وضعیت بحرانی آموزش در روستای اسفکه/اسپکه چابهار؛
دانش‌آموزان زیر آفتاب و بدون نیمکت درس می‌خوانند

کانال شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران نوشت:

ده‌ها دانش‌آموز مقطع ابتدایی در حیاط خاکی مدرسه و زیر آفتاب سوزان، بدون صندلی و نیمکت روی زمین نشسته‌اند و معلم در همان شرایط سخت، در حال تدریس است.

یکی از والدین دانش‌آموزان روستای اسفکه / اسپکه از توابع شهرستان چابهار با ارسال ویدئویی، وضعیت اسفبار و غیرانسانی آموزش کودکان این منطقه را به تصویر کشیده است.

به‌گفته این شهروند، مدرسه روستای اسفکه از چند سال پیش نیمه‌کاره رها شده و هنوز کار ساخت آن به پایان نرسیده است. به همین دلیل، دانش‌آموزان ناچارند در فضای باز و در گرمای شدید منطقه درس بخوانند.

والدین این دانش‌آموزان با انتقاد از تبعیض آشکار آموزشی در بلوچستان می‌گویند:
«اگر فرزندان خودِ مسئولان هم در این شرایط بودند، باز هم می‌گذاشتند زیر آفتاب درس بخوانند؟
آیا در تهران یا شهرهای بزرگ، دانش‌آموزان را این‌طور نگه می‌دارند؟»

نبود زیرساخت‌های آموزشی در بلوچستان یکی از معضلات مزمن و ریشه‌دار این منطقه است. بسیاری از مدارس در روستاهای سیستان و بلوچستان هنوز در کانکس‌ها، فضاهای استیجاری یا حتی در فضای باز و بدون امکانات اولیه برگزار می‌شوند. کمبود شدید معلم، نیمکت، سرویس مدارس، بهداشتی و آب آشامیدنی سالم، در کنار ساختمان‌های نیمه‌کاره یا فرسوده، باعث شده هزاران کودک بلوچ از حق اولیه خود یعنی آموزش باکیفیت محروم بمانند.

ـ جمهوری اسلامی میلیاردها دلار سرمایه کشور را صرف پروژه هسته‌ای کرد که دود شد و هوا رفت و فایده‌ای هم نداشت، اما کودکان ایرانی که اصلی‌ترین سرمایه کشور هستند، اینچنین در محرومیت قرار گرفته‌اند.
سرمایه کشور که صرف پروژه نابودی اسرائیل و حجاب اجباری و سایر مقاصد ایدئولوژیک حاکمیت مستبد شد، اگر برای آبادی و رفاه ایران به کار گرفته می‌شد، شاهد چنین فلاکتی نبودیم.


مرتبط:
دانش‌آموزانی که کشته می‌شوند
https://tavaana.org/accident_student/
درد مدام کمبود امکانات آموزشی
https://tavaana.org/education_in_iran/
کمبود فضای آموزشی؛ یک درام تلخ تمام ناشدنی
https://tavaana.org/lack_of_educational_space_in_iran/
گوشه‌ای از رنجی که بلوچستان می‌برد
https://tinyurl.com/4nkwd32u
آموزش پایه‌ای در سیستان و بلوچستان
https://tavaana.org/sistan/

#سیستان_و_بلوچستان #بلوچستان #نظام_آموزشی #حق_تحصیل_رایگان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
به تازگی شهرداری تهران یک ایستگاه مترو در جدید را «ایستگاه مریم مقدس» نام‌گذاری کرده.
آنچه عنوان شده نام‌گذاری «ایستگاه متروی مریم مقدّس» در شهر تهران، اقدامی است که از سوی نهادهای شهری با تأکید بر «تنوع دینی»، «همزیستی ادیان» و «احترام به پیروان ادیان گوناگون». این انتخاب نام، با اشاره به محل ایستگاه در مجاورت کلیسای جامع ارامنه و اشاره به حضرت مریم به‌مثابه نمادی فراگیر، قابل فهم است.
از منظر نمادین، این اقدام نشانه‌ای از میل به نمایش تصویری مثبت از شهر تهران و جمهوری اسلامی ایران در حوزه ادیان است.

با این حال، تحلیلگران و منتقدین مستقل به چند محور انتقادی اشاره کرده‌اند که اشکال کارکردی و تبلیغی این اقدام را برجسته می‌کنند: نخست آن‌که در عمل، وضعیت پیروان ادیان مختلف در ایران با گزارش‌های مکرر از فشار، محدودیت، بازداشت یا احکام زندان سنگین همراه است. به عنوان مثال، چند مورد اخیر: یک نوکیش مسیحی در تهران به حدود هشت سال و یازده ماه زندان محکوم شده است. گروهی دیگر از نوکیشان مسیحی در استان خوزستان جمعاً به بیش از بیست‌وپنج سال زندان محکوم شده‌اند. دو نفر به جرم داشتن چند نسخه کتاب مقدّس به ۱۲ سال زندان محکوم شده‌اند. این داده‌ها نشان می‌دهند که فشار بر نوکیشان مسیحی همچنان در سطح قضائی و امنیتی برقرار است.

دوم، منتقدان می‌گویند که نام‌گذاری چنین ایستگاهی تنها در حکم «عمل تبلیغی» یا «نمایشی» برای ترمیم یا ارتقای تصویر بین‌المللی جمهوری اسلامی است در حالی که در سطح واقعی، شرایط داوطلبانه و آزادانه برای آزادی دین و مذهب پیروان و تبدیل‌شدگان وجود ندارد.
به عبارت دیگر، زمانی که از یک سو نامی انتخاب می‌شود که بر تنوّع دینی تأکید دارد، و از سوی دیگر گزارش‌هایی از تبعیض دینی در رسانه‌ها و نهادهای حقوق بشری منتشر می‌شود، تناقضی آشکار به چشم می‌آید. این مسأله به‌ویژه وقتی شدت می‌گیرد که تغییر دین و برگزاری مراسم خانگی برای نوکیشان در عمل جرم‌انگاری شده‌اند یا محاکم با استناد به ماده ۵۰۰ قانون مجازات اسلامی علیه آنان حکم صادر می‌کنند.

در نتیجه، اگرچه نام‌گذاری ایستگاه مترو مریم مقدس در تلاش است گامی مثبت در عرصه نمادین برای نمایش احترام به اقلیت‌های دینی نشان دهد، اما از منظر حقیقی آزادی دین، مستقل بودن نهادهای قضایی، و تحقق عملی «همزیستی دینی»، وضعیت روشن نیست. این اقدام بدون همراهی با سیاست‌ها، ضمانت‌های حقوقی، اصلاحات قانونی و عملیاتی که حقوق اقلیت‌ها را در عمل تضمین کند، تنها «نمایش تبلیغی» خواهد بود تا تغییر ساختاری.

#نوکیش_مسیحی #رواداری #گفتگو_توانا


@Dialogue1402

در سال‌های گذشته محمدیان، فرمانده اسبق انتظامی تهران بزرگ، در واکنش به گزارش‌ها در مورد «دسترسی پنج تا ۱۰ دقیقه‌ای به موادمخدر» ادعا کرده بود:
«چنین چیزی اشتباه است و با طرح‌ها و کارهایی که پلیس در مناطق پر خطر (شوش، مولوی، هرندی و دروازه غار) انجام داده است، مدت زمان دسترسی به مواد مخدر بیش‌تر از این عددها شده است.»
بنا به گفته مدیرکل درمان ستاد مبارزه با مواد مخدر ایران، «در حال حاضر حدود یک میلیون و ۶۰۰ هزار نفر در کشور، مواد را به شکل تفریحی مصرف می‌کنند.»
اعتیاد به مواد مخدر از جدی‌ترین معضلات اجتماعی در ایران، است که در سال‌های حاکمیت جمهوری اسلامی روندی صعودی داشته است.
با وجود آنکه سپاه پاسداران کارتل‌های بزرگ موادمخدر را اداره می‌کند اما این مردم عادی هستند که قربانی می‌شوند و هم‌اکنون بخش بزرگی از احکام اعدام در کشورمان برای جرایم مرتبط با مواد مخدر صادر می‌شود.
آنچه از تکنولوژی می‌فهمند و به کار می‌برند
طرح از بهنام محمدی
#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی
@Tavaana_TavaanaTech

مگر می‌شود یک نفر به تنهایی ۳ میلیارد دلار به جیب بزند؟
شرکای بابک زنجانی چه کسانی بوده‌اند؟
هر چند حسن روحانی خود کارنامه سیاهی در زمینه حقوق‌بشر و حتی فساد مالی دارد اما این سخنان در خور توجه است.
عجیب‌تر این‌که یک استاد دانشگاه تهران به تازگی گفته است:
«کاسبان تحریم برای رقابت میلیارد دلاری که با همدیگر دارند محموله‌های نفتی رقیب را به امریکا لو می‌دهند تا توقیف شود؛ ۶۰ درصد محموله‌های نفتی توقیف شده ما به این صورت است.»
واقعن این فاسدان اقتصادی به کجا وصل هستند و در چه رده‌هایی هستند؟

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی

@Tavaana_TavaanaTech

خانواده‌های زندانیان زیر اعدام امروز مقابل مجلس تجمع کردند و با شعارهای «نه به اعدام» و «اعدام نکنید» خواستار توقف فوری حکم‌های مرگ و رعایت حقوق انسانی شدند.
اما این اعتراض مسالمت‌آمیز با حمله نیروهای انتظامی و استفاده از باتوم مواجه شد، نشان‌دهنده بی‌اعتنایی سیستم به صدای انسان‌ها و خانواده‌های دردمند است.

زندانیان زیر حکم اعدام در واحد ۲ زندان قزلحصار، یک هفته است که در اعتصاب غذا به سر می‌برند و از این طریق صدایشان را به گوش مردم ایران و جهان رسانده‌اند.

روز گذشته متنی با عنوان «وصیت نامه زندانیان قزل‌حصار» در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و از این طریق از مردم دعوت شد تا از زندانیان حمایت کنند.

«به نام خدا

مردم عزیز کشورم دوستان، آشنایان اکنون که ما داریم این وصیت نامه را تنظیم می‌کنیم زنده‌ایم اما در انتظار مردن، الآن همه ما نفس می‌کشیم و روح در جانمان است.

اما امروز به شما نیاز داریم نه آن روز که برای فاتحه سر مزارمان بیایید اگر مراسمی برای ما قراره باشه حضور شما در تاریخ تعیین شده جلوی مجلس است.

ما نمی‌خواهیم به خاک سپاریمان بیایید تا زنده‌ایم به یاریمان بیایید.»

این زندانیان امیدشان به مردم و رسانه‌ها است. زندانیانی که غالبا از اقشار محروم جامعه هستند و در اثر فقر و بی‌عدالتی در مسیری قرار گرفتند... اما جزای آن‌ها نباید مرگ باشد. آن‌ها باید فرصت زندگی داشته باشند و فرصت برابر با اقشار برخوردار جامعه.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

#یکشنبه_های_اعتراضی

تجمع اعتراضی بازنشستگان تامین اجتماعی شوش و در اعتراض به تبعیض، سرکوب، بی حقوقی، گرانی و تورم و شرایط فلاکت بار زندگی امروز یکشنبه ۲۷ مهر ۱۴۰۴

✊ روسری را رها کن فکری به حال ما کن


امروز در شهرهای مختلف بازنشستگان، مطابق هر هفته، اقدام به برگزاری تجمع‌های اعتراضی کردند. یکی از شعارهای بازنشستگان شهرستان شوش، در مورد توجه و تمرکز حکومت بر موضوع حجاب اجباری است در حالیکه مردم گرسنه هستند و شرایط اقتصادی فلاکت‌بار است.


#فقر_فساد_گرونی #بازنشستگان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

همزمان با بازگشت گشت‌های ارشاد به خیابان‌ها، روح الله مومن نسب، دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر استان تهران، از تشکیل اتاقی با عنوان «اتاق وضعیت عفاف و حجاب» با مشارکت دستگاه‌های فرهنگی و اجرایی و بکارگیری ۸۰ هزار نیروی آموزش‌دیده خبر داده است.

به گفته او «اولویت اصلی ستاد، آموزش، سازماندهی و به‌کارگیری بیش از ۸۰ هزار آمر به معروف و ۴ هزار و ۵۷۵ مربی و ضابط قضایی در قالب اتاق وضعیت عفاف و حجاب است.»

این اظهارات در حالی مطرح شده که قانون حمایت از عفاف و حجاب قانونا ابلاغ و اجرا نشده است و در نتیجه تنها قانون موجود در مساله حجاب اجباری، همان تبصره ماده ۴۸ قانون مجازات اسلامی است.

بنا بر این قانون، این تنها دادگاه است که می‌تواند زنان را به دلیل عدم رعایت حجاب شرعی تحت تعقیب قرار دهد و در صورت اثبات جریمه نقدی کند.

بهار قندهاری، مدیر بخش حمایت‌گری کمپین حقوق بشر، می‌گوید: «زنان در ایران در خفا کنترل می‌شوند و به دلیل استفاده از حق اساسی‌شان برای تن ندادن به حجاب اجباری به زندان می‌افتند.»

این بهشت اجباری!
طرح از اسد بیناخواهی
#یاری_حقوقی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«نه به اعدام» چرا مجرمانه‌ترین شعار و نفسِ جنایت است؟
در حمایت از زندانیان اعتصابی بند ۲ قزل‌حصار
✍️سعید ماسوری

سعید ماسوری، زندانی سیاسی در زندان قزل‌حصار، در یادداشتی با عنوان «چرا مجرمانه‌ترین شعار و نفسِ جنایت است؟» از داخل زندان، به ممنوعیت شعار «نه به اعدام» پرداخته و آن را نشانه‌ای از ترسِ حکومت از فریادِ حقِ حیات دانسته است. او می‌نویسد که در نظام استبدادی، مخالفت با اعدام نه فقط یک اعتراض انسانی، بلکه تهدیدی برای تمامی سازوکار سرکوب است؛ چراکه «نه به اعدام» به‌معنای آغازِ گفتنِ «نه»‌های بزرگ‌تر به تبعیض، فقر، بی‌عدالتی و دیکتاتوری  است.

متن این بیانیه به شرح زیر است:

ممنوعیت و مجرمانه بودن شعار «نه به اعدام» بدین‌خاطر است که این شعار، روی دیگرِ آن حقِ حیات است!!
ولی از نگاه حکومت استبدادی، از کجا معلوم که کسی که امروز به اعدام «نه» می‌گوید و آن را فریاد می‌زند، با به‌دست آوردن آن، «نه به تبعیض»، «نه به بی‌عدالتی»، «نه به گرانی و فقر»، «نه به فساد و رانت‌خواری» و «نه به دیکتاتوری» را هم سر ندهد؟؟
حکومت با این شعار که «چون صد آید، نود هم پیش ماست» بر این باور است که اگر اجازه‌ی مبارزه حتی برای «حقِ حیات» را به کسی ندهد، هیچ حقِ دیگری به‌طور جدی قابلِ مطالبه نیست و می‌تواند نادیده گرفته و سرکوب کند.
در زندان‌های این حکومتِ اعدامی، وقتی احکام اعدام صادر می‌گردد و مردمان گروه‌گروه در صف و نوبت اعدام قرار می‌گیرند، جلو و عقب انداختن تاریخ اجرای حکم فقط و فقط به دلخواه و میلِ حکومت و قوه‌ی قضائیه‌ی آن است و با همین حربه، زندانیان و خانواده‌های آنان را تهدید می‌کنند تا دست از پا خطا نکنند. بدین‌صورت، فرصتِ هر روز زنده‌ماندن و زندگیِ یک زندانی را دستمایه‌ی «اقتدار» خود قرار داده، نمرودگونه و فرعون‌وار لافِ «أناالحق» می‌زنند؛ چرا که می‌توانند چند روز زنده‌بودن را به کسی بدهند و از کسی سلب کنند!!!
اینکه روزانه گروه‌گروه زندانیان را به پای چوبه‌های دار می‌برند، برخی را می‌کشند و برخی را برمی‌گردانند (به اسم مهلت‌دادن)، دقیقاً همان «توهمِ خدایی‌داشتن» است و لابد مردمان را هم بردگان و قربانیانی می‌دانند که حیات و زندگیشان در دستانِ آن‌هاست!
هم‌وطنانِ شریفِ ایران!!
حال شما قضاوت کنید!
آیا فریاد «نه به اعدام» از سوی زندانیانی که همه در صفِ اعدام هستند، و کمترین اعتراض و اعتصاب، مصداقِ تخلف در زندان بوده و نتیجه‌اش تسریعِ «اعدام» و به‌دارکشیده‌شدن خواهد بود، آیا چیزی غیر از جسارت و قهرمانی است؟؟؟
اینان «زندگی» و «زیستنِ شرافتمندانه» را چنان عاشق‌اند که حاضرند برای آن بمیرند — تا شاید این حقِ زندگی را، اگر نه برای خودشان، حداقل برای «دیگرانی» بعد از خود، تبدیل به حقِ مسلم و در دسترس کنند و کسی نتواند از آن‌ها بگیرد.
ولی از سوی دیگر، این پاسدارانِ شقاوت و سنگ‌دلی به اعدام‌های دست‌جمعی و گروه‌گروه روی آورده‌اند تا هم این قهرمانانِ سرشار از زندگی را بکشند، و هم با ایجادِ ترسِ ناشی از این کشتار و اعدام‌ها، شهامتِ مطالبه‌ی هر حقِ دیگری را هم در دلِ هر کسِ دیگر پیشاپیش بمیرانند.
فلذا بر ما و بر هر ایرانیِ منصف و شرافتمندی است که، حتی برای امکانِ مطالبه‌ی هر حقی (حتی برای خودمان)، با همه‌ی توان و هر وسیله‌ای که در اختیار داریم، به جنبشِ «نه به اعدام» پیوسته و از زندانیانِ محکوم به اعدامی که با شعارِ نه به اعدام، طناب‌های داری را که دیر یا زود بر گردنِ تک‌تکِ ما خواهد بود ولی آن‌ها بر گردنِ خود محکم کرده‌اند، حمایت کنیم!
و خوشا به حال مردمانی که به‌اصطلاح «مجرمان و گناهکارانشان» هم از این تبارند.
«نه به اعدام»
درود بر حامیانِ نه به اعدام
زنده‌باد آزادی
سعید ماسوری – زندانِ قزل‌حصار
مهرماه ۱۴۰۴

سعید ماسوری، از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی است که در حال‌گذراندن بیست و پنجمین سال حبس خود است. او در طی این دوران، شاهد اعدام‌های بسیاری بوده است. آقای ماسوری از اعضای کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام است.

#سعید_ماسوری #نه_به_اعدام #بیانیه #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

تصاویری دیگر از راهپیمایی خانواده‌های زندانیان زیر حکم اعدام در برابر مجلس شورای اسلامی

خانواده‌های زندانیان زیر اعدام امروز مقابل مجلس تجمع کردند و با شعارهای «نه به اعدام» و «اعدام نکنید» خواستار توقف فوری حکم‌های مرگ و رعایت حقوق انسانی شدند.
اما این اعتراض مسالمت‌آمیز با حمله نیروهای انتظامی و استفاده از باتوم مواجه شد، نشان‌دهنده بی‌اعتنایی سیستم به صدای انسان‌ها و خانواده‌های دردمند است.

زندانیان زیر حکم اعدام در واحد ۲ زندان قزلحصار، یک هفته است که در اعتصاب غذا به سر می‌برند و از این طریق صدایشان را به گوش مردم ایران و جهان رسانده‌اند.

روز گذشته متنی با عنوان «وصیت نامه زندانیان قزل‌حصار» در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و از این طریق از مردم دعوت شد تا از زندانیان حمایت کنند.

«به نام خدا

مردم عزیز کشورم دوستان، آشنایان اکنون که ما داریم این وصیت نامه را تنظیم می‌کنیم زنده‌ایم اما در انتظار مردن، الآن همه ما نفس می‌کشیم و روح در جانمان است.

اما امروز به شما نیاز داریم نه آن روز که برای فاتحه سر مزارمان بیایید اگر مراسمی برای ما قراره باشه حضور شما در تاریخ تعیین شده جلوی مجلس است.

ما نمی‌خواهیم به خاک سپاریمان بیایید تا زنده‌ایم به یاریمان بیایید.»

این زندانیان امیدشان به مردم و رسانه‌ها است. زندانیانی که غالبا از اقشار محروم جامعه هستند و در اثر فقر و بی‌عدالتی در مسیری قرار گرفتند... اما جزای آن‌ها نباید مرگ باشد. آن‌ها باید فرصت زندگی داشته باشند و فرصت برابر با اقشار برخوردار جامعه.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

‌
علی مطهری، نایب رئیس سابق مجلس شورای اسلامی:
کسی که نافش را بیرون گذاشته، چه کسی باید جلویش را بگیرد

اظهارنظر مطهری که می‌پرسد «کسی که نافش را بیرون گذاشته، چه کسی باید جلویش را بگیرد»، نماد نگاه قیم‌مآبانه‌ای است که آزادی و کرامت انسان را در برابر اراده حکومت بی‌ارزش می‌داند.

او با توجیه از منظر حکومت اسلامی، کنترل پوشش و آزادی‌های فردی را مسئولیت دولت و رئیس جمهور می‌داند و تاکید بر ایجاد محدودیت برای مردم دارد.

این طرز تفکر، همانند بازگشت گشت ارشاد، فعال شدن نیروهای امر به معروف و اظهارات سخنگوی دولت و متهم کردن زنان به «بدن‌نمایی»، نشان از تلاشی نظام‌مند برای کنترل بدن و زندگی خصوصی مردم دارد.
در حالی که جامعه با بحران‌های اقتصادی، سیاسی و انزوای بین‌المللی روبه‌روست، حکومت می‌کوشد با تشدید فشارهای فرهنگی و محدود کردن آزادی‌های فردی، ناکامی‌های خود را پنهان و تلافی شکست‌هایش را از مردم، به‌ویژه زنان، بگیرد.
چنین رویکردی نه از ایمان و پایبندی به شرعیات، بلکه از ترس برمی‌خیزد؛ ترس از جامعه‌ای که آگاه‌تر و مستقل‌تر از گذشته، دیگر تن به تحمیل نمی‌دهد.
#حجاب_اجباری #گشت_ارشاد #گفتگو_توانا@Dialogue1402

اسماعیل آذری‌نژاد که خود روحانی ست نسبت به استخدام طلاب در آموزش‌وپرورش در جمهوری اسلامی اعتراض کرده و می‌گوید:
«چطور طلبه‌ای را آموزگار کرده‌اید که حتی ریاضی و علوم هم بلد نیست؟ آموزش در کشورمان جدی نیست. »
او که در زمینه کتاب‌خوانی و قصه‌خوانی در روستاها فعال است، در ادامه خطاب به خیرین و مدرسه‌سازان هم می‌گوید:
«اگر خیرین فکر داشته باشند می‌گویند من پول نمی‌دهم برای مدرسه‌ای که کودک را نابود کند.»
‌
جمهوری اسلامی با استخدام طلاب و آخوندها به جای معلم، سعی کرده آموزش ایدئولوژیک را در مدارس تشدید کند اما اثرات این شیوه سرکوب را در جامعه و مدارس شاهد هستیم.
جمهوری اسلامی، کودکان را مورد هجوم افکار سیاسی و ایدئولوژیک قرار می‌دهد و تلاش می‌کند تا بر ذهن آن‌ها تاثیر بگذارد، ولی همان بچه‌ها نیکا، سارینا، سیاوش، ابوالفضل و ... شدند و بزرگترین شکست در پروژه‌های جمهوری اسلامی را رقم زدند.

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #آموزش #مدرسه
@Tavaana_TavaanaTech

سلول‌های تاریک بلاروس؛ سرنوشت مخالفان آخرین دیکتاتور اروپا

بلاروس، که از آن به عنوان آخرین دیکتاتوری اروپا یاد می‌شود، از پیش‌بینی‌های خوش‌بینانه برای گذار دموکراتیک فاصله دارد.
بلاروس تحت رهبری الکساندر لوکاشنکو، نابرابری سیاسی، سرکوب فعالان سیاسی و مدنی و نقض فاحش حقوق بشر را تجربه کرده است.
می‌توان درس‌های مهمی از بلاروس آموخت و آن‌ها را همچون راهنمایی درباره سایر کشورهایی که رژیم‌های استبدادی و زندانی‌های سیاسی دارند، به‌ویژه ایران، به کار بست.
انقلاب ۱۳۵۷ در حالی رخ داد که رهبران آن انقلاب به ایرانیان وعده داده بودند که پس از سرنگونی پادشاهی، کشور بر اساس اصول آزادی، عدالت و برابری اداره خواهد شد. با این حال، مانند بلاروس، حاکمان تازه تحمیل‌شده به ملت، ایران را به تمامیت‌خواهی و جباریتی کشاندند که در آن هزاران شهروند به دلایل سیاسی دستگیر شده و می‌شوند.
به رایگان دانلود کنید و بخوانید:

https://tavaana.org/political-prisoners-of-belarus/

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهورى_اسلامى #دیکتاتور #مطالعه_موردی

@Tavaana_TavaanaTech

‌
انتشار ویدئویی مراسم عروسی دختر علی شمخانی، دبیر پیشین شورای عالی امنیت ملی، موجی از خشم و اعتراض را در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی برانگیخته است.

در حالی که حکومت با تمام توان از «گشت ارشاد» گرفته تا محدودیت‌های شغلی، تحصیلی و اجتماعی، برای تحمیل حجاب اجباری و کنترل سبک زندگی زنان و جوانان استفاده کرده، در این فیلم، صحنه‌هایی از مراسمی اشرافی در هتل اسپیناس پالاس تهران به چشم می‌خورد؛ مراسمی که در آن مظاهر تجمل، موسیقی و پوشش‌های به‌دور از معیارهای رسمی نظام امری عادی به نظر میرسد.

این ویدئو، بیش از آنکه صرفاً یک عروسی باشد، آینه‌ای از شکاف عمیق میان مردم و حاکمان است؛ جایی که حاکمیت در سطح جامعه با پلیس و اجبار بر بدن زنان حکم می‌راند، اما در خلوت خود، در ناز و نعمت و با رهایی از همان قوانین، به لذت و رفاه مشغول است.

بازتاب گسترده این ویدئو در فضای مجازی، به‌ویژه در میان نسل جوان، بار دیگر دوگانگی ساختار قدرت در جمهوری اسلامی را به نمایش گذاشت: «ساده‌زیستی برای مردم، زندگی لاکچری برای مسئولان».

در حالی که مردم زیر فشار تورم، بیکاری، فقر و سرکوب فرهنگی به مرز فروپاشی روانی رسیده‌اند، مسئولان و وابستگان‌شان در داخل و خارج از کشور غرق در ثروت بادآورده، تجارت‌های پرسود و زندگی لاکچری مشغولند.

انتشار این فیلم، نمادیست از فروپاشی اخلاقی و مشروعیت نظامی که از ایمان و مقاومت در برابر "دشمن" سخن می‌گوید اما خود در دام دنیاطلبی، فساد و ریا غوطه‌ور است.

از همین رو، بسیاری از کاربران با طعنه نوشتند: «برای مردم گشت ارشاد، برای مسئولان اسپیناس پالاس» جمله‌ای که شاید خلاصه‌ترین توصیف از واقعیت تلخ جامعه امروز ایران باشد.

#حجاب_اجباری #گشت_ارشاد #عروسی_شمخانی #اخلاق #حکومت_دروغ #فقر #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

تصاویری دیگر از راهپیمایی خانواده‌های زندانیان زیر حکم اعدام در برابر مجلس شورای اسلامی

خانواده‌های زندانیان زیر اعدام امروز مقابل مجلس تجمع کردند و با شعارهای «نه به اعدام» و «اعدام نکنید» خواستار توقف فوری حکم‌های مرگ و رعایت حقوق انسانی شدند.
اما این اعتراض مسالمت‌آمیز با حمله نیروهای انتظامی و استفاده از باتوم مواجه شد، نشان‌دهنده بی‌اعتنایی سیستم به صدای انسان‌ها و خانواده‌های دردمند است.

زندانیان زیر حکم اعدام در واحد ۲ زندان قزلحصار، یک هفته است که در اعتصاب غذا به سر می‌برند و از این طریق صدایشان را به گوش مردم ایران و جهان رسانده‌اند.

روز گذشته متنی با عنوان «وصیت نامه زندانیان قزل‌حصار» در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و از این طریق از مردم دعوت شد تا از زندانیان حمایت کنند.

«به نام خدا

مردم عزیز کشورم دوستان، آشنایان اکنون که ما داریم این وصیت نامه را تنظیم می‌کنیم زنده‌ایم اما در انتظار مردن، الآن همه ما نفس می‌کشیم و روح در جانمان است.

اما امروز به شما نیاز داریم نه آن روز که برای فاتحه سر مزارمان بیایید اگر مراسمی برای ما قراره باشه حضور شما در تاریخ تعیین شده جلوی مجلس است.

ما نمی‌خواهیم به خاک سپاریمان بیایید تا زنده‌ایم به یاریمان بیایید.»

این زندانیان امیدشان به مردم و رسانه‌ها است. زندانیانی که غالبا از اقشار محروم جامعه هستند و در اثر فقر و بی‌عدالتی در مسیری قرار گرفتند... اما جزای آن‌ها نباید مرگ باشد. آن‌ها باید فرصت زندگی داشته باشند و فرصت برابر با اقشار برخوردار جامعه.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

امیررضا یوسف‌پورسیفی، موزیسین و فعال رسانه‌ای مخالف حکومت جمهوری اسلامی، اعلام کرده است که شامگاه ۱۹ اکتبر ۲۰۲۵ مادرش در واتساپ پیامی تهدیدآمیز دریافت کرده و فرستنده پیام از قصد خود برای ربودن او از خانه نوشته است. به گفته پورسیفی، مادرش این تهدید را به پلیس گزارش کرده و او از زمان بازگشت به خانه در را قفل کرده و از منزل خارج نشده است.

پورسیفی می‌گوید پلیس به خانواده اعلام کرده‌اند برای امنیت بهتر محل سکونت خود را تغییر دهند و خانواده «به‌شدت ترسیده‌اند». او اضافه کرده که تا زمان روشن شدن منشأ پیام و شناسایی فرستنده، از خانه خارج نشده و پیگیری‌ها توسط مأموران ادامه دارد.

بنا بر این گزارش، امیررضا پوریوسفی پیش از این هم پیام‌های تهدیدآمیز زیادی دریافت کرده و تحت مراقبت پلیس بود، اما این بار آدرس او و مادرش را هم نوشته‌اند و پیام‌های دیگری که ارسال کرده‌اند نشان می‌دهد حتی ساعت رفت‌وآمد آن‌ها را هم تحت نظر داشته‌اند.

امیررضا فرزند مسیحا یوسف‌پورسیفی، زندانی سیاسی سابق و از همکاران آموزشکده توانا است.


#امیررضا_پورسیفی #امیررضا_یوسف_پورسیفی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
در این دو تصویر، تمام فاصله‌ی میان انسانیت و بی‌رحمی نقش بسته است. یکی جان داد تا حقیقت بماند و دیگری زنده است تا کشتار ادامه یابد.

در یک سوی تصویر، امیر جوادی‌فر قرار بود با نامزدش لبخند زندگی و عشق را در روز ازدواجشان تجربه کند. جوانی با چشمانی پر از امید، دلی که برای فردا می‌تپید و لبخندی که باید شادترین روز زندگی را رقم می‌زد.

یادم هست روزی پدر امیر را دیدم؛ کنار خانه‌ای نیمه‌کاره که در حال ساخت بود، ایستاده بود و اشک می‌ریخت. پرسیدم چرا می‌گریید؟ پاسخ داد: این خانه را پیش‌خرید کرده بودم برای امیر و لبخند، تا بعد از عروسی‌شان در همین خانه زندگی کنند. اما سرنوشت این شادی را از آن‌ها ربود.

امیر، نه در تالار جشن بلکه در تاریکی بازداشتگاه کهریزک، مظلومانه جان سپرد؛ امیری که بینایی چشمش را از دست داده بود و با تمام وجود چشم‌هایش را از مادرش می‌خواست. زیر ضربات شکنجه، با لبانی تشنه و در حسرت جرعه‌ای آب، تنها و بی‌دفاع اما وفادار به حقیقت و آزادی پر کشید و به سوی مادرش رفت.

در سوی دیگر، مردی پلید، بی‌رحم و آدم‌کش به نام علی شمخانی بر تخت دیکتاتوری تکیه زده است؛ کسی که به خاطر تار مویی از جاویدنام مهسا امینی جان او را گرفت، بی‌آنکه کوچک‌ترین شرمی از خون ریخته شده بر زمین داشته باشد.

در حصار زر و تجمل، بی‌آن‌که کوچک‌ترین شرمی از خون ریخته‌ شده بر زمین داشته باشد. مردی که در کارنامه خود پدران و مادران بی‌شماری را از دیدار فرزندانشان محروم کرد و دامادها و عروس‌هایی را که باید با شادی و لبخند زندگی کنند به کفن سپرد.

امروز او در تالارهای روشن و پر از تجمل در کنار دخترش با لباس سفید عروسی می‌خندد و شادی می‌کند؛ خنده‌ای که سنگین‌ترین فریادهای بی‌عدالتی و مظلومیت را خفه می‌کند، لبخندی که بر خون‌های پایمال‌شده و اشک‌های ریخته‌شده مهر سکوت می‌زند، لبخندی که نشان می‌دهد برای او هیچ خجالت، هیچ شرم و هیچ وجدان باقی نمانده است.

فاصله میان انسانیت و بی‌رحمی، میان عدالت و قدرت هرگز تا این اندازه روشن نبوده است. نمی‌توانیم سکوت کنیم، نمی‌توانیم چشم ببندیم. صدای مظلومان را خاموش کردن، خیانت به وجدان تاریخ است. تاریخ بی‌رحمی را نخواهد بخشید و ما نیز نباید بخشیم.

برگرفته از صفحه مسعود علیزاده.

masoudalizadeh___

#بازداشتگاه_کهریزک
#حنانه_کیا_عروس_ایران
#امیر_جوادی_فر
#محمد_کامرانی
#محسن_روح_الامینی
#دادخواهی
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

روایت نیلوفر آقایی، از مصدومان شلیک عامدانه به چشم، از شب عروسی‌اش و مشکلات پروتز چشم

_ پنج و نیم صبح بیدار شدم برم آرایشگاه، رفتم دست و صورتم‌و بشورم شروع کردم با چشمم صحبت کردن که امروزو با من راه بیا اذیتم نکن برات جبران میکنم:) ولی همون اول صبحی که تا کرم مرطوب‌کننده رو بهش زدم و پنج دقیقه بعد خشک شد، فهمیدم روز سختی در پیش است….

_ساعت نه صبح آرایشگاه
هانیه جون من یه لحظه برم دستشویی؟
رفتم تو دستشویی دارم با دست جشامو باد میزنم که اشکم درنیاد و دوباره کرم میزنم و بهش غر میزنم که خیلی نامردی که تو روز عروسیم داری ده برابر هر روز اذیتم میکنی…

_ وسط روز در حال عکاسی

فیلمبرداری که از ماجرای چشمم خبر نداشت رو کلافه کرده بودم بنده ی خدا می‌گفت نیلوفر جان توروخدا یکم پلک زدنت کمتر بشه من سریع ویدئو رو گرفتمااا.
من: باشه باشه فقط یه لحظه صبر کنین من کرم چشممو بزنم…

_بعد از ظهر بعد از اتمام عکاسی

به جرات هر هفت هشت دقیقه یکباار: علی عزیزم کرم چشممو از جیبت میدی؟
سرماخوردگی ناگهانی خشکی چشمم رو بدترش کرده بود.

_شب وسط مراسم

مهمونا: نیلوفر جون عکس بگیریم؟ من: آره عزیزم حتما فقط یه لحظه من کرم چشمم رو بزنم🫠

خلاصه از پروتزم دلخورم که اذیتایی که روزای معمولی با من نمی‌کرد رو همه رو روز عروسیم جبران کرد… از خودم ممنونم که با همه‌ی این اذیتا، روحیمو حفظ کردم و نذاشتم روزمو خراب کنه و از وسط مجلس تکون نخوردم و تا آخر در حال پایکوبی بودم و علی‌ام که حواسش جمع بود بهم.

گریه داشتماا ولی یجوری خودمو نگه داشتم که حتی با دیدن گریه‌ی مامان و بابا هم گریه نکردم چون یه بهونه لازم بود که اشکای اذیت چشمم هم بهش اضافه شه و اونجا وقتش نبود.

این عکس رو بی نهایت دوسش دارم💚 یه بچه‌بغضم کردماا سر گرفتنش ولی زود خودمو جمع و‌جور کردم چون میدونم #شب_همیشه_شب_نمیمونه


عروس ما، نیلوفر آقایی عزیز، که یک چشمش را توسط عوامل حکومت از دست داد، در شب عروسی‌اش اینقدر بغض داشت و درگیر پروتز چشم بود... عروس اونا اما ....
....

و شمخانی از افرادی بود که دستور کشتار مردم را داده بود.

#نیلوفر_آقایی #چشم_برای_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

عدالت با مرگ برقرار نمی‌شود

✍️ مریم یحیوی

افزایش نگران‌کننده‌ی صدور و اجرای احکام اعدام، به‌خصوص در زندان قزل‌حصار، بار دیگر نگاه‌ها را متوجه پیوند میان خشونت ساختاری، فقر و سیاست کیفری در ایران کرده است. در این ساختار، اعدام نه صرفاً یک مجازات قضایی، بلکه بخشی از سازوکار کنترل اجتماعی و حفظ نظم موجود است؛ نظمی که بر پایه‌ی سرکوب، تبعیض و ترس بنا شده است.

بخش عمده‌ای از محکومان به اعدام از میان طبقات فرودست و حاشیه‌نشین جامعه هستند؛ کسانی که بیشتر قربانی شرایط نابرابر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی‌اند تا عامل آن. در چنین بسترهایی، «جرم» اغلب حاصل انتخاب آگاهانه‌ی فردی نیست، بلکه پیامد اجتناب‌ناپذیر فقر، تبعیض و فقدان فرصت‌های برابر است. از این‌رو، مجازات مرگ نه عادلانه است و نه بازدارنده؛ تنها تکرار همان چرخه‌ی خشونت و نابرابری‌ست که آن جرم را زاده است.

اعتصاب غذای ۱۵۰۰ زندانی غیرسیاسی در واحد ۲ زندان قزل‌حصار و تداوم کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» — که اکنون بیش از ۹۰ هفته در ۵۲ زندان کشور جریان دارد و از دل زندان قزل‌حصار شکل گرفت — یادآور این واقعیت است که مخالفت با اعدام، واکنشی صرفاً انسانی نیست، بلکه پاسخی آگاهانه به سیاست‌هایی‌ست که حذف انسان را جایگزین اصلاح اجتماعی کرده است.

در نگرش عدالت‌محور، مجازات باید فرصتی برای ترمیم رابطه‌ی فرد و جامعه باشد، نه پایانی بر آن. عدالت واقعی زمانی معنا دارد که به انسان امکان جبران، رشد و بازگشت داده شود. اعدام این امکان را به‌کلی نابود می‌کند و خود در تضاد کامل با مفهوم عدالت قرار می‌گیرد.

اصرار بر مجازات مرگ، به‌ویژه در ابعاد گسترده، بیش از هر چیز گواه ناتوانی یک ساختار در مواجهه با ریشه‌های جرم است. جامعه‌ای که مسیر اصلاح را کنار گذاشته و تنها به حذف متوسل می‌شود، خشونت را از سطح فردی به سطح نهادی ارتقا می‌دهد.

صدایی که از دل زندان قزل‌حصار برخاسته، صدای هشدار است؛ هشداری علیه روندی ضدانسانی که نباید نادیده گرفته شود. وظیفه‌ی اخلاقی، انسانی و مدنی تمامی وجدان‌های بیدار است که در برابر این خشونت سازمان‌یافته سکوت نکرده و خواست لغو احکام اعدام را به مطالبه‌ای جدی و ضروری در سطح جامعه بدل سازند.

نه به اعدام، آری به زندگی
نه به خشونت ساختاری، آری به عدالت ترمیمی


#مریم_یحیوی
#نه_به_اعدام
#از_قزلحصار_بگو
#زندان_قزلحصار
#سه_شنبه_های_نه_به_اعدام
#نه_به_استبداد
#نه_به_دیکتاتوری
#نه_به_خشونت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech