دلنوشته همسر رویا ثابت، زندانی عقیدتی (بهائی)

در آتش فراق و هجران در سوز و گدازیم


بنام خداوند جان و خرد
همسرم رویا ثابت، شهروند بهایی مقیم امارات متحده عربی که به‌مدت ۲۳ سال ساکن آن کشور بوده، در ۱۴ دی‌ماه ۱۴۰۲ به‌منظور پرستاری و مراقبت از والدین سالمند و بیمار خود که در بستر بیماری بودند به شیراز سفر نمود و از سوی مأموران اطلاعات سپاه به اتهامات «عضویت در فرقه ضاله بهائیت» و «تبلیغ علیه نظام» بازداشت شدند.
ایشان همواره کلیه‌ی اتهامات را رد نموده و شدیداً نسبت به تمامی آن‌ها اعتراض خود را ابراز نموده‌اند.

همسرم پس از حدود ۵ ماه حبس انفرادی طاقت‌فرسا و ۲ ماه حبس در زندان عادل‌آباد که در نهایت رنج و عذاب با بازجویی‌های مکرر و طولانی از ایشان و شکنجه‌های روحی و روانیِ دوری از همسر و فرزندان و خانواده، با قید وثیقه‌ی بی‌سابقه و بسیار سنگینِ هشت میلیارد و دویست میلیون تومان که تا به‌حال نظیر نداشته، در تاریخ ۲۳ مرداد ۱۴۰۳ آزاد شدند.

در قرآن کریم پس از ایمان به خدا، «وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا» ذکر شده؛ یعنی اهمیت احسان به والدین آن‌قدر زیاد است که حتی خواندن نماز و گرفتن روزه پس از آن مطرح شده است. ایشان فقط و فقط برای مراقبت و پرستاریِ پدر و مادرشان به شیراز رفتند و در ۸ آبان ۱۴۰۲ پدرشان جناب ایرج ثابت وفات نمودند و مادرشان خانم نصرت ممتاز همچنان در بستر بیماری به‌سر می‌برند.

در دهه‌ی گذشته، جامعه‌ی بهائیان در ایران، خصوصاً زنان، بیش از هر اقلیت مذهبیِ دیگری هدف برخوردهای امنیتی و قضایی قرار گرفته است. بررسی گزارشات سالانه‌ی مرکز آمار، نشر و آثارِ مجموعهٔ فعالان حقوق بشر در ایران نشان می‌دهد که طی سه سال اخیر، به‌طور میانگین ۲۷۲ گزارش از گزارش‌های مربوط به اقلیت‌های مذهبی به نقض حقوق شهروندیِ بهائیان اختصاص داشته است.

اول مهر ۱۴۰۳، حکم بسیار سنگین ۲۵ سال زندان که اشد آن یعنی ۱۰ سال قابل اجرا می‌باشد، بعلاوه مجازات‌های تکمیلیِ دو سال ممنوعیت خروج از کشور و ... که شعبهٔ اول دادگاه انقلاب شیراز تعیین نموده بود، علیه همسرم توسط شعبه‌ی ۳۷ دادگاه تجدیدنظر استان فارس تأیید شد.

حکمی بسیار ظالمانه، بدون در نظر گرفتن اصول انسانی و اجتماعی صادر شده است. همسرم کاملاً بی‌گناه هستند. آنان برای اتهاماتی که به ایشان منسوب نموده‌اند، هیچ‌گونه سند و مدرک معتبری ارائه نداده‌اند و وکلای همسرم، دو وکیل در شیراز و تهران نیز با کمال شهامت و مستند به قوانین حقوقی از ایشان دفاع کرده‌اند.

.
آنان با این حکم خانواده‌ی ما را دچار بحران شدید و مخاطرات گوناگون نموده‌اند. بنده حدود دو سال است که به‌تنهایی با رنج و دردِ دوری از همسرم زندگی می‌کنم و برای فرزندانم نیز فشارهای روحی و روانی و استرس‌های شدید ایجاد شده است، چراکه همگی نگران آینده‌ی همسرم هستیم و در آتش این فراق و هجران در سوز و گدازیم.

در تاریخ ۲۹ شهریور ۱۴۰۳، ممنوعیت خروج از کشور را از پرونده‌ی ایشان برداشتند و اول مهر ۱۴۰۳ گذرنامه‌ی ایشان را درب منزل تحویل دادند، یعنی خروج از کشور مانعی ندارد.

لذا پس از حدود دو سال رنج فراوان از هجران، خوشحال شدیم که امکان سفر فراهم شده و ملاقات با همسرم صورت خواهد گرفت. ایشان دوشنبه ۱۳ مهر ۱۴۰۳ بلیت هواپیما تهیه نموده و پس از همهٔ مخارج سفر، در آخرین مرحله در فرودگاه گذرنامهٔ ایشان را اخذ و ضبط نمودند و ذکر کردند: «مجدداً همین امروز حکم ممنوع‌الخروجی شما صادر شده است.»

نهایتاً از صدور این احکام غیرانسانی و ناعادلانه بسیار متأسفیم و از تمامی ارگان‌های حقوق بشری در ایران و سراسر عالم تمنا می‌نماییم که به مظالمی که نسبت به بهائیان ایران روا می‌دارند پایان دهند و ما را از این آتش سوزانِ دوری و هجران نجات بخشند.

محمدعلی روحانیان
مهر / ۱۴۰۴ / ۱۷

#داستان_ما_یکیست #بهائیان_ایران #رویا_ثابت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
آیا ایمان بدون خدا ممکن است؟

نگاهی به جهان میلان کوندرا

پیام همراهان

میلان کوندرا در رمان سبکی تحمل‌ناپذیر هستی، بیش از آنکه داستانی عاشقانه بنویسد، پرسشی فلسفی پیش می‌کشد: آیا در جهانی بی‌خدا و بی‌معنا هنوز می‌توان مؤمن بود؟
او از وحی، نجات و یقین سخن نمی‌گوید؛ از سبکی، تصادف و ناپایداری هستی می‌گوید. اما در همین جهانِ سبک و گذرا، نوعی ایمان تازه سر برمی‌آورد — ایمان بدون خدا.

کوندرا معتقد است زندگی «سبک» است، چون هیچ تکراری ندارد؛ هیچ معنا یا ضرورتی ما را به بودن مجبور نکرده است. ما تنها یک بار زندگی می‌کنیم، و همین بی‌تکراری، زندگی را هم بی‌پناه و هم یگانه می‌کند.
در برابر این سبکی، انسان دو گزینه دارد: یا به مطلقی پناه ببرد تا اضطراب را فراموش کند، یا سبک بودن را بپذیرد و با آگاهی از پوچی، به زندگی معنا دهد.
کوندرا راه دوم را برمی‌گزیند: پذیرش بی‌معنایی و آفرینش معنا در دل آن.

در نگاه او، ایمان دیگر به حقیقتی متافیزیکی مربوط نیست؛ بلکه به شهامت زیستن مربوط است —
شهامتِ آری گفتن به جهانی که پاسخی نمی‌دهد.
شخصیت‌های او، مانند توما و ترزا، میان سبکی و سنگینی، آزادی و دلبستگی، پیوسته در نوسان‌اند؛ اما رهایی‌شان در همین نوسان است، نه در رسیدن به قطعیت.

کوندرا به ما می‌آموزد که ایمان، اگر اصیل باشد، شاید دیگر به خدا نیاز نداشته باشد.
ایمان، در معنای عمیق اگزیستانسیالیستی، نه تسلیم در برابر اقتدار الهی، بلکه پذیرش دلیرانه‌ی ناپایداری و بی‌معنایی زندگی است.
ایمان بی‌خدا، در جهان کوندرا، نه انکار ایمان است، بلکه شکل ناب‌تری از آن: ایمانی که از تکیه‌گاه رها شده و تنها بر شجاعتِ بودن تکیه دارد —
ایمانی سبک، اما تحمل‌ناپذیر.

#ایمان #باور #خدا #خداناباور #دین_ناباور #میلان_کوندرا

@Dialogue1402

تصاویری از جمعی از زندانیان سیاسی، هنگامی که در زندان تهران بزرگ بودند.

جاویدنام بابک شهبازی هم در تصاویر حضور دارد. همچنین امیرحسین موسوی و زندانیانی همچون ابوالفضل قدیانی، مصطفی تاج‌زاده، محمد نجفی، شهریار براتی، مهدی محمودیان (آزاد شده)، محمد باقر بختیار (آزاد شده)، حسین شنبه‌زاده، محمدرضا فقیهی، خشایار سفیدی (آزاد شده)، رضا ولی‌زاده، رضا خندان و سایر زندانیان سیاسی ...

#بابک_شهبازی #اميرحسين_موسوی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech