🔷سرکوب سیستماتیک در پس نمایش لیست زندانیان سیاسی

تنها راه واقعی پایان دادن به زندان‌های سیاسی، بازنگری در دادگاه‌ها، جرم‌زدایی از فعالیت‌های مدنی و سیاسی است

✍مهدی محمودیان؛ زندان اوین

🔹ماجرای «لیست زندانیان سیاسی» که اخیرا با آب‌وتاب رسانه‌ای شده، در اصل یک بازی سیاسی برای انحراف افکار عمومی است. قوه قضائیه با طرح این درخواست که «لیست بدهید»، خود را در موضع پذیرش گفت‌وگو و تعامل نشان می‌دهد، اما نهایتا با  آزاد کردن چند چهره شناخته‌شده و گذاشتن صدها زندانی گمنام پشت میله‌ها بدنبال ادامه سیاست سرکوب است و نه حل مشکل.

🔹چنین نمایشی، هم به حکومت امکان می‌دهد خود را پاسخ‌گو جلوه دهد و هم به بخشی از جریان‌های سیاسی فرصت می‌دهد که با ارائه چند اسم محدود، نقش «میانجی» را بازی کنند، بی‌آنکه مشکل را ریشه‌ای حل کنند.

🔹در واقع، مسئله اصلی زندانیان سیاسی نه در دادن یا ندادن «لیست»، بلکه در سیاست سرکوب است. تا زمانی که فعالیت مدنی، سیاسی و روزنامه‌نگاری جرم‌انگاری می‌شود، هر فهرستی —حتی اگر همه نام‌ها را در خود داشته باشد— تنها یک مسکن موقتی است.

🔹 تجربه نشان داده که پس از آزادی چند اسم از لیست، دستگاه امنیتی ظرف مدت کوتاهی ده‌ها و صدها نفر دیگر را با اتهام‌های مشابه بازداشت می‌کند؛ این چرخه عملاً یک بازی سیاسی است. اما در این بین راه‌حل واقعی بسیار روشن است و نیازی به بازی‌های رسانه‌ای ندارد:

۱. پرونده‌های موسوم به سیاسی و امنیتی نه فقط در چند شعبه محدود و نزد چند قاضی بدنام و وابسته در دادگاه انقلاب، بلکه در دادگاه‌های واقعی و عادلانه دوباره بررسی شوند؛ دادگاه‌هایی که استقلال داشته باشند و قاضی در آن‌ها نقشش قضاوت باشد، نه «بله‌قربان‌گو»یی برای ضابطان بی‌سواد نهادهای امنیتی.

۲. باید از فعالیت‌های مدنی و سیاسی جرم‌زدایی شود و حاکمیت از سرکوب سیستماتیک دست بردارد. زندان باید جای مجرمان واقعی باشد؛ کسانی که در یک روند قضائی شفاف و عادلانه محاکمه شده‌اند، نه محل حبس روزنامه‌نگاران، فعالان مدنی، دانشجویان و شهروندان معترض.

🔹تا زمانی که این دو اصل محقق نشود، هر اقدامی از جمله لیست دادن و گرفتن جز یک تاکتیک تبلیغاتی برای فریب افکار عمومی و پوشاندن چهره واقعی سرکوب ارزیابی نخواهد شد.

واقعیت تلخ این است که دستگاه قضائی، و اساساً جمهوری اسلامی، اراده‌ای برای اصلاح ساختاری ندارند، اما حتی در همین شرایط هم، رئیس قوه قضائیه می‌تواند به جای بازی تبلیغاتی «لیست»، با دو اقدام ساده راه آزادی بسیاری از زندانیان را هموار کند.

نخست، با یک دستور قاطع و صریح اجازه دهد آزادی مشروط، که حق قانونی مصرح در قوانین کشور است، بدون سنگ‌اندازی ضابطان تنگ‌نظر و احیانا نفوذی‌های اسرائیل و بدون تفاسیر سلیقه‌ای و امنیتی اجرا شود.

اگر این روند با تسامح و بر اساس روح قانون، نه تفسیر سخت‌گیرانه و دستوری نهادهای امنیتی، پیش برود و زندانیان بتوانند از این حق مسلم خود استفاده کنند، منجر به آزادی فوری صدها و حتی هزاران زندانی خواهد شد.

مورد دوم اینکه

بسیاری از زندانیانی که برایشان قرار وثیقه صادر شده، به دلیل فشار و دخالت مستقیم نیروهای امنیتی امکان تودیع وثیقه را پیدا نمی‌کنند. این مانع‌تراشی غیرقانونی، عملاً حبس موقت آنان را طولانی می‌کند و نشان می‌دهد که حتی حق قانونی ساده‌ای مانند وثیقه نیز در سیستم کنونی به ابزاری برای سرکوب و کنترل تبدیل شده است.

اگر اجرای قانونی و بدون مداخله این قرارها تضمین شود، بخش قابل توجهی از افراد در بازداشت، بدون نیاز به هیچ فهرستی آزاد خواهند شد.

🔹نکته قابل توجه دیگر در اظهارات اخیر مسئولان قضایی و برخی فعالان سیاسی این است که بارها به «جداکردن جاسوسان از دیگر زندانیان» اشاره می‌شود. اما واقعیت این است که اغلب افرادی که با برچسب جاسوسی یا امنیتی و یا فعالیت‌های مسلحانه بازداشت و محاکمه شده‌اند، دقیقاً همان مسیر ناعادلانه را طی کرده‌اند: محاکمه در دادگاه‌های انقلاب، توسط همان چند قاضی بدنام و بعضا فاسد و با دخالت همان ضابطان پیش‌گفته. من از قوه قضائیه در این زمینه ناامیدم، اما هر فعال سیاسی یا حقوق بشری که در این موضوع اظهار نظر می‌کند، باید این نکته مهم را در نظر بگیرد.

🔹از نظر من نیز، جاسوسی و وطن‌فروشی و ترور و فعالیت مسلحانه جرم بزرگی است و مستحق مجازات قانونی، اما معتقدم این افراد باید در دادگاه‌های صالح، با حضور وکلای منتخب خود عادلانه محاکمه شوند. در حالی‌که امروز شاهدیم بسیاری از آنان صرفاً به خاطر تسویه‌حساب‌های سازمانی و سیاسی در زندان باقی مانده‌اند.

🔹بدون رعایت این اصل بنیادین عدالت، یعنی حق دادرسی عادلانه، شفاف و منصفانه، هر محکومیت امنیتی و جاسوسی ابزاری است برای سرکوب و نمایش تبلیغاتی برای پروژه‌های حکومتی و نه اجرای عدالت.

#زندانی_سیاسی #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
به شهریور نزدیک می‌شویم، ماهی که یادآور مهسا امینی و آغاز یکی از بزرگترین خیزش‌های مردمی در ایران معاصر است. خیزشی با شعارهای مترقی و با حضور مردم اقصی نقاط میهن.
جوانان ایران با دست خالی مقابل حکومت تا بن دندان مسلح حماسه آفریدند و جان خود را برای آزادی میهن نثار کردند. بعد از آن‌ها مادرانشان در تداوم جانفشانی فرزندان، شهامت یافتند و در هر کوی و برزن نام آن آزادکان را فریاد زدند و وجدان جامعه را به بیداری فراخواندند.

لیلا مهدوی، مادر سیاوش محمودی، ویدیوی اول را منتشر کرد و نوشت:
حالمان به مانند فریاد بلندی است برای ظلم برای حق برای دلتنگی مادرانه
نه، بهتر از خوب — رها، سبک، بی‌وزن
مثل آواز زلال آب، که نرم و بی‌صدا
از دل صخره‌ها عبور می‌کرد،
انگار که زمین هم دلش را به ما سپرده بود. برای فریادهایمان

قلب‌هایمان…
می‌تپید، آرام، هماهنگ
با ضرباهنگی که نه از زمان بود،
نه از عقل — فقط از عشق.

گفتم:
بیا حرفی بزنیم،
حرفی از جنس رود — جاری و پاک
از جنس نسیم، که بوسه می‌زند بی‌ادعا
از جنس نوری که روی برگ‌ها می‌رقصد.

بیا واژه‌هایمان را بکاریم
در خاکی که بوی باران می‌دهد،
بوی فرزندانمان را می دهد
تا شاید درختی بروید
از نام فرزند انمان پردل خاک
که میوه‌اش سکوتی شیرین باشد، برای آنانی که صدای ما به گوششان می رسد
و سایه‌اش آغوشی بی‌مرز.

آب، کوه، درخت…
با ما نفس می‌کشیدند،
شرمگین از صداقتمان
گوش سپرده بودند
به زمزمه‌ی دوستت دارمی
که فقط چشم‌هایمان گفتند.

ما بودیم
و رویایی که فقط در خیال تو آغاز می‌شد…
و دیگر هیچ
به نام فرزندان نامی ایران به نام سیاوش .عرفان . نیکا.ابوالفضل.سارینا .امیر مهدی.کومار .محمد مهدی .آرمیتا.صدف. وتمام دختران و پسران آزاده ای که جان شیرین خود را در راه آزادگی ازدست دادن برای وطن
جاوید نام بلنتدتان که تاریخ ساز ایران آزاد می شوید
#سیاوش_محمودی #دادخواهی #عدالت #عرفان_رضایی #ایران #مادران_دادخواه
#ابوالفضل_مهدی_پور
#غزاله_چلابی


ویدیوی دوم هم از استوری خانم مهدوی برداشته شده است.

#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

جنگ یخچال و تلویزیون!
شکست روایت رسمی؛ از شوروی تا جمهوری اسلامی

پیام همراهان

در ادبیات سیاسی، «جنگ یخچال و تلویزیون» استعاره‌ای است از جدال میان تبلیغات رسمی و واقعیت زندگی مردم. تلویزیون در نظام‌های اقتدارگرا وظیفه دارد روایت مطلوب حاکمان را بازنمایی کند: تصویری از پیشرفت، رفاه و شکوفایی. اما یخچال خانه‌های مردم، بی‌رحمانه واقعیت را آشکار می‌کند: تورم، گرانی و سفره‌هایی که هر روز کوچک‌تر می‌شوند.

جمهوری اسلامی سال‌هاست درگیر این جنگ است. صداوسیما شبانه‌روز بر طبل موفقیت می‌کوبد؛ از «جهش تولید» می‌گوید، از «بی‌اثر بودن تحریم‌ها» گزارش می‌دهد و فروشگاه‌های پر از کالا را نمایش می‌دهد. اما مردم وقتی در خانه یخچال خود را باز می‌کنند، با حقیقتی کاملاً متفاوت روبه‌رو می‌شوند:

افزایش مداوم قیمت لبنیات و پروتئین،

حذف میوه و گوشت از سفره‌ی طبقات متوسط،

قبض‌های سنگین برق و گاز که به معضلی جدی بدل شده،

و فشار اقتصادی‌ای که حتی طبقه‌ی کارمند و بازنشسته را در تنگنا قرار داده است.


در چنین شرایطی، یخچال داور نهایی است. هیچ میزگرد تلویزیونی و هیچ سخنرانی رسمی نمی‌تواند کمبودهای روزمره را پنهان کند. شهروندی که توان خرید مرغ یا لبنیات را ندارد، به‌خوبی می‌فهمد که شعارها و آمارها چیزی جز توهم نیستند.

از این رو، جنگ یخچال و تلویزیون در جمهوری اسلامی، بیش از آن‌که نبردی رسانه‌ای باشد، یک بحران مشروعیت است. اعتماد عمومی زمانی نابود می‌شود که تجربه‌ی زیسته‌ی مردم در تضاد کامل با روایت حاکمیت قرار گیرد. تلویزیون شاید بتواند برای مدتی تصویر بسازد، اما واقعیت اقتصادی مانند یخچال خالی، صادقانه‌تر از هر رسانه‌ای سخن می‌گوید.

تجربه‌ی تاریخی شوروی نشان داد که پروپاگاندا نمی‌تواند برای همیشه بر زندگی واقعی غلبه کند. همان‌گونه که شهروندان شوروی در نهایت حقیقت را در صف‌های طولانی و قفسه‌های خالی دیدند، امروز نیز شهروندان ایرانی با باز کردن درِ یخچال‌های نیمه‌خالی خود، پرده از واقعیت برمی‌دارند.

این جنگ سرانجام به نقطه‌ای می‌رسد که دیگر جای انکار باقی نمی‌ماند. تلویزیون می‌تواند برای مدتی واقعیت را بزک کند، اما یخچال خالی هیچ‌گاه فریب نمی‌خورد. در نبرد میان تبلیغات و تجربه‌ی روزمره، همواره واقعیت است که پیروز می‌شود؛ واقعیتی که در سفره‌های کوچک‌شده، قبض‌های سنگین و معیشت دشوار مردم جلوه‌گر است. دیر یا زود، این واقعیت چنان سنگین و آشکار خواهد شد که هیچ رسانه و هیچ روایت رسمی توان پنهان‌سازی آن را نخواهد داشت.

#فقر_فساد_گرونی #پروداگاندا #یخچال_خالی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech