جاویدنام ابوالفضل عابدینی امروز در رامهرمز به خاک سپرده شد

او عاشق ایران بود و به نوشته روشنک آستارکی، «یاران و همرزمان ابوالفضل ساعتی پیش با وجود جو امنیتی، پایداری کردند و او را با سرود «ای ایران» به آغوش میهن سپردند.
قصد داشتند پیکر عزیز ابوالفضل را هم با پرچم شیروخورشید به خاک بسپارند که مأموران جمهوری اسلامی پرچم را با توسل به زور گرفتند و بردند.»

ابوالفضل عابدینی نصر، خبرنگار پادشاهی خواه، فعال حقوق بشر اهوازی و زندانی سیاسی سابق، در سن جهل و دو سالگی به طور ناگهانی درگذشت. هنوز علت مرگ آقای عابدینی مشخص نشده اما به گفته یکی از نزدیکانش، نهادهای امنیتی خوزستان بعد از یک تصادف شدید مانع درمان کامل او شده‌اند.
ابوالفضل عابدینی به عنوان خبرنگار مستقل فعالیت می‌کرد و در رسانه‌ای شدن پرونده اعتراضات کارگران نیشکر نقشی اساسی داشت. آقای عابدینی به دلیل اطلاع رسانی از وضعیت زندانی‌ها، گزارش اعتصاب کارگران و مصاحبه با رادیو فردا به اتهام تبلیغ علیه نظام و همکاری با دول متخاصم به دوازده سال زندان محکوم شد و سال‌های زیادی در زندان اوین و کارون اهواز محبوس بود. وی که با ستار بهشتی مدتی کوتاه هم بند بود، در مورد آثار شکنجه آقای بهشتی بعد از انتقال به بند شهادت داد و در نتیجه به زندان اهواز تبعید شد.

سیامک قادری، روزنامه‌نگار، نوشت: «شاید نام بسیاری از نام‌آوران زندان در سال‌های ۸۸ تا ۹۵ زنده نمی‌ماند اگر ابوالفضل نبود... شاید بیش از نیمی از اخبار ارسالی از زندان در آن سال‌ها کار او بود.»

او بی‌چشمداشت و بدون آن‌که نامی از خود مطرح کند، گزارش می‌نوشت، اخبار جمع می‌کرد و می‌فرستاد. قادری اضافه کرد: «فروتنی‌اش آن‌قدر زیاد بود که حتی بعد از آزادی هم حاضر نشد اعتبار آن اطلاع‌رسانی بزرگ را بپذیرد.»
«از بسیاری از جلسات و رخدادهای داخل زندان، بصورت مخفیانه فیلم و عکس گرفته بود و همان‌ها می‌توانست و یا می‌تواند برخی از نقاط مبهم آن سال‌ها را مستندا شفاف کند.
.
چندین بار به علت ایستادگی در مقابل گارد و مدیریت زندان مقاومت منجر به جرح داشت و بارها به انفرادی منتقل شد.»

ابوالفضل تنها خبرنویس نبود. به گفته‌ی محمد اولیائی‌فر، وکیل و دوست نزدیکش، او نقشی کلیدی در بین زندانیان داشت: «یا برای دیگران تلفن و رادیو فراهم می‌کرد، یا اخبارشان را به بیرون می‌رساند. پرونده‌ی کارگران نیشکر هفت‌تپه را به تنهایی به عرصه بین‌المللی رساند.»

کوهیار گودرزی نوشت: «با ضیا نبوی در زندان کارون اهواز هم‌بندی بود و نقش مهمی در انتقال دست‌نوشته‌ها داشت.»

ابوالفضل عابدینی نصر‌ یکشنبه سوم فروردین ۱۴۰۴ در آخرین پست خود در ایکس نوشت: «به یاری مردم بزرگ ایران بساط حکومت ظلم وفساد را امسال بر می اندازیم و ایران را آزاد خواهیم کرد.»

#ابوالفضل_عابدینی_نصر
#ابوالفضل_عابدینی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
۱۲ سال و ۶ ماه زندان برای یک فعال سیاسی اهوازی

ریما شیرمحمدی، فعال حقوق بشر، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت:
«دادگاه انقلاب اهواز ماجد ساری، شهروند ۳۳ ساله اهوازی، را به ۱۲ سال و ۶ ماه حبس محکوم کرد. پس از صدور حکم، اجرای احکام او را به بند ۵ زندان مرکزی اهواز (شیبان) منتقل کرد.

ماجد ساری، معروف به ابو اسماعیل سواری، از ساکنان کوی علوی اهواز است که پیش‌تر، در سال ۲۰۲۲، به دلیل فعالیت‌های سیاسی بازداشت شده بود. دادگاه انقلاب او را به اجتماع و تبانی علیه نظام، عضویت در گروه‌های مخالف نظام، و تبلیغ علیه نظام متهم کرده است.

به چه سادگی سال‌ها حکم می‌دهند…
اینها عدد نیستند؛ روزها، ماه‌ها و سال‌های زندگی یک انسان هستند که با اتهاماتی واهی از او گرفته می‌شوند.»

آرش صادقی، زندانی سیاسی سابق نیز نوشت:

«اعدادی که روی کاغذ می‌آیند، اما پشت هر عدد، سال‌هایی از زندگی ست که با احکام بی‌رحمانه از انسان ها ستانده می‌شود.
آقای ماجد ساری، یک جوان ۳۳ ساله از کوی علوی اهواز، حالا باید بیش از یک دهه از زندگی خود را پشت میله‌های زندان شیبان بگذراند، تنها به جرم اندیشیدن، اعتراض کردن، و خواستن حق و حقوق اولیه خود.
اتهام‌های کلیشه‌ ایِ اجتماع و تبانی، عضویت در گروه‌های مخالف، تبلیغ علیه نظام و...واژه‌هایی هستند که سال‌هاست بهانه‌ای برای خاموش کردن صداهای مخالف شده‌اند.»

#ماجد_ساری #اهواز #زندانی_سیاسی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

راحله راحمی‌پور، فعال مدنی و از خانواده‌های دادخواه است که با ۷۲ سال سن در زندان اوین به سر می‌برد او از حق درمان محروم مانده است.

این فعال مدنی ۷۲ ساله به تومور مغزی، بیماری قلبی، درد مفاصل، آب‌مروارید، فشار خون، دیابت و تالاسمی مینور مبتلا ست و نیاز به رسیدگی و درمان فوری دارد و با وجود تایید پزشکی قانونی در خصوص وخامت وضعیت جسمانی او و تاکید بر نیاز فوری به درمان در خارج از زندان، وی همچنان از اعزام به مراکز درمانی محروم مانده است.

اسفندماه ۱۴۰۳، دادگاه تجدیدنظر راحله راحمی‌پور را به ۴ سال و دو ماه حبس محکوم کرد.
راحله راحمی‌پور در آبان‌ماه ۱۴۰۲ پس از مراجعه به دادسرای اوین بازداشت شد و برای اجرای حکم حبس به زندان اوین منتقل شد.

راحله راحمی‌پور بارها با شجاعت گفته است:
«تا محاکمه این جانیان دست از دادخواهی نمی‌کشیم.»

برادر راحله راحمی‌پور، حسین راحمی‌پور، از جان‌باختگان کشتار دهه ۶۰ است. دردناک‌تر این‌که نوزاد او هم که در زندان بود، هرگز به خانواده‌اش تحویل داده نشد. با این حال راحله در تمام این سال‌ها دست از دادخواهی نکشیده است و حتی نزد سازمان ملل از جمهوری اسلامی شکایت کرد تا حکومت را وادار به پاسخ‌گویی کند.
صدای او را بشنوید:

https://youtu.be/WHc2R_63r5Y

#دادخواهی
#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#راحله_راحمی_پور
@Tavaana_TavaanaTech

در این روزهای نوروزی به یاد زندانیان در بند ضحاک باشیم

ضیا نبوی، مریم اکبری‌منفرد، علی یونسی، امیرحسین مرادی، بچه‌های اکباتان میلاد آرمون، علیرضا کفایی، امیرمحمد خوش‌اقبال، مهدی ایمانی، نوید نجاران، علیرضا برمرزپورناک، عباس دریس
و هزاران عزیز دیگر که سال‌ها ست در زندان به سر می‌برند.

به امید آزادی ایران و ایرانی و در آغوش‌کشیدن نور پیروزی و آزادی
طرح از شاهرخ حیدری

https://tavaana.org/prisoner_mohammadnazari/

#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#زندانی_سیاسی
#زندان
@Tavaana_TavaanaTech

‌ظلم مضاعف؛ محرومیت زندانیان از مرخصی نوروزی
جمهوری اسلامی از هیچ تلاشی برای تحت‌فشار‌گذاشتن زندانیان سیاسی و عقیدتی فروگذار نمی‌کند و روش‌های زیادی برای این کار دار‌د. مثلا محروم‌کردن زندانیان از مرخصی. چه در سال نو، چه موقع درگذشت عزیزان، و چه برای درمان بیمار‌ی حاد.
این در حالی‌ست که در آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها ارتباط زندانیان با خارج از زندان به عنوان یک حق به رسمیت شناخته شده است و مرخصی هم یکی از امتیازاتی است که در این آیین‌نامه برای زندانیان پیش‌بینی شده است؛ به این ترتیب که آن‌ها به ازای مدت مشخص حبس، حق استفاده از مرخصی دارند. گرچه مرخصی یک حق نیست و صرفا یک امتیاز است، اما سلب این امتیاز به صورت سلیقه‌ای و کیفی، غیرقانونی‌ست.

https://youtu.be/Mkeydb1bTu0

#حقوق_زندانی #نوروز #یاری_حقوقی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech

معرفی کتاب رواداری و همزیستی، اثر پرویز دستمالچی

جوامع مدرن امروز بدون همزیستی ادیان، برابری در برابر قانون و بردباری شهروندان ممکن نخواهند شد. تاریخ ایران و جهان نشان داده که تعصبات خشک دینی و ایدئولوژیک چگونه به ویرانی و نکبت انجامیده‌اند.

در ایران، اختلافات میان شیعه و سنی قدمتی طولانی دارد و هر دو، به‌ویژه شیعیان، مخالفان خود را تحمل نکرده‌اند. نمونه‌ای از این تعصب، قتل احمد کسروی به دست فداییان اسلام بود، زیرا نقد او بر باورهای مذهبی را توهین به مقدسات می‌دانستند.

این کتاب نگاهی کوتاه به نتایج ویرانگر تعصب و مطلق‌گرایی دارد و نشان می‌دهد چگونه باورهای افراطی می‌توانند انسان را به خشونت و نابودی دیگران سوق دهند. تا زمانی که نیاموزیم باورها می‌توانند متکثر باشند و هرکس حق اعتقاد خود را دارد، همزیستی مسالمت‌آمیز ممکن نخواهد شد.
در این برنامه پرویز دستمالچی، نویسنده کتاب، به معرفی کوتاه این کتاب می‌پردازد.

https://tavaana.org/tolerance-living-together-book/

نسخه نوشتاری
https://tavaana.org/tolerance-living-together/

#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#مدارا
#گفتگو
#رواداری
@Tavaana_TavaanaTech

مرثیه‌ای برای صحنه‌ی خاموش
به بهانه ۲۷ مارس، روز جهانی تئاتر
✍️سیاوش آبان

در سرزمینی که کلمات را تیغ می‌زنند و پرده‌ها، پیش از آن‌که بالا روند، فرو می‌افتند، دیگر تئاتر آیینه نیست؛ تابوتی‌ست که هر شب، اندیشه‌ای نو در آن مدفون می‌شود.

نویسنده، کاغذ را با واژه‌هایی پُر می‌کند که باید خط بخورند، باید حذف شوند و نباشند. کارگردان و بازیگر، با هزار امید، نقشی را می‌پرورانند که هرگز اجازه‌ی تولد نمی‌یابد. و اما مسئولینی که از هنر و اصطلاحاتش، تنها اسامی‌اش را آن‌هم ناقص، می‌شناسند و می‌نشیند پشت میزی بلند و بر بودن یا نبودن ما، حکم می‌دهند.

ظاهرا در اکثر کشور‌های دنیا، می‌گویند تئاتر زنده است، اما در ایران، تئاتر در اتاق‌های بی‌هوا، سرد و بی‌روح، زیر نگاه‌های بی‌احساس با سانسور‌هایی که از مغز استخوان هم عبور می‌کند، زنده‌به‌گور می‌شود.

اما ما هنوز بازی می‌کنیم، نه برای دیده شدن
بلکه برای آن‌که هرچند در حاشیه، هرچند در سکوت، هرچند در غریب‌خانه وطن و شاید در تبعید، فراموش نکنیم که زنده‌ایم.

نمایش ما، نمایش سایه‌هاست، نمایش نجواها و نیافته‌ها‌ست! اما هنوز، نمایش است و هنوز، جان دارد. نمایش ما چیزی شبیه به خودمان است؛ خسته، خفه، تبعیدی، اما هنوز نمرده است.
ما در زیرزمین‌های نمور، در اتاق‌هایی تاریک، سرد و در ذهن‌هایمان با واژه‌هایی که هنوز سانسور نشده‌اند، تمرین می‌کنیم؛ زیرا امید داریم که هنوز چشم‌هایی هست که می‌فهمند، هرچند خاموش و هنوز قلب‌هایی هست که می‌تپند برای روزی که پرده دوباره بالا رود، البته نه با مجوز بلکه با حقیقت در روز آزادی.


#تئاتر #ممیزی #سانسور #آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

یکی از جنایاتی که جمهوری اسلامی در سال‌های گذشته مرتکب شد دم اجازه ورود واکسن کرونا توسط علی خامنه‌ای بود در آن دوران عده زیادی از هموطنان جان خودشان را از دست دادند، افرادی که می‌توانستند اینک زنده باشند و این نوروز را هم در کنار خانواده‌های خود بگذرانند و مسئول اصلی این فاجعه شخص رهبر جمهوری اسلامی است.
امروز نه تنها دادخواه افرادی هستیم که جمهوری اسلامی در خیابان و در زندان کشت بلکه دادخواه جان‌هایی هستیم که در اثر ناکارآمدی سیستم موجود و فساد حاکم بر حکومت جانشان را از دست دادند و چه بسیار کودکانی که یتیم شدند و مردان و زنانی خود را از دست دادند

🔷 محمودیان:۵۰ هزار کشته برای فقط دو‌ ماه ممنوعیت ورود واکسن به کشور

مهدی محمودیان:

🔹در پیک ششم کرونا، روزانه ۷۰۰ نفر جان باختند. اگر واکسن‌ها دو ماه زودتر به ایران می‌رسید…


#کرونا #خامنه_ای #نه_به_جمهوری_اسلامی #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

بهار در بند
طرح از شاهرخ حیدری
https://tavaana.org/nowruz-in-prison/

نوروز ۱۴۰۴ در حالی از راه رسید که شماری از هم‌وطنان‌مان به دلیل دفاع از حقوق بشر و اعتراض به ستم و همچنین بیان باورها و دیدگاه‌هایشان پشت میله‌های زندان هستند و محروم از این‌که کنار عزیزانشان پای سفره هفت‌سین، نوروز را جشن بگیرند. از آن‌ها یاد کنیم و صدایشان باشیم.
بسیاری از زندانیان هستند که سال‌هاست بدون ساعتی مرخصی در حبس به سر می‌برند و از خیلی امکانات معمولی محروم هستند.

#نوروز
#کارتون
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#زندان
#زندانی
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

Political prisoners: The case of Belarus

Following the collapse of the Berlin Wall and the declaration of independence by the Soviet Union republics, there was a sense of optimism regarding the establishment of democratic and liberal states by the newly independent nations.[1] It was widely believed that the principles of the rule of law, equality, and human rights would usher in a new era of prosperity and freedom for those who had lived under an authoritarian regime. Many of those countries have made significant progress in achieving more democratic and transparent governance, however there are a few countries that have departed from that trend.
There are important lessons to be learned from the Belarus case that can be applied to other countries that are experiencing authoritarian regimes and political imprisonment, in particular Iran. Iran’s Islamic revolution occurred after its leaders promised its citizens that after the overthrow of the monarchy the country would be governed on the basis of freedom, justice, and equality. However, as in Belarus, the newly imposed rulers in Iran pushed the nation into a state of tyranny, with thousands of citizens arrested for political reasons.

Read More:
https://en.tavaana.org/political-prisoners-of-belarus/
#یاری_مدنی_توانا#نه_به_جمهورى_اسلامى
#دیکتاتور#مطالعه_موردی

@Tavaana_TavaanaTech

جمعی از مخاطبان توانا، در روز هفتم فروردین ۱۴۰۴ بر سر مزار جان‌باختگان راه آزادی در سنندج حاضر شده و یاد آن‌ها را گرامی داشتند.

عزیزانی که اگر جمهوری اسلامی نیود، این روزها در کنار خانواده خود بودند و سال نو را جشن می‌گرفتند.

#سنندج #علیه_فراموشی #نوروز #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

دیروز زادروز جاویدنام داریوش ریگی بود.
در برخی منابع در مورد داریوش ریگی نوشته شده که او متولد ۱۳۷۹ و اهل زاهدان بود، دو برادر ۱۳ و ۹ ساله داشت، داریوش تا سوم راهنمایی درس خواند و با وجود شاگرد اول مدرسه بودن ترک تحصیل کرد و برای کار به تهران مهاجرت کرد و در یک رستوران مشغول به کار شد، به آشپزی علاقه زیادی داشت و خیلی زود سر آشپز شد، او آرزوی مهاجرت به استرالیا را داشت و با یک سرآشپز برای کار در رستورانش به توافق رسیده بود، بعد از کشته شدن « مهسا امینی» او هم به جمع معترضین خیابان پیوست و در یکی از همان روزها دستگیر شد و او را آنقدر در زیر شکنجه تحت فشار قرار دادند تا روز ۱ مهر ماه ۱۴۰۱ کشته شد، چون کسی را در تهران نداشت تا پیگیر وضعیتش باشد اسمش در هیچ جا ثبت نشد، یکی از دوستانش به خانواده‌اش اطلاع داد که مدتی است از او بی خبرند و خانواده بعد از آن همه جا را دنبالش گشتند اما هیچ اثری از او نبود و می‌گفتد او حتما زنده است. با کمک یکی از آشنایان نظامی‌شان توانستند با دریافت نامه‌ای او را در پزشک قانونی کهریزک پیدا کنند، آنها را تهدید کردند که بی سر و صدا او را تحویل بگیرند و در آرامستان زاهدان به خاک بسپارند، یک هفته بعد از دفن او ۸ مهرماه فاجعه حمله تروریستی سپاه پاسداران و‎ #جمعه_خونین_زاهدان رخ داد، آزار و اذیت‌های حکومت تمامی نداشت و سنگ قبرش را شکستند و آنها را مجبور کردند تا تاریخ مرگش را مرداد ماه بنویسند، اما روی سنگ مزارش نوشته است « غصه ما ... تهران»

آن‌ها را تهدید کردند که ماجرای کشته شدنش رسانه‌ای نشود و علت مرگ را خودکشی اعلام کنند، اما آن‌ها اثر کبودی و شکستگی را موقع خاکسپاری بر بدنش دیدند، مزار او دو قبر با مزار «خدانور لجه‌ای» فاصله دارد🖤
علی رغم تهدیدها برای رسانه‌ای نکردن این ماجرا #ابراهیم_ریگی که فامیلشان بود این ماجرا را رسانه ای کرد و خودش را هم ۳ اسفند ماه ۱۴۰۱ زیر شکنجه در کلانتری کشتند ..


#داریوش_ریگی #هنر_اعتراض #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

روز گذشته ۷ فروردین‌ماه، احترام شکوری، مادر دادخواه ناهید خداجو، فعال مدنی زندانی، از دنیا رفت.
این مادر دادخواه ۸۷ ساله بارها نسبت به تضییع حق فرزندش اعتراض کرده بود.

ناهید خداجو به جرم! شرکت در مراسم روز کارگر ۱۱ اردیبهشت، اول ماه می، سال ۱۳۹۸ به پنج سال حبس و ۷۴ ضربه شلاق محکوم شده بود. او هم‌اکنون در زندان اوین محبوس است.
در این روزها خانواده‌های دادخواه و زندانیان را فراموش نکنیم

#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی

@Tavaana_TavaanaTech

جلادان مقدس: نگاهی به اسطوره‌پردازی و بحران مشروعیت در جمهوری اسلامی

✍محمد خوش‌بیان

جمهوری اسلامی از زمان تأسیس در سال ۱۳۵۷، بقای خود را نه بر اساس خواست و اراده‌ی آزاد مردم، بلکه بر پایه‌ی سرکوب مخالفان، اعمال خشونت و استفاده از تبلیغات ایدئولوژیک تضمین کرده است. یکی از ابزارهای کلیدی این نظام برای حفظ قدرت، اسطوره‌سازی از چهره‌هایی است که کارنامه‌ی آن‌ها با اتهامات جدی مانند مشارکت در سرکوب، اعدام‌های گسترده و سوءمدیریت همراه است. نمونه‌ی بارز این رویکرد در سال‌های اخیر، تلاش برای تقدیس ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور پیشین، پس از مرگ اوست. در برخی محافل حکومتی، روایت‌هایی عجیب مطرح شده است؛ از جمله اینکه «پیامبران و فرشتگان در شب اول قبر به زیارت او آمده‌اند». این ادعاها، که فاقد هرگونه سند تاریخی یا منطقی است، بیش از آنکه نشانه‌ی اقتدار نظام باشد، تلاشی ناامیدانه برای جبران مشروعیت از‌دست‌رفته را آشکار می‌کند.
این اسطوره‌سازی اما تنها به رئیسی محدود نمی‌شود؛ بلکه بخشی از الگوی دیرینه‌ی جمهوری اسلامی است. این نظام با بازنویسی تاریخ و تولید روایت‌های قدسی، کوشیده است تا چهره‌هایی را که در میان مردم به‌عنوان نماد سرکوب شناخته می‌شوند، به قهرمانانی مقدس تبدیل کند. برای مثال، می‌توان به نقش رئیسی در اعدام‌های دهه‌ی ۶۰ اشاره کرد که به‌گفته‌ی سازمان‌های حقوق بشری، یکی از تاریک‌ترین فصل‌های تاریخ معاصر ایران را رقم زده است. با این حال، نظام به‌جای پاسخگویی، با تبلیغات گسترده سعی در پاکسازی این گذشته دارد. این رویکرد نه‌تنها نشان‌دهنده‌ی ضعف در مواجهه با حقیقت است، بلکه بیانگر عمق بحران مشروعیت در ساختار حکومتی است.
من، به‌عنوان کسی که ۱۸ سال در حوزه‌ی علمیه تحصیل و تدریس کرده‌ام، از نزدیک شاهد تناقض میان ادعاهای ایدئولوژیک جمهوری اسلامی و عملکرد واقعی آن بوده‌ام. این تجربه مرا به این باور رسانده است که این نظام، به‌جای خدمت به ارزش‌های انسانی و دینی، ابزاری برای سرکوب آزادی، عدالت و پیشرفت مردم ایران شده است. امروز، نشانه‌های نارضایتی گسترده در جامعه، به‌ویژه در میان جوانان، گواه این است که تبلیغات حکومتی دیگر نمی‌تواند افکار عمومی را فریب دهد. اعتراضات سال‌های اخیر، از جمله خیزش سراسری ۱۴۰۱، نشان داد که مردم نه‌تنها خواستار اصلاح این نظام نیستند، بلکه به‌طور ریشه‌ای آن را رد می‌کنند.
تلاش برای اسطوره‌سازی از چهره‌هایی چون رئیسی، بیش از آنکه اقدامی هوشمندانه باشد، واکنشی از سر استیصال است. این نظام، که با بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی دست‌به‌گریبان است، دیگر نمی‌تواند با تکیه بر روایت‌های ساختگی، پایه‌های لرزان خود را استوار نگه دارد. تاریخ نشان داده است که هیچ ساختار استبدادی نمی‌تواند برای همیشه با سرکوب و تحریف واقعیت دوام بیاورد. فروپاشی جمهوری اسلامی شاید هنوز زمان دقیق خود را مشخص نکرده باشد، اما نشانه‌های آن، از خشم مردم در خیابان‌ها تا بی‌اعتمادی فراگیر به حاکمیت، بیش از هر زمان دیگری آشکار است. پایان این نظام، نه یک آرزو، بلکه نتیجه‌ی منطقی مسیر کنونی آن خواهد بود.

#اسطوره_سازی #مقدس_سازی #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

یک خانم برای حمایت از دخترک دستفروش، این‌چنین زیبا می‌رقصد.
این تصاویر از متروی تجریش در تهران منتشر شده و مربوط به روزهای نوروزی ۱۴۰۴ است.
دیکتاتوری جمهوری اسلامی حجاب را اجباری کرده صدای زن را ممنوع کرده بدن زن را ممنوع کرده اما ایرانیان این‌چنین به مبارزه با دیکتاتور برخاسته‌اند.

نکته دیگر اینکه در این تصاویر همانطور که مشخص است، بیشتر خانم‌ها حجاب اجباری را رعایت نکرده‌اند.

کودکی دستفروشی می‌کند در خیابان‌های کشوری که چهارمین کشور ثروتمند دنیا است.

آیا شما هم شاهد چنین صحنه‌هایی بوده‌اید؟

#تهران
#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#نوروز
@Tavaana_TavaanaTech