پیروزی رقص و آواز بر آخوند و سرنیزه

به رغم تلاش ماموران حکومت برای جلوگیری از جشن‌های خیابانی فستیوال کوچه بوشهر، مردم در این شهر به‌صورت خودجوش در کوچه‌ها به رقص و آواز پرداختند.
پیش‌تر، برگزارکنندگان فستیوال اعلام کرده بودند این رویداد فرهنگی تنها در سه مکان از پیش تعیین‌شده برگزار می‌شود و «هر اتفاقی که در کوچه‌ها بیفتد، مسئولیتی متوجه ما نیست».
چهارمین دوره فستیوال موسیقی و فرهنگ «کوچه» از شامگاه جمعه پنجم اردیبهشت آغاز شده و تا دهم اردیبهشت ادامه دارد.

گفته شده بود:
"کنسرت‌های موسیقی روی کشتی گرندفری اجرا خواهد شد و برنامه‌های فرهنگی در سالن لیان و مدرسه تاریخی سعادت برگزار می‌شود."

یکی از راهکارهای مقاومت مدنی، انجام دادن فعالیت‌ها و حقوقی است که حکومت آن‌ها را منع کرده است. فعالیت‌هایی مثل رقصیدن در خیابان، عدم رعایت حجاب اجباری و ...

باور کنید می‌توان مثل مردم بوشهر، در تمام ایران، در روز و ساعت مشخصی همه با حضور در خیابان و رقصیدن و شادی کردن، خیابان و شهر را از آن خود کرد و حکومت استبدادی در برابر حضور گسترده مردم توان سرکوب نخواهد داشت. به خصوص الان که در ضعیف‌ترین موقعیت خود است.

#کوچه #بوشهر #رقص #مقاومت_مدنی #نه_به_پوشش_اجباری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

از یک «نه» کوچک تا یک تحول بزرگ

تغییر واقعی، از پایین آغاز می‌شود

پیام همراهان

در کتاب ماندگار قدرت بی‌قدرتان، واتسلاو هاول با نگاهی عمیق و انسانی، بر این حقیقت ساده اما بنیادین تأکید می‌کند: تغییر پایدار اجتماعی و سیاسی نه از بالا، که از دل انسان‌ها و در بطن جامعه آغاز می‌شود. جمله‌ی «تغییر واقعی از پایین آغاز می‌شود» نه صرفاً یک شعار، بلکه لب سخن فلسفه‌ی مقاومت مدنی هاول است—فلسفه‌ای که قدرت واقعی را در انتخاب‌های اخلاقی، فردی و بی‌هیاهو می‌بیند.

به باور هاول، ساختارهای استبدادی فقط با زور و سرکوب تداوم نمی‌یابند؛ بلکه از تکرار روزمره‌ی دروغ‌ها، اطاعت بی‌چالش، و همراهی ناخواسته‌ی مردمی تغذیه می‌کنند که به ظاهر بی‌قدرت‌اند، اما در عمل ستون‌های پنهان نظام‌اند. هرگاه فردی تصمیم بگیرد با وجدان خویش زندگی کند، از تظاهر پرهیز نماید و حقیقت را—حتی در سکوت—پاس بدارد، گامی کوچک اما ویرانگر برای نظام سرکوب‌گر برمی‌دارد.

اما این مقاومت خاموش در زندگی واقعی چگونه معنا می‌یابد؟ در دل یک نظام تمامیت‌خواه چون جمهوری اسلامی ایران، چگونه می‌توان از «پایین» آغاز کرد؟ پاسخ، در انتخاب‌های کوچک اما آگاهانه‌ای‌ست که روزانه در زندگی شخصی و شغلی‌مان انجام می‌دهیم:

معلمی که در کلاس درس، به‌جای تبلیغ روایت رسمی نظام، تفکر انتقادی، گفت‌وگوی آزاد و ارزش‌های انسانی را آموزش می‌دهد. او شاید شعار سیاسی ندهد، اما بذر آگاهی را در ذهن نسل آینده می‌کارد.

نویسنده یا هنرمندی که به‌جای بازتولید کلیشه‌های حکومتی، از زندگی واقعی مردم، دردها، زیبایی‌ها و تناقض‌های جامعه روایت می‌کند؛ حتی اگر اثرش در گمنامی منتشر شود، پژواک آن تا عمق وجدان عمومی نفوذ می‌کند.

پزشک یا پرستاری که در نظامی تبعیض‌آمیز، بدون توجه به جنسیت، عقیده یا پوشش بیماران، صرفاً بر اساس کرامت انسانی با آن‌ها رفتار می‌کند. همین تصمیم ساده، انکار عملی گفتمان تفرقه و تفکیک است.

کارمندی که به‌رغم فشارها و عرف‌های نانوشته، از پذیرش رشوه یا دروغ در اسناد و فرایندها سر باز می‌زند. این نه گفتن به فساد، گرچه بی‌صداست، اما به افول مشروعیت سیستم یاری می‌رساند.

شهروندی معمولی که در جمع‌های خانوادگی یا شبکه‌های اجتماعی، از انتشار دروغ‌های حکومتی خودداری می‌کند و به روایت حقیقت پایبند می‌ماند. این انتخاب، هرچند بی‌سروصدا، بازتابی از شرافت انسانی‌ست.


هاول از «انقلاب درونی» سخن می‌گوید؛ انقلابی که با بازسازی درون انسان، با ایستادگی در برابر دروغ، و با کنش‌های کوچک اما اصیل آغاز می‌شود. او می‌نویسد: «حتی انسانی که در ظاهر بی‌قدرت است، اگر از دروغ گفتن و تظاهر پرهیز کند، یک عمل سیاسی انجام داده است.»

در جهانی که قدرت‌های بیرونی چیره‌اند و بسیاری از انسان‌ها خود را ناتوان و فرودست می‌پندارند، هاول یادآور می‌شود که قدرت حقیقی در درون هر فرد نهفته است. تحول واقعی، از لحظه‌ای آغاز می‌شود که فرد تصمیم می‌گیرد در راستی زندگی کند، نه در دروغ.
زمانی که صداقت، جایگزین ترس می‌شود، تغییر نیز آغاز شده است—آرام، آهسته، اما برگشت‌ناپذیر.

#مقاومت_مدنی #واتسلاو_هاول #نه_به_جمهوری_اسلامی #با_حقیقت_زندگی_کنیم #مسئولیت_فردی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«ما نیاز به گذار از فرهنگ تقدیر و انتظار به کنشگری تغییرمدار داریم یعنی به طور خلاصه تولید سوژه جمعی.
راه برون‌رفت در عبور از سیاست تقدیر، در «سیاست امید» نهفته است اما چگونه؟.
می‌توان کنش‌های خُرد به‌مثابه مقاومت را به کار گرفت. نظریه «تأثیر پروانه‌ای» در علوم اجتماعی تأیید می‌کند که حتی اقدامات کوچکی مانند شبکه‌های اطلاع‌رسانی محلی، تعاونی‌های معیشتی و نافرمانی مدنی ِ خاموش، می‌توانند فضاهای مستقل کنشگری ایجاد کنند. 
بنابراین، هر کنش خُردی مانند گفت‌وگوهای در قهوه‌خانه‌ها، کافی‌شاپ‌ها، گروه‌های چندنفرۀ کتابخوانی، مهمانی‌های دورهمی، مشارکت در گروه‌های سایبری تا فعالیت‌هایی در انجمن‌ها، باشگاه‌های ورزشی، اتحادیه‌ها، گروه‌های سیاسی، هنری و... می‌تواند هم روحیۀ مشارکت جمعی را افزایش بدهد و هم تمرینی برای پس‌زدن فاتالیسم و مشارکت در کاهش رنج‌های پِرشمار ما باشد تا باور به «قدرت تغییر جمعی» جای‌گزین احساس جمعی ناتوانی، ناجی‌گرایی و در انتظار ماندن بشود.»

آنچه خواندید بخشی از نوشته دکتر خیام عباسی جامعه‌شناس است که در کانال تلگرامش منتشر کرده است.

متن کامل به شرح زیر است:

آیا مردم می‌توانند؟

در میانه امواج پرسش‌های کلان دربارۀ جنگ یا فروپاشی نظام، سکوت سنگین جامعه ایرانی بر پرسش بنیادین «ما چه باید بکنیم؟» گویای وضعیت پیچیده‌ای است که فراتر از تحلیل‌های سیاسی صِرف، نیازمند کالبدشکافی جامعه‌شناختی است. این سکوت را نمی‌توان صرفاً حساب سرکوب حکومتی گذاشت؛ بلکه باید آن را نشانۀ «فروپاشی سوژگی جمعی» در ساختار اجتماعی ایران دانست. منظورم این است که انسان ایرانی، به‌خصوص در حوزۀ سیاست، باور دارد که جابه‌جایی رژیم‌های سیاسی در قد و قوارۀ او نیست و حتماً باید کشورهای خارجی کاری بکنند. این ویژگی فرهنگی، پدیده‌ای تاریخی است که به ایرانیان القا کرده در مقابل قدرت حکومت، هیچ به‌شمار می‌آیید، پس بهتر است «مثل دیگران»، به زندگی خود مشغول باشید.
زنده‌یاد پزشکزاد در «دایی‌جان ناپلئون» به‌درستی این ویژگی را تحریر کرده است. بدیهی است که حکومت هم قدرت خود را چنان برتر نشان دهد که مردم از ابهت و خشونت و زندان و اعدام بترسند و سودای اعتراض هم نداشته باشند. ویژگی حکومت توتالیتر این است که بر تمامی زندگی فرد نظارت مستقیم داشته باشد.

اما پدیدۀ تبدیل شدن شهروند به «ابژۀ منتظر» (منتظر فرد یا کشوری نجات‌دهنده) ریشه در درهم‌تنیدگی سه لایه تقدیرگرایی تاریخی، تخریب نظام‌مند سرمایه اجتماعی، و استراتژی بقای منفعلانه دارد.
پرسش این‌روزهای اکثریت ایرانیان این است که «چه خواهد شد؟» یا «این‌ها کٍی می‌روند؟». کسی نمی‌پرسد من/ ما «چه باید بکنم/ بکنیم؟». یا در این روزهای مهم، چه می‌توان کرد؟. ایرانیان خود پذیرفته‌اند که در تغییرات سیاسی نمی‌توانند نقشی داشته باشند.
جامعه ایران امروز در چنبرۀ «پارادوکس آگاهی- انفعال» گرفتار است. هرچند آگاهی نسبت به بحران‌ها بی‌سابقه است و ایرانی امسال با ایرانی سال ۵۷ بسیار بسیار متفاوت است، اما این آگاهی به کنش جمعی آگاهانۀ هدفمند تبدیل نشده است. معدود تحرکات و جنبش‌های سیاسی و مدنی - به‌ویژه پس از استقرار حکومت ج.ا - که واجد عنصر آگاهی و هدفمندی بودند، به علل مختلفی ناکام ماندند، هرچند علل آن ناکامی‌ها، محل بحث من نیستند.
نظریه «فقدان عاملیت» آنتونی‌گیدنز، این وضعیت را این‌چنین توضیح می‌دهد که محرومیت از ابزار تغییر در ذهن مردم ایران نهادینه شده است. به‌صراحت یعنی حکومت‌ها در دوره‌های تاریخی، «میدان عاملیت» ملت را تصرف کرده‌اند و کنشگران فردی و جمعی، سهمی از این میدان در اختیار ندارند. در روزگار ما، چهار دهه تضعیف نظام‌مند نهادهای مدنی مستقل مانند اتحادیه‌ها، انجمن‌های صنفی و احزاب سیاسی، شهروندان را از ابزارهای نهادی اثرگذار محروم کرده است. در اقتصاد ورشکستۀ رانتیر با فساد سیستماتیک و رشد هجوم‌آورِ تورم نزدیک به ۵۰٪، کنشگری سیاسی به کالایی لوکس (در این معنا که عده‌ای اندک توانایی کنش سیاسی دارند) تبدیل شده است. نظریه «سلسله مراتب نیازهای مازلو» نیز در عمل آشکار می‌کند که وقتی زیست‌پایه‌هایی چون معیشت، مسکن، شغل و امنیت جانی روزانه تهدید می‌شوند، انرژی روانی جامعه به سمت استراتژی‌های دفاع فردی مثل انزوا و انطباق منفعلانه سوق می‌یابد. در آخرین مورد، در چند روز اخیر و بعد از هر خبر مهمی، بنگرید به صف‌های متراکم و طولانی بنزین. کسی که برای ۳۰ لیتر بنزین هجوم می‌برد، می‌داند که تنها چند صد کیلومتر می‌تواند از شهر دورتر برود یا فرار کند. اما لختی فکر نمی‌کند که پس از آن چه باید کرد؟

ادامه را در لینک زیر بخوانید:
https://tinyurl.com/bdh5pknf

#مشارکت #فاعلیت #کنشگری #مقاومت_مدنی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

سه سال پس از مهسا؛ استبداد پابرجاست چون ما پراکنده‌ایم!
یاد نیکا و سارینا مسئولیت ماست، نه فقط خاطره ما!

ـ پیام همراهان

سه سال از روزی می‌گذرد که نام مهسا امینی به فریاد میلیون‌ها نفر بدل شد. در آن روزها، نیکا، سارینا و ده‌ها جوان دیگر جانشان را دادند تا یادمان بیندازند آزادی رایگان به دست نمی‌آید. اما امروز، پرسش تکان‌دهنده این است: آیا ما شهروندان وظیفه خود را ادا کرده‌ایم؟

استبداد تنها با گلوله و زندان پابرجا نمی‌ماند؛ با بی‌عملی و پراکندگی ما جان می‌گیرد. وقتی ما به بهانه‌ی ترس یا ناامیدی سکوت می‌کنیم، وقتی در اختلاف‌های کوچک گرفتار می‌شویم، در واقع همان چیزی را به حاکمان هدیه می‌دهیم که برای بقای خود می‌خواهند: مردمی منفعل و جدا از هم.

یاد مهسا، نیکا و سارینا فقط اشک و شعار نیست؛ یک وظیفه‌ی اخلاقی و سیاسی است. اگر فراموش کنیم، اگر خاموش بمانیم، ما نیز در بازتولید چرخه‌ی سرکوب شریک می‌شویم.

وظیفه‌ی نخست ما شکستن سکوت است. حقیقت را باید گفت و بازگفت، حتی اگر کوچک‌ترین جمع باشد. وظیفه‌ی دوم، ساختن همبستگی است: زنان و مردان، کارگران و معلمان، فارس و کرد و بلوچ… هیچ جنبشی بدون اتحاد واقعی پیروز نشده است. وظیفه‌ی سوم، کنش مداوم است. تغییر نه با یک انفجار که با تراکم صدها حرکت کوچک ساخته می‌شود: از نافرمانی مدنی و تحریم نهادهای حکومتی گرفته تا آموزش و سازماندهی پنهان.

و بالاخره، وظیفه‌ی حیاتی ما امید فعال است. ناامیدی یعنی تسلیم. امید یعنی ادامه دادن، حتی در سخت‌ترین لحظات.

سه سال پس از مهسا، حقیقت تلخ این است که استبداد پابرجاست چون ما هنوز به مسئولیت خود به‌طور کامل عمل نکرده‌ایم. یاد نیکا و سارینا از ما فقط اشک نمی‌خواهد؛ عمل می‌خواهد. آینده را هیچ قدرت خارجی، هیچ رهبر معجزه‌گر و هیچ «روز موعود» نخواهد ساخت. آینده را فقط شهروندان آگاه، متحد و مسئول می‌سازند.


ـ متن ارسالی مخاطبان

#مهسا_امینی #زن‌_زندگی_آزادی #مبارزه_مدنی #مقاومت_مدنی #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

اپیدمی جنبش سرخابی‌ها؛ پادزهر آپارتاید جنسیتی

وقتی زنان موتورسوار ایران قرق‌های قرن را در هم شکستند

✍️مهدی مسکین‌نواز – زندانی سیاسی محبوس در زندان بندر انزلی

روزی که گمنامان سرخابی، با وجود رد تازیانه و سم اسب‌های قادسیه بر بندبند پیکر نیاکانشان، پا در رکاب نهادند و دیوان قرق‌شده‌ی مردانه را به توازن اجتماعی طی کردند، کمتر کسی از ناکسان بی‌کس‌و‌کار دریافت که چرخ آپارتاید جنسیتی کم‌باد شد.

با شکستن نخستین قرق، راکبان سرخابی ــ که شناسنامه‌شان شاهنامه و شهنامه‌شان رودابه و تهمینه بود ــ چه با تغییر چهره و چه فاش و علنی، آن‌قدر به دیوار آپارتاید کوفتند تا سرانجام دوشادوش سیاوشان و سهراب‌ها بر سکوی ورزشگاه‌ها، جشن توازنی دیگر را با نوای «روحت شاد، دختر آبی» دست به دست کردند.

اپیدمی جنبش سرخابی‌ها، که از خاکستر خدایاری‌ها سحر برخاسته از مقاومت منفی را بر قلۀ نافرمانی مدنی قلق‌گیری می‌کرد، زمانی تداعی‌کنند‌ی ققنوس اساطیری گشت که در سوی امین‌ترین مهسای ایران، کلیدی‌ترین بخش آپارتاید پنجاه‌وهفت را در پهنای البرز تا زاگرس، با سور توسری‌سوزان، سوزانید.

جنبش اصیل سرخابی‌ها که در هر قلق‌گیری مدنی سربلند بیرون آمد، در حالی که زوزه‌ی وقایع دردناکِ بازداشت، حبس و اعدام از زودپز استبداد، وجدان هر وجدان‌گرایی را می‌خراشید، با به نمایش گذاشتن قابلیت‌های خود در موتورسواری ــ که این روزها شاهد آن هستیم ــ به آپاراتِ آپارتاید فهماند که وقتی مشغول سپر قرار دادن PS752 به بهای «انتقام سخت»‌شان بودند، مرد_میهن_آبادی به یاری زن_زندگی_آزادی شتافت تا چرخ قرق دیگری را بشکند و چرخ دیگری از آپارتاید جنسیتی را به حرکت درآورد.

خطاب به مجلس و دولت جمهوری اسلامی

با این مقدمه‌ی حماسی، خطاب به مجلس و دولت می‌نویسم:
مشروط بر آن‌که در زاویۀ دیدتان تجدید نظر کنید، خواهید پذیرفت که نیمی از جمعیت کشور (بانوان)، با به خطر انداختن خود در این فضای ملتهب و فروپاشیده، به یاریتان آمده‌اند تا شاید:

۱. آلودگی هوا
۲. ترافیک کلان‌شهرها
۳. میزان مصرف سوخت
۴. هزینه‌های زندگی، به‌ویژه برای زنان سرپرست خانوار
۵. و قیمت خودرو و لوازم یدکی

را تا حد امکان کاهش دهند.

راهی برای توازن اجتماعی

قانونی کردن موتورسواری برای نیمی از جمعیت کشور، نه تنها بازدهی شهری و اداری را بالا می‌برد، بلکه فرهنگ رانندگی پر تخاصم را آن‌چنان ترمیم می‌کند که میزان تصادفات ــ این هیولای خانمان‌سوز که تصادفاً بخش قابل توجهی از آن صحنه‌سازی ترافیک فساد حاصل از شخصیت‌های حقیقی و حقوقی، دولتی و خصوصی است ــ در یک تعامل عاطفی، رفته‌رفته کاهش خواهد یافت.

در اقدامی منطقی و حداقلی، صدور گواهینامه‌ی موتورسیکلت برای نیم دیگر جمعیت کشور (بانوان)، مانع از جعل جنسیت، اجاره‌کردن گواهینامه‌ی آقایان، و افزایش جمعیت زنان در زندان‌ها (راکبان زن) در آینده‌ای نه‌چندان دور خواهد شد.

اگر تسلیم توازن اجتماعی این مطالبه‌ی بحق نشوید؛ اپیدمی جنبش سرخابی‌ها، این پادزهر آپارتاید جنسیتی، در جهشی دیگر چرخ آپاراتی‌تان را برای همیشه چرخ خواهد نمود!

#زن_زندگی_آزادی #آپارتاید_جنسیتی #موتورسواری_زنان #مقاومت_مدنی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech