‌
در ایران، تغییر یا کنار گذاشتن باورهای مذهبی می‌تواند به رنجی دوچندان برای نوکیشان یا ناباورمندان منجر شود.

جامعه‌ای که به شدت تحت تأثیر قوانین و هنجارهای دینی است، پذیرای افرادی که باورهای مذهبی خود را تغییر می‌دهند یا از آن‌ها فاصله می‌گیرند، نیست.

این افراد اغلب با فشارهای اجتماعی و حتی قانونی مواجه می‌شوند.

آشکارسازی چنین تغییراتی می‌تواند به طرد اجتماعی، از دست دادن شغل، و در برخی موارد به پیگرد قانونی و مجازات منجر شود.

نوکیشان و ناباورمندان در ایران نه تنها باید با چالش‌های روانی و هویتی تغییر باورهای خود دست‌وپنجه نرم کنند، بلکه با تهدیدات جدی برای امنیت و زندگی خود نیز مواجه‌اند.

در چنین شرایطی، بسیاری از افراد ترجیح می‌دهند باورهای خود را پنهان کنند تا از عواقب سنگین آن در امان بمانند، که این امر خود به فشار روحی و زندگی در خفا منجر می‌شود.

گفت‌وگو در این مورد خصوصا در حلقه‌های کوچک اجتماعی، مانند دوستان نزدیک و یا خانواده می‌تواند منجر به ایجاد راه‌کارهای موثر در پذیرش این شرایط باشد.

شما چه تجربیاتی در این زمینه دارید ؟

#ناباورمندان #خداناباوران #آشکار_سازی #نوکیشان #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
خودسانسوری در بیان باورهای ناباورمندان یا خداناباوران در خانواده یا جامعه مذهبی، فشار روانی و آسیب‌هایی برای این افراد به همراه دارد.

افراد در این شرایط ناچارند عقاید خود را پنهان کنند تا از طرد، اتهام بیماری‌های روانی و دیوانگی، مجازات، یا حتی تهدیدات جانی جلوگیری کنند.

این خودسانسوری به ایجاد اضطراب، افسردگی، و کاهش اعتماد به نفس منجر می‌شود، زیرا فرد احساس می‌کند که نمی‌تواند به‌طور کامل و صادقانه خود را ابراز کند.

این پنهان‌کاری همچنین در بسیاری از موارد، روابط خانوادگی و اجتماعی را تضعیف می‌کند، زیرا فرد مجبور است به طور مداوم از بیان نظرات واقعی خود پرهیز کند، که منجر به ایجاد فاصله و نفاق در روابط می‌شود.

در جامعه مذهبی، این فشار بیشتر است، زیرا افراد احساس می‌کنند که همواره در معرض قضاوت یا حتی خطر قرار دارند.

به طور کلی، این نوع خودسانسوری نه‌تنها به سلامت روانی فرد آسیب می‌زند، بلکه مانع از شکل‌گیری گفت‌وگوهای سالم و سازنده در جامعه می‌شود، و آزادی بیان و رشد فردی را محدود می‌کند.

https://dialog.tavaana.org/threat-of-death/

#خودسانسوری #خداناباوران #ناباورمندان
@Dialogue1402

‌
خداناباوران در بسیاری از جوامع مذهبی، از جمله ایران، با تبعیض‌های گسترده قانونی و اجتماعی مواجه‌اند.

در قوانین جمهوری اسلامی، حق آزادی بیان و عقیده برای خداناباوران به رسمیت شناخته نمی‌شود.

به دلیل این تبعیض قانونی، خداناباوران نه تنها از بیان آزادانه باورهای خود محروم‌اند، بلکه با خطر پیگرد قضایی و مجازات‌های سنگین نیز روبرو هستند.

در کنار این فشارهای قانونی، تبعیض‌های اجتماعی نیز به‌طور گسترده خداناباوران را تحت‌فشار قرار می‌دهد. این افراد اغلب در خانواده و جامعه مجبور به خودسانسوری می‌شوند تا از تنش‌ها و مجازات‌های اجتماعی نظیر طرد شدن یا از دست دادن فرصت‌های شغلی در امان بمانند.

این وضعیت منجر به انزوای اجتماعی و آسیب‌های روانی قابل‌توجهی برای این گروه می‌شود.

به رسمیت شناختن حق خداناباوران در انتخاب عقیده و باور، به‌عنوان بخشی از حقوق انسانی، گامی اساسی برای ایجاد جامعه‌ای آزاد و برابر است.

https://dialog.tavaana.org/executions-of-non-believers/

#خداناباوران #ناباورمندان #حکومت_مذهبی #گفتگو_توانا
@Dialogue1402

دکتر باقری‌نیا، استاد ممنوع التدریس دانشگاه‌، در مورد تفاوت امکان و احتمال؛ نقد راسل به خداباوران می‌گوید.

خدا باوران از امکان وجود خدا احتمال ۵۰ درصدی وجود او را نتیجه‌گیری می‌کنند.
برخی کتاب های خودیاری و روانشناسان زرد از امکان میلیاردر شدن مخاطبان و مراجعان خود می‌گویند و از احتمال آن سخنی نمی‌گویند
مدعیان طب‌های مکمل تنها از امکان روش‌های دیگر درمان سخن می‌گویند نه احتمال.
آیا امکان وجود یا وقوع چیزی مساوی با احتمال ۵۰ درصدی وجود یا وقوع آن است؟
احتمال با عدد و رقم سر و کار دارد، اما امکان صرفاً با عدم وجود تناقض منطقی.
در احتمال شواهد تجربی لحاظ می‌شود اما در امکان خیر.
مغالطه‌ی خلط کردن میان امکان و احتمال می‌تواند باعث فریب ما شود.
Possibility versus probability
شما چه مثال‌های دیگری را می‌توانید ذکر کنید؟

https://dialog.tavaana.org/bertrand-russell-tolerance/

#دکتر_باقری_نیا #راسل #خداناباوران
#خداباوران #قوری_سماوی #ناباورمندان #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
نقش و اهمیت دسترسی به اطلاعات در شکل‌گیری باورها بر ما پوشیده نیست.

در اینجا دیدگاه یک مخاطب را با شما به اشتراک گذاشته‌ایم.

شما چطور فکر می‌کنید؟ و چقدر با این دیدگاه موافقید؟

#خداناباوران #خداناباور #آتئیست‌ #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
‌
@dialogue1402

در جوامع مدرن و دموکراتیک، احترام به حقوق و کرامت تمامی افراد، بدون توجه به باورهای دینی یا ناباورمندی آنان، از اصول اساسی و بنیادین حقوق بشر است.

حقوق اجتماعی خداناباوران مانند باورمندان، شامل حق آزادی بیان، حق آزادی مذهبی، و حق عدم تبعیض است. این حقوق تضمین می‌کند که خداناباوران بتوانند آزادانه نظرات و باورهای خود را ابراز کنند و از مشارکت کامل در زندگی اجتماعی و سیاسی برخوردار شوند، بدون اینکه تحت تأثیر تبعیض یا قضاوت‌های ناعادلانه قرار گیرند.

احترام به کرامت انسانی و پذیرش تفاوت‌ها، اساس همزیستی مسالمت‌آمیز در جوامع چندفرهنگی و متنوع است.

خداناباوران نیز بخشی از این تنوع هستند و باید در محیط‌های عمومی و خصوصی با احترام و انصاف برخورد شوند.

ترویج پذیرش و احترام متقابل، از جمله به خداناباوران، به ایجاد جامعه‌ای سالم‌تر و همبسته‌تر کمک می‌کند. پذیرش تفاوت‌ها و حقوق اجتماعی تمامی افراد، از جمله خداناباوران، پایه‌های جامعه‌ای مدرن و عادلانه را تشکیل می‌دهد.

https://dialog.tavaana.org/nonbelievers-in-iran/

#خداناباوران #دین_ناباوران #باورمندان #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

روز جهانی مبارزه علیه اعدام که هر ساله در ۱۰ اکتبر برگزار می‌شود، فرصتی است برای تاکید بر لغو مجازات اعدام در سراسر جهان و بررسی عواقب منفی آن بر حقوق بشر.

در ایران، اعدام بر اساس احکامی همچون توهین به مقدسات، ارتداد، سب النبی، و خداناباوری، یکی از مواردی است که همچنان باعث نگرانی‌های جدی حقوق بشری است.

این قوانین، افراد را به دلیل باورهای شخصی یا نقد دین با خطر مجازات مرگ مواجه می‌کند.

این مجازات‌ها نه تنها نقض آشکار آزادی اندیشه، وجدان، و بیان است، بلکه فضای ترس و سرکوب ایجاد می‌کند که به‌طور دائمی بر زندگی کسانی که با باورهای رسمی دینی همسو نیستند، سایه می‌اندازد.

خداناباوران و ناباورمندان در ایران در هراس از این احکام به سر می‌برند، چرا که بیان عقایدشان می‌تواند به اتهامات سنگین منجر شود.

روز جهانی مبارزه علیه اعدام، علاوه بر تاکید بر حق حیات برای همه و نفی کلی این مجازات، تلاشی است برای پایان دادن به این نوع مجازات‌های غیرانسانی و حمایت از حقوق همه انسان‌ها برای ابراز عقایدشان بدون ترس از اعدام یا سرکوب.

#نقد_دین #نه_به_اعدام #خداناباوران #ناباورمندان #گفتگو_توانا
@dialogue1402

‌
سم هریس، نویسنده، فیلسوف، و عصب‌پژوه خداناباور آمریکایی است که به دلیل دیدگاه‌هایش در زمینه دین، اخلاق، فلسفه ذهن و آگاهی شهرت دارد.

او به عنوان یکی از منتقدان سرسخت ادیان، به‌ویژه اسلام و مسیحیت، شناخته می‌شود و بر این باور است که عقاید مذهبی می‌توانند چالش‌های جدی برای جامعه ایجاد کنند.

هریس در کتاب‌هایی مانند پایان ایمان و نامه‌ای به ملت مسیحی به بررسی پیامدهای اجتماعی و روانی باورهای دینی می‌پردازد.

او همچنین در پادکست بیداری با متفکران و دانشمندان برجسته درباره موضوعاتی مانند اخلاق، سیاست و علم گفتگو می‌کند.

#خداناباوران #آتئیست‌ #فلسفه #اخلاق #علم #سم_هریس #گفتگو_توانا

@dialogue1402

‌
با توجه به شرایط موجود در ایران و عدم انتظار برای تغییرات مثبت از سوی حکومت، بهبود وضعیت خداناباوران و ناباورمندان به تلاش‌های جمعی و فردی نیاز دارد.

برخی راهکارها و اجرای آن توسط افراد در اجتماع می‌تواند در این زمینه راهگشا باشد.

تقویت همبستگی و ایجاد شبکه‌های حمایتی:

ایجاد گروه‌های پشتیبانی و شبکه‌های آنلاین می‌تواند به خداناباوران احساس تعلق و امنیت بیشتری بدهد.

تبادل تجربیات، ارائه مشاوره و حمایت‌های روانی از جمله اقدامات مهم در این زمینه است.


نکته مهم:

در شرایط کنونی ایران، هرگونه فعالیت جمعی یا علنی در حمایت از حقوق ناباورمندان می‌تواند با خطر سرکوب مواجه شود. بنابراین، رعایت اصول احتیاط و استفاده از روش‌های هوشمندانه برای حفظ امنیت فردی و گروهی بسیار ضروری است.


در نهایت، بهبود وضعیت خداناباوران و ناباورمندان در ایران یک فرایند طولانی و دشوار است که نیازمند تلاش مستمر و همگانی است.


#خداناباوران #ناباورمندان #آتئیست #مدارا #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

سانسور و محدودیت‌های دسترسی به منابع آموزشی بی‌طرف در مورد دین در ایران، یکی از مسائل اساسی است که پرسش‌گران و افرادی که به دنبال درک بیشتر و متنوع‌تری از مسائل دینی هستند، با آن مواجه‌اند. این وضعیت به چند شکل اصلی نمود پیدا می‌کند:

۱. سانسور کتاب‌ها و منابع آموزشی: کتاب‌ها و منابعی که دیدگاه‌های غیر اسلامی یا انتقادی نسبت به اسلام دارند، به شدت سانسور می‌شوند. این شامل کتاب‌های فلسفی، علمی، تاریخی و ادبی می‌شود که ممکن است با اصول و ارزش‌های اسلامی مخالف باشند. حتی کتاب‌هایی که به بررسی تطبیقی ادیان می‌پردازند و به نقد و تحلیل علمی و بی‌طرفانه دین می‌پردازند، اغلب ممنوع می‌شوند.

۲. کنترل بر رسانه‌ها: رسانه‌های ایران به شدت تحت کنترل دولت هستند و محتوای آنها به طور کامل با نظارت دقیق مقامات مربوطه تولید و پخش می‌شود. برنامه‌های تلویزیونی، رادیویی و محتوای اینترنتی باید با سیاست‌های رسمی همخوانی داشته باشند و از انتشار مطالب انتقادی یا بی‌طرفانه در مورد دین پرهیز کنند.

ادامه مطلب


https://dialog.tavaana.org/elimination-ideology/

#دین_ناباوران #خداناباوران #مطالعه #سانسور

@Dialogue1402

‌
احترام به آزادی عقیده یکی از اصول بنیادین حقوق بشر است که باید در تمامی جوامع، از جمله جوامع سنتی و مذهبی، مورد توجه قرار گیرد.

ناباورمندان و خداناباوران نیز، به عنوان بخشی از جامعه، شایسته برخورداری از حقوق برابر و احترام به دیدگاه‌هایشان هستند. ترویج حقوق این گروه‌ها، نه تنها به حفظ کرامت انسانی آنان کمک می‌کند، بلکه به تقویت انسجام اجتماعی نیز منجر می‌شود.

برای دستیابی به این هدف، جامعه باید به شکلی فعالانه از تبعیض‌زدایی حمایت کند و فضایی ایجاد نماید که در آن افراد بتوانند آزادانه دیدگاه‌های خود را بیان کنند.

رسانه‌ها، نهادهای آموزشی و سازمان‌های مدنی نقش مهمی در ترویج احترام به تنوع عقیدتی دارند. از بین بردن کلیشه‌ها و پیش‌داوری‌های منفی درباره ناباورمندان و تقویت فرهنگ گفت‌وگوی محترمانه می‌تواند گامی مؤثر در این مسیر باشد.

پذیرش آزادی عقیده، نه تنها یک حق، بلکه ضرورتی برای پیشرفت جامعه و همزیستی مسالمت‌آمیز است. حمایت از این اصل، جامعه‌ای عادلانه‌تر و انسانی‌تر را رقم خواهد زد.

#آزادی_عقیده #خداناباوران #ناباورمندان #آتئیست‌ #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

۲۶ دی‌ماه سالروز خروج آخرین شاه ایران از کشور است و اگرچه انتقاداتی از منظر حقوق بشری به دستگاه شاه هم وارد بود، اما مدارک و اسناد نشان می‌دهد که وضعیت رواداری به ویژه در حیطه ادیان و باورهای دینی، پس از خروج شاه به شدت افت پیدا کرد و علاوه بر باورمندان به ادیان غیررسمی، ناباورمندان هم به شدت در معرض سیاست‌های حذف و طرد از رسانه قرار گرفتند و موارد متعددی از اعدام به اتهام «سب‌النبی» (توهین به پیامبر) گزارش شد که یکی از آخرین موارد آن اعدام یوسف مهراد و فضل‌الله فاضلی زارع بود. وضعیت خداناباوران در ایران پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ تفاوت‌های قابل توجهی داشته است.

پیش از انقلاب ۱۳۵۷:

در دوران حکومت پهلوی، ایران سیاست‌های سکولاری را دنبال می‌کرد و خداناباوری به‌طور رسمی تحمل می‌شد، هرچند به‌طور کامل پذیرفته‌شده نبود. حزب توده ایران، با ایدئولوژی مارکسیستی-لنینیستی، در میان تحصیل‌کردگان شهری محبوبیت داشت و خداناباوری به‌عنوان یکی از اصول این ایدئولوژی مطرح بود. با این حال، اکثریت جامعه ایران همچنان مذهبی باقی ماندند.

پس از انقلاب ۱۳۵۷:

با استقرار جمهوری اسلامی، خداناباوری به‌عنوان یک مسئله سیاسی مطرح شد و به‌شدت سرکوب گردید. افرادی که به‌طور علنی خداناباوری خود را اعلام می‌کردند، با خطر بازداشت خودسرانه، شکنجه و حتی اعدام مواجه بودند. شهروندان غیرمذهبی به‌طور رسمی توسط دولت ایران به‌رسمیت شناخته نمی‌شوند. در سرشماری رسمی سال ۲۰۱۱، حدود ۲۶۵٬۸۹۹ نفر (۰٫۳٪ از جمعیت کل) هیچ دینی را اعلام نکردند.

با وجود سرکوب‌ها، در سال‌های اخیر نشانه‌هایی از افزایش سکولاریسم و خداناباوری در جامعه ایران مشاهده می‌شود. بر اساس نظرسنجی‌های انجام‌شده بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲، حدود ۱٫۳٪ از ایرانیان خود را خداناباور معرفی کرده و ۱۴٫۳٪ دیگر به‌عنوان غیرمذهبی شناخته شده‌اند.

به‌طور کلی، پس از انقلاب ۱۳۵۷، وضعیت خداناباوران در ایران با سرکوب‌های شدیدتری مواجه شده است. با این حال، در سال‌های اخیر، با وجود خطرات موجود، گرایش به خداناباوری و سکولاریسم در جامعه ایران در حال افزایش است.

آنچه محوری‌ست استقلال سرنوشت ایرانیان و انسان‌ها به طور کلی از مذهب و باورهای آنهاست. بر این اساس، شاید بتوان به تمامی سیستم‌ها از این منظر نمره داد. نظر شما چی‌ست؟

#گفتگو #رواداری #نه_به_اعدام #خداناباوران
‏ @dialogue1402

حقوق خداناباوران زیر تیغ جمهوری اسلامی؛ سرکوب بی‌پایان، اصلاح‌ناپذیری نظام

یادداشتی از محمد خوش‌بیان، روحانی سابق


خداناباوری یا عدم اعتقاد به خدا، یکی از گرایش‌های فکری و عقیدتی است که در جوامع مختلف وجود دارد. در جمهوری اسلامی ایران، خداناباوران به عنوان افرادی که از باورهای دینی رسمی تبعیت نمی‌کنند، با تبعیض‌ها و محدودیت‌های شدید مواجه هستند
حقوق بشر و آزادی عقیده
حقوق بشر بر اساس اسناد بین‌المللی، به ویژه اعلامیه جهانی حقوق بشر، بر آزادی عقیده و مذهب تأکید دارد. ماده 18 این اعلامیه به روشنی اعلام می‌کند که هر فردی حق دارد عقیده یا مذهب خود را آزادانه انتخاب کرده و آن را بیان کند. از این منظر، خداناباوران نیز به عنوان افرادی که عقاید متفاوتی دارند، باید از حقوق برابر و آزادی کامل برخوردار باشند.
قرآن کریم نیز به کرامت انسانی اشاره می‌کند و می‌فرماید: «وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ» (سوره اسراء: آیه ۷۰)؛ “ما فرزندان آدم را گرامی داشتیم.” این آیه به روشنی نشان می‌دهد که همه انسان‌ها، بدون توجه به عقایدشان، دارای کرامت ذاتی هستند و باید حقوقشان محترم شمرده شود.
همچنین، در حدیثی از پیامبر اسلام آمده است: «الناسُ سَواسِیةٌ کَأسنانِ المُشْطِ»؛ “مردم مانند دندانه‌های شانه با یکدیگر برابرند.” این حدیث بر برابری انسان‌ها و لزوم حفظ حقوق همه افراد، صرف‌نظر از عقاید و باورهایشان، تأکید دارد.
جمهوری اسلامی ایران از بدو تأسیس خود، با تأکید بر ایدئولوژی دینی و تمرکز قدرت در دست روحانیت، قوانینی را اعمال کرده که به طور مستقیم و غیرمستقیم خداناباوران و دیگر اقلیت‌های فکری و عقیدتی را تحت فشار قرار می‌دهد. این حکومت، با بهره‌گیری از ابزارهای قانونی و امنیتی، فضای آزادی بیان و تفکر را محدود کرده و هرگونه صدای مخالف را سرکوب می‌کند.
خداناباوران در این سیستم، از حقوق ابتدایی مانند آزادی بیان، حق تحصیل، اشتغال، و حتی برخورداری از حقوق مدنی و اجتماعی محروم می‌شوند. این سیاست‌ها نه تنها ناقض اصول اولیه حقوق بشر است، بلکه به تفرقه‌افکنی و ایجاد تنش‌های عمیق در جامعه منجر شده است.
جمهوری اسلامی، به ویژه رهبران آن مانند روح الله خمینی و علی خامنه‌ای، به طور مکرر از دین به عنوان ابزاری برای توجیه سرکوب و جنایات خود استفاده کرده‌اند. خمینی در دوران جنگ ایران و عراق و به‌خصوص در اعدام‌های دسته‌جمعی سال ۱۳۶۷، و خامنه‌ای در سرکوب اعتراضات مردمی، از مفاهیم دینی برای پوشاندن اقدامات سرکوبگرانه خود بهره برده‌اند.
این استفاده ابزاری از دین، باعث شده تا بسیاری از مردم نسبت به اصول دینی بی‌اعتماد شوند و شکاف‌های عمیق اجتماعی ایجاد شود. حکومت با تحمیل ایدئولوژی خود، حقوق بسیاری از افراد، به‌ویژه خداناباوران و دیگر اقلیت‌ها را نقض کرده و فضایی از ترس و ناامنی در جامعه ایجاد کرده است.
با توجه به ساختار ایدئولوژیک و تمرکز قدرت در جمهوری اسلامی، این حکومت اساساً قابل تغییر نیست. هرگونه اصلاحات جزئی در چارچوب این نظام به دلیل ماهیت سرکوبگرانه و اقتدارگرای آن، غیرممکن است. جمهوری اسلامی بر پایه سرکوب عقاید و کنترل ایدئولوژیک بنا شده و تغییر واقعی در این نظام به معنای فروپاشی آن خواهد بود.
جمهوری اسلامی نه تنها تمایلی به پذیرش حقوق خداناباوران و سایر اقلیت‌های فکری ندارد، بلکه از اساس بر مبنای سرکوب هرگونه صدای مخالف و حفظ قدرت به هر قیمتی شکل گرفته است. بنابراین، انتظار تغییر یا اصلاح این نظام، انتظاری غیرواقع‌بینانه است. برای دستیابی به جامعه‌ای که در آن حقوق تمامی افراد، بدون توجه به عقایدشان، محترم شمرده شود، نیاز به تغییری ریشه‌ای در ساختار سیاسی و حکومتی وجود دارد. جمهوری اسلامی، با ساختار و ماهیت کنونی خود، هرگز قادر به ایجاد چنین جامعه‌ای نخواهد بود.

#خداناباوران #آتئیست #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
@Dialogue1402