یاداشت رضا یعقوبی، مدرس فلسفه، به حسین رونقی:

«به برادر عزیز و مبارزم، حسین رونقی. به عزم و اراده‌ات درود می‌فرستم. شجاعت بی‌مثالت مایه‌ی الهام و انسجام همه‌ی ما بود. جمع بودن و ما شدن ما و هویت جمعی ما در گرو کنش‌هایی است که فراتر از اختلافات سلیقه‌ای، وجدان ما و عواطف انسانی ما را بیدار و همه را به هم نزدیک‌تر می‌کنند. و این سرمایه‌ی اجتماعی بزرگی است که پیوندهای ما را محکم‌تر و همبستگی ما را تقویت می‌کند. در نتیجه شما یک سرمایه‌اید و از سرمایه‌ها باید محافظت کرد. آن‌قدر فراموشکار نیستیم که دوختن لبان و تحصن شما و آن اعتصاب و فداکاری بزرگ را فراموش کنیم و آن صدای بلندی که فریاد ملت بود در روزهای خاموشی و بی‌تفاوتی. امروز هم با به خطر انداختن جانتان جان تازه‌ای به همبستگی و جمع بودن ما دادید.

اما از هر چه بگذریم مهم‌تر از هر چیز امروز سلامت شما و بودنتان و ماندنتان برای ما است. بیش از نمی‌توان بر خطری که جان شما را تهدید می‌کند چشم بست. کنش فردی و فداکارانه کار بزرگی است که هر کسی توان آن را ندارد اما از شما می‌خواهم به این اعتصاب پایان دهید تا با بازیابی سلامتتان این بار با کنش جمعی و همکاری و همبستگی هم برای اهدافمان تلاش کنیم. این بار را باید همه با هم در کنار هم و قدرت جمعی بر دوش بکشیم و انداختن بار آن به تنهایی بر دوش یک شخص عمل منصفانه‌ای نیست و نباید در آن روزهای با هم بودن زبانم لال جای شما خالی باشد.

از طرفی نگرانم برخی گروه‌های ناصالح جان شما را دستمایه‌ و ابزار مطامع خود کنند که تا پیش از این در جهت بی اثر کردن فعالیت شما تلاش می‌کردند. هنوز آن‌قدر از شرافت و انسانیت تهی نشده‌ایم که جان شما را که سرشار از شجاعت و مبارزه و امید است، قربانی انفعال و ‌بی‌مسئولیتی جمعی خودمان کنیم و به جای همکاری و تلاش جمعی چشم بر این تهدید بپوشیم. خوب می‌دانید کسانی هستند که آلودگی قدرت و خاموشی انسانیت آن‌ها را واداشته که به مرگ کنش‌گران و فعالان راضی باشند و سد محکمی چون شما در برابر استبداد را از میان بردارند.

پس از شما می‌خواهم این اعتصاب را بشکنید یا آن را به روزهای دیگری موکول کنید که یارانتان در وضع مساعدتری باشند. برای روز آزادی و دیدنتان لحظه‌شماری می‌کنم و می‌دانم که می‌دانید جان شما برای ما از همه چیز عزیزتر است و اگر دور از جان آسیبی به شما برسد همه‌ی ما آسیب خواهیم دید، جنبش آسیب خواهد دید و آزادگان و بی‌صدایان در این غوغای قدرت‌طلبی و قدرت‌پرستی بی‌صداتر خواهند شد.

پاینده ایران. زن، زندگی، آزادی.»

#حسین_رونقی #پاینده_ایران #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

خانواده دلاور جاویدنام محمدرضا اسکندری، به یاد او در سومین سالگردش تعدادی لوارم دانش‌آموزی، به کودکان نیازمند هدیه دادند.


- محمدرضا اسکندری متولد ۱۸ آذر ۱۳۷۵، اهل پاکدشت، ورزشکار بود و همراه پدرش که راننده ماشین است کار می‌کرد. ۳۰ شهریور وقتی از باشگاه برمی‌گردد در تماسی با خانواده می‌گوید که به مرکز شهر می‌رود، در جریان تظاهرات مرکز شهر با شلیک مستقیم نیروهای حکومتی به سر مجروح و نرسیده به بیمارستان جان می‌سپارد.

«روی دستش freedom رو تتو کرده بود چون همیشه در آرزوی آزادی بود.» این گفته مریم اسکندری، خواهر جاویدنام محمدرضا اسکندری، درباره اوست.
محمدرضا اسکندری، که پدرش جانباز جنگ ایران و عراق، ۳۰ شهریور ۱۴۰۱ در محله پاکدشت به ضرب گلوله‌های ماموران امنیتی کشته شد: « ورزشکار بود و آخرین بار هم از باشگاه رفته بود مرکز پاکدشت که اونجا شلوغ میشه و تیراندازی می‌کنند، با گلوله جنگی به قلبش زدند. ساک باشگاهش آخرین چیزیه که همراهش بوده.»
محمدرضا در آخرین تماس تلفنی به مادرش گفت: «شام میام؛ میام خونه.»
مادر حدود ساعت ۷ و نیم عصر به محمدرضا زنگ می‌زند و جویای حال او می‌شود که در این تماس همه چیز عادی است و صدای اعتراضات به گوش مادر نمی‌رسد. به نظر می‌آید هنوز محمدرضا به محل اعتراضات نرسیده است.
ساعت ۹ شب از محمدرضا خبری نمی‌شود. خانواده که از اعتراضات و تیراندازی در پاکدشت باخبر شده است، به محل می‌روند، ماشین محمدرضا را پیدا می‌کنند، اما از خودش خبری نیست. به درمانگاه محل می‌روند. یکی از نزدیکان خانواده اسکندری در گفت‌وگویی درباره آن شب می‎‌گوید: «پیکر محمدرضا روی زمین افتاده بود. غرق در خون؛ یعنی این [...]ها حتی محمدرضا را روی تخت نگذاشته بودند؛ روی زمین بود؛ یک چیزی شبیه به نوعی بنر هم روی محمدرضا کشیده بودند؛ جای گلوله روی قلب محمدرضا به وضوح دیده می‌شد که روی آن چسب زده بودند؛ باور نمی‌کنید کف درمانگاه همه‌اش خون بود.»
ماموران امنیتی و لباس شخصی‌ها اغلب «با لباس مشکی» و «چماق‌های چوبی در دست» بالای سر پیکر محمدرضا و خانواده او ایستاده‌ بودند


#محمدرضا_اسکندری #محمدرضااسکندری #مهسا_امینی #زن_زندگی_آزادی #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
سوگ خاموش، اشک‌های ممنوع؛

روایتی از رنجی که حکومت نمی‌خواهد دیده شود


سوگواری یکی از بنیادی‌ترین حقوق انسانی است؛ گریستن بر عزیزان، آرزوها یا آزادی‌های ازدست‌رفته. اما در جمهوری اسلامی، همین حق ساده بارها سرکوب شده است. در این سرزمین، اشک نه تنها تسکین نیست، که جرم شمرده می‌شود. سوگ خاموش، یعنی فقدان‌هایی که به رسمیت شناخته نمی‌شوند یا اجازه‌ی عزاداری ندارند، در ایران به شکلی سیستماتیک بازتولید می‌شود.

چرا حاکمیت از عزاداری می‌ترسد؟ در منطق جمهوری اسلامی، هر جمع‌شدن مردمی بالقوه تهدیدی سیاسی است. از دهه‌ی شصت تاکنون، حکومت هر نشانه‌ای از یادآوری مرگ‌های سیاسی را سرکوب کرده است. ایدئولوژی دینی–سیاسی حاکم هم می‌کوشد اشک و سوگ را تنها در خدمت روایت رسمی «شهیدپروری» به‌کار گیرد، و هر گریه‌ای بیرون از این چهارچوب، نامشروع اعلام می‌شود.

نمونه‌ها بی‌شمارند. مادران خاوران هنوز پس از چهار دهه حق ندارند بر مزار جمعی عزیزانشان عزاداری کنند. خانواده‌های کشته‌شدگان آبان ۹۸ و ژینا امینی، زیر تهدید و فشار امنیتی قرار گرفتند. زندانیان سیاسی و حتی متهمان مواد مخدر در سکوت اعدام می‌شوند، بی‌آن‌که خانواده‌هایشان از محل دفن مطلع شوند. بازماندگان پرواز PS752 وقتی برای سوگ گرد هم آمدند، با سرکوب روبه‌رو شدند. زنان پس از سقط جنین یا طلاق، به جای همدردی، شرمسار می‌شوند. افراد ترنس و کوییر، جدایی و طرد را در سکوتی اجباری تجربه می‌کنند. مهاجران و تبعیدیان، کودکان کار، دانشجویان محروم از تحصیل و زنانی که هر روز فقدان آزادی را زیر حجاب اجباری زندگی می‌کنند، همه در زمره‌ی صاحبان سوگ خاموش‌اند.

این رنج‌ها خاموش نمی‌مانند؛ در لایه‌های پنهان جامعه رسوب می‌کنند و به افسردگی، بی‌اعتمادی و خشم بدل می‌شوند. انفجارهای اجتماعی ایران، پژواک همین اشک‌های ممنوع است. وقتی مادری اجازه‌ی گریستن بر مزار فرزندش ندارد، اشک او به فریاد جمعی بدل می‌شود.

حق سوگواری، حقی انسانی و جهانی است. هیچ حکومتی نمی‌تواند برای همیشه مردم را از گریستن بازدارد. جمهوری اسلامی با سرکوب اشک‌ها، تنها درد و مقاومت را ژرف‌تر کرده است. امروز وظیفه‌ی ماست که این سوگ‌های خاموش را روایت کنیم: در هنر، در ادبیات، در شبکه‌های اجتماعی. زیرا دیدن رنج یکدیگر نه فقط همدلی، که نخستین گام مقاومت در برابر استبداد است.

#سوگواری #مهسا_امینی #کیان_پیرفلک #گفتگو_توانا

@Dialogue1402