مادرم براى سكس شرعى بسيار پير بود و طعم حوريان بهشتى را نمى داد، او را كشتند . . .

نام شان داعش بود، آمده بودند ما را به جهنم ببرند و خود شان سر راه به بهشت بروند!
دعوت نامه شان در دست چپ شان بود و با انگشت شهادتین دست راست، آسمان را نشان می دادند!
مادرم برای سکس شرعی بسیار پیر بود و طعم حوریان بهشتی را نمی داد، او را کشتند، خواهر کوچکم را همچون بره ای تازه نگه داشتند. او باکره بود! همچون مریم، کمی معصوم تر، کمی کردتر، همچون آب زلال!
خواهرم باید زن امیر الاکبر می شد!
خدا شاهد بود، ما تفنگ نداشتیم، سرود "خوایه وه ته ن" می خواندیم!
خدا شاهد بود ما گلدان ها را آب می دادیم، گلها را گل می دادیم!
خدا شاهد بود آمدند پدرم را به دو قسمت نامساوی تقسیم کردند؛ سرش را برای وطن جاگذاشتند و بدنش را زیر خاک دفن کردند که نفت شود!
خدا شاهد بود برادر کوچکم را لخت زیر آفتاب نگه داشتند و به او شهادتین یاد می دادند؛ باید می گفت الله بزرگتر است!
خدا شاهد بود او از فرط عطش و بی آبی جان داد!
خدا شاهد بود سیاه بودند، مردانی از سرزمین حجر و آتش و ما زبان شان را نمی فهمیدیم، اما رفتار شان را...!
مردانی با ریش های بلند، مغزهای کوتاه، باورهای سخت! نام شان عقرب، ملخ، سوسمار بود! لشکری از لجن و پشم و اعتقاد!
آن ها آمدند، آرزوهای من را کشتند، آن ها من را غنیمت صدا می زدند!
آن زمان دیگر نادیا نبودم، آن روز دختری بودم با روحی زخمی که از نفس هایم خون می‌چکید، آن روز هیولای ظریفی بودم که با جهان قطع رابطه کرده بودم، در من انسان مرده بود و لاشه ای بودم که حتی مومیایی هزار ساله اش ارزش نداشت، آن روز مرگی بودم در روحی!
بعد از آن زنی می مرد، زنی حامله می شد، زنی خودکشی می کرد، زنی خودسوزی... زنی هزار رکعت نماز جبر می خواند!
بعد از آن زنانی، از رنج حامله شده بودند، زنانی فقط یک تقویم می شناختند: روز اول تجاوز، روزهای بعد از آن عذاب!
بعد از آن، تاریخ به دو دوره تقسیم شد: قبل از فاجعه ی سیاه - بعد از فاجعه ی سیاه!
بعد از آن زنان فقط یک خیابان را سر راست بلد بودند، خیابان منتهی به بیمارستان بیماران روانی!
بعد از آن زنان فقط یک آواز می خواندند: "ای مرگ کجایی؟ زندگی مرا کشت".
بعد از آن زنان تابوت بودند و کودکان در شکم شان مردگان هزار ساله!
بعد از آن زنان مجسمه ای بودند که وسط شهر برای عبرت تاریخ نصب شده بودند!
آن روز هوا گرم بود، خدا شاهد بود، مردی آمد، من را کشت و باز دعا می خواند تا دوباره زنده شوم !

متن سخنرانى ناديه مراد، دخترى كردى كه سه سال تمام غنيمتِ داعش بود.

نادیه مراد، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۸، از بازماندگان نسل‌کشی ایزدی‌ها در عراق است. او پس از رهایی از اسارت گروه داعش، به نماد مقاومت در برابر خشونت جنسی و دفاع از حقوق زنان و اقلیت‌های مذهبی تبدیل شد. نادیه اکنون با بنیاد خود، «ابتکار نادیه»، برای حمایت از قربانیان جنگ و عدالت برای جامعه ایزدی تلاش می‌کند.

برگرفته از کانال تلگرام دکتر تقی کیمیایی اسدی

#شریعت #کنیز #داعش #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

چطور مردم را در مقابل استبداد شجاع‌تر کنیم؟

پیام همراهان

در نظام‌های استبدادی، ترس ابزار اصلی کنترل است. ترسی که از بازداشت، طرد اجتماعی یا آسیب تغذیه می‌کند و سکوت می‌آفریند. اما تاریخ نشان داده هیچ قدرتی در برابر شجاعت جمعی مردم پایدار نمانده است. پرسش این است: چگونه می‌توان این شجاعت را در مردم بیدار کرد و هزینه‌ی مشارکت را کاهش داد؟

۱. ترس خود را بفهمیم تا بر آن غلبه کنیم
از نگاه تکاملی، مغز انسان برای بقا طراحی شده و تمایل دارد خطر را «بیش‌برآورد» کند. این واکنش در طبیعت مفید بود، اما در زندگی اجتماعی، گاهی ما را از اقدام بازمی‌دارد. بسیاری از کنشگران مدنی بعدها دریافته‌اند که بخشی از ترس‌هایشان بی‌دلیل بوده و تنها با عمل و تجربه، فهمیده‌اند خطر واقعی کمتر از تصورشان است. شناخت این اغراق در ترس، نخستین گام برای تبدیل آن به شجاعت آگاهانه است.

۲. شجاعت‌های کوچک را جدی بگیریم و از آن‌ها نماد بسازیم
شجاعت همیشه با فریاد جمعی آغاز نمی‌شود. گفتن حقیقت، حمایت از دیگری، یا افشای بی‌عدالتی در جمعی کوچک، نخستین گام‌ها هستند. اگر این رفتارها روایت شوند و چهره‌ی کنشگران به نماد شجاعت مدنی بدل شود، الهام‌بخش دیگران خواهند شد. جنبش «همبستگی» در لهستان و کنش زنان ایرانی نمونه‌هایی از این نمادسازی‌اند.

۳. شبکه‌های حمایتی بسازیم
ترس وقتی می‌میرد که انسان تنها نباشد. حلقه‌های اعتماد خانوادگی، گروه‌های دوستانه و انجمن‌های مدنی – حتی در فضای مجازی و رمزگذاری‌شده – پناهگاه شجاعت‌اند. حمایت جمعی، مسئولیت فردی را سبک می‌کند و مردم را تشویق به اقدام می‌نماید.

۴. آگاهی و روایت را گسترش دهیم
جین شارپ می‌گوید: «آگاهی، نخستین سلاح مردم است.» دانستن حقوق شهروندی، مهارت‌های کنش غیرخشونت‌آمیز و امنیت دیجیتال، حس کنترل می‌آفریند. روایت شجاعت‌ها و تبدیل آن‌ها به نماد، انرژی روانی جمع را تقویت می‌کند و دیگران را به اقدام دلیرانه دعوت می‌کند.

۵. شجاعت آگاهانه، نه شتاب‌زده
شجاعت یعنی ترس را ببینی و باز هم قدم برداری، نه آنکه خطر را انکار کنی. احتیاط، دشمن شجاعت نیست؛ محافظ آن است.

در نهایت، هر سخن صادقانه و هر نماد شجاعت، ضربه‌ای است به دیوار ترس. هر بار که مردم از این نمادها نیرو می‌گیرند و بر ترس خود غلبه می‌کنند، استبداد اندکی ضعیف‌تر می‌شود و مسیر آزادی هموارتر می‌گردد.


#شهامت_مدنی #مبارزه_مدنی #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بیانیه به مناسبت هفتم آبان – روز کوروش بزرگ

زرتشت احمدی‌راغب، رضا محمدحسینی و آرشام رضایی
زندان قزل‌حصار – هفتم آبان‌ماه ۱۴۰۴

امروز هفتم آبان‌ماه، روزی است که در دل تاریخ ایران، نام کوروش بزرگ به یادگار مانده — انسانی که در روزگاری دور، رویکردی به‌نسبت مترقی به حکومت، حقوق ملل و آیین‌های گوناگون داشت. او نه فقط پادشاه، بلکه نمادی زنده از عدالت، مدارا، آزادی خاطر و صلح بود.
در دوران حکومت او، پس از فتح بابل، متنی نوشته شد که امروز به «منشور کوروش» مشهور است؛ لوحی گلی که در آن به آزادی ادیان، احترام به فرهنگ‌های گوناگون، بازگرداندن مردم به سرزمین‌شان و کرامت انسانی اشاره دارد — مفاهیمی که بسیاری آن را ریشه‌ای از حقوق بشر دانسته‌اند.

در حقیقت، منشور کوروش در برخی تحلیل‌ها به عنوان یکی از نخستین متون حقوق بشر شناخته می‌شود، نمادی از این باور که حکومت باید بر بنیاد عدالت و احترام به انسان‌ها استوار باشد.
اما امروز، در روزگار پرآشوبی که خشونت و بی‌عدالتی بر زندگی و امید مردم سایه افکنده، ما برخاسته‌ایم تا پیام دیگری ‌بفرستیم:

۱. ما کوروش بزرگ را نه به عنوان یک حقیقت تاریخی زنده، بلکه به عنوان نقطه‌ی اتکا و منبع الهامی می‌دانیم که در دل بحران‌های عصر ما نیز گفت‌وگوی صلح، همزیستی و احترام متقابل را زنده نگاه می‌دارد.

۲. در منطقه‌ای که آتش جنگ، خشونت، دروغ و نفرت بارها شعله‌ور شده است، ما بر این باوریم که پیامِ صلحِ کوروش هنوز بی‌انتها است: وقتی حکومتی بر پایه‌ی ستم، دروغ و سرکوب بنا می‌شود، دیر یا زود قلب‌ها علیه آن شوریده خواهد شد؛ اما راه مقاومت ما باید راهی انسانی، خردمندانه و مبتنی بر همبستگی باشد.

۳. نام کوروش بزرگ، اگرچه در سیاست‌های معاصر گاه مصادره شده، اما هنوز در میان مردم ایران و فراتر از مرزها، نشانی از آرمان عدالت است؛ نمادی از آن‌که می‌توان بر پایه‌ی خرد، مشورت و احترام به تنوع باورها، جامعه‌ای آزادتر و عادلانه‌تر ساخت.

۴. ما امروز، ضمن بزرگداشت هفتم آبان، از همه‌ی هم‌میهنان، آزادی‌خواهان، کنش‌گران و فعالان حقوق بشر می‌خواهیم که به یاد بیاوریم: عدالت و کرامت انسانی نه مرزی دارد و نه زمان. ما خواهان صلح در ایران و منطقه‌ای آرام و آزاد هستیم که در آن اختلاف باورها و قومیت‌ها نه به عاملی برای سرکوب، بلکه به فرصتی برای گفت‌وگو و دموکراسی تبدیل شود.

اگر دیکتاتورها از آرامگاه و نام او می‌ترسند، برای این است که می‌دانند او چگونه می‌توانست قلب‌ها را تسخیر کند. کوروش نه تنها شخصیتی متعلق به تاریخ ایران بود، بلکه بر پایه‌ی پژوهش‌ها و نوشته‌های بسیاری از اندیشمندان، شخصیتی بی‌همتا و تأثیرگذار تاکنون داشته است. روش، منش و اندیشه‌های انسانی او هیچ‌گاه از یادها نخواهد رفت و فراموش نخواهد شد؛ کوروش نه تنها پایه‌گذار ایرانی بزرگ بود بلکه آیین کشور‌داری را نیز به جهانیان آموخت.

در این مسیر، ما نه تسلیم ترس می‌شویم، نه سکوت را برمی‌گزینیم. ما دست به دست هم، با امید، با شجاعت، و با پیوندی عمیق با گذشته و آرمان‌ها، پیش می‌رویم.
نام کوروش را از یاد نخواهیم برد و راه عدالت و صلح را تا تحقق آزادی ادامه می‌دهیم و اطمینان داریم در راه گذار دشوار از استبداد به سوی آزادی، نام کوروش روشنگر راهمان برای نجات ایران از چنگال اهریمنان حاکم خواهد بود.

زرتشت احمدی‌راغب
رضا محمدحسینی
آرشام رضایی
زندان قزل‌حصار – هفتم آبان‌ماه ۱۴۰۴

#کوروش_بزرگ #هفت_آبان #رضا_محمدحسینی #آرشام_رضایی #زرتشت_احمدی_راغب #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech