لطفاً حجاب اسلامی را رعایت کنید!

تابلوهای اجبار؛ رفتار انسانی در حاشیه، حجاب در متن

پیام همراهان

پس از خیزش «مهسا»، جسارت زنان در برابر اجبار حکومتی آشکارتر شد. بسیاری دیگر بی‌اعتنا به امر و نهی رسمی، پوشش را انتخاب شخصی می‌دانند. این تغییر، یکی از مهم‌ترین نشانه‌های بلوغ اجتماعی و مقاومت مدنی در برابر استبداد دینی است. با این‌حال، صاحبان کسب‌وکار برای در امان ماندن از تهدید، جریمه و حتی پلمب مغازه، ناچارند تابلوهایی نصب کنند با این مضمون: «لطفاً حجاب اسلامی را رعایت کنید». این تابلوها نه بیانگر باور، بلکه سندی از اجبار و ریاکاری نهادی‌شده‌اند.

این وضعیت نشان‌دهنده‌ی وارونگی اولویت‌ها در استبداد دینی است. جایی که باید صداقت، عدالت و کرامت انسانی محور باشد، ظواهر تحمیلی جایگزین می‌شود. روسری و میزان پوشاندن مو به معیار ارزش‌گذاری بدل شده است، در حالی‌که فساد، تبعیض و دروغ بی‌اهمیت جلوه می‌کنند. حجاب اجباری در حقیقت دغدغه‌ای دینی نیست؛ ابزاری است برای نمایش قدرت و کنترل اجتماعی.

اما چرا اخلاق واقعی تبلیغ نمی‌شود؟ زیرا اخلاق مستقل ذاتاً قدرت را به پرسش می‌گیرد. جامعه‌ای که بر انصاف، احترام و آزادی استوار باشد، ظلم و فساد را تاب نمی‌آورد. چنین جامعه‌ای برای استبداد تهدیدآمیز است. به همین دلیل اخلاق رسمی حکومتی چیزی جز ظواهر اجباری برای تضمین اطاعت نیست. استبداد دینی از عدالت و انسانیت غفلت می‌کند و همه تمرکز خود را بر پوشش زنان می‌گذارد، چراکه کنترل بدن زن برای آن معادل کنترل کل جامعه است.

امروز این تابلوها بر بسیاری از نقاط شهر و کسب و کارها دیده می‌شوند، اما مردم بی‌اعتنا از کنارشان می‌گذرند. همه می‌دانند که این نوشته‌ها از باور برنخاسته، بلکه نتیجه‌ی تهدید است. تناقض تلخی شکل گرفته است: شهروندان در زندگی روزمره آزادی را تمرین می‌کنند، اما فضاهای عمومی همچنان با نشانه‌های اجبار تزئین می‌شوند.

پیامد چنین سیاستی روشن است: گسترش ریا، دوگانگی و بی‌اعتمادی. جامعه‌ای که می‌توانست بر رفتار انسانی ــ یعنی کرامت، آزادی و عدالت ــ استوار شود، به ظاهرسازی و بی‌اخلاقی رانده شده است. استبداد دینی اخلاق را قربانی کرد تا ظواهر را زنده نگه دارد؛ اما آنچه برجای مانده ریاکاری ساختاری و فروپاشی اعتماد اجتماعی است.

#ریاکاری #اعتماد #استبداد_دینی #عرصه_عمومی #نه_به_پوشش_اجباری #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

چهارم مرداد خونین قزلحصار، لکه ننگی است بر پیشانی حکومت
✍️رضا محمدحسینی، زندانی سیاسی

من، رضا محمدحسینی، زندانی سیاسی، می‌پرسم:
به چه حقی به زندانی سیاسی دستبند قپانی می‌زنید؟
به چه حقی بر صورت زندانی‌ای که دست‌هایش بسته است سیلی می‌زنید؟
به چه حقی با لگد بر بدن زندانیان سیاسی فرود می‌آورید و با فحش‌های رکیک و جنسی به ما و خانواده‌هایمان حمله می‌کنید؟
شما که مدعی عدالت و قانونید، با چه قانونی چنین می‌کنید؟ کدام آیین‌نامه، کدام قاضی، کدام نهاد قضایی چنین مجوزی داده که مأموران‌تان با مشت و لگد و تحقیر، انسان را در بند بزنند و له کنند؟
ما زندانیان سیاسی قزلحصار نه مجرمیم، نه جنایتکار؛ ما گروگان این رژیم هستیم. شما ما را نه برای اجرای عدالت، که برای انتقام و سرکوب نگاه داشته‌اید. آن روز، در مقابل چشمان من، دوستانم را کشان‌کشان بردید، به دیوار کوبیدید، خون از بدنشان جاری شد و بعد دو عزیزمان ـ مهدی حسنی و بهروز احسانی ـ را مظلومانه به دار سپردید. آیا این جز قتل حکومتی است؟
این رفتار وحشیانه، غیرقانونی و غیرانسانی نباید عادی شود. نباید بگذاریم این سطح از خشونت و تحقیر به «روال معمول» زندان‌ها بدل شود. هر ضربه‌ای که بر بدن ما نشست، هر فحشی که نثارمان شد، هر سیلی و هر لگدی که بر پیکرمان خورد، نه برای حفظ نظم، که برای شکستن روح و کرامت انسان بود.
ما می‌خواهیم بدانیم:
چه کسی دستور داد؟
چه کسی مجوز داد که مأموران نقاب‌دار، با نفرت و جنون، زندانیان سیاسی را زیر مشت و لگد بگیرند؟
چه کسی پاسخگوی تروما، درد، جراحت و رنجی است که بر جان ما و خانواده‌هایمان نشست؟
سازمان زندان‌ها باید پاسخ دهد. قوه قضاییه باید پاسخ دهد. این سکوت و انکار، خود بخشی از جنایت است.
ما، بازماندگان چهارم مرداد خونین، با بدن‌های زخمی و روح‌های آزرده، شهادت می‌دهیم که این رفتارها نه تنها جنایت است، بلکه تلاشی است برای فرستادن پیام ترس به همهٔ جامعه.
اما این پیام معکوس خواهد شد. ما زنده‌ایم تا روایت کنیم. ما زنده‌ایم تا بگوییم این ظلم و این وحشیگری، روزی در دادگاه تاریخ به حساب کشیده خواهد شد.

نه به شکنجه، نه به تحقیر، نه به اعدام.

رضا محمدحسینی
زندان قزلحصار

#رضا_محمدحسینی #بیانیه #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

حسین نوری‌همدانی؛ مرجع بدزبان در ستیز با شهروندان

نوری‌‌همدانی از تندروترین مراجع تقلید است که در سال ۱۳۰۴ شمسی در شهر همدان به دنیا آمد.
او در واکنش به پدیده بی‌سابقه دختران انقلاب و بر سر چوب زدن حجاب، معترضان به حجاب اجباری را «نخاله» خواند و مدعی شد که «حجاب اسلامی باید در کل دنیا عملی شود.»

در زمان اعتراضات سال ۱۳۸۸ به آیت‌الله خامنه‌ای پیام داده بود که حاضر است از قم بیاید و به ‌نشانه حمایت پشت سر او نماز بخواند و با دادن شعار «خامنه‌ای کوثر است / دشمن او ابتر است»، صراحتا میرحسین موسوی را ابتر و دخترزا نامید که از آوردن فرزند پسر ناتوان است و وضعیت او را با آیت‌الله خامنه‌ای قیاس کرده بود.
به بهانه اشاعه اسلام و تبیین عظمت انقلاب اسلامی با بودجه کشورمان بارها به کشورهای انگلستان، فرانسه، آلمان، اتريش، ايتاليا، سوئد، بلژيک، هلند، دانمارک، سوئيس، نروژ، فنلاند، اسپانيا، يونان و ترکيه رفته است.

شیخ علی تهرانی، برادر همسر آیت‌الله خامنه‌ای، در خاطرات خود می‌گوید:
ما در سقز بودیم که خبر آتش‌سوزی سینما رکس آبادان منتشر شد. من خیال می‌کردم کار ساواک است. چون هر خرابکاری‌ای که می‌شد، به ساواک می‌بستند. ولی آقای شیخ نوری همدانی تایید کرد و گفت: «ما، در شورای اسلامی قم، این‌کار را برای به حرکت درآوردن مردم آبادان در راه انقلاب انجام دادیم.»
درباره او بیشتر بخوانید:
https://tavaana.org/nouri_hamedani/

#یاری_مدنی_توانا #نه_به_جمهوری_اسلامی #ایران


@Tavaana_TavaanaTech

یادنامه‌ای برای استاد هوشنگ پاکزاد

نظام الدین میثاقی

در گذر پرآشوب تاریخ معاصر ایران، نام‌هایی هستند که شاید در کتاب‌های رسمی نیامده باشند، اما در وجدان و حافظه‌ی انسانی ما می‌درخشند. یکی از این نام‌ها، استاد هوشنگ پاکزاد است؛ استاد جوان فیزیک دانشگاه تهران که پیش از انقلاب ۱۳۵۷ در اوج اعتبار علمی و درخشش دانشگاهی قرار داشت. آینده‌ای پر بار در پژوهش و آموزش در انتظار او بود؛ اما با بسته شدن دانشگاه‌ها به بهانه‌ی «انقلاب فرهنگی»، و بازگشایی آن‌ها با سیاست «پاکسازی» و تبعیض، همه‌چیز در یک لحظه فرو ریخت.

برای استاد پاکزاد نه جایگاهی در دانشگاه باقی ماند و نه فرصتی برای ادامه‌ی مسیر علمی. تنها به یک دلیل ساده و تبعیض آمیز: او بهایی بود. در همان روزهایی که درهای دانشگاه‌های ایران به روی جوانان بهایی بسته شد، او نیز از دفتر، کرسی، و آینده‌اش رانده شد. تبعیض تنها زندگی اقلیت‌ها را نابود نمی‌کند، بلکه جامعه را نیز از دانشی که می‌توانست در خدمت آبادانی و پیشرفت آن قرار گیرد محروم می‌سازد. با کنار زدن استادانی همچون پاکزاد، جمهوری اسلامی تنها یک فرد را از دانشگاه نراند، بلکه بر آینده‌ی علمی و فرهنگی ایران نیز اثر منفی گذاشت.

اما سرنوشت او تنها قصه‌ی محرومیت نیست، بلکه روایت شرافت انسانی، استقامت اخلاقی، و عشق به آموزش است. استاد پاکزاد، که می‌توانست در تلخی انزوا و تبعیض خاموش شود، راهی دیگر گشود. او در کنار جمعی دیگر از اساتید و متخصصان بهایی، بنیانگذار «مؤسسه‌ی آموزش عالی بهایی» (BIHE) شد. با این حال، آن‌قدر متواضع بود که هیچ‌گاه مایل نبود چنین عنوانی ــ «بنیانگذار» یا «عضو مؤسس» ــ به او نسبت داده شود. او ترجیح می‌داد صرفاً به‌عنوان خادمی در کنار دانشجویان محروم از آموزش عالی شناخته شود، نه بیشتر. دانشگاهی که در اتاق‌های نشیمن دوستان و در زیرزمین‌های خانه‌ها شکل گرفت، با روح همین فروتنی و خدمت‌گزاری او و همکارانش جان گرفت.

پاکزاد، که روزگاری در دانشگاه تهران منشیان و خدمتگزاران برایش چای می‌آوردند، این بار خود برای دانشجویان جوان چای می‌ریخت، از ایشان پذیرایی می‌کرد، میز و صندلی و آزمایشگاه‌شان را در زیرزمین‌ها برپا می‌کرد، و با دستان خود محیط را تمیز و آماده می‌ساخت. او نمونه‌ی بارز این حقیقت بود که انسانِ واقعی نه در جایگاه و مقام، بلکه در خدمت و فروتنی معنا می‌یابد.

با وجود همه‌ی این موانع، و با وجود تلاش‌های مستمر جمهوری اسلامی برای تعطیل کردن دانشگاه جامعه بهایی، ثمره‌ی این تلاش‌ها شگفت‌انگیز بود: فارغ‌التحصیلان مؤسسه‌ی آموزش عالی بهایی توانستند تحصیلاتی ممتاز دریافت کنند و بعدها به عنوان استادان، کارآفرینان، پژوهشگران و نوآورانی برجسته، چه در ایران و چه در بیرون از مرزهای آن، نقش‌آفرین شوند. این خود گواهی است بر اینکه بذرهایی که استادانی چون پاکزاد کاشتند، در خاک تبعیض نیز می‌تواند بروید و بار دهد.

اکنون که او پس از تحمل دوره ای از بیماری در کالیفرنیا چشم از جهان فرو بسته است، باید نام او را نه به عنوان استاد اخراج‌شده‌ی دانشگاه تهران، بلکه به عنوان استاد زندگی به یاد بسپاریم. او با استقامت و فروتنی خویش، درس بزرگی به ما آموخت: علم و آموزش را نمی‌توان زندانی کرد. اگر درها را بستند، پنجره‌ای خواهیم گشود. اگر آزمایشگاه‌ها را گرفتند، آزمایشگاهی در دل یک زیرزمین خواهیم ساخت.

استاد هوشنگ پاکزاد درگذشت، اما یاد او چون مشعلی است که در راه دانش و آزادگی روشن خواهد ماند. او نه تنها به دانشجویان بهایی، بلکه به همه‌ی ما آموخت که ارزش یک استاد در بی‌ادعایی و خدمت‌گزاری بی‌چشم‌داشت اوست. چنین انسانی را می‌توان «استاد دانشگاه انسانیت» نامید.

يادش جاودان و راهش پر رهرو.

#داستان_ما_یکیست #بهائیان_ایران #هوشنگ_پاکزاد #گفتگو_توانا

@Dialogue1402