جان‌باختن سمیه رشیدی؛ سندی دیگر بر جنایات سیستم زندان‌های جمهوری اسلامی

زندانیان سیاسی بند ۷ زندان اوین با انتشار بیانیه‌ای نسبت به مرگ، قتل عمد به دلیل عدم رسیدگی پزشکی، سمیه رشیدی، زندانی سیاسی، در زندان جمهوری اسلامی واکنش نشان دادند.

متن کامل بیانیه:
«خانم سمیه رشیدی، زندانی سیاسی که با وجود ابتلا به بیماری صرع در زندان قرچک ورامین نگهداری می‌شد، پس از چندین بار تشنج ناشی از بیماری به بهداری زندان ارجاع داده شد و متاسفانه با بی‌توجهی بهداری زندان و مواجه‌شدن با اتهام تمارض، در نهایت در پی یکی از حملات تشنج، به کما رفت و پس از ۹ روز بستری‌بودن در بیمارستان، جان خود را از دست داد.
با وجود اعتراضات زنان زندان قرچک و هشدارهای گسترده‌ فعالان اجتماعی و حقوق بشری مبنی بر نامساعدبودن و بلکه وخامت شرایط زیستی و بهداشتی _ درمانی زنان زندانی، متاسفانه بی‌توجهی مسئولان سازمان زندان‌ها و در راس آن‌ها ریاست قوه‌ قضاییه نسبت به این هشدارها، منجر به کشته‌شدن خانم سمیه رشیدی شد. مرگی که به دلیل اهمال و بی‌توجهی مسئولان زندان نسبت به شرایط حاد جسمی او، به قتل عمد پهلو می‌زند.
ما، جمعی از زندانیان سیاسی و عقیدتی، ضمن محکوم‌کردن نقض آشکار حقوق و عدم توجه به شرایط جسمانی خانم سمیه رشیدی، که منجر به کشته‌شدن او شد، و با اعتراض شدید به این نوع سهل‌‌انگاری‌های مرگبار، اعلام می‌داریم:

۱. ضروری است که حاکمیت برای رسیدگی مؤثر به بیماران دربند، به ویژه زنان زندانی، اقدامات ضروری را انجام دهند. زندانیانی که بسیاری از آنان مشمول قانون عدم تحمل کیفر می‌شوند.
۲. برای تامین حداقل حقوق زنان زندانی و بهبود نسبی شرایط آن‌ها، زنان زندانی در زندان قرچک باید هر چه سریع‌تر به زندان اوین بازگردانده شوند و شرایطی مطابق با استانداردهای جهانی برایشان فراهم شود.
۳. خاطیان موضوع کشته‌شدن خانم سمیه رشیدی باید هر چه زودتر معرفی شوند و مورد پیگرد قانونی قرار بگیرند.

▪️امضا کنندگان به ترتیب حروف الفبا:
مطلب احمدیان. سعید احمدی دلجو. حمید اردلان. شهریار براتی. مرتضی پروین. سید مصطفی تاج‌زاده. خشایار سفیدی. حسین شنبه زاده. سید محمدرضا فقیهی. ابوالفضل قدیانی. نواب قزلباش. محسن قشقایی. محمد نجفی. طاهر نقوی.»
#نه_به_جمهوری_اسلامی  #یاری_مدنی_توانا  #بیانیه  #زندانیان_سیاسی  #سمیه_رشیدی

@Tavaana_TavaanaTech

محدودیت خرید ماموران نظام در آمریکا:
تفکیک روزافزون میان ایران و جمهوری اسلامی

چند روز پیش دولت آمریکا خرید کالاهای لوکس توسط هیئت اعزامی جمهوری اسلامی در نیویورک را محدود کرد. واکنش‌های گسترده در فضای مجازی نشان داد که بسیاری از ایرانیان از این تصمیم استقبال کرده‌اند. دلیل این استقبال چه بود؟

این اقدام تنها یک حرکت حقوقی نبود؛ پیامی روشن به مردم ایران بود. پیامی که می‌گفت: «دنیا تصویر واقعی ایران و ایرانیان را دیده است». در حالی‌که حکومت اسلامی با سیاست‌های غرب‌ستیز، کشور را به فقر و فروپاشی منابع کشانده، نمایندگانش نمی‌توانند و نباید از آزادی‌ها و امکانات همان غرب برای زندگی تجملی خود سوءاستفاده کنند.

وزارت خارجه آمریکا تأکید کرده‌است که اجازه نخواهد داد مقامات جمهوری اسلامی از «سفرهای دیپلماتیک» برای خرید کالاهایی بهره ببرند که برای مردم ایران دست‌نیافتنی است. مقامات نظام نه تنها از امکانات لوکس غربی بهره می‌برند، که در شبکه‌های اجتماعی غربی نیز حضور و فعالیت دارند، در حالی که مردم ایران را با تهدید فعالیت، فیلترینگ و مشکلات اینترنت روبرو کرده‌اند.

وقتی حاکمان در داخل شعار نفرت و مرگ می‌دهند و مردم را به تحمل کمبودها فرامی‌خوانند، اما در خارج به دنبال تجملات می‌روند، محدود شدنشان نماد یک «عدالت حداقلی» است.

این پیام نشان می‌دهد جهان تفاوت میان رژیم و مردم ایران را می‌شناسد؛ و این شناخت، مدیون اعتراضات و تلاش‌های شجاعانه ایرانیانی است که در این سال‌ها، فرهنگ دوستی و همزیستی را بر نفرت‌پراکنی حاکمان ترجیح داده‌اند.


طرح از مانا نیستانی

@Tavaana_TavaanaTech

‌
گزارش‌ها حاکی از آن است که شهرام کاشانی‌نژاد، شهروند بهایی ساکن نوشهر، از ۱۳ روز پیش در بازداشت به‌سر می‌برد و تاکنون اطلاعی از محل نگهداری یا وضعیت وی در دست نیست. این بی‌خبری موجب افزایش نگرانی خانواده و نزدیکان او شده است.

به گفته منابع مطلع، نیروهای امنیتی روز یکشنبه ۲۳ شهریور با یورش به منزل آقای کاشانی‌نژاد، پس از تفتیش خانه و ضبط لوازم الکترونیکی از جمله تلفن‌های همراه اعضای خانواده، لپ‌تاپ، مدارک و مقادیری وجه نقد، او را بازداشت و به مکانی نامعلوم منتقل کردند.

خانواده این شهروند بهایی تاکنون موفق به دریافت هیچ‌گونه اطلاع رسمی درباره علت بازداشت، محل نگهداری یا وضعیت او نشده‌اند.

#داستان_ما_یکیست #بهائیان_ایران #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

روزنامه فرانسوی فیگارو، اخیرا مصاحبه‌ای با سایه صیدال، زندانی سیاسی (که در مرخصی درمانی است)، انجام داده است. ترجمه بخش‌هایی از این مصاحبه در صفحه اینستاگرام ایشان به شرح زیر منتشر شده است:

سایه صیدال مبارزی تسلیم ناپذیر در تهران

۲۳ ژوئن ۲۰۲۵، در میانه‌ی جنگ ایران و اسرائیل، زندان اوین هدف بمباران قرار گرفت. سایه صیدال، که به اتهام «تبلیغ علیه نظام» در حبس بود، هنگام انتقال از درمانگاه زندان به‌طور معجزه‌آسا از آن حمله جان سالم به در برد. حمله‌ای که بیش از هفتاد کشته برجای گذاشت. پس از آن، او و ده‌ها زن دیگر را به زندان قرچک منتقل کردند؛ جایی که به گفته‌ی خودش «مرگ تدریجی» در انتظار انسان است.

صیدال در نخستین تماس با خانواده، تنها ۲۴ ساعت پس از این انتقال اجباری، با خشم گفت: «بمباران‌های آمریکا و اسرائیل ما را نکشت. این جمهوری اسلامی بود که ما را به جایی برد تا آرام‌آرام بمیریم.» جمله‌ای که به‌سرعت در شبکه‌های اجتماعی طنین‌انداز شد و به سندی از مقاومت بدل گشت.

او بعدها روایت کرد: «سلول انفرادی اوین در مقایسه با قرچک به هتل می‌ماند. زمین آلوده، بوی تعفن و چراغی که شب و روز روشن بود، مرا واداشت تا برای اعتراض دوباره اعتصاب غذا کنم.» پس از هشت روز، او را به بند عمومی بازگرداندند و در نهایت، در بیستم اوت، به دلیل وخامت حال جسمی آزاد شد.

اما آزادی، به‌جای سکوت، آغاز دوباره‌ی صدای او بود. فیگارو نوشت: سایه صیدال بار دیگر زبان زندانیان شد. او نسبت به خطر اعدام پخشان عزیزی هشدار داد و گفت: «پخشان قلب بزرگی دارد. هنگام بمباران اوین شجاعانه دیگران را آرام می‌کرد. نباید گذاشت او را اعدام کنند.»

در سالگرد قتل مهسا امینی، صیدال یاد او را با بغض و امید گره زد: «مرگ مهسا خشم فروخفته‌ی مردم را به خیابان آورد. من هم در شهرداری تهران حجابم را برداشتم و شعار دادم. پس از اخراج، بازداشت شدم، اما از مبارزه دست نکشیدم.»

فیگارو افزود: اکنون سایه در کنار دختر هجده‌ساله‌اش زندگی می‌کند؛ دختری که به‌رغم قوانین تبعیض‌آمیز، در خیابان و حتی در مدرسه بی‌حجاب ظاهر می‌شود. صیدال می‌گوید: «اگر من نتیجه‌ی این مبارزه را نبینم، نسل دخترم خواهد دید.»

با وجود پرونده‌های تازه و تهدیدهای مداوم، سایه همچنان امیدوار است. امید او بر پایه‌ی تغییر در انگاره‌های جامعه است. او در گفت‌وگو با فیگارو تأکید کرد: «سال‌هاست که ذهنیت‌ها تغییر کرده‌اند. مردان بسیاری امروز کنار زنان ایستاده‌اند. هیچ انقلابی یک‌شبه به ثمر نمی‌رسد، اما مطمئنم روزی آزادی به ایران بازخواهد گشت.»

#سایه_صیدال امروز شاهدی زنده است بر حقیقتی تلخ: آزادی نه با بمباران و نه در یک‌شب، بلکه تنها با استقامت و ایستادگی به دست می‌آید. و او قاطعانه می‌گوید:
«تا آخرین نفس برای آزادی می‌جنگم!»

#یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

آرش صادقی، زندانی سیاسی سابق، در خصوص وضعیت بحرانی حسین رونقی مطلب مهمی نوشته و وجدان جمعی جامعه را به چالش کشیده است.

نوشته آقای صادقی به شرح زیر است:

مرگ حسین، اگر رخ دهد، مرگ یک انسان تنها نیست؛ مرگ بخشی از آرمان جمعی ماست.یعنی آزادی. اگر زندگی‌اش بماند، سندی است بر صدها انسانی که حتی در دوران تاریکی، نوری هایی هستند که خاموش نمی‌شوند.او نه از سر خودویرانگری، که از ژرفای تعهد به مقاومت، تن به این راه سپرده است. راهی که هرچند به ظاهر سوی مرگ دارد، اما به‌راستی مسیری‌ست به‌سوی زندگی.
حسین رونقی تلنگریست برای بی تفاوتی،فراموشی. فراموشی انسان، فراموشی درد، و فراموشی مسئولیت.
ما، اگر هنوز با وجدانیم، باید صدای این فریاد خاموش باشیم. پیش از آن‌که دیر شود. پیش از آن‌که یک جان دیگر مثل سمیه رشیدی زیر بار بی‌تفاوتی ما، خاموش شود.
ما، ناظرانِ این تراژدیِ زنده، اگر در برابر این مرگ احتمالی خاموش بمانیم، نه فقط انسانی را از دست داده‌ایم، بلکه بخشی از توان خود برای معنا بخشیدن به جهان را فراموش کرده ایم. چرا که هر مرگِ آگاهانه‌ای که بی‌پاسخ بماند، مرگی‌ست در وجدان جمعی ما.
در نهایت، مسئله فقط زنده ماندن یا مردن حسین رونقی نیست. مسئله این است که آیا ما، در برابر رنج او، هنوز توان پرسش و شرم، را داریم؟ یا اینکه آن‌چنان در عادت به زیستنِ بی‌مسئولیت فرو رفته‌ایم که مرگِ یک انسان، دیگر لرزه‌ای بر استخوان وجدان‌مان نمی‌اندازد؟
با وضعیتی که همبندیانش شرح داده اند
شاید او بمیرد. اما پیش از آن، این ماییم که باید از خود بپرسیم: آیا هنوز زنده‌ایم؟

#حسین_رونقی #آرش_صادقی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

نامه‌ای به حسین رونقی عزیز که جانش را با خواست آزادی جمعی و برای ایران بر کف گرفته گرفته است 
حسین عزیز،
پیامت را شنیدیم. ما صدای تو را که برای رساندنش از جان مایه گذاشتی با گوش جان دریافتیم. بارها کلماتت را مرور کردیم و در هر سطر، پژواک درد و عشق به ایران را شنیدیم.
وقتی نوشتی: «زنده ماندن به هر قیمتی انتخاب من نیست»، دریافتیم که مرگ و زندگی تنها برایت دو سوی یک انتخاب فردی نیستند؛ بلکه آن‌چه تو در پی آنی، آزادی و کرامت برای همه ماست. وقتی گفتی: «نه زندگی آن‌قدر شیرین است که به هر ذلتی تن دهیم و نه مرگ آن‌قدر ترسناک که از آن بگریزیم»، ما معنای حقیقی شجاعت و مسئولیت جمعی را دوباره یاد گرفتیم.
حسین جان، تو جانت را در کف گرفتی تا چشم‌های ما را باز کنی، تا ما را از خواب بی‌تفاوتی یا کم‌کاری و سهل‌انگاری بیرون بیاوری، تا یادمان بیاوری که ایران، خانه مشترک همه ماست و اگر امروز برایش نایستیم، فردا چیزی برای ایستادن باقی نخواهد ماند.
ما با تو عهد می‌بندیم. عهد می‌بندیم که در مسیر خواسته‌هایت برای آزادی جمعی، برای نجات ایران و تلاش هرچه‌بیشتر در راستای آزادی تمامی زندانیان سیاسی و هزاران زندانی بی‌گناه محکوم به اعدام جرائم عمومی، فریاد «نه به زندان» و «نه به اعدام» و «آری به زندگی» با هر عقیده‌ای هم‌پیمانت باشیم، برای جلوگیری از فروپاشی این سرزمین، برای آن‌که دوباره وطن را بسازیم. قول می‌دهیم همان‌طور که تو نوشتی: «بسیاری از ما مردم وطن‌دوست، در راه آزادی و آبادانی ایران دست از جان شسته‌ایم»، ما نیز از راحتی‌ها و بی‌مسئولیتی‌هایمان دست بشوییم و در کنار تو و در کنار یاد جان‌باختگان‌مان بایستیم.
حسین عزیز در این روزها هر روز در اسپیس توییتر، در کلاب‌هاوس و دیگر شبکه‌های اجتماعی صدایت بودیم، در خیابان، در داخل و در خارج نامت و پیامت را نوشتیم و فریاد زدیم.
جانت برای ما عزیز است، حسین. بمان تا با هم، با همدلی و هم‌صدایی، آزادی جمعی را به‌دست بیاوریم و ایران را پس بگیریم. بمان که کار ناتمام را با دست‌های به‌هم‌پیوسته ادامه دهیم.
ما صدای تو را شنیدیم. اکنون نوبت ماست که صدای تو را به فریاد جمعی بدل کنیم. همان‌طور که نوشتی: «ایران هرگز نخواهد مرد»، ما هم ایمان داریم. اما ایران برای زنده ماندن به جان‌های آگاه و دل‌های بیدار نیاز دارد.
درخواست ما این است که در اولین فرصت اعتصاب غذای خشک و تر شرافتمندانه‌ات پایان بدهی و فرصت بیشتری به خودت و به ما و به ترازوی کج دستگاه قضایی خالی‌مانده از عدالت جمهوری اسلامی بدهی.
با تو، تا آخرین قدم.
با یاد تو، برای ایران.
پاینده ایران
پاینده آزادی

گروهی از کنشگران مدنی، سیاسی، حقوق‌بشری و فعالان شبکه‌های اجتماعی متعهد به ادامه گام برداشتن در مسیر خواسته‌های آزادی‌خواهانه و انسانی‌ات

#حسین_رونقی

@Tavaana_TavaanaTech

وضعیت نگران‌کننده کاظم علی‌نژاد بارانلو در زندان

کاظم علی‌نژاد بارانلو، زندانی سیاسی، با محرومیت جدی از رسیدگی پزشکی مواجه است. بنا بر گزارش هم‌بندی‌ها، سطح قند خون او به بالای ۷۵۰ رسیده و انسولین تهیه‌شده توسط خانواده‌اش به دلیل خرابی یخچال زندان فاسد شده است.

وی همچنین از مشکلات شدید مفصلی در انگشتان دست رنج می‌برد، اما مسئولان زندان از اعزام او به فیزیوتراپی خودداری می‌کنند. شرایط جسمانی آقای علی‌نژاد بارانلو به مرحله بحرانی رسیده و در اعتراض به بی‌توجهی‌ها، او دست به اعتصاب غذا و دارو زده است. او هشدار داده در صورت ادامه‌ی عدم رسیدگی پزشکی، انگشتان خود را قطع کند.


#کاظم_علی_نژاد #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

پدر بابک شهبازی: پسرم، راه تو راه نور بود، عدالت روزی درباره‌ جنایتکاران حکم خواهد داد

پدر دادخواه زنده‌یاد بابک شهبازی، در این ویدیو می‌گوید:
«پسره عزیزم، بابک،
راهی که تو رفتی راهِ نور بود. مطمئن باش که ظلم و جنایت بی‌پاسخ نخواهد ماند؛ نام تو با خونت نوشته شده و روزی زمانِ قضاوت خواهد رسید. آرام باش، شهیدِ من، شهیدِ عزیزم. وجدان‌ها یک‌روز حکم خواهند کرد و عدالت پاسخِ جنایتکاران را خواهد داد. گل پرپرم»


بابک شهبازی قربانی یک پرونده ساختگی با مستندات جعلی شد.

در نامه‌ای که از بابک شهبازی به جا مانده و بعد از اعدامش منتشر شده، او نوشته بود:
«من نه جاسوس بوده‌ام و نه جاسوسی کرده‌ام گرچه اینان می‌گویند به همراه مرحوم اسماعیل فکری به اسرائیل اطلاعاتی داده‌ام که من به جد همه این حرفها و اتهامات را هم در بازجویی هم در دادگاه و هم اکنون نزد شما عزیزان تکذیب می‌کنم چه اگر این کار را کرده بودم در دوماهی که مرحوم فکری قبل از من دستگیر شده بود از کشور خارج می‌شدم نه این که دو ماه بعد از دستگیری آن مرحوم مرا هنگامی که فرزندم را صبح به مدرسه رسانده بودم دستگیر کنند و بگویند در حال فرار از کشور بوده است! اگر در حال فرار بودن پس بلیط من کجاست؟ پس ارز من کجاست؟ پس ویزای من کجاست؟ و...اگر جاسوس بوده‌ام پس چرا ریالی از حساب‌های بنده مشکوک نیست و هر پولی که به حساب من آمده و خارج شده کاملا منشأ و مقصد مشخص دارند.

تهمت‌ها زیاد است ولی خود آقایان هم می‌دانند برای اتهاماتی که به اینجانب نسبت داده‌اند مستندات و مدارکی ندارند و صرفا جهت پر کردن تیتر اخبار ۲۰:۳۰ به دنبال اعدام اینجانب هستند گرچه فکر نمی‌کنم بجز خودشان کسی آن را نگاه کند.»


#بابک_شهبازی #نه_به_اعدام #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

امید، برادر جاویدنام میلاد سعیدیان‌جو، ویدیویی از سخنرانی خواهرش زهرا در چهلم میلاد را منتشر کرد و نوشت:

«میلاد، تنها یک پسر نبود؛ یک رویا بود برای خانواده‌اش
و یک فصل از تاریخ ایران.

صدای خواهرم، پژواک درد همه مادران و پدرانی است
که عزیزی را به ناحق از دست داده‌اند.
اینجا، در مراسم چهلمش، خواهرم نه برای یک خانواده،
بلکه برای همه ملت سوگوار سخن می‌گوید.

برای میلاد.برای همه میلادهایی که قربانی شدند
خواهرم از عزیزان از دست رفته همه ما می‌گوید: آنان که رفتن،
حقیقت را به امانت گذاشتند و ما وارثان این راهیم.

از دست دادن میلاد، فرزند خانواده، نه فقط یک مصیبت شخصی
بلکه زخمی بر پیکر ایران است.
میلاد ما، تنها فرزند یک خانه نبود؛ او فرزند ایران بود.

او تسلیت می‌گوید به تمام خانواده‌هایی که مانند ما،
آسمان زندگی‌شان را ابری از فراق گرفته است.

و از خاموشی یک چراغ،هزاران خورشید برخاست.»

#میلاد_سعیدیان_جو #علیه_فراموشی #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

دکتر مصطفی ملکیان در گفت‌وگویی درباره اهمیت مسأله زندانیان سیاسی تأکید کرد که این موضوع امروز به یک مطالبه ملی تبدیل شده است. او با اشاره به سه ویژگی اصلی زندانیان سیاسی ـ ژرف‌بینی و تیزبینی، صداقت و شجاعت ـ گفت: «نادرست‌ترین کار این است که در جامعه، تیزبین‌ترین، صادق‌ترین و شجاع‌ترین شهروندان را به زندان بیندازیم و جامعه را از حضور آنان محروم کنیم.»

ملکیان افزود که حتی اگر حکومت‌ها به اخلاق بی‌اعتنا باشند، از منظر مصلحت سیاسی نیز نگه‌داشتن زندانیان سیاسی زیان‌بار است؛ زیرا کاهش تعداد آنان مهم‌ترین نشانه دموکراتیک بودن یک نظام به شمار می‌رود و مشروعیت داخلی و بین‌المللی حکومت را تقویت می‌کند. او تأکید کرد: «بزرگ‌ترین تبلیغ برای یک نظام این است که نشان دهد زندانی سیاسی ندارد.»

وی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به وضعیت خاص برخی از چهره‌های شناخته‌شده، ابوالفضل قدیانی را نمادی برجسته از شجاعت و ایستادگی دانست و گفت: «قدیانی هیچگاه تن به استبداد نداده است. او مادر همه مشکلات را در استبداد می‌بیند و با صراحت و بی‌ملاحظه به نقد آن پرداخته است.» ملکیان اضافه کرد که ادامه بازداشت فردی بالای هشتاد سال، بیمار و بی‌خطر، چیزی جز «کمال بی‌محبتی و ناجوانمردی» نیست و بیش از هر چیز نشانه بی‌تحملی حاکمیت در برابر عقیده است.

او نتیجه گرفت: حل مسأله زندانیان سیاسی، چه از جنبه اخلاقی و چه از منظر مصلحت و چه به‌عنوان نشانه‌ای از آغاز آشتی ملی، گامی اساسی برای گذار به دموکراسی است.

ویدیوی کامل را در یوتیوب رسانه تحکیم ملت ببینید:
https://youtu.be/lEQMpw3eLYI?si=ckXIL3o4A_myk0kd

@tahkimmelat

#مصطفی_ملکیان #زندانیان_سیاسی #استبداد_دینی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

یادداشت سی.ان.ان درباره «جزئیات طرح پرزیدنت ترامپ برای پایان جنگ غزه»
و جای خالی ایران در برقراری صلح، نتیجه حضور جمهوری اسلامی و جنگ‌افروزی‌هایش

«ترامپ نسبت به پایان جنگ غزه خوش‌بین است؛ طرح صلح ۲۱ ماده‌ای در حال شکل‌گیری است»؛ این عنوان یادداشتی است که اخیرا در سی.ان.ان منتشر شده است و به جزئیاتی از طرح صلح دولت ترامپ برای پایان‌دادن به جنگ در غزه می‌پردازد. بنا به این گزارش پرزیدنت دانلد ترامپ، رئیس جمهوری ایالات متحده، در حال پیشبرد طرحی ۲۱ ماده‌ای برای پایان‌دادن به جنگ غزه و برقراری صلح در منطقه با رضایت طرفین و مشارکت همسایگان است.
نظم جدید در شرایطی در منطقه شکل می‌گیرد که ایران - به سبب ۴۷ سال جنگ‌افروزی و تروریسم‌پروری جمهوری اسلامی - هیچ نقش سازنده‌ و مثبتی در آن ندارد؛ حکومتی که در ضعیف‌ترین حالت خود قرار دارد و با افزایش تحریم‌ها و برقراری نظم نوین تحت «فشار حداکثری» قرار می‌گیرد. این وضعیت بهترین فرصت را در اختیار مردم ایران قرار می‌دهد تا ضمن دریافت «حمایت حداکثری» بتوانند چهره ایران را تغییر دهند.
***
در یادداشت سی.ان.ان، به قلم جنیفر هانسلر و تیم لیستر، آمده است که بر اساس گزارش‌ها طرح یادشده شامل آزادی همه گروگان‌ها ظرف ۴۸ ساعت نخست توافق، حذف کامل نقش حماس از ساختار حکمرانی، خروج تدریجی اسرائیل از غزه و ترسیم نقشه‌راهی برای اداره پساجنگ غزه است. این طرح بر یک نظام حکمرانی موقت دو سطحی - یک نهاد بین‌المللی فراگیر و یک کمیته فلسطینی - استوار است و به‌صورت صریح هر گونه جابه‌جایی اجباری جمعیت غزه را ممنوع می‌داند.
در همین زمینه در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، پرزیدنت ترامپ دیدارهای فشرده‌ای با رهبران قطر، عربستان، مصر، ترکیه، پاکستان و اندونزی برگزار کرد؛ استیو ویتکاف، نماینده ویژه آمریکا، اعلام کرد که این طرح به کشورهای عربی ارائه شده و «پیشرفت» آن در روزهای آتی محتمل است. پرزیدنت ترامپ نیز مذاکرات را «الهام‌بخش، پربار و موثر» توصیف کرده و گفته است این رایزنی‌ها تا رسیدن به توافق ادامه خواهد یافت و در آن «همه کشورهای منطقه درگیرند؛ حماس آگاه است و اسرائیل در همه سطوح مطلع شده است».
در نقطه مقابل، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، در مجمع عمومی سازمان ملل مخالفت آشکار خود را با برقراری هر گونه دولت فلسطینی تکرار کرد و بر ادامه جنگ «تا نابودی کامل حماس» پافشاری کرد؛ موضعی که می‌تواند پذیرش بخش‌هایی از طرح آمریکا - به‌ویژه امکان خودگردانی یا شکل‌گیری دولت فلسطینی - را برای ائتلاف راست‌گرای او پرهزینه کند و از این‌رو به‌ عنوان نقطه فشار سیاسی واشینگتن بر تل‌آویو مورد توجه قرار گرفته است.
در سطحی وسیع‌تر، خط‌مشی خارجی کاخ سفید در این مقطع بر پایان‌دادن به جنگ‌ها، به‌ویژه در خاورمیانه و جلوگیری از گسترش آن‌ها متمرکز است؛ به همین دلیل ورود مستقیم آمریکا به جنگ تازه‌ای با جمهوری اسلامی ایران در کوتاه‌مدت بعید به‌نظر می‌رسد. در برابر تهران، دولت آمریکا ترکیبِ سیاست «فشار حداکثری علیه رژیم» را با «حمایت حداکثری از مردم ایران» همراه کرده و بارها تصریح کرده است که هدف تحریم‌ها تضعیف ماشین سرکوب و منابع مالی رژیم جنگ‌افروز و تروریسم‌پرور است، نه آسیب‌رساندن به زندگی روزمره مردم.

ادامه این گزارش را در لینک زیر بخوانید:

https://tinyurl.com/ydpkjd9r

#فشار_حداکثری #نه_به_جمهوری_اسلامی #مکانیسم_ماشه #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

این روزها که بحث اعتصاب غذای زندانیان سیاسی داغ است و همه نگران جان این عزیزان به ویژه حسین رونقی هستیم، جا دارد یادی کنیم از جاویدنام وحید صیادی نصیری.

وحید صیاد نصیری در ۳۱ آذر ماه ۱۳۹۷، بعد از ۵۵ روز اعتصاب تر و ۵ روز اعتصاب خشک به بیمارستان بهشتی قم منتقل شد و در آنجا جانش را از دست داد.

«ما میراث دار سرزمینی هستیم که نسبت به آن مسئولیم». این جمله ای ست که «‏وحید صیادی نصیری» دو سال پیش‌تر در جریان یک اعتصاب غذای خود در نامه‌ای خطاب به همسرش نوشته بود.
مسئولیتی که به باور وحید او و امثال او را نسبت به آیندگان پاسخگو می ساخت: ‏«ما میراث دار سرزمینی هستیم که نسبت به آن مسئولیم و باید به آیندگان پاسخ‌گو باشیم تا فرزندان این خاک پرگهر در دامان صلح و آرامش زندگی کنند».

وحید صیادی نصیری اما در ۳۱ آذر ماه ۱۳۹۷ بر اثر اعتصاب غذایی دیگر جان خود را از دست داد و نماند تا صلح و آرامش مد نظر خود را در سرزمین ایران برآورده و محقق ببیند. او که از ۲۱ مهرماه ۱۳۹۷ در اعتراض به عدم رعایت اصل تفکیک جرائم در زندان لنگرود قم و همچنین محرومیت از دادرسی عادلانه و نیز بی توجهی مسئولان زندان برای انتقال او به زندان اوین، دست به اعتصاب غذا زده بود، بر اعتصاب و اعتراض خود آنچنان پافشاری کرد که جان بر سر آن گذاشت و افسوس آنکه در جریان این اعتصاب غذا که بیش از ۵۰ روز طول کشید، صدایی از او نیز به گوش های بیرون از زندان نرسید و در ۳۸ سالگی و در بی خبری محض جان خود را از دست داد.

وحید شخصیتی ایرانگرا و علاقمند به سنن و شخصیت های ایرانی بود و علاقه خود به پادشاهی پهلوی را نیز بی پرده در فیس بوک خود بازگو می کرد. نکته دوم درباره او روحیه ستم ستیز اوست که علی رغم باورهای شخصی خود، از حقوق متهمانی که با او هیچ اشتراک نظری نداشتند نیز دفاع می کرد که این ادعا را می توان در تصویری جست که از او وجود دارد که در یک کاغذ نوشته خواستار آزادی «رامین حسین پناهی» شده است. حسین پناهی از فعالان سیاسی اهل کردستان بود که به اتهام عضویت در حزب کومله بازداشت شد و پس از مدتی اعدام شد.

وحید فقط یک شهروند عادی بود، مثل ما. در بی‌خبری اعتصاب کرد و جان داد. بایذ از خود بپرسیم که چند نفر دیگر مثل وحید داریم و بی خبریم؟

در آذر ماه ۱۴۰۰ در یک برنامه کلاب هاوس با حضور آرش صادقی، فعال صدیق حقوق بشر و امیرسالار داوودی، وکیل دادگستری، نگاهی داشتیم به زندگی و فعالیت‌ها و پرونده وحید صیادی نصیری:

https://youtu.be/72HLsBMk0Gk

این ویدیو را هم ببینید
https://youtu.be/gerDlJboKrk?si=qhQVrbEWwBEV1ySj

قبل از آنکه حسین رونقی هم مثل وحید جانش را از دست بدهد، دست به دست هم، با اتحاد و فارغ از هر گرایش سیاسی، کاری برای آزادیش انجام دهیم. باور کنیم که اتحاد رمز پیروزی است.
راه همبستگی از مسیر حمایت از زندانیان سیاسی به ویژه دورترین افراد نسبت به گرایش سیاسی ما می‌گذرد، همان کاری که وحید انجام می‌داد، آرش صادقی انجام می‌دهد....

#وحید_صیادی_نصیری #نه_به_جمهوری_اسلامی #حسین_رونقی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech