«خانواده‌ی داغدار و دادخواه جاویدنام یحیی رحیمی از شهر سنندج به بوکان رفتند و مهمان خانه‌ی تنهایی #دایه‌_مینا شدند. خانه‌ای که یاد و خاطره‌ی برادرم شهریارِبی‌گناه و پاک، در آن زنده است.

برادرانمان شهریار و یحیی، هر دو جوانی از دل مردم بودند که در روزهای جنبش #ژن_ژیان_ئازادی تنها برای اعتراض به خیابان آمدند، اما هر کدام در ماشین خود ناجوانمردانه به رگبار بسته شدند و خونشان بر روى صندلى همان ماشين ها جاری شد. دو برادر از دو شهر، با سرنوشتی یکسان؛ بی‌گناه به خاک و خون کشیده شدند و جانشان را فدای مردمشان کردند.

هدیه‌ی زیبایی که برایمان آوردند، قاب عکسی از یحیی عزيز بود؛ تصویری از جانی که ناحق ستانده شد و یادش همواره زنده خواهد ماند.

شاید ما را بکشند، شکنجه کنند یا زندانی کنند؛ اما در دل من و خانواده‌ام، خشم نسبت به قاتلان و عشق به فرزندانمان زنده است.
جسمشان دیگر کنار ما نیست، اما اندیشه، آرمان و شجاعتشان در وجود ما نهادینه شده و قوت قلبمان است. همین ما را به خانواده‌ای پرتوان و استوار بدل کرده است.

بی‌گمان ما، در هر شرایط و زیر هر فشار، تا روز برقراری عدالت، بر دادخواهی‌مان پایدار و استوار خواهیم ماند⁩.»

از اینستاگرام اسرین محمدی
shahryar.mohammadi1373

#يحيى_رحيمى
#شهريار_محمدى
#زن_زندگی_آزادی
#ژن_ژیان_آزادی
#ژينا_امينی #مهسا_امینی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

Free Tehran—
the city arches toward the sky,
longing to break its own chains.
Free Iran—
a heartbeat rising from the red earth,
each step echoing with courage.

And the people—
faces lifted,
eyes unbound,
dreaming not of escape,
but of belonging—
to a land reborn,
to freedom’s dawn.
(Libra)
تهران آزاد
شهری که قامت به سوی آسمان می‌کشد،
و در اشتیاق گسستن زنجیرهای خویش می‌سوزد.

ایران آزاد
تپشی برمی‌خیزد از دل خاک سرخ،
هر قدم، پژواکی از شجاعت

و مردمان
چهره‌های برافراشته،
چشمان رها،
نه در آرزوی گریختن،
که در تمنای ماندن،
در سرزمینی دوباره زاده شده،
در سپیده‌ی آزادی

از صفحه اینستاگرام لیبرا
libraa_ai

ویدیوهایی زیبا که با هوش مصنوعی ساخته شده‌اند.

#آزادی #ایران #زن_زندگی_آزادی #هنر_اعتراض #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
چرا هنوز در بندِ داستان‌های دینی هستیم؟
پرسش هراری

یووال نوح هراری مثالی مشهور دارد: اگر به یک میمون بگویید «این موز را به من بده، بعد از مرگت باغی بی‌پایان از موز خواهی داشت»، او حتی لحظه‌ای به این وعده اعتنا نمی‌کند. چون تنها آنچه پیش رویش است را می‌فهمد. اما انسان موجودی استثنایی است؛ ما توانایی بی‌نظیری در باور به داستان‌های جمعی داریم. همین ویژگی باعث شده است که در طول تاریخ، به روایت‌هایی دل ببندیم که اغلب واقعیتی بیرونی ندارند، اما زندگی ما را شکل داده‌اند.

دین از برجسته‌ترین این روایت‌هاست. پرسش‌های بزرگ انسان – از منشأ جهان و معنای رنج گرفته تا سرنوشت پس از مرگ – همواره ذهن بشر را مشغول کرده‌اند. دین‌ها برای این پرسش‌ها پاسخ‌هایی ساده، روشن و داستان‌وار عرضه کرده‌اند. همین سادگی، آرامش می‌آورد، امید می‌بخشد و زندگی را معنادار می‌سازد. دین همچنین توانسته است میلیون‌ها نفر را متحد کند، به جوامع هویت ببخشد و بنیان‌های اخلاقی و قانونی را تقویت کند.

اما روی دیگر سکه را نباید نادیده گرفت. زمانی که این داستان‌ها به «حقیقت مطلق» بدل می‌شوند، راه پرسشگری بسته می‌شود. تاریخ مملو از نمونه‌هایی است که ایمان بی‌چون‌وچرا به روایت‌های مقدس، سرچشمه‌ی جنگ‌های خونین، تعصب کور، نفرت از دیگری و مقاومت در برابر علم و آزادی بوده است. قدرت داستان، اگر بی‌مهار شود، می‌تواند از معنا و همبستگی، به ابزار سرکوب و خشونت تبدیل گردد.

امروز پرسش هراری همچنان به‌جا است: چرا هنوز در بندِ این داستان‌ها مانده‌ایم؟ آیا وعده‌ی بهشتی در دوردست، ما را از ساختن جهانی بهتر و انسانی‌تر در همین‌جا و همین امروز باز نمی‌دارد؟ فراموش نکنیم که حکومت‌های توتالیتر مذهبی نیز از همین روایت‌ها برای تحکیم قدرت خود بهره می‌برند؛ با وعده‌ی پاداش اخروی و تهدید مجازات الهی، اطاعت می‌خواهند و اعتراض را گناه می‌نامند.

شاید زمان آن رسیده باشد که ارزش «موزی که در دست داریم» را دریابیم: توانایی اندیشیدن، عشق ورزیدن و ساختن آینده‌ای واقعی. آینده‌ای که به جای دل بستن به داستان‌های دینی، بر شجاعت رویارویی با حقیقت استوار باشد.

#باور #دین #یوال_نوح_هراری #پرسشگری #نقد_دین #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

مزار جاویدنام مهران بهرامیان

متولد 24/4/1371
شهادت 15/6/1404

باغ رضوان اصفهان ، قطعه 90 ، بوستان 5 ، شماره 1

در گزارشی که خبرگزاری تسنیم، وابسته به سپاه پاسداران، از #مهران_بهرامیان منتشر کرده، اعلام شده است:
«در نهایت، پس از انجام اقدامات امنیتی و اطلاعاتی، در تاریخ ۲۶ دی‌ماه، متهمان این حادثه تروریستی شناسایی و دستگیر شدند.»

این در حالی‌ست که مهران و فاضل بهرامیان، یونس بهرامیان و داریوش ساعدی در تاریخ ۱۰ دی‌ماه، بلافاصله پس از چهلم جان‌باختگان اعتراضات سمیرم، بازداشت شده بودند، نه ۲۶ دی‌ماه.

در بخش دیگری از این گزارش آمده است:
«در تحقیقات به عمل آمده مشخص می‌شود که مهران بهرامیان، در روز حادثه به همراه چند نفر دیگر با بهره‌گیری از سلاح جنگی کلاشینکف و اسلحه شکاری، اقدام به تحریک مردم کرده‌اند که این اقدام، منجر به حمله به ساختمان فرمانداری و دادگستری، و همچنین حمله به فرماندار، امام جمعه محل و دادستانی شهرستان سمیرم شده است. در جریان حمله به فرمانداری، محسن رضایی از مدافعان امنیت کشته شد.»

اما این روایت پرسش‌هایی جدی برمی‌انگیزد:
هر یک از این مکان‌های «حساس امنیتی»، بی‌تردید به دوربین‌های مداربسته مجهز بوده‌اند.
چرا حتی یک تصویر یا ویدیو از لحظه ارتکاب جرم ادعایی توسط متهمان وجود ندارد؟

در بخش پایانی گزارش تسنیم آمده:
«با توجه به گزارش‌های نهادهای امنیتی، تحقیقات صورت‌گرفته، اظهارات و اقاریر محکوم، و ادله و مستندات، دادگاه مهران بهرامیان را به اعدام محکوم کرد.»

این در حالی‌ست که پرونده مهران و سه متهم دیگر، به دلیل نبود ادله کافی، در دیوان عالی کشور نقض شده بود.

به گفتهٔ هم‌بندیان مهران، وقتی حکم اعدامش لغو شد، از بوفه زندان شکلات خرید و بین همه پخش کرد. به او گفته بودند: «به‌زودی حکم نهایی را می‌گیری، و آن حکم سبک است. بین ۵ تا ۸ سال حبس.»

مهران، پس از دو سال زندان و شکنجه، در تاریخ ۷ بهمن، با وثیقه آزاد شده بود. اما در ۷ مرداد ۱۴۰۴ دوباره بازداشت و به زندان منتقل شد.
یعنی او ۷ ماه تمام در آزادی نسبی به سر می‌برد.

اگر واقعاً مرتکب این قتل شده بود، در این مدت می‌توانست از کشور خارج شده و جان خود را نجات دهد.

مهران بهرامیان امروز دیروز شد.

پرونده‌ای که با تناقض‌های زمانی، نبود مدرک، اعترافات زیر شکنجه و عدم اجازه حضور وکیل انتخابی‌در پرونده با امید واهی به اجرای عدالت شکل گرفت، امروز به فاجعه ختم شد.

مهرانی که ۷ ماه آزاد بود، بی‌هیچ نشانه‌ای از فرار، بی‌هیچ خطری برای جامعه، دوباره بازداشت و اعدام شد.
این است دستگاه قضایی جمهوری اسلامی؛
نه حافظ عدالت، بلکه مجری تصمیمات دستگاه امنیتی.

متن از ریما شیرمحمدی

#نه_به_اعدام

@Tavaana_TavaanaTech