یادداشت گلرخ ایرایی از زندان اوین برای عباس دریس

«یک‌بار جنگ زدگی کافی‌ست تا کل زندگی انسان تباه شود و خواب‌هایش بوی باروت بگیرد. آثار جنگ هنوز در شهرهای مرزی باقی‌ست و پیکر مردمان آن نواحی هنوز از ترکش‌های جنگ تیر می‌کشد. برای برخی‌مان شاید همین جنگ خاطره‌ای باشد از روایت‌هایی که شنیده‌ایم یا آنچه در قاب تصویری دیده‌ بودیم. عباس دریس مردی که جنگ کودکی‌اش را تباه کرده بود، از پشت دیوارهای زندان شاهد تباه شدن کودکی فرزندانش است. عباس با لبخندی بر لب، با رنجی بر پیشانی و شرافتی در نگاه.
جرم عباس دریس این است که شاهد جنایات رژیم در ماهشهر بود.
جنایاتی که عاملان و آمرانش ترفیع می‌گیرند و شاهدانش حکم مرگ.
اندوه این سال‌های مادر عباس، مرگ هولناک همسرش، تلخیِ بی‌مادریِ فرزندانش و حالا قریب‌الوقوع بودن اجرای حکمش.
کشتن عباس دریس قتل حکومتی‌ست و جنایتی دیگر بر جنایات پیشین رژیم خواهد بود.

گلرخ ایرایی
زندان اوین
تیر ۱۴۰۲»


#عباس_دریس #گلرخ_ایرایی #بیانیه #آبان۹۸ #نیزار_خونین #ماهشهر #آبان_ادامه_دارد #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی در یادداشتی از زندان اوین به بازداشت مهدی یراحی واکنش نشان داد و نوشت:
«بر عهد و پیمان خود با مردم ماند. مهدی یراحی، هنرمندی که رسالت هنر را فراموش نکرد و از هنر نغمه‌ای ساخت برای انعکاس رنج. صدایی شد، فریادی، از بی‌صدایان.
صدایش، صدای من، صدای تو، صدای مایی که در بند ستم بی‌صدا مانده‌ایم. رنج‌اش نیز رنج من، رنج تو، رنج ماست. در شرایط سرکوب بی‌امان حکومت و تزریق نومیدی به جامعه صدای تو جسارت ما شد. در کنارت ایستاده‌ایم تا سرنگونی بنیاد ستم.

گلرخ ایرایی
شهریور ۱۴۰۲
زندان اوین»

#گلرخ_ایرایی #بیانیه #مهدی_یراحی #مهسا_امینی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین:
خبر هولناک است و نفس‌گیر

«خبر هولناک است و نفس‌گیر

چهار زندانی کُرد محکوم به مرگ در سلول‌های انفرادی اعدام را به انتظار نشسته‌اند و خانواده‌های‌شان پشت در زندان تنها مانده‌اند.
هولناکیِ این روزهای ما از سرکوبِ بی‌امان و خلسگی و سکوتی‌ست که بدان مبتلا شده‌ایم.
پس از اعلام وکیل محمد قبادلو که خبر از قتل قریب‌الوقوع محمد توسط حکومت را می‌دهد، خانواده و وکیل، پشت در زندان قزل‌حصار تنها می‌مانند و ساعاتی بعد در میان فریادهای خانواده، محمد را به قتل می‌رسانند.
توقع گزافی نیست حضوری چند هزار نفره پشت در زندانی که آن سوی دیوارش یکی از “ما” را تا سحرگاه به مسلخ می‌برند.
بربریت ماهیت جمهوری‌اسلامی‌ست و بنیان و اساسش بر سرکوب و جنایت است و جز با مبارزه در میدان نبردی تن به تن ساقط نخواهد شد.
محافظه‌کارانه نظاره‌گرِ جنایات رژیم بودن را بر‌نمی‌تابیم که سهیم شدن است در هر آنچه می‌کند و در سوگ نشستن آنجا که باید دادی بستانیم از این بیداد بیهودگی‌ست. جنایتی این‌چنین را شعله‌ی خشمی باید خانمان‌سوز.
خوی انقلابی‌گری را در ما کشته‌اند و میدان مبارزه را به هزار ترفند بزک کرده‌اند تا به اشک و آه بر گورهای بی‌جنازه‌ی فرزندان‌مان بیارامیم.
از نقد بی‌رحمانه‌ی خود که کنج عافیت گزیده‌ایم هراسی به دل نیست. هراس از پوزخند کنج لبان جلاد است و دستان سفاکش که هم‌اینک بافتن طناب داری دیگر را آغاز کرده است.
صدها محکوم به مرگ طناب دار را به انتظار نشسته‌اند در صف اعدام و این چرخه‌ی قتل حکومتی متوقف نخواهد شد مگر به خواست ما.
فرصت بی عملی در میان نیست. باید به خیابان بازگردیم. خیابان تنها مسیر است برای سرنگونی بنیان استبداد.
“نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم”

گلرخ ایرایی
بهمن ۱۴۰۲
زندان اوین»

#محمد_قیادلو #فرهاد_سلیمی #پژمان_فاتحی #محسن_مظلوم #محمد_فرامرزی و #وفا_آذربار #نه_به_اعدام #گلرخ_ایرایی #زندان_اوین #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، متنی خطاب به توماج صالحی نوشته است. بخش‌هایی از نوشته گلرخ را در اینجا می‌آوریم:

برای توماج صالحی عزیز. یکی از ما. ما که خود یک از هزارانیم. توماج عزیزم. زندان نقطه‌ی صفرِ خاطره است. در گسستی همواره، از گذشته. و فردا چون حفره‌ای بی انتها که پایانش در تصور نمی‌گنجد. اینجا دیوارها هجوم دشنامند. بَر اختیار، بَر انسان، بَر بودن، و رهایی بَر تکه‌های کاغذ، بَر دیوارها، بَر همین هجوم سخت دشنام‌گونه پونز می‌شود. شعر از کلام تهی می‌شود اینجا. وزنی می‌شود سیال در ذهنت. سودایی می‌شود پرشور بر جانت. شعرها با نغمه‌هایی در گذشته‌های دور در هم می‌آمیزد. یکی می‌شود. از خود جدا می‌شوی. بیگانه می‌شوی، با رویاهایت، با خاطراتت، و در نقطه‌ی صفرِ خاطره آنگاه که از بندِ هر آنچه رنگ تعلق پذیرد بریده‌ای، خود را باز می‌یابی، پوست می‌اندازی، سخت می‌شوی و آنچه در انتها از تو باقی می‌ماند مقاومت است....
می‌جنگیم و ترس‌هایمان را زندگی می‌کنیم. زندان و شکنجه و طناب دار را. گویی کابوس نسلِ بَردار را دوره می‌کنیم و بر گورستانی از جنازه‌های بر هم تلنبار شده، کفش‌های بی‌صاحب و روایت‌های ناخوانده‌شان به پیش می‌رویم... در شهری پر از فقر که فریاد دادخواهی در سوت صدای مرگ و خرناسه‌های وجدان شحنه گم می‌شود. شهری پر از فقر و سایه‌هایی خمیده در کوچه‌های بی‌چراغ که حسرت را از زباله‌ها بیرون می‌کشند. شهری پر از فقر با کودکانی قد کشیده، بی‌رویا، با پاهایی ترک‌خورده، با صورت‌هایی تکیده، با اندوهی مدام در قعر چَشم‌هاشان، با کوکتل‌هایی پنهان در جیب‌ها، در بزنگاه خون و قیام. قیام گرسنگان، قیام پابرهنگان، قیام مردمی که چیزی برای‌شان باقی نمانده است برای از دست دادن. قیام می‌شویم. در تلاقیِ عرف و سنت و مذهبی که زیستیم‌اش، بی‌آنکه بر آن نماز برده باشیم. پَرسه می‌شویم در جنگل‌های اطراف شهر. بَر گورِ آن بی‌نشان رفتگان. هیاهو می‌شویم در انفجاری که بازماندگانش بر خود می‌پیچند هنوز، از دردِ نسیان. خشم و کینه می‌شویم در بُهت آخرین نگاه محکوم پایِ چوبه‌ی دار. برای لحظه‌ای تمام می‌شویم، آنگاه که قاضیِ شرع محمدمهدی را بَر دار کرد و پدر را به زنجیر کشید. برای لحظه‌ای تمام می‌شویم و در خود افول می‌کنیم، همچون نگاهِ بی‌حالتِ عابری بَر ارابه‌ای که جنازه‌ی بَر دار شده‌ای را به سوی گوری بی‌نشان بَر دوش حمل می‌کند. بی‌آوازی، حُزنی، بی‌مرثیه‌ای، بی‌چراغی در دست. شعار می‌شویم، بَر معبری، گم می‌شویم، در گذرگاه تاریخ. تاریخی که با خشم و کین زیستیم‌اش.

شک می‌کنیم. بی‌آنکه ترسیده باشیم شک می‌کنیم. ما شاهدانِ قتل شعله‌های امید و ناکامیِ خیزش جوانه‌ها، در رنجی مدام، گَزیده شدیم در میانه‌ی بالیدن، سقوط کردیم، در میانه‌ی تعالی و مبهوت ماندیم، در میانه‌ی شور و سودای جوانی. شک می‌کنیم مدام و بر دردهای رخنه‌ی شک در دلِ باورمان ضماد می‌گذاریم و عصیان را مهار می‌زنیم و تاب می‌آوریم خاورمیانه را، خانه را، با رنج‌هایش که دود شد در آن رویاهامان و به هوا رفت در آن هر آنچه خواستیم. ما در نبردی نابرابر پا به میدان گذاشتیم. بی سلاحی بر دوش ایستادیم، دوشادوشِ یکدگر. حلقه شدیم در زنجیرِ آزادگان. با رنجی از تبارِ رنج‌های اَرانی. سوزی شدیم دمیده در صورِاسرافیل. سرودی شدیم بر زبانی سرخ و ایستادیم، پوست انداختیم، سخت شدیم و بر دیوارها، بر این هجوم سخت دشنام‌گونه تَرَک انداختیم. در خود تمام شدیم و آنچه امروز از ما باقی‌ست مقاومت است و آنچه در برابرمان است تَرَک‌هایی‌ست بر دیوارهای قدرت. ما پنجه بر نظم مستقر کشیده‌ایم و غباری که از دور می‌بینیم از آوارِ ریختنِ دیوار ترس‌مان است در خیابان‌هایی که همواره ما را به خود می‌خوانند. توماج عزیز مقاومتت و بار دردی که بَر دوش می‌کشی سرمشق نسلی‌ست که می‌خواهد رویاهایش را زندگی کند.

گلرخ ایرایی، زندان اوین
.
#توماج_صالحی #گلرخ_ایرایی #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

فرزادکمانگر، معلم و فعال حقوق بشر بود که سحرگاه ۱۹ اردیبهشت ۸۹ به همراه ۴ زندانی سیاسی دیگر در زندان اوین به دار آویخته شد.

هنوز داغ سهراب، ندا، محسن و ده‌ها کشته دیگر اعتراضات ۸۸ تازه بود که خبری تلخ همه جا را پر کرد: پنج زندانی سیاسی اعدام شدند؛ فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، شیرین علم هولی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان. در میان این پنج اسم، نام فرزاد به واسطه نامه‌هایش بیشتر می‌درخشید. دست نوشته‌های او از زندان، تمام زندگیش را از رنجی که از کودکی تا لحظه مرگ برد، پیش روی ما می‌گذارد.

فرزاد کمانگر و یارانش را مخفیانه دفن کردند و هنوز پس از ۱۴ سال محل دفن آن‌ها را مخفی نگه داشته‌اند.

گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، در سالگرد اعدام فرزاد کمانگر مطلبی به شرح زیر نوشت:

«گفته بودی قوی بمانیم به شعر، به آواز به لیلاهایمان به رویاهایمان پشت نکنیم. امروز ۱۷ سال و ۸ ماه و ۲۲ روز از بازداشت و ۱۴ سال تمام از اعدامات گذشت. فکر می‌کنم به تو که هنوز با نام فرزاد کمانگر، معلم آزاده یادت می‌کنیم، فکر می‌کنم به ۲۸ مرداد ۱۳۸۵ ، به لحظه دستگیری‌ات در حالی که برای پیگیری درمان بیماری برادرت به تهران رفته بودی، به ۱۳۶۰ روز تحمل حبس و شکنجه‌ات در زندان‌های جمهوری اسلامی به بی‌دادگاهی چند دقیقه‌ای که به اعدام محکومات کرد، فکر می‌کنم به ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹، به روزی که پس از طی روند پر نقص قضائی، مخفیانه و بدون اطلاع وكیل و خانواده در محوطه پارکینگ زندان اوین جایی حوالی ما در بند زنان همراه با علی حیدریان، شیرین علم هولی، فرهاد وکیلی و مهدی اسلامیان بر دارتان کشیدند، فکر میکنم.
به ناپیدسازی قهری‌تان به پنهان‌بودن محل دفن و مشخص‌نبودن سرنوشت پیکرهایتان ۱۴ سال پس از اعدام تان فکر می‌کنم به دایه سلطنه رضایی، مادر دادخواه‌ات که وقتی به او گفتند محل دفن پسرت فرزاد كمانگر مشخص نیست» گفت «فرزاد» قبر ندارد اما تا ابد در دل تمام آزادی خواهان مدفون است» فکر می‌کنم به او که گفت چرا می‌گویید مادران عزادار ما مادران سرافرازیم فکر می‌کنم به مادر سرافرازت فکر می‌کنم که گفت: «فرزاد را بهار از من گرفتند ولی هر بهار به میان مردم بر می گردد، مردم هم بابد جلوی ظلم‌ها و ستم‌ها بایستند.»

گفته بودی قوی بمانیم با امید به آزادی، رهایی و نجات جان عزیزان محکوم به اعداممان از چوبه‌های دار ایستاده‌ایم و برای آزادی برابری و عدالت می‌جنگیم

گلرخ ایرایی اردیبهشت ۱۴۰۳ ، بند زنان زندان اوین»

درباره فرزاد کمانگر
tavaana.org/farzad-kamangar

#بیانیه #گلرخ_ایرایی
#فرزاد_کمانگر #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

#گلرخ_ایرایی، زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان، با یادآوری رفتار «اصلاح‌طلبان» در دهه‌ها و سال‌های گذشته به شدت از آن‌ها انتقاد کرد.

او در بخشی از این نامه نوشته:

«از یاد نمی‌بریم، تثبیتِ قدرتِ جمهوری اسلامی و کشتار فاجعه‌بار جوانان در دهه شصت را؛ در روزهایی که شما حزب‌اللهی‌ها و خط امامی‌ها در رأس امور بودید.

انقلاب فرهنگی و اخراج و خانه‌نشین کردنِ دانشجویان و اساتید؛ و برتری دادن به سفاهت در برابر لیاقت را؛ کشتار، شکنجه، تجاوز، تواب‌سازی و وادار کردن زندانیانِ سیاسی به تیرِ خلاص زدن به رفقایشان در زندان‌های دهه شصت را؛ و قتل‌های زنجیره‌ای را که توسط شما و گماشتگانتان در وزارت اطلاعاتِ تحت نفوذتان رُخ داد. وقتی در قتل‌های زنجیره‌ای نزدیک به هزار نفر طی چند سال سلاخی شدند، شما یک تدارکات‌چیِ ساده شدید تا از پاسخگویی شانه خالی کنید و وقتی به جوانان در کوی دانشگاه حمله شد، دست از حمایتشان در خیابان و زندان‌ها کشیدید تا توسط انصار حزب‌الله به خاک و خون کشیده شوند و از پشت بام‌ها به زمین پرت شوند و مفقود شوند بازماندگانشان به حبس‌های طویل‌المدت محکوم شوند.

وقتی در عاشورای ۱۳۸۸ شکل اعتراضات از راهپیماییِ سکوت فراتر رفت و شعارها از مرزهای تعیینی‌تان عبور کرد؛ مردمی که به واسطه‌ی فضای ایجاد شده توسط شما و ادعای رأی‌های مفقود شده‌تان به خیابان آمده بودند را رها کردید تا کشته شوند و به اعدام محکوم شوند و در زندان‌ها مورد شکنجه قرار بگیرند.

هشتادوهشت را مشخصاً شما رقم زدید. برای برگشتن به عرصه‌ی قدرتی که از آن بیرونتان رانده بودند. اما حتی آن زمان هم به صندوق رأی پشت نکردید و روی خونِ مصطفی‌ها و بچه‌های کهریزک «حماسه‌ی دماوند» را آفریدید.
ما مردمِ کف خیابان همیشه سیاهی لشکرتان بودیم تا از پایین فشار بیاوریم و شما از بالا چانه بزنید تا بلکه به بازی قدرت دوباره راهتان دهند.

مردم از اصلاحات گذر کرده‌اند و شما هنوز بر جنازه‌های تلنبار شده‌ی جوانان ایران، وعده‌های محمد خاتمی را دوره می‌کنید. او در سال ١٣٩٨ پس از کشتار معترضان، ما مردم را امواج مخرب خواند و قدردان مقام عظما شد. حالا دوباره به میدان آمده‌اید تا نوجوانی و جوانی نسل‌های بعد از ما را نیز همچون ما تباه کنید. بعد از آن همه فراز و فرود و بعد از افزایش بینش سیاسی جامعه در سال‌های اخیر، باز به میدان آمدید تا با فریب افکار عمومی شعبده‌ای دیگر به راه اندازید. اما از پشت میله‌های زندان هم دیده می‌شود که نه برای پیروزی در انتخابات بلکه برای شکست مردم به میدان آمده‌اید.»

#سیرک_انتخابات #رای_بی_رای #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech