🔸️
✍مونا مهرجویی چه موقعیت موجز و موزونی را برای سوگواری نخستین سالمرگ پدر و مادرش چیده.....به جای زاری بر مزارشان، رنج و اندوه خود را با صدای سنتور مهدی مرتضوی و قطعه‌ای از موسیقی علی سنتوری دکوپاژ کرده تا در میزانسنی سینمایی به سوگ بنشیند.....گویی او از پدر آموخته که غمش را به زبان هنر گره بزند تا به میانجی زیبایی، مرهم بر زخم‌هایش بگذارد.....تا با دست‌های هنر، بازوی تنهایی‌اش را بگیرد و از خاک اندوه بلند کند....تا غبار غم از جان بشوید....به قول پیکاسو: «هدف هنر شستن غبار زندگی روزمره از روح ماست»....

با این همه چقدر این قاب، غریب است.....غربتش عمقی به قد تمام تنهایی مونا و رنج او در این یک سال دارد....یک سالی که به اندازه یک قرن گذشت....به اندازه لحظه لحظه رنجِ بودن در نبودن پدر و مادرش.....او داغی را بر دوش کشیده که خیلی، خیلی بسیار برای شانه‌هایش سنگین بوده....او نه فقط سوگ یک فقدان که کابوس یک صحنه فجیع را تاب آورده که شاید اگر هنر نبود، سنگ صبوری‌اش می‌شکست و فرو می‌پاشید....هنرمندانه زیستن، زیباترین شکل تاب آوریست....شاید این گرانقدرترین میراثی بود که مونا از پدر به ارث برده.....تنهایی او به وسعت تمام خاطراتیست که سینمای مهرجویی برای ما آفرید....آفرین بر تو مونا که چنین هنرمندانه صبوری....که چنین صبوریت را با صدای ساز سنتور گره می‌زنی تا با سوز سوگت سازگار شوی....تا زخمه ساز مرهم زخمت شود....حالا با تمام وجود، با تمام درد این قطعه و ترانه در ترنم اشک‌هایت معنا می‌شود: رفیق من سنگ صبور غم‌هام.....به دیدنم بیا که خیلی تنهام......


متن و ویدیو از صفحه آقای رضا صائمی
saemi_1355

#مونا_مهرجویی #داریوش_مهرجویی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

پرویز شهبازی نویسنده و کارگردان، در شب سالگرد قتل داریوش مهرجویی تاکید کرد: سینمای آقای مهرجویی انسان مدار بود و دغدغه انسان مدرن را داشت. ایشان دغدغه انسان معاصر را داشت و برای آزادی انسان فیلم ساخت.

او همچنین گفت: داریوش مهرجویی را قبل تر، با سانسور آثارش کشته بودند. سانسور ، روح فیلم سازان را می‌کشد.

منبع ویدیو صفحه اینستاگرام:
ifdg.insta
ویدیوی کامل را در اکانت فوق ببینید

#داریوش_مهرجویی
#وحیده_محمدی_فر
#پرویز_شهبازی #سانسور #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

۲۲ مهر‌ماه، مسعود کیمیایی، فیلمساز ایرانی، در پیام ویدئویی برای مراسم سالگرد قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر، که توسط کانون کارگردانان سینمای ایران برگزار شد، گفت:« ما مظلوم‌مرده زیاد داریم، داریوش مهرجویی و همسرش مظلوم مرده‌اند، هیچ جوابی برای مرگشان نیامده، خود سینمای ما مظلوم‌مرده است، خیلی از ما مظلوم مرده‌ایم، تاریخ ما تاریخ مظلوم مردگی است.»

مسعود کیمیایی، در این پیام می‌گوید:«مگر من اینجا زنده‌ام، مگر این سینما زنده است؟ جواب این مردن‌ها را چه کسی می‌دهد؟»

این کارگردان سینما در ادامه می‌افزاید: «هنرها متوقف نمی‌شوند، ادامه دارند اما در اینجا دارند تعطیل می‌شوند. آیا سینما همینی است که هست؟ مردهایی که می‌رقصند.. می‌خندند...بجای زن‌ها!»


#داریوش_مهرجویی #مسعود_کیمیایی #وحیده_محمدی_فر #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

گوهر خیراندیش در اولین سالگرد قتل داریوش مهرجویی و همسرش که توسط کانون کارگردانان سینمای ایران برگزار شد،
گفت :
سینماگرانی که نیستند، همه تا همیشه حضور دارند و نمی‌توان محوشان کرد.

او سپس متن رضا صائمی (منتقد) را درباره سالگرد قتل مهرجویی و همسرش خواند.

با اشاره به مرگ برخی هنرمندان که به دلیل «لج‌بازی» و نرسیدن به موقع واکسن کرونا از دنیا رفتند، گفت: حتی جان کارگران معدن هم نیست گویا جان انسان ارزشی ندارد.

منبع ویدیو:
ifdg.insta
#داریوش_مهرجویی
#وحیده_محمدی_فر
#گوهر_خیراندیش #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«بهمن فرمان‌آرا در مراسم اولین سالگرد قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی فر:
باورم نمی‌شود که یک سال گذشته و هنوز زخم جنایت، جوابی پیدا نکرده است.
او با اشاره به رفاقت ۵۰ ساله اش با داریوش مهرجویی از مقطعی یاد کرد که فیلم «دایره مینا» را ساخته بودند و در مقطعی توقیف شد.
فرمان آرا در بخش دیگری از سخنانش گفت: داریوش آدم استثنایی بود. رشته‌اش فلسفه بود. من نمی‌توانم تصور کنم این قتل به این وحشتناکی اتفاق افتاده باشد و نتوانیم درباره‌اش حرف بزنیم. داریوش مهرجویی و همسرش سلاخی شدند و از ما دعوت به سکوت می‌کنید!

این کارگردان همچنین مرگ پوراحمد را هم مبهم دانست و سخنانش را اینگونه به پایان برد: داریوش همیشه در ذهن من است و متشکرم که آمدید.»

منبع ویدیو :
@ifdg.insta

ویدیوی کامل سخنان آقای فرمان‌آرا را در صفحه فوق ببینید.
#داریوش_مهرحویی
#وحیده_محمدی_فر
#بهمن_فرمان_آرا
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

محل گلباران جاویدنام  #شاهو_بهمنی

بیست و ششم آبان‌ماه ١٤٠١، شاهو بهمنی اهل روستای "تازه‌آباد آصف" از توابع شهرستان دیواندره در جریان اعتراضات سنندج بر اثر شلیک نیروهای سرکوبگر جان خود را از دست داد.
این معترض پس از بازگشت از مراسم چهلم زنده یادان #پیمان_منبری، #داریوش_علیزاده، #یحیی_رحیمی و #محمد_امینی، از جانباختگان خیزش انقلابی زن، زندگی، آزادی و شروع گسترده اعتراضات بر اثر شلیک نیروهای سرکوبگر جان باخت.

#آبان_ادامه_دارد
#دادخواهی
#نه_به_اعدام
#زن_زندگی_آزادی
#ایستاده‌ایم_تا_پایان
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

تجدید عزم دادخواهی: گزارش سفر پاییز ۱۴۰۳
✍️پرستو فروهر

پرستو فروهر، فرزند داریوش و پروانه فروهر، در آبان ۱۴۰۳ به ایران سفر کرد تا مراسم سالگرد والدینش را برگزار کند. داریوش و پروانه فروهر از چهره‌های شاخص سیاسی ایران بودند که در سال ۱۳۷۷ در جریان قتل‌های زنجیره‌ای به طرز فجیعی به قتل رسیدند. پرستو فروهر هر سال برای گرامیداشت یاد آن‌ها به ایران سفر می‌کند، اما همیشه با موانع و فشارهای امنیتی روبه‌رو می‌شود.

در سفر اخیر، او در بدو ورود به فرودگاه با بازرسی‌های سخت‌گیرانه مواجه شد. نیروهای امنیتی وسایل الکترونیکی او را ضبط کردند و رفتارهایی توهین‌آمیز داشتند. با این حال، پرستو موفق شد مراسم سالگرد را در خانه پدری‌اش در تهران برگزار کند. این مراسم تحت نظارت نیروهای امنیتی برگزار شد و از ورود برخی مهمانان به خانه جلوگیری کردند.

پرستو فروهر در این سفر با خانواده‌های دادخواه دیگری نیز ملاقات کرد. او از تجارب خود در زمینه دادخواهی سخن گفت و بر اهمیت زنده نگه‌داشتن یاد قربانیان و ادامه مسیر عدالت‌خواهی تأکید کرد. او در نوشته‌های خود به شرایط سخت خانواده‌های دادخواه و تلاش برای مقابله با فراموشی اشاره می‌کند.

پرستو فروهر همچنین از نقش سرکوبگرانه حکومت در محدود کردن صدای خانواده‌های دادخواه و سرکوب آزادی‌های مدنی انتقاد کرد. با این وجود، او بر تعهد خود به پیگیری عدالت و مبارزه برای افشای حقیقت تأکید دارد و این مسیر را وظیفه‌ای اخلاقی می‌داند. پرستو فروهر می‌گوید که دادخواهی برای او فراتر از یاد والدینش است؛ بلکه مسئولیتی در برابر جامعه و قربانیان است.

او سفرش به ایران را نمادی از مقاومت در برابر فراموشی و فشار می‌داند و امیدوار است که روزی عدالت برای همه قربانیان محقق شود. پرستو فروهر با وجود محدودیت‌ها، بر عزم خود برای حفظ یاد پدر و مادرش و ادامه مبارزه برای عدالت تأکید کرد.

متن کامل گزارش را در لینک زیر بخوانید:

https://www.aasoo.org/fa/articles/5020

#قتل_های_زنجیره_ای #داریوش_فروهر #پروانه_اسکندری #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

حضور مادران دادخواه سنندج در منزل جاویدنام داریوش علیزاده

شب گذشته پنجشنبه شش دیماه، خانواده جانباختگان خیزش انقلابی زن، زندگی، آزادی در منزل جاویدنام داریوش علیزاده در سنندج حضور یافتند و ضمن گرامیداشت یاد و خاطره عزیزانشان بار دیگر با همدلی و همبستگی نشان دادند تا رسیدن به پیروزی و به ثمر نشاندن دادخواهی خون فرزندانشان، با هم متحد هستند و به مبارزه ادامه خواهند داد.

داریوش علیزاده در روز شانزده مهرماه ۱۴۰۱ در جریان خیزش انقلابی در سنندج، در محله تپه بهارمست توسط سرکوبگران و مزدوران رژیم با شلیک مستقیم زخمی شد، او را به بیمارستان کوثر سنندج منتقل می‌کنند و با وجود انجام عملیات احیا، او جانش را از دست داد.

#سنندج #دادخواهی #داریوش_علیزاده #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

داریوش رحیمی، جان‌باخته راه میهن
قربانی افشاگری جنایت کوی دانشگاه

داریوش رحیمی، متولد ۲۶ دی‌ماه ۱۳۴۶، فرزند خانواده‌ای کارگری و ساکن جنوب ایران بود. او فارغ‌التحصیل رشته علوم و ارتباطات از دانشگاه علامه طباطبایی تهران و انسانی باهوش، پرانرژی، و آرمان‌خواه بود. از همان دوران کودکی تا دبیرستان، روحیه عدالت‌خواهی او برجسته بود. او بارها با مدیران مدارس به دلیل انتقاد از آموزش‌های ایدئولوژیک و اعزام کودکان به جبهه جنگ درگیر می‌شد و از شستشوی مغزی نوجوانان برای اهداف حکومتی به‌شدت انتقاد می‌کرد.

در دوران دانشجویی، پس از قتل دکتر سامی، وزیر بهداشت سابق در دولت موقت، داریوش مقاله‌ای با عنوان «امیرکبیر دیگری که در حمام کشته شد» نوشت که با اعتراض دانشجویان به این قتل حکومتی همراه شد. این اقدام باعث شد او به همراه چند دانشجوی دیگر بازداشت و به زندان اوین منتقل شود. خانواده او که درگیر سختی‌های ناشی از زندگی پس از جنگ و فاصله زیاد میان جنوب ایران و تهران بودند، بارها به زندان رفتند تا شرایط آزادی فرزندشان را فراهم کنند.

داریوش پس از آزادی، فعالیت‌های اجتماعی و حرفه‌ای خود را ادامه داد.
او پس از فارغ‌التحصیلی مدتی در روزنامه سلام کار می‌کرد و مدتی هم دفتر کاری در خیابان جردن داشت. او در ابتدا از خاتمی حمایت می‌کرد، ولی پس از مدتی از او ناامید شد.
هر بار که انتخاباتی پیش می‌آمد، هدف حمله نیروهای حکومتی قرار می‌گرفت. در جریان حادثه کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸، او از نخستین کسانی بود که با وجود نبود اینترنت، تصاویر این جنایت را به خارج از کشور ارسال کرد. در جریان کوی دانشگاه با ضرب و شتم بازداشت شد و پس از مدتی با وثیقه آزاد شد.

پس از ازدواج و تشکیل خانواده، او همچنان به افشاگری و حمایت از حقوق مردم ادامه داد. داریوش کاندیدای انتخابات مجلس ششم از یکی از شهرهای اصفهان شد، اما بارها با فشارهای حکومتی و احضاریه‌های متعدد مواجه شد. با وجود این، او هرگز تسلیم نشد و می‌گفت: «قصدم خدمت به هم‌وطنانم است. خودم در خانواده‌ای کارگری بزرگ شدم و درد مردم را می‌دانم.»

در نهایت، در تاریخ ۵ شهریور ۱۳۷۸، داریوش رحیمی در سن ۳۲ سالگی، در جریان سفری از تهران به اصفهان، بر اثر صحنه‌سازی تصادفی مشکوک جان خود را از دست داد. خانواده او معتقدند این حادثه برنامه‌ریزی‌شده بود و نیروهای امنیتی بارها پیش از این اتفاق، او و خانواده‌اش را تهدید کرده بودند.
ماموران پلیس در پاسگاه میمه با مادر داریوش صحبت کردند ان‌ها تمام بیوگرافی این خانواده را می‌دانستند و سپس هشدار دادند که «مادر جان از همین راه که آمدید برگردید، این راه خطرناک است!»
ماموران با تهدیدات خود خانواده را به سکوت واداشتند، حتی ماموران اطلاعات مجبور کردند که به دیگران بگویند که «نمی‌توانیم صحبت کنیم، شما هم خوراک تبلیغاتی برای دشمن درست نکنید.»، ولی آن‌ها هر وقت فرصتی فراهم شد، سخن گفتند. آن موقع شبکه‌های اجتماعی به شکل امروز نبود تا بتوانند ماجرا را برای هموطنان شرح دهند.

مادر او، بی‌بی طلا بداغی، با گذشت ۲۵ سال از این فاجعه، همچنان در سوگ فرزندش است. او بارها برای افشای حقیقت تلاش کرده و حتی در اعتراضات آبان ۱۳۹۸ دستگیر شد. اما همچنان بر عهد خود با فرزندش ایستاده و می‌گوید: «نام و یاد داریوش جاودان است. من تا پای جان برای آرمان‌های او خواهم ایستاد.»

به گفته خانواده، داریوش رحیمی هرگز با حکومت مماشات نکرد، پیشنهاد فرماندار یکی از شهرها شدن را رد کرد و با وجود داشتن دو فرزند دو ساله و چهار ماهه در سی و دو سالگی کشته شد.

طلوع: ۲۶ دی ۱۳۴۶
غروب: ۵ شهریور ۱۳۷۸
نام و یادش جاودان، راهش پر رهرو باد.

#داریوش_رحیمی #کوی_دانشگاه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech