌ی شصت در ایران یکی از سیاه‌ترین صفحات تاریخ معاصر کشور به شمار می‌آید. هزاران زندانی سیاسی، بسیاری از آنان حتی پس از پایان دوران محکومیت و در حالی که باید آزاد می‌شدند، در دادگاه‌هایی چند دقیقه‌ای و بدون روند قضایی عادلانه به مرگ محکوم شدند. در میان اعدام‌شدگان حتی نوجوانان و افراد زیر سن قانونی نیز حضور داشتند. این کشتار گسترده، که اوج آن در تابستان ۱۳۶۷ رخ داد، به‌عنوان جنایتی سازمان‌یافته علیه بشریت مطرح شده و نمادی آشکار از نقض جدی و سیستماتیک حقوق بشر در جمهوری اسلامی است.

#نه_به_جمهوری_اسلامی #اعدام #دهه_شصت #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

کشتار تابستان ۶۷؛ بی‌سابقه در تاریخ معاصر ایران

قطعه ۴۱ بهشت‌زهرای تهران، مدفن بسیاری از اعدام‌شدگان سال‌های ابتدایی استقرار جمهوری اسلامی و اعدام‌شدگان دهه ۶۰، پس از مدت‌ها تخریب قبور و سنگ‌ قبرها، به طور کامل تخریب و به پارکینگ تبدیل شد.

روز گذشته شهرداری تهران به صورت رسمی اعلام کرد که مزار زندانیان سیاسی اعدام‌شده در دهه شصت را که در آرامستان «بهشت زهرا» قرار داشت، تبدیل به پارکینگ کرده است.

اعدام‌های سیاسی دهه‌ شصت در ایران یکی از سیاه‌ترین صفحات تاریخ معاصر کشور است. جمهوری اسلامی اما اکنون سعی دارد با تخریب قبور و تبدیل محل دفن اعدام‌شدگان به پارکینگ این جنایت را از حافظه جمعی پاک کند.
درباره این جنایت بخوانید:
https://tavaana.org/koshtar_67/

#نه_به_جمهوری_اسلامی #اعدام #دهه_شصت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

روز گذشته هفتمین سالگرد اعدام زانیار و لقمان مرادی و رامین حسین‌پناهی بود.

نامه‌ای از #زانیار_مرادی به خواهرش که درآن از #نه_به_اعدام و #اعدام_نکنید گفت و اینکه اگر دیداری بینشان نبود به انتقام نیندیشد:

«۹ سال گذشت ۹سال که شب و روزش را با حکم غیر انسانی اعدام سپری کردم. در این مدت طولانی همیشه چند متر طناب و چند تکه چوب را در تمام لحظات در کنارم احساس کردم و خیلی شب‌ها حتی به دار آویزان شدن خود را دیده‌ام.

۹ سال است که شب و روزش به چوبه دار و طنابی که قرار است آنرا به دور گردنم بیاندازند می اندیشم اما به جایی نرسیدم جز اینکه خود را با این اندیشیدن خسته کردم. هر بار با اعدام کردن جوانان در این سرزمین احساس میکردم که نوبت من هم فرا رسیده است.

تا اینکه تصمیم گرفتم در ذهنم تصویر دیگری از طناب را بسازم که اگر روزی برای حلق آویز شدن به آن نزدیک شدم هراسی نداشته باشم.

تصویر چوبه داری که در ذهنم به سه‌تار تبدیل شد و طنابش را سیم های آن تجسم کردم. اینگونه شد که تصمیم گرفتم خود سه‌تار را درست کنم تا هر بار که به اعدام فکر می‌کنم به جای دلهره و نگرانی از آن با نواختن سه‌تار و نواهایش احساس آرامش کنم.

اینگونه هراس لرزش طناب دار را با دوران انگشت هایم بر سیم های سه‌تار فراموش کردم. اکنون که دوسال است خواب این لرزش غیرانسانی را به طنین سه‌تار تبدیل کرده ام و با آن غم دوری ۹ ساله از پدرم و مادر و بزرگ شدن “دیده” ام که حسرت آن به دلم ماند و تنها آرزویم نواختن نغمه زندگی برای دیدار دوباره ی “دیده” ام است سالهای زندان را به ۹ سال رساندم.

“دیده”ام نازنین‌ترین زندگیم، شاید یادت نباشد ولی می‌توانی از پدر و مادرم بپرسی غوغای رقص و پایکوبی بعد از به دنیا آمدنت را و جنجالی که بر سر انتخاب نام تو برپا شده بود و من نامت را “دیده” گذاشتم که روزی دیده گانم باشی و اینگونه این روز ها در فراغ دیدار تو همگان می‌دانند که بهار زندگانیم را جز تو کسی نیست و امید فردای آزادی‌ام نواختن نوایی است پر از آلام و دردهای دوری تو.

خواهر عزیزم “دیده” جانم سال‌هاست که دیده گانم جز دیوار هایی بلند و سیم های خاردار زندان چیزی به خود ندیده و آینده‌ای مبهم که در انتظارمان نشسته است. می‌خواهم از این فاصله‌های دور در پی بزرگ شدنت چند کلامی با تو سخن بگویم کلمات و جملاتی که هضم کردنش بی شک برایت سخت خواهد بود، اگر درد ها و ناگفته هایم به همین کاغذ پاره ها ختم شود.

“دیده”‌ام یگانه معنای زیستن و دوست داشتن این روز ها که ۱۶ ساله گشته‌ای و فضای زندگی بی شک برایت معنایی فراتر از شادی‌ها و خنده‌های کودکانه است، با تو از این زندگانی که در انتظارت است می‌خواهم سخن بگویم ولی سخنانم نه از دردها و رنج‌های چند ساله‌ی زندان، شکنجه و تبعید است و نه سخن از سوزش شلاق‌های نشسته بر تنم و نه هیچ سخنی دیگر از خودم، با تو می‌خواهم از فراموشی این دردها و رنج‌ها در قدم گذاشتن بر زندگانیت سخن بگویم، نه زندگانی‌ای نه برای زنده مانی بلکه برای عشق ورزیدن به انسان و انسانیت.
دیده‌ام، همه هستیم، از تو خواهشی دارم که اگر دیداری بینمان نبود بذر انتقام و کینه بخاطر متحمل شدن این شکنجه‌ها و زندان‌ها و حکم ناعادلانه و غیر انسانی را در دل خود نکاری که انتقام ما لبخند کودکانمان خواهد بود، به دنیایی بهتر از امروز بیاندیش که در آن ارزش انسان نه رنگ پوستش است نه مذهب و نه جنسیتش است.
اگر چه این روزها این هنر بند پروران گریزان از هنر سه تارم را شکستند، ولی نغمه‌ها و مارش این دوسال همدلی سه تارم را هرگز نتوانند از من بگیرند که گر هزاران بار و هزاران بار دگر با پوتین هایشان بر آن فرود آیند باز هزاران و هزاران بار دگر اگر نتوانم با دستانم آن را بسازم در قلبم آن را برای تو خواهم سرود.
دیده ام، رویای آزادی ام، شاید از خود بپرسی مگر می‌شود عزیزت را به دار بیاویزند و فراموش کنی؟!
آری نازنین ام حق با توست و نمی‌شود فراموش کرد ولی اگر قرار باشد امید زندگی‌ات را با انتقام سپری کنی بی شک آن دنیای زیبایی که لایق توست در این حس گم می‌شود، حسی که شب‌ها و روزها در سلول های انفرادی و زیر شکنجه به آن اندیشیدم و باور من شده است که با کینه‌هایمان نباید بدلی از این مغزهای مسمومی که مردمانمان را به زنجیر کشیده‌اند، شویم.
امیدم آن است که فراسوی هر رنگ و مذهب و جنسیتی خود را بیابی و جایگاه انسانیت را با عشق به کودکان سرزمینمان تقسیم کنی که این روز ها در خون و آتش می‌غلتد و بهارش را تو و هم نسل های تو باید شکوفا کنند و بهاری که در آن رهایی زن رهایی انسان است و جواب هم صدایی ها دیگر پلیس ضد شورش نیست.
زانیار مرادی
زندان رجایی شهر کرج – ۲۹ آذرماه ۹۶»

ویدیو و متن از اینستاگرام سعید شیرزاد

#یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

‌
یک آخوند شیعه به اتهام قتل شوهر منشی خود، اعدام شد


سایت هرانا در گزارشی نوشت: حکم اعدام جواد مرتضوی، آخوند دارای دفتر ثبت ازدواج در بهبهان که به اتهام قتل شوهر منشی خود بازداشت و به اعدام محکوم شده بود، سحرگاه امروز یکشنبه ۲۳ شهریور ماه در زندان سپیدار اهواز اجرا شد.

او این زن را قبل از ازدواجش، به مدت چند سال به عقد موقت خود درآورده بود.

جواد مرتضوی که منشی خود را برای چند سال به عقد موقت خود درآورده بود، بعد از ازدواج این زن با فردی دیگر، مرد را به دفتر خود دعوت کرده، با ریختن قرص در نوشیدنی بی‌هوش و سپس با ضربات چاقو در جاده شیرعلی بهبهان به قتل رسانده بود. این قتل اواخر اسفند ۱۴۰۱ رخ داده بود.

#آخوند #شیعه #قتل #اعدام #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

روز گذشته پیکر زنده‌یاد بابک شهبازی در قطعه ۲۳ شماره ۳۵ آرامستان بهشت سکینه کرج به خاک سپرده شد.

فرزندانش، پدرشان را برای آخربن بار دیدند. چهره بابک مثل همیشه مهربان بود، لبخند بر لب داشت، با همان ریش و همان قیافه معصوم همیشگی‌اش.
آنچه که مسلم شده است، عکسی که از او در رسانه‌های حکومتی منتشر شده، فتوشاپی است و تلاشی بوده برای ارائه تصویری غیرواقعی از او.

آنچه که مسلم است، بابک شهبازی قربانی یک پرونده ساختگی با مستندات جعلی شد.

در نامه‌ای که از بابک شهبازی به جا مانده و بعد از اعدامش منتشر شده، او نوشته بود:
«من نه جاسوس بوده‌ام و نه جاسوسی کرده‌ام گرچه اینان می‌گویند به همراه مرحوم اسماعیل فکری به اسرائیل اطلاعاتی داده‌ام که من به جد همه این حرفها و اتهامات را هم در بازجویی هم در دادگاه و هم اکنون نزد شما عزیزان تکذیب می‌کنم چه اگر این کار را کرده بودم در دوماهی که مرحوم فکری قبل از من دستگیر شده بود از کشور خارج می‌شدم نه این که دو ماه بعد از دستگیری آن مرحوم مرا هنگامی که فرزندم را صبح به مدرسه رسانده بودم دستگیر کنند و بگویند در حال فرار از کشور بوده است! اگر در حال فرار بودن پس بلیط من کجاست؟ پس ارز من کجاست؟ پس ویزای من کجاست؟ و...اگر جاسوس بوده‌ام پس چرا ریالی از حساب‌های بنده مشکوک نیست و هر پولی که به حساب من آمده و خارج شده کاملا منشأ و مقصد مشخص دارند.

تهمت‌ها زیاد است ولی خود آقایان هم می‌دانند برای اتهاماتی که به اینجانب نسبت داده‌اند مستندات و مدارکی ندارند و صرفا جهت پر کردن تیتر اخبار ۲۰:۳۰ به دنبال اعدام اینجانب هستند گرچه فکر نمی‌کنم بجز خودشان کسی آن را نگاه کند.»


ـ لازم به ذکر است، جمهوری اسلامی هنوز از تحویل پیکر برخی از اعدام‌شدگان اخیر، از جمله مجاهد کورکور، محمد امین مهدوی شایسته و اسماعیل فکری به خانواده‌شان امتناع کرده است.
از وضعیت خانواده روزبه وادی، پدرام مدنی و مجید مسیبی و اینکه پیکر عزیزانشان را به آن‌ها تحویل داده‌اند یا خیر، اطلاعی در دست نیست.

#بابک_شهبازی #اعدام_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

از پشت میله‌های زندان،۳: چه کسی حق گرفتن جان انسان را به حکومت می‌دهد؟

«اعدام یعنی از‌میان‌بردن مرز بین بودن و نبودن. قدمتی به تاریخ بشر دارد و انسان‌های بسیاری بدین گونه… به دست هم‌نوعان خود از صحنه روزگار محو شده‌اند. با گسترش تمدن و تلاش انسان جهت پایان‌دادن به این پدیده شوم و غیرمتمدنانه بیش از ۱۴۰ کشور جهان اعدام را یا لغو کرده‌اند یا در ده سال اخیر حکم اعدام در آن‌ها اجرا نشده. غم‌انگیز اینکه ایران نه تنها در میان این ۱۴۰ کشور نیست بلکه به تنهایی نیمی از کل اعدام‌های ثبت‌شده در جهان را به خود اختصاص داده غم‌انگیزتر اینکه امیدی به توقف و برچیده‌شدن چوبه‌های دار نیست اعدام به هردلیلی … فارغ از هر عنوانی که به یدک می‌کشد یک رویداد تلخ و ملال‌آور است چه کسی حق گرفتن جان انسان را به حکومت می‌دهد؟»

این بخشی از نامه حمزه سواری، زندانی سیاسی، از پشت میله‌های زندان است. حمزه سواری لفته، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی‌شهر کرج، در این نامه‌ با عنوان «مسیر غلط اعدام و تبعات آن» درباره تداوم صدور احکام اعدام در جمهوری اسلامی نوشته است.

در این ویدیو اجرا و روایت زیبا شیرازی، خواننده و ترانه‌سرا، را می‌بینید که بر اساس نامه‌ای است حمزه سواری در مهرماه ۱۴۰۰ در زندان نوشته است.
سایت:
https://tavaana.org/letters_from_prison_savari/
یوتیوب:
https://www.youtube.com/watch?v=r3blRRBIIW4
ساندکلاود:
https://soundcloud.com/tavaana/ft0lde04cmc1

#یاری_مدنی_توانا
#دو_دهه_در_حبس
#نه_به_اعدام
#حمزه_سواری
#زندان
#زندانی
#اعدام
@Tavaana_TavaanaTech